เรื่องราวของพิจิตรที่เธอได้รับรู้จากปากของคนในครอบครัว เปิดโลกทัศน์ของเธอให้กว้างขึ้นอย่างคาดไม่ถึง

บางเรื่องสะท้อนกลับเข้ามาหาตัวเธอเอง

"...ถ้ามีอุดมการณ์แรงกล้า ก็ออกจากบ้านไปอยู่ที่อื่น..."

ประโยคนี้ของพี่สาวพิจิตร ช่างคล้ายกับประโยคที่พ่อกับแม่ของเธอพูดในวันที่มีเรื่องกระทบกระทั่งกัน

เสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น พิจิตรโทรเข้ามาอีกครั้ง

"ญา ! ข่าวดี ! พวกเราทำสำเร็จแล้ว  แม่หญิงสาวิตรีบอกว่า เราจัดการมารตัวใหญ่ได้แล้ว  เทวโลกรับตัวเค้าไปแล้ว งานที่เรารวมกันทำมาตั้งหลายปี สำเร็จแล้ววันนี้ เลยรีบโทรมาบอกญาให้ร่วมดีใจด้วย"

"ข่าวดีจริง ๆ !  งานของพระศรี ฯ ก็คงราบรื่นแล้วสิคะ !  ญายินดีด้วย  เสียดาย ญาไม่ได้มีโอกาสไปช่วย"

"ญายังมีงานต้องทำอีก  อีกไม่กี่วัน ก็จะล้างรากหญ้า  แม่หญิงบอกว่าญาต้องเป็นผู้นำส่งพลังไปล้างรากหญ้า"

"รากหญ้าคืออะไรคะ ?"

"ก็คงหมายถึง สิ่งที่เหลืออยู่  ยังเป็นพลังที่ยังหลงเหลืออยู่  ตัวการใหญ่ถูกจัดการไปแล้ว คงเหลือพวกลูกสมุน"

"อ้อ ค่ะ !  บอกญามาแล้วกัน จะให้ญาช่วยอะไร ญายินดีช่วย   ยังงี้พี่จิตรก็กลับบ้านได้แล้วสิ เย็นนี้ ?"

"คงยังหรอก ! ยังมีเรื่องต้องทำอีก แรงกระทบของมาร ส่งพลังไปเล่นงานที่เนินพระศรี  พายุลูกเห็บเล่นงานที่โน่นหนัก  ตอนนี้ครูปั้นกำลังคุยอยู่ว่าที่โน่นเสียหายขนาดไหน  พี่อยากจะอยู่รอฟังข่าวว่า พี่ช่วยอะไรได้บ้าง"

"โห ! หัวหน้ามารไปแล้ว ยังมีอาฟเตอร์ช็อคอีก  ร้ายจริง ๆ !  งั้นพี่จิตรเต็มที่เถอะค่ะ  ญาส่งกำลังใจไปช่วยนะ !"

"ตอนแม่หญิงได้คุยกับตัวแทนสามโลก แล้วประกาศว่า มารของเราได้ถูกกำจัดแล้ว ศิษย์ที่มากันที่นี่ ปรบมือกันทุกคน 

พอมารปราบได้แล้ว แม่หญิงก็ประกาศกับทุกคนว่า  เราจะมีผู้นำจากอดีต กลับชาติมาเป็นผู้นำที่นี่ ในยุคนี้ ให้เดินตามหนทางแห่งพระศรี ฯ  ตอนนี้ผู้นำคนนั้นได้กลับมาที่นี่แล้ว"

ฐิติชญาไม่เคยได้ยินเรื่องเหล่านี้มาก่อน

"ผู้นำอะไรอีกคะ ? ครูปั้นไม่ใช่ผู้นำที่นั่นเหรอ ?"

"อ้อ ! ลืมไปว่า ญายังไม่เคยฟังเรื่อง ผู้นำเก่าเก้าคนที่จะกลับชาติมาเป็นผู้นำต่อ"

"อึ๊อือ ! ไม่เคยฟังค่ะ !"

