|
"บักโกรกเลยสิ แก สองวันนี้ !"
"ครับท่านลุง ! นอนจนเช้าพลังก็ยังไม่มา เหมือนโดนเจ้ากรรมถล่มหนัก สติสตังแทบจะไม่มี ผมเลยติดต่อท่านลุงไม่ได้ คิดถึงท่านเหมือนกัน"
"รู้น่า ! เอาใจช่วยอยู่ เจอชั้น ชั้นก็ช่วยแกไม่ได้มาก โน่น ! สติที่ยังพอมี แกใช้เวลาไปคุยกับพระนางเถอะ ขานั้นเธอเก่งเรื่องบู๊"
แอนดี้หัวเราะ
"แล้วท่านลุงล่ะ เก่งเรื่องอะไร ? บู๊ก็ไม่ บุ๋นก็บ๊วย ท่าทางท่านจะดีแต่สนทนา"
เพียงพริบตา กระบวยตักน้ำขนาดใหญ่เท่ากะละมังก็ปรากฏขึ้นในมือขวาของสหายพรหม  สหายลุงยกตะบวยฟาดลงบนหัวสหายหลานอย่างแรง
โป๊ก !
"นี่แน่ะ ! แดกตะบวยไปซะ ! ป่วยก็ยังไม่ฟื้น เสือกมีหน้ามาทะลึ่งกับกูอีก !"
แอนดี้ยกมือขึ้นจับหัว แล้วหัวเราะร่วน
ท่านลุงชิงพูด
"ไม่คุยกับแกแล้ว วันนี้แกก็ยังมีภาระต้องทำอีก เดี๋ยวจะมีโทรศัพท์มา เกิดเรื่องที่โน่น แกช่วยเค้าหน่อยละกัน"
เสียงเคาะประตูห้องนอนดังขึ้น เอนกเรียกอยู่ที่หน้าห้อง
"พี่แอนดี้ครับ คุณน้อยโทรมา บอกว่าถ้าตื่นแล้วช่วยโทรกลับด้วยครับ"
*****************************************************************************
แอนดี้เดินลงมาที่ห้องรับแขกชั้นล่าง เปิดโทรศัพท์มือถือ แล้วโทรกลับคุณน้อย
"สวัสดีครับ แอนดี้ครับ !"
"คุณแอนดี้ ขอโทษที่รบกวนแต่เช้า ผมมีเรื่องจะรบกวนคุณแอนดี้ เมื่อเย็นวานมีเหตุเครื่องเวนดิ้งขายน้ำไฟรั่ว  ดูดผู้ใช้บริการคนนึงจนสลบ เจ้าหน้าที่พาไปเข้าโรงพยาบาล อาการตอนนี้ปลอดภัย
แต่ เรื่องแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องปกติ เครื่องเวนดิ้งขายของหยอดเหรียญของเจ้านี้ ผ่านการตรวจเรื่องความปลอดภัยของระบบไฟมาหมดทุกตู้"
แอนดี้พอเข้าใจความหมายของคุณน้อย
"ครับ ! แปลกครับ ! ขอผมสื่อสารกับพระนาง ฯ ก่อนครับ อาจจะเป็นผลกระทบที่พระนาง ฯ เคยเตือนไว้ล่วงหน้าก็ได้"
"นั่นน่ะสิครับ ! ผมนึกเรื่องนั้นมาได้ ก็เลยโทรปรึกษาคุณแอนดี้ ไม่อยากให้กระทบงานเปิดตัวโรงแรมวันเสาร์นี้"
"เข้าใจครับ ! ได้ความยังไงผมจะแจ้งกลับนะครับ คุณน้อย"
"ได้ครับ"
สิงห์ต้าลู่เดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาห้องรับแขก แล้วหลับตา ตั้งจิตเพื่อสนทนากับพระนางจันทิมาทันที
"ท่านคิดเช่นนั้น ถูกต้องแล้ว ! ช่วงนี้ชะตาของท่านและบริวารอยู่ในช่วงอ่อนกำลัง จึงง่ายที่จะโดนกระทบจากสิ่งรอบข้างต่าง ๆ เหตุการณ์ที่เกิดกับท่าน และ น้องสาวของท่านพร้อมกันเมื่อคืนวันก่อน นั่นคือผลของการโดนกระทบ"
"หา ! ที่น้องสาวของผมเป็นเนื้องอกในรังไข่ นี่เกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วยเหรอครับ ?"