"เอาย่อ ๆ ก็คือ เราเกิดมาทุกชาติ ก็เพื่อมาสานต่อเรื่องที่ทำค้างไว้ในอดีต  ผู้นำที่จะพาเราไปสู่ยุคพระศรี ฯ ก็จะอาสาลงมาเกิดเพื่อมานำคนรุ่นใหม่ ๆ ให้เดินรอยตามไปเรื่อย ๆ   สมัยที่ครูปั้นเป็นสาว ๆ  ครูปั้นได้เจอผู้นำที่ครูปั้นเคยเป็นบริวารตั้งแต่อดีตเก้าคน  หนึ่งในนั้น จะได้รับมอบหมายจากพระศรี ฯ ให้เกิดมาเป็นผู้นำต่อไปเรื่อย ๆ"

"งั้นแสดงว่า ทั้งเก้าคนตอนนี้ ตายไปหมดแล้วเหรอ ?"

"พี่ก็ไม่รู้ว่าตายหมดหรือเปล่า  แต่ก็มีเสียไปแล้วบ้าง  ใครที่เสียไปแล้ว แล้วกลับมาเกิดใหม่ ระลึกชาติได้ว่าเคยมาสร้างสำนักนี้ด้วยกัน ก็จะกลับมาเป็นผู้นำ  นำเงินส่วนรวมมาใช้ประโยชน์ต่อไป"

"ถ้าผู้นำมา แล้วครูปั้นก็ไม่ใช่ผู้นำแล้วเหรอ ?"

"ก็.... ครูปั้นก็เป็นร่างของพระศรี ฯ ไง  พระศรี ฯ ต้องใหญ่ที่สุด  แล้วก็สั่งงานให้ผู้นำไปทำ"

"อ๋อ !  แล้วถ้าไม่มีผู้นำมา ครูปั้นก็ยังนำได้อยู่นิ  ญาว่าหลายคนศรัทธาที่นี่เพราะครูปั้นนะ"

"อือ อันนี้พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน  แต่ ถ้าไม่มีผู้นำเก่ากลับชาติมานำที่นี่ เงินที่สะสมไว้ เบิกเอามาใช้ไม่ได้"

"อ้าว !  อือ... มันเกี่ยวกับเรื่องเงินด้วยน่ะเอง  เรามีโครงการที่ต้องทำเพื่อสังคมเยอะเลย ถ้าไม่มีเงินนี่ก็แย่เหมือนกันนะ

เอ๊ะ ! แล้วผู้นำที่กลับชาติมาเกิดใหม่ เค้าจะโตทันเหรอคะ ?  ตอนนั้นเค้าตายไปกี่ปีแล้ว มาเกิดตอนนี้ จะกี่ขวบกันพี่จิตร ?"

"แปดขวบน่ะ !"

"แปดขวบ !" เธออุทาน  บางสิ่งบางอย่างในใจ ทำให้เกิดสังหรณ์ขึ้นฉับพลัน

"อย่าบอกนะว่า....."  เธอชะงัก หยุดคำพูดไว้แค่ในใจ ไม่พลั้งปากออกมา

"...เอ่อ.... พี่จิตรเล่ามาดีกว่าว่า ผู้นำคนใหม่นี้ ที่ครูปั้นประกาศ เค้าเป็นใคร ?  พี่จิตรรู้จักมั้ย ?"

"รู้จักสิ !  ญาก็รู้จัก   ผู้นำที่กลับชาติมาเกิดก็คือ น้องเพียรไง !  ญาจำได้ใช่มั้ย ?  หลานครูปั้นคนนั้นน่ะ"

***********************************************************************************

จิตที่ตั้งใจพุ่งไปยังวัดนาคโขงกลับไปไม่ถึงจุดหมาย ปลายข้อเท้าของเขาถูกสิ่งใดสิ่งหนึ่งรัดไว้

สิงห์ต้าลู่เหลือบมองที่ปลายขา  มือที่ใหญ่และทรงพลังของท่านยมทูต จับเขาดึงจากด้านบนมายืนอยู่บนพื้น

ยมทูตท่านนี้มีใบหน้าดุดัน ผิวดำ ผมหยิก ตาโต  ไม่ใส่เสื้อ มีสร้อยทองเส้นใหญ่คล้องคอ  นุ่งผ้าหยักรั้งสีแดง

แอนดี้ยกมือไหว้

"ท่านยมทูตมารับตัวผม  แสดงว่า บุญกับบาปที่ผมทำไว้ คงจะพอ ๆ กัน  ผมต้องไปที่สำนักพระยายมล่ะสิครับ"

กุมภัณฑ์ที่รับหน้ายมทูต มีสีหน้าเรียบเฉย ไม่ตอบคำถาม  แต่ออกคำสั่ง

"เดินตามมา !"

ไม่กี่ก้าวที่เดินตามทูตจากยมโลก รอบข้างก็ปรากฎเป็นสถานที่ที่เขาพอจะจำได้

ณ ที่เขายืนอยู่ คือ ริมถนนบางนาตราด ห่างจากบ้านของครอบครัวไตรสรณ์ไม่เกินห้ากิโลเมตร

ยมทูตหน้าตาขมึงทึง ยืนอยู่ริมทางเท้า  รถยนต์บนถนน แล่นผ่านอย่างเร็วตามปกติ

"พาผมมาที่นี่ทำไมครับ ? เราไม่ต้องไปสำนักพระยายมเหรอครับ ? ลุงพุฒคงรอคุยกับผมอยู่"

ยมทูตไม่ตอบคำถาม กลับก้าวเท้าเดินลงจากทางเท้า

รถยนต์ฮอนด้าแอคคอร์ดสีขาว กำลังวิ่งมาอย่างเร็ว  คนขับตาเหลือกเมื่อเห็นยมทูตเดินอยู่บนถนน หักพวงมาลัยอย่างเร็ว

แอคคอร์ดเสียหลัก คนขับควบคุมรถไม่อยู่  รถพุ่งเข้าชนซีเมนต์กั้นเลนถนนด้านขวาอย่างจัง แล้วหมุนไถลตามเข็มนาฬิกาอย่างเร็ว แรงเหวี่ยงพารถกวาดขวางเลนถนนมาทางฟุตบาธ ด้านข้างคนนั่งฟาดเข้ากับเสาไฟฟ้าอย่างแรง

แรงปะทะครั้งนี้ หยุดรถไว้ได้อย่างสนิท

แอนดี้รีบวิ่งไปถึงตัวรถ

ที่เบาะหน้าข้างคนขับ หญิงวัยกลางคน มีเลือดออกที่บริเวณศรีษะ  โชเฟอร์เป็นชายวัยกลางคน นอนสลบคอพับไปที่ข้างประตู ไม่มีรอยข่วน หรือ รอยเลือดใด ๆ

ทิดเอกชี้มือไปที่หญิงในรถ หันหน้าไปทางผู้คุมจากยมโลก

"ท่านช่วยผู้หญิงคนนี้ก่อนได้มั้ย ? เลือดเต็มหน้าไปหมดเลย"

ยมทูตหน้าโหด ไม่สนใจคำขอร้องของแอนดี้  เดินตรงไปทางฝั่งที่นั่งคนขับ

"คนขับไม่น่าจะเป็นไร  ช่วยผู้หญิงคนนี้ก่อนเถอะ !" แอนดี้ตะโกนข้ามไปอีกฟากของรถ

ทูตแห่งยมโลกเดินไปถึงประตูฝั่งคนขับ ก้มลงยื่นมือผ่านกระจกเข้าไปคว้าคอเสื้อของชายคนขับ  ออกแรงดึงเพียงเล็กน้อย คนขับรถก็ติดมือยมทูตออกมายืนอยู่นอกรถภายในพริบตา

แอนดี้ก้มลงมองภายในรถอีกครั้ง ร่างของคนขับยังนอนหลับตาแน่นิ่งอยู่ในรถ

เขามองมาที่นอกรถอีกครั้ง แล้วก็พยักหน้าเข้าใจ  

ผู้ชายที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ยมทูตนั้น คือ วิญญาณของคนขับรถนั่นเอง

เขายังอดไม่ได้ที่จะมองกลับไปที่หญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายในรถอีกครั้ง