"แน่นอน ! ท่านกับน้องสาวของท่าน ร่วมกันก่อกรรมกับเจ้ากรรมกลุ่มเดียวกัน เมื่อยามที่พวกเขามีพลัง เขาย่อมเล่นงานพวกท่าน ครอบครัวที่อุปถัมภ์ท่านนั้นก็เช่นกัน อดีตเคยร่วมเป็นบริวารท่านก่อกรรมกับเจ้ากรรมกลุ่มนั้นไว้ จึงพลอยได้รับการกระทบไปด้วย"
"พระนางมีวิธีช่วยเหลือยังไงบ้างครับ ? ขอความกรุณาด้วยครับ"
"เราช่วยด้วยการโปรยฝนบรรเทา หากพลังของท่านยังอ่อนอยู่เช่นนี้ เราอาจจำเป็นต้องเรียกพายุ"
แอนดี้ไม่เข้าใจกลอุบายเรื่องเวทย์มนต์อาคมใด ๆ เขาเชื่อแต่หลักธรรมของศาสนาพุทธ ไม่ได้มีความสนใจในเรื่องปาฏิหารย์ที่เกิดจากสิ่งอื่นนอกเหนือไปจากอภิญญาในศาสนา
"ผมไม่เข้าใจครับ ! ฝนมาดับกรรมเก่าได้ยังไง ?"
"เราแก้ของเราเช่นนี้มาตลอด ใช้ธาตุตรงข้ามดับกัน อธิบายท่าน ณ เวลานี้ ท่านคงไม่เข้าใจ"
สิงห์ถอนหายใจ
"ครับ ! ผมคงไม่จำเป็นต้องเข้าใจในตอนนี้ แต่ผมเชื่อทุกอย่างที่พระนางแนะนำ เชื่อว่าท่านหาวิธีที่ดีที่สุดให้ผมอยู่แล้ว"
พระนางพยักหน้า
"เราบอกวิธีให้ท่าน แต่ท่านจะทำได้หรือไม่ นั่นอีกเรื่องหนึ่ง เราเคยบอกท่านไว้แล้วว่า พลังของท่าน จะมากที่สุด เมื่อได้น้องชายของท่าน เข้ามาที่เรือนไม้แห่งนั้นเพื่อร่วมกิจกรรมกับท่าน แต่จนถึงบัดนี้ น้องท่านก็ยังเหยียบมาที่เรือนนั้นมิได้ น้องสาวของท่านก็อ่อนแรง พลังของท่านจึงอยู่ในช่วงวิกฤติ
ถึงเพลานั้น เมื่อจรัสศรีมาถึง ก็ไม่รู้ว่าพวกท่านจะยังมีสังขารอยู่ครบกันหรือไม่"
เป็นครั้งที่สองแล้ว ที่แอนดี้ได้ยินชื่อ จรัสศรี
"จรัสศรี ! พระนางเคยเอ่ยชื่อนี้ให้ผมได้ยิน เธอเป็นใครนะครับ ?" 
"จรัสศรี คือ น้องสาวของเรา เธอจะนำพลังสุริยันมาเสริมแก่ท่าน เมื่อนั้น ท่านจะทำภารกิจที่ท่านเคยอธิษฐานไว้ได้ลุล่วงง่ายกว่าที่ผ่านมา
หากแต่... เพลานี้ที่เธอยังไม่มาพบกับท่าน ท่านเองต้านพลังภายนอกไว้ไม่อยู่ หากน้องสาวของท่านมีสิ่งกระทบสังขารให้พิการ หรือ จากไป ทุกอย่างที่ทำมาย่อมไร้ค่า
แม้นว่า จรัสศรีมาพบท่านแล้ว หากขาดคนใดคนนึ่ง ท่านก็ยากที่จะปฏิบัติภารกิจให้ลุล่วง"
แอนดี้นึกติดใจขึ้นทันที
เรื่องราวที่สลับซับซ้อนของโลกทิพย์ เขาไม่ชอบที่จะเรียนรู้ให้มากความ เพราะมันไม่ได้ทำให้ใครพ้นทุกข์
ถึงแม้เขาจะตั้งใจทำความเข้าใจ แต่ก็ไม่มีทางจะรู้ไปทั้งหมดได้ เพราะมนุษย์ยังไงก็มีจิตของมนุษย์ ไม่มีความเป็นทิพย์เหมือนชาวโลกทิพย์ทั้งหลาย ศัพท์แสงต่าง ๆ ที่พระนางสื่อสารกับเขา เขาเข้าใจเพียงแค่กึ่งหนึ่ง
"ตอนนี้ผมเป็นห่วงซีฟ่งมากที่สุด ขอพระนางช่วยหาทางให้ด้วยครับ ทุกสิ่งที่ผมสามารถทำได้ ขอให้พระนางแนะนำ ผมไม่อยากเสียเธอไป"
"เรากำลังหาหนทางแก้ไขเรื่องเหล่านี้ ท่านเองจงรีบทำเรื่องสำคัญให้ได้โดยเร็ว นำน้องชายของท่านเข้ามาที่เรือนแห่งนี้"
*************************************************************************************
ซีฟ่งหยิบไอโฟนขึ้นมาดูทันที เมื่อตื่นนอน
เธอปรับปุ่มเสียงกลับมาอยู่ที่สถานะเปิด ข้อความขึ้นแจ้งมิสคอล คือ พี่ชาย
เธอกดโทรศัพท์หาแอนดี้
"เหวย อาฟ่ง ! ตื่นแล้วเหรอ ?"
"ค่ะ ! เพิ่งตื่น"
"ฉันจะบอกเธอว่า รุ่งกำลังไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล เธอจะอนุญาต หรือไม่ ?"
"กำลังมา ! ไม่ต้องมาก็ได้ บ่ายวันนี้ฉันก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว"
"นี่ หนานฟางเม่ย (แม่สาวใต้) ! ตกลงเธอไม่อนุญาตให้เขาไปเยี่ยมใช่มั้ย ?"
แอนดี้ใช้คำว่า 'อนุญาต'
"ไม่ใช่ว่าไม่อนุญาต แต่ ฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก ไม่น่าจะรบกวนเขา"
"ฉันโทรหาเธอตั้งแต่หกโมงเช้า ป่านนี้ เกือบแปดโมง เขาน่าจะใกล้ถึงแล้ว"
"ถ้าอย่างนั้น ก็ช่างเถอะ ไม่ต้องห้ามเขา พี่จะมารับฉันตอนกี่โมง ?"
"ก่อนเที่ยง เจอกัน !"
"ได้ !"
ซีฟ่งหัวเราะคำว่า 'แม่สาวใต้' (หนานฟางเม่ย  ) ของแอนดี้ นานมากแล้วที่พี่ชายไม่ได้ประชดเธอด้วยคำเรียกคำนี้
สิ่งที่เลอหงส์ทำทันทีหลังจากตัดสาย คือ การเตรียมสภาพร่างกายให้ดูสดชื่น และ กลบเกลื่อนรอยช้ำของดวงตาทั้งสองข้างที่ผ่านการร้องไห้มาตลอดวันวาน
ระหว่างที่เธอเข้าห้องน้ำ แปรงฟัน อาบน้ำ ภาพความทรงจำของนักสืบประยงค์ก็ยังฉายอยู่ในห้วงสำนึกของเธอเป็นระยะ ๆ
สุดท้าย ยากที่จะห้ามไม่ให้มีน้ำตาออกมาคลอ
*************************************************************************
หงส์ผลัดชุดคนไข้โรงพยาบาล เปลี่ยนกลับเป็นเสื้อผ้าที่เธอใส่เมื่อวันเข้าแอดมิทเรียบร้อย
เสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอลุกเดินจากโซฟารับแขก ไปที่ประตูห้อง
เมื่อประตูเปิดออก ภาพที่เห็นกลับทำให้เธอประหลาดใจ
"สวัสดีจ้ะ ! มาเปิดประตูเองเลย รู้สึกดีขึ้นแล้วสิ" ครูผู้อาวุโสส่งยิ้มให้เมื่อเห็นหน้า
หงส์ยกมือไหว้
"สวัสดีค่ะ อาจารย์ยาใจ ! ค่ะ หายแล้วค่ะ ! เชิญอาจารย์เข้ามานั่งก่อน"
ครูหญิงสังเกตการแต่งกายของคนไข้ ก็ทักขึ้น
"นี่จะเช็คเอ๊าท์แล้วใช่มั้ย ?"