ทุกอย่างมันไม่แน่นอนจริง ๆ  คนบาดเจ็บเลือดท่วมตัวขนาดนี้ กลับไม่ถึงฆาต  อีกคนร่างกายแทบจะไม่มีรอยบอบช้ำเลย กลับหมดอายุขัยไปได้

ยมทูตหน้าดุ เดินนำกายทิพย์ของชายเจ้าของรถออกมาจากที่เกิดเหตุ 

แอนดี้สังเกตเห็นโซ่ตรวนที่คล้องอยู่ที่สองข้อมือ และ สองข้อเท้าของชายคนนั้น  ในขณะที่ตัวเขาเอง ไม่ได้ถูกตีตรวนใด ๆ  ยังคงเดินได้อย่างอิสระ

"เดินตามมา !" ท่านทูตแห่งยมโลก หันมาพูดกับแอนดี้

เขาจึงเดินตามหลังชายคนนั้นไปอีกที

ในช่วงที่เขายังครองผ้าเหลืองอยู่  หลวงพ่อสอนเคยสอนมโนมยิทธิเต็มกำลัง พาเขาไปท่องเที่ยวในแดนทิพย์ต่าง ๆ  

มีอยู่ครั้งหนึ่ง หลวงพ่อพาแวะไปที่สำนักพระยายมเพื่อกราบท่านลุงพุฒ   ลุงพุฒมีเครื่องทรงที่สวยงาม มีสง่า  หน้าตายิ้มแย้มเป็นกันเอง  ไม่เหมือนกับภาพวาดทั่วไปที่มนุษย์บนโลกจินตนาการไว้ว่า พระยายม จะต้องมีหน้าตาดุร้าย

ความประทับใจนั้นยังจำได้ไม่ลืม นึกไม่ถึงว่าตัวเขาเอง จะต้องมาถูกลุงพุฒพิพากษาในวันนี้  เวลาสองปีช่างผ่านไปเร็วเสียจริง 

วิญญาณอื่น ๆ ที่เพิ่งตาย จะมีความรู้สึกอยากเจอพระยายมราชเหมือนกับเขาหรือไม่ ก็ไม่รู้  

แต่วิญญาณชายที่เดินอยู่ข้างหน้า มีหน้าตาท่าทางอมทุกข์อยู่พอสมควร  หวังว่าเมื่อเจอพระยายมราชแล้ว ขอให้ชายคนนี้นึกถึงบุญเคยที่ทำมาให้ได้แล้วกัน

ส่วนตัวเขานั้น ณ ตอนนี้ นึกถึงพระนิพพาน  นึกถึงสมเด็จพระประทีปแก้วองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า  นึกถึงหลวงพ่อที่อุทัยธานี   ท่านลุงพุฒจะส่งวิญญาณที่มีจิตแบบเขา ไปนิพพานเลยได้หรือไม่นะ ?

***********************************************************************************

โทรศัพท์มือถือของเลอหงส์ ขึ้นชื่อทอมเป็นผู้โทรเข้า เธอกดรับสายทันที

"ว่าไงคะพี่ทอม ? โทรมาเวลาดี"

"หือ ? เวลาดีอะไร ?"

"ก็วันนี้หงส์มีเรื่องอยากเล่าอะไรให้พี่ทอมฟัง  พอดีพี่ทอมโทรมา"

"เรื่องอะไรเหรอ ? เล่ามาสิ !"

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกค่ะ ! เรื่องส่วนตัวของหงส์เองที่อยากให้พี่ทอมรู้จากปาก  แต่ พี่ทอมมีเรื่องอะไร ว่ามาก่อนดีกว่า"

"อืม....  ก็ ไม่รู้จะเล่าเรื่องยังไงดี  พี่รู้สึกใจมันสับสน"

"หือ ? สับสนเรื่องอะไรคะ ?"

"เรื่องพี่จิตรน่ะ !"

"เรื่องพี่จิตร ! เกิดอะไรขึ้นคะ ?"

"อืม.... มันก็หลายเรื่องปน ๆ กัน แต่ เรื่องสุดท้ายที่พี่รู้สึกแปลก ๆ ไปหน่อย คือ เรื่องเด็กคนนั้น ที่น้องหงส์เคยเจอที่เนินพระศรี"

"เด็กคนไหนคะ ?"