หงส์พยักหน้า
"ค่ะ ! ก่อนเที่ยงพี่แอนดี้คงมารับ"
หงส์ผายมือให้ครูยาใจนั่งลงที่โซฟายาว ส่วนเธอเลื่อนเก้าอี้เดี่ยวอีกตัวมาใกล้ ๆ แล้วทรุดตัวลงนั่ง
อาจารย์ใหญ่เอื้อมมือมาจับมือหงส์
"เช็คเอ๊าท์แล้ว ไม่ต้องกังวล ครูรับผิดชอบค่าใช้จ่าย"
หงส์เบิกตาโต เธอสั่นหัว
อาจารย์ยกนิ้วชี้ขึ้นเป็นสัญญาณห้าม
"หนูไม่ต้องพูดอะไร ครูตกลงกับแอนดี้ไว้อย่างนี้ มีอะไรไปถามพี่แอนดี้นะ"
"หา !! ทำไมต้องออกค่าใช้จ่ายให้ด้วยล่ะคะ ? แค่อาจารย์ฝากเคสหงส์ให้คุณหมอที่นี่ แค่นี้หงส์ก็ไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว"
คุณครูบีบมือเธออย่างแน่น
"ไม่ต้องพูด ! มีอะไรหนูเก็บไปถามพี่แอนดี้นะ"
ครูยาใจกระชับมืออีกครั้ง
"นะ ! อย่าเพิ่งตั้งคำถามอะไรตอนนี้ ครูไม่ตอบหรอก ไปถามพี่หนูแล้วกัน"
สีหน้าของหงส์ยังมีเครื่องหมายคำถาม แต่ เธอยอมพยักหน้าช้า ๆ
ครูยาใจคลายมือออก แล้วเอนหลังพิงพนัก 
"นับว่าหนูป่วย ก็เลยเสียเปรียบไง ป่วยแล้วก็เป็นโอกาสที่ครูพาหนูมาที่นี่ หนูก็เลยหมดสิทธิ์เลือก นี่เค้าเรียกว่ามีกรรมเก่าร่วมกันมาก่อน หนูหงส์เชื่อเรื่องนี้มั้ยจ๊ะ ?"
หงส์พยักหน้า
"ค่ะ ! คนจีนก็จะเชื่อว่า คนที่ได้รู้จักกันแล้วช่วยเหลือกัน คือ มีบุญเก่าร่วมกันมาก่อน เป็นโชคชะตา"
"นั่นแหละ ! ก็ประมาณนั้นแหละ ! แต่อยากให้หนูรู้ว่า สิ่งที่ครูทำไปนี้ เทียบไม่ได้กับความเสียสละที่พี่แอนดี้ของหนูได้ทำ แล้วน้องสาวคนเดียวอย่างหนู ก็ยินดีสนับสนุนพี่ชายให้มาเดินทางนี้
พี่ชายของหนู ก่อนบวช เคยมีรายได้เดือนละหลายแสน ใช่มั้ยล่ะ ? หากแอนดี้เค้าจะกลับไปทำมาหากินแบบเดิม ความสามารถอย่างนั้น ก็คงไม่มีปัญหา แต่เค้ากลับเลือกที่จะมาเดินทางนี้ ครูเห็นสิ่งที่แอนดี้ทำตั้งแต่ได้เข้ามาที่เรือนอภิญญาฆราวาส ครูเชื่อในสิ่งที่ครูเห็น แอนดี้ทำในสิ่งที่คนอื่นทำได้ยาก"
หงส์พยักหน้ารับ
"ค่ะ ! พี่แอนดี้เป็นคนแบบนั้น"
หงส์นำครูยาใจไปเปรียบเทียบกับไมเคิลอย่างช่วยไม่ได้
พี่ชายชอบพูดประโยคที่ว่า 'เงินทอง เป็นของนอกกาย' แต่การกระทำของคนที่ใกล้ชิดพี่ชาย ทำให้เธอเกลียดคำพูดประโยคนั้น
ไมเคิลเป็นกรณีศึกษาให้เธอจดจำเป็นเยี่ยงอย่าง ไมเคิล คือ คนที่อยู่ใกล้ชิดกับพี่ชายจนรู้จุดอ่อน และ ฉวยโอกาสเอาเปรียบพี่ชายได้อยู่ตลอดเวลา
อาจารย์ยาใจเป็นตัวอย่างที่ตรงกันข้าม 
เธอยกมือไหว้ครูยาใจ
"หงส์ขอบคุณในความเมตตาของอาจารย์ ปกติพี่แอนดี้ ไม่ค่อยจะยอมรับความช่วยเหลือของคนอื่น"
คำพูดของหลานสาวคนนี้ ฟังดูแปลก ๆ ทำให้ครูต้องถามกลับ
"แอนดี้เค้าจะไม่พอใจเหรอ ที่ครูช่วยเหลือเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แค่นี้ ?"