"จำวันที่เราไปเจอกันที่สำนักอารยเมตตาจิต เนินพระศรี ได้มั้ย ?  หลานของครูปั้นที่ชื่อน้องเพียรน่ะ !"

"อ๋อ ค่ะ ! จำได้ !  หงส์ว่าไอ้เด็กเวรคนนั้นคงจำหงส์ได้อย่างดี เห็นเค้าพูดว่างั้นนะ  คุณน้าจำไว้ อะไรประมาณนี้แหละ"

ทอมหัวเราะ

"อือ ต่างฝ่ายต่างจำกันได้ !  เป็นเฟิร์สท์แบดอิมเพรสชั่นเหรอ ?"

"อ๋อ.... ไม่หรอกค่ะ ! เฉย ๆ น่ะ ! หงส์ไม่ถือสาอะไรหรอก"

"แต่ก็คงไม่ใช่ประทับใจในทางบวกใช่มั้ย ?"

"ฮ่า ๆๆ ! แหม ! เด็กกร่างแบบนี้ มันน่าเตะมากกว่าน่าชื่นชม"

"อืม..." ทอมลากเสียงยาว จนหงส์จับสังเกตได้ว่า เธอคงกำลังคิดถึงเรื่องเด็กคนนี้เป็นพิเศษ

"พี่ทอมมีอะไรกับน้องคนนั้นเหรอคะ ?"

ทอมถอนหายใจยาว

"ก็... หลังจากที่เจอกับน้องหงส์ที่เนินพระศรีครั้งนั้น พี่ก็ได้ไปที่นั่นอีก ก็ได้เจอน้องเพียรอีกครั้ง คราวนี้เห็นฤทธิ์  เค้าไปรังแกเด็กผู้หญิง  พี่เข้าไปต่อว่า เค้าโวยลั่นเลย  ท่าทางแบบ นักเลงมาก"

"อ้าว ! แล้วป้าเค้าว่ายังไงล่ะคะ ?"

"วันนั้นไม่มีผู้ใหญ่อยู่ในเหตุการณ์  พี่คนเดียวที่เห็น  พี่เข้าไปดึงเสื้อเค้า เค้าโวยวาย คนอื่นก็หันมามอง  พี่จิตรก็ถามว่าเกิดอะไรขึ้น พี่ก็ไม่ได้อธิบาย ปล่อย ๆ ไป"

"อือค่ะ ! ลืม ๆ ไปได้ก็ดี เด็กสันดานแบบนี้ อาจอยู่ได้ไม่ถึงโต ตายเพราะตีนคนอื่นซะก่อน  ถ้าพี่ทอมไม่ต้องไปเจอกับเค้าบ่อย ก็อย่าไปนึกถึงมันเลยค่ะ"

"มันมีเรื่องให้นึกไง  คือ พี่จิตรบอกว่า ครูปั้นประกาศว่า เด็กคนนี้จะมาเป็นผู้นำของที่นี่  เค้าเป็นอดีตผู้นำเก่ากลับชาติมาเกิด พี่ได้ยินก็สะอึก   ทำไมต้องเป็นเด็กคนนี้ด้วย ?"

หงส์เริ่มหัวเราะในลำคอ เธอไม่มีความเห็นเรื่องการระลึกชาติ แต่เธอมีคติในใจกับเด็กคนนั้น

"หึ ๆ ! มันชักจะสนุกแล้วนะ ที่นี่ !  เด็กระยำแบบนี้ได้เป็นผู้นำ สาวกคงทยอยลาออก แล้วพี่จิตรมีความเห็นว่ายังไงคะ ?"

"พี่ไม่ได้ถามหรอก  แต่ ท่าทางพี่จิตรคงสนับสนุนทุกอย่างที่ครูปั้นทำ"

"อืม ! ก็พอเข้าใจนะคะ แต่ถ้าพี่จิตรเค้ารับได้ ก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร  พี่ทอมเป็นห่วงพี่จิตรเหรอคะ ?"

"นั่นน่ะสินะ ! พี่จะไปมีปัญหาอะไร ถ้าพี่จิตรไม่มีปัญหา พี่ก็จะไปกล้ามีเหรอ ?"