"เปล่า ๆ ค่ะ ! หงส์หมายถึง อาจารย์คงต้องเป็นคนที่พี่แอนดี้ไว้ใจมาก พี่แอนดี้ถึงยินดีรับความเมตตาของอาจารย์"
คนแรกที่เดินเข้ามาในชีวิตของพี่ชาย แล้ว ให้พี่ชายของเธอ มากกว่ารับ คือ คุณหญิงเจน แห่งกิจบูรณา
อาจารย์คนนี้จะเป็นคนที่สอง ? คงต้องรอเวลาเป็นเครื่องพิสูจน์
'ก๊อก ๆ' ! เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
หงส์ชะโงกหน้าไปที่ประตูห้อง แล้วพูดขึ้น
"เชิญค่ะ !"
รุ่งโรจน์เปิดประตูพรวด ก้าวเท้าเข้ามา
ทันทีที่เห็นว่าใครนั่งอยู่ที่โซฟา เขาก็ชะงัก
"พี่รุ่ง !" หงส์ทักขึ้น
ครูยาใจเงยหน้าขึ้นมอง
รุ่งชิงพูดขึ้นทันที
"ไม่เป็นไร ! คุณหงส์กำลังมีแขก ขอโทษที่ไม่ได้บอกล่วงหน้า ผมขอตัวก่อน ต้องรีบกลับไปเข้างาน"
เขาส่งยิ้มให้คนป่วย แล้วหันหลัง เดินกลับไปเปิดประตู ก้าวเท้าออกไป
หงส์ลุกขึ้นพรวดจากเก้าอี้
"อาจารย์รอหงส์ซักครู่นะคะ"
เธอรีบผละออกมาจากห้อง แล้วตะโกน
"พี่รุ่ง !"
รุ่งหันหลังกลับ แล้วหยุดยืนอยู่ที่ทางเดิน หงส์เป็นฝ่ายเดินเข้าไปหา 
"คุณหงส์ ดีขึ้นแล้วเหรอ ?"
เธอหยุดยืนอยู่ต่อหน้า
"ค่ะ ! พี่รุ่งออกจากบ้านมาตั้งแต่กี่โมง ?"
"หกโมงกว่า คุณหงส์ปวดท้องเป็นอะไร ?"
"อ๋อ.... ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ มันเป็นอาการปกติ"
"ปกติ ? ปวดท้องเข้าโรงพยาบาลแบบนี้ ทุกคนก็เป็นเหรอครับ ?"
คำถามย้อนกลับของผู้ชายคนนี้ คลายอารมณ์เครียดได้ดีนักแล
"ปกติของคนสมัยนี้ ผู้หญิงสมัยนี้ เจอเรื่องแบบนี้ ไม่แปลกหรอกค่ะ หมอตรวจพบซีสต์ที่รังไข่ ใคร ๆ เค้าก็เป็นกัน"
รุ่งมีสีหน้าเหวอ เขาคิดว่ากำลังสัมผัสได้ถึงความอ่อนเพลียในจิตใจของเธอ จากนัยน์ตาคู่นี้ที่มีสีแดงระเรื่ออยู่รอบตาดำ
"ซีสต์ที่รังไข่ ! ใคร ๆ เค้าก็เป็น !" รุ่งทวนคำ "ใครไม่เป็น คงมีปมด้อย !"
คนป่วยหัวเราะ
"ค่ะ ช่าย ! ใครไม่มี เป็นปม หงส์ไม่พลาดหรอก เรื่องแฟชั่นแบบนี้" 
ได้เห็นคนไข้หัวเราะ ทำให้รุ่งคลายกังวลลงได้บ้าง
"อือ... ! คุณหงส์คงไม่เหงา ว่าง ๆ ก็ดีดมันเล่นคลายเหงาได้"
เธอเลิกคิ้ว
"ในรังไข่เนี่ยเลยนะคะ ?"
รุ่งยกมือขอโทษ
"โทษครับ ! ผมปากหมาไปหน่อย"
หงส์หัวเราะ
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ! ปากแบบนี้แหละ ทำให้หงส์หัวเราะได้เป็นครั้งแรก ตั้งแต่เข้าโรงพยาบาลมา"
รุ่งส่งยิ้มให้
ความเงียบเกิดขึ้นชั่วขณะ ผู้มาเยี่ยมไม่รู้ว่าควรจะต่อการสนทนาด้วยประโยคอะไร รู้แต่เพียงว่า หัวใจตัวเองเต้นถี่ขึ้น แรงขึ้น อากาศรอบข้างเริ่มอุ่นขึ้น เมื่อเธอคนนี้มายืนอยู่ต่อหน้าเขา ด้วยใบหน้าที่เป็นธรรมชาติไร้เครื่องสำอาง ดูซีดเซียวกว่าปกติ
เสียงร้องเรียกชื่อ 'พี่ชื้น' เมื่อคืนวันก่อนยังติดอยู่ในโสตประสาท ผู้หญิงคนนี้กำลังต้องการให้เขาช่วยใช่หรือไม่ ?
หงส์มองหน้าผู้มาเยี่ยม สีหน้าของรุ่งดูเหมือนกับมีอะไรบางอย่างอยากจะสื่อสาร คิ้วเขาขมวด กลอกตาไปทางอื่น แล้วกลอกตากลับมา
หงส์เลิกคิ้วขึ้น
"ว่าไงคะ ?"
รุ่งตัดสินใจตัดบท ดีกว่าจะเอ่ยคำพูดที่จะทำให้เขาอีหลักอีเหลื่อมากกว่านี้
"ผมต้องรีบกลับไปเข้างาน"
"อ้อ ค่ะ ! เดี๋ยวหงส์เดินไปส่งที่หน้าลิฟท์"
"ไม่ต้องดีกว่าครับ ! คุณหงส์กลับไปรับแขกเถอะ ผมเดินไปเองได้ แถวนี้หมาไม่ดุ"
คำพูดส่งท้าย ยังคงเรียกรอยยิ้มของเธอออกมาได้
รุ่งหันตัวกลับ แล้วเดินจากมา
เสียงของคนไข้สาว ตะโกนตามมา
"ขอบคุณนะคะ พี่รุ่ง !"
รุ่งหันหลังกลับมา แล้วทำท่าตะเบ๊ะ
"กัมบั๊ตเตะเนะ !"
หงส์โบกมือ แล้วตอบกลับทันที
"กัมบาริมัสโย่ ! โดโมะ อาริกาโตะ !"
เมื่อรุ่งก้าวเท้ามาถึงบริเวณหน้าลิฟท์ ภาพใบหน้าของครูยาใจก็กลับเข้ามาพร้อมกับความหนักใจ ชีวิตของเขา.... ทำไมต้องมาพัวพันกับผู้หญิงคนนี้อีกจนได้ ?
*******************************************************************************
หงส์กลับเข้าห้องมาพร้อมรอยยิ้ม
ครูยาใจวางหนังสือนิตยสารลงที่โซฟา
"รุ่งกลับไปแล้วเหรอ ?"
หงส์ทรุดตัวลงนั่ง
"ค่ะ ! อาจารย์เคยเป็นครูของพี่รุ่งใช่มั้ยคะ ?"