น้ำเสียงของทอมฟังดูแปลกไปจากปกติที่เคยสนทนา  หงส์มั่นใจว่าพี่สาวคนนี้พูดประชด

"มีอะไรมากกว่านั้นแน่ !"

"น้องหงส์สงสัยว่าที่นั่นมันมีอะไรเหรอ ? ลองพูดมาสิ !"

"ไม่ ๆ ! หงส์หมายถึงพี่ทอมน่ะแหละ  หงส์ว่าพี่ทอมมีอะไรในใจมากกว่าที่พูดว่า พี่จะไปมีปัญหาอะไร  ถ้าพูดแบบนี้ หงส์ว่าพี่ทอมมีปัญหาแน่  ไม่งั้นไม่พูดแบบนี้หรอก"

ทอมยังเงียบ  หงส์เป็นฝ่ายพูดเพื่อต่อประเด็น

"คงไม่ใช่พี่ทอมคนเดียวหรอกที่มีปัญหากับที่นั่น  หงส์ก็มีเหมือนกัน"

"หือ ? น้องหงส์มีปัญหาอะไร ? เคยไปแค่ครั้งเดียว  เกิดอะไรขึ้นเหรอ ?"

"พี่ทอมจำคุณพีรวิทย์ที่พาเราแนะนำสถานที่ที่นั่นได้มั้ยคะ ?"

"จำได้ !"

"พี่แอนดี้ กับ หงส์ สงสัยในตัวเค้า  มันเกี่ยวกับเรื่องการตายของพี่หลง ที่หงส์ไปที่นั่นในวันนั้น เพราะหงส์อยากสนิทกับเค้าให้มากขึ้น"

ทอมรู้สึกประหลาดใจ ปนกับความวิตก

"เรื่องการตายของพี่หลงนี่ หมายถึง คดีฆาตกรรม เหรอ ?  แล้วทำไมหงส์ต้องไปสืบเอง เราแจ้งตำรวจไม่ดีกว่าเหรอ ?"

"มันเป็นแค่การสงสัยค่ะ !  เรื่องในรายละเอียด ไว้เจอกันค่อยเล่าดีกว่า"

"อืม.... แปลกที่หงส์เข้าไปพัวพันกับที่นั่น แล้วก็บังเอิญที่พี่เอง ก็ต้องไปรู้จักกับที่นั่นเหมือนกัน  เหมือนกับเราสองคนน่าจะมีอะไรเกี่ยวเนื่องกันมานะ"

หงส์หัวเราะเบา ๆ

"พี่ทอมมาแนวนี้ หงส์ไม่ถนัดค่ะ  ไม่ขอออกความเห็นดีกว่า เพราะ มีแค่พี่แอนดี้คนเดียวก็น่ากลัวพอแล้ว"

"หงส์ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ใช่มั้ย ? เรื่องที่ถ้าอดีตเราเคยทำอะไรร่วมกันมา  ปัจจุบัน ก็ต้องกลับมาผูกพันกัน ช่วยกันทำเรื่องนั้น ๆ ต่อ"

"ก็.... หงส์ไม่ได้คัดค้านค่ะ  เพราะยังไง พี่ชายของหงส์เอง ก็กลายเป็นเทวดาเดินดินไปแล้ว หลับตาก็เห็นทะลุจักรวาล  ถ้าหงส์รับไม่ได้ คงทะเลาะกับพี่ชายทุกวัน  แต่ ไม่ว่าเค้าจะเป็นยังไง  เค้าก็รักเราเท่าเดิม"

"อืม ! คิดได้ยังงี้ก็ดีนะ  แต่ พี่ฟังเรื่องที่น้องหงส์พูดเรื่องการตายของพี่หลงกับคุณพีรวิทย์นี่ มันน่าเป็นห่วง ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ นะ ถ้ามันจริงขึ้นมา  น้องหงส์จะเอาตัวเองไปสนิทด้วย ไม่น่าจะดี"

"พี่ทอมไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ !  พี่แอนดี้ผ่านอะไรมาเยอะมาก ถ้าพี่แอนดี้เป็นคนวางแผน เชื่อใจได้"