"จ้ะ ! หงส์สนิทกับรุ่งเหรอ ?" ครูหญิงสังเกตรอยยิ้มที่ยังเปื้อนหน้าของหงส์
"ไม่เชิงค่ะ ! พี่แอนดี้น่าจะสนิทกว่า"
ครูยาใจพยักหน้ารับรู้ ด้วยประสบการณ์การปกครองเด็กนักเรียนที่มีมายาวนาน เธอพอจะอ่านอะไรบางอย่างออก และ พร้อมที่จะเปลี่ยนเรื่องสนทนา
"หนูหงส์ต้องคุยกับหมอผดุงให้ละเอียดนะ เดี๋ยวนี้เทคโนโลยีทางการแพทย์ก้าวหน้า หมอไทยมีความเชี่ยวชาญเรื่องโรคภายในสตรีมากกว่าเดิมเยอะ หนูอายุยังน้อย ไม่ว่าจะเจออะไรก็ตาม อายุแค่นี้ โอกาสหายขาดสูงมาก ขอให้ศึกษาให้รู้ว่าเราควรใช้ชีวิตยังไง แล้วจะได้ไม่กังวล ถ้าจิตใจแข็งแกร่ง ร่างกายก็เป็นแค่บ่าว"
คุณครูเอื้อมมือมากุมมือหงส์อีกครั้ง
"ครูไม่รบกวนหนูหงส์แล้ว ขอให้หนูมีกำลังใจนะ ครูกลับก่อน"
ครูหญิงกระชับมืออีกครั้ง แล้วปล่อย
หงส์โน้มหัว แล้วยกมือขึ้นไหว้
ครูหญิงยื่นมือไปลูบหัว แล้วร่ายคาถาที่ได้มาจากคำสอนของหลวงพ่อที่อุทัยธานี เป็นเสียงกระซิบ 
"พุทธังทลาย ธัมมังหาย สังฆังสูญ
พุทโธรักษา ธัมโมรักษา สังโฆรักษา"
เธอเป่าลมออกจากปาก เป็นอันเสร็จสิ้น
ครูหญิงลุกขึ้นจากโซฟา หงส์เดินไปส่งที่หน้าประตูห้อง
เธอปิดประตูห้อง กลับมานั่งที่โซฟา
ไออุ่นของฝ่ามือครูยาใจยังติดอยู่ในความรู้สึก ผู้อาวุโสคนนี้คงมีความชำนาญทางด้านการให้กำลังใจ และ การปลอบโยนเด็กนักเรียนมามากมาย ถึงใช้สัมผัสของร่างกายได้นุ่มนวล และ อบอุ่นอย่างนั้น
เช้าวันวานในขณะที่รู้สึกตัวตื่นขึ้น ไออุ่นของฝ่ามือครูคนนี้ ให้ความรู้สึกคล้ายกับคนในครอบครัวอย่างแยกไม่ออก
เธอหยิบไอโฟนขึ้นมาทันที ค้นหาเบอร์ปลายทางที่ต้องการ อารมณ์คิดถึงอย่างรุนแรงเกิดขึ้นอย่างฉับพลัน ขอเพียงได้ยินเสียงท่าน น้ำตาคงได้หลั่งออกมาอีกครั้ง 
"เหวย ! มา ! ฉันเอง เสี่ยวฟ่ง !......."
เพียงแค่เธอได้ยินเสียงมารดาผู้ให้กำเนิดตอบรับปลายทาง น้ำตาก็ไหลออกจากดวงตา
******************************************************************************
ครูยาใจไม่ปล่อยให้ความสงสัยค้างคาอยู่ในจิตใจ เธอโทรศัพท์หาอดีตลูกศิษย์ทันทีที่ลงมาถึงบริเวณล็อบบี้ชั้นล่างของโรงพยาบาล
เสียงลูกศิษย์รับสาย
"สวัสดีครับ อาจารย์ !"
"สวัสดีจ้ะ มอแกน ! เข้าทำงานหรือยัง ? ครูคุยได้มั้ย ?"
"ได้ครับ ! ผมขอเวลาอีกนิดนะครับ ยังตามหาตัวแอ๊ดมินไม่เจอ แต่ใกล้แล้วครับ"
"ครูไม่ได้โทรมาเรื่องนั้น มีเรื่องจะถาม เกี่ยวกับเพื่อนเธอ"
"เพื่อนคนไหนครับ ?"
"รุ่งโรจน์ ! เธอทำงานที่เดียวกับเค้า เธอคงรู้จักเพื่อนของเค้าบ้าง"
"ครับ อาจารย์ ถ้าเป็นเพื่อนในฟันปาร์ค ผมน่าจะรู้จักเยอะอยู่เหมือนกัน รุ่งเค้ามีเพื่อนที่นี่เยอะครับ"
ครูหญิงหัวเราะหึ ๆ
"คงใช่สิ ! ใช้เส้นของกิจบูรณาเข้าไป พนักงานทั้งหมดน่าจะรู้จัก แต่ครูจะถามถึงผู้หญิงคนนึง ชื่อ หงส์ เป็นน้องสาวของคุณแอนดี้ที่......" 
ยังไม่ทันที่ครูจะพูดจบประโยค ศิษย์เก่าหัวหยิกก็ตอบสวนมา
"คุณหงส์ รู้จักครับ ! ผมรู้จัก คุณหงส์เป็นคนที่เหมาะสมกับรุ่งที่สุดแล้วครับ ถ้าอาจารย์ได้เห็นทั้งคุณหงส์ กับ น้องนาน่า อาจารย์จะรู้ว่าคุณหงส์เหมาะกับรุ่งมากกว่าน้องนาน่า"
ศิษย์ที่ซื่อสัตย์ให้ข้อมูลมากกว่าที่เธออยากรู้เสียอีก
"ใครคือนาน่า ?"
"นาน่าเป็นพนักงานโรงแรม รุ่งกำลัง....เอ่อ..... "
"รุ่งกำลังจีบ ?" ครูถามนำให้
"ก้อ..... มันก็ ไม่ผิดนะครับ เพราะว่า แคลร์ก็มีแฟนแล้ว รุ่งคงไม่ได้สนใจแล้ว จะไปว่ารุ่งก็ไม่ได้ครับ"
"แคลร์อีกคน !"
"แคลร์จะกลับประเทศแล้ว คุณหงส์น่าจะเหมาะสมที่สุด" ศิษย์เก่าสำทับอีกครั้ง
"แล้วหนูหงส์ เค้าสนใจรุ่งด้วยเหรอ ?"
"ไม่แน่ใจครับ ! แต่มีสาว ๆ สนใจรุ่งเยอะมากเลย ขนาดมีแฟนคลับที่..."
เขานึกได้ก็หยุด ก่อนที่ปากจะพล่อยเล่าเรื่องกลุ่มแฟนเพื่อนทมิฬออกไป
"แล้วหนูหงส์มีแฟนหรือยัง ?"
"เห็นรุ่งเคยพูดว่า คุณหงส์กำลังคบกับญาติเค้าที่ เป็นผู้บริหารอยู่ที่กลุ่มไตรสรณ์"
"เธอกำลังบอกว่า รุ่งก็รู้ว่าหงส์คบกับญาติอยู่ แล้วก็ยังเข้าไปยุ่ง"
มอแกนเข้าตาจนด้วยปากของตนเอง
"เอ่อ.... ไม่ใช่ยังงั้นครับ ! รุ่งไม่ได้เข้าไปยุ่ง"
อาจารย์ใหญ่ได้ฟังแค่นี้ ก็พอจะจินตนาการต่อได้ไม่ยากนัก
สันดานเด็กคนนี้ไม่เคยเปลี่ยน มักมากในกามตั้งแต่ยังเป็นนักเรียน
ความชั่วที่ประพฤติต่อเนื่องจนเคยชิน เมื่อไม่มีใครสามารถสั่งสอนได้ มันก็จะตกตะกอนสั่งสมเป็นสันดอนสกปรกที่เหม็นคลุ้งติดตัว ไม่ว่าจะอีกนานเท่าไหร่ ไม่ว่าจะไปอยู่ที่ไหน กลิ่นเหม็นจากความโสมมก็จะโชยออกมาให้คนรอบข้างได้สะอิดสะเอียนได้เสมอ
"รุ่งไม่ได้เข้าไปยุ่ง หรือ หนูหงส์มายุ่งกับรุ่งเอง เป็นไปได้เหรอ ?"
"เอ่อ.... ! อันนี้ผมก็ไม่ทราบครับ ถ้ายังไง ผมถามรุ่งให้จะดีกว่าครับ"
"ไม่ต้อง ไม่ต้อง ! เธอไม่จำเป็นต้องบอกรุ่งว่าครูถามเรื่องนี้ ไม่ใช่เรื่องอะไรสำคัญ แล้วที่เธอต้องเสียเวลามาตามหาตัวการแอ๊ดมินเพจนั้นให้ครู มันไปกินเวลางานของเธอหรือเปล่า ?" 
"เปล่าเลยครับ ! นอกเวลางานค่อยทำครับ ทำเพื่อโรงเรียน ผมทำได้ครับ"
"อืม ! ดีแล้ว ! เธอเพิ่งได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ ตั้งใจทำงานนะ ครอบครัวกิจบูรณาเป็นคนดี เธอได้ทำงานกับเจ้านายที่เป็นคนดี เธอต้องภูมิใจ กำลังกายกำลังใจ ต้องทุ่มให้เต็มที่ อย่าให้เสียชื่อศิษย์อำไรนะ !"
"ครับ อาจารย์ ! ทุกอย่างที่อาจารย์เคยสอนผม ผมจำได้ตลอดครับ"
************************************************************************
อ่านหน้า > 2 , 3
สั่งซื้อนิยายหมอเถื่อนรวมเล่ม คลิ๊กที่นี่
กลับขึ้นด้านบน อ่านตอนอื่น
|