"เหล่าซือแอนดี้วางแผนให้หงส์สนิทกับคุณพีรวิทย์ด้วยเรื่องอะไรอะ ?  พี่สงสัย เราเป็นผู้หญิง มันอันตรายนะ  แต่ดูท่าทางของเค้า ก็ไม่น่าจะใช่คนคิดร้ายเลยนะ"

"พี่ทอมคิดไปถึงไหนกัน ? หงส์ไม่ใช่นางเอกหนังแอคชั่นนะ ที่เป็นนักฆ่าแล้วเอาตัวเข้าแลก  พี่แอนดี้คงไม่ยอมให้หงส์เปลืองเนื้อเปลืองตัวหรอกค่ะ เฮียแกหวงน้องสาวจะตาย ก่อนบวชนี่ เพื่อนผู้ชายของหงส์จะกลายเป็นศพก็เพราะพี่ชายคนนี้นี่แหละ

หงส์เริ่มสนิทกับคุณพีรวิทย์เพราะลูกสาวเค้า หงส์เป็นคนฝากงานให้"

"อ้อ !  อืม... เราสองคนคงมีเรื่องต้องคุยกันเยอะ  คุยทางโทรศัพท์ไม่น่าจะดี เรื่องพรรค์นี้"

"นัดเจอกันเถอะค่ะ !  หงส์ว่าพี่ทอมต้องมีคนฟังพี่ระบายแล้วล่ะ  พี่ทอมไม่ค่อยเล่าเรื่องส่วนตัวให้ใครฟังใช่มั้ย ? ในโลกนี้มีแต่หงส์เท่านั้นที่ฟังพี่ทอม ใช่มั้ยล่ะ ?"

"เอิ่ม....." ทอมอ้ำอึ้ง

"แหม คิดนาน ! ก็เรื่องพี่จิตร ก็คงคุยกับพี่จิตรไม่ได้  แล้วไม่มีพี่รุ่งให้คุย  มันก็เหลือหงส์คนเดียวแหละ  หงส์รู้ !"

ทอมหัวเราะเบา ๆ

"นัดเจอกันเถอะค่ะ พี่ทอม !"

"อืม นั่นน่ะสิ ! เจอกันก็ดี   แล้วที่หงส์บอกว่า มีเรื่องอยากจะเล่าให้พี่ฟังน่ะ เรื่องอะไร ?"

"ก้อ.... หงส์มีแฟนแล้วนะ ! อยากให้พี่ทอมรู้จากปากของหงส์เอง  เพิ่งตัดสินใจคบกับเค้าเมื่อวานเอง"

"โอว.... เฮ่ย.... ทำไมฟ้ามันผ่ามาง่าย ๆ แบบนี้ ?  ไม่เคยได้ระแคะระคายเลยว่าเราชอบใคร คบกับใคร  จู่ ๆ มาประกาศว่ามีแฟน  พี่งง !

ใครอะ ? พี่รู้จักมั้ย ? พี่เคยเจอมั้ย ? แต่ก็ไม่น่าจะเคยเจอนะ เพราะหงส์ไม่เคยแนะนำเพื่อนคนไหนให้รู้จักเลย รู้จักกันมานานเท่าไหร่แล้ว ?  เมื่อไหร่พี่จะได้เจอ ?"

ทอมยิงคำถามเป็นชุดโดยไม่เว้นให้จำเลยตอบ

หงส์หัวเราะร่วน

"พี่แอนดี้ยังไม่ถามเยอะเท่าพี่ทอมเลย ฮ่า ๆ !  วันเสาร์ถ้าพี่ทอมว่าง สามารถเจอกับเค้าได้  วันนั้นถือเป็นวันเปิดตัว แต่วันนี้ จะตอบคำถามพี่ทอมก่อน"

"ดี ๆๆ ! หยุดเรื่องปวดหัวของพี่ไว้ก่อน  มาคุยเรื่องแฟนหงส์กัน  งั้น เล่ามาเลย !"

***********************************************************************************

 1< อ่านหน้า > 3, 4

สั่งซื้อนิยายหมอเถื่อนรวมเล่ม คลิ๊กที่นี่

กลับขึ้นด้านบน  อ่านตอนอื่น