 |
| ||||||
| |||||||
(หากท่านฟังเพลงไม่ได้ โปรด update FlashPlayer หรือ click ที่นี่ เพื่อชม youtube) โย่วจั่นไจ้หนี่เจียเตอเหมินโข่ว หว่อเมินฉงฟู่เฉินโม่ เจ้อยั่งจื่อตันฟังเมี่ยนเตอโส่วโฮ่ว ไหเหนิงตัวจิ่ว ? รุ่งเบิ่งตาตะลึง เสียงที่ได้ยิน มันไม่ใช่เสียงร้องของคนที่ร้องเพลงไม่เก่ง แต่มันคือน้ำเสียงที่สั่นในคอได้อย่างอินเทรนด์ และ ร้องเมโลดี้ได้อยู่ในคีย์ จงหยูหนี่ไคโช่วเซี่ยงหว่อซู่ซัว ทาโหย่วตัวเหวินโหรว หงส์ผุดลุกขึ้นยืน เขาหันมามองเธอ หว่อเจินเตอต่ง หนี่ปู้ซื่อสี่ซิน เหยี่ยนจิ่ว ซื่อหว่อเหมยโหย่ว เผยไจ้หนี่เซินเปียน ตังหนี่จี้ม่อสือโฮ่ว เสียงสูงของเธอ มันเปอร์เฟ็ค ! 'ชิบหาย ... ! นี่เป็นนักร้องอาชีพหรือเปล่าเนี่ย ?' รุ่งพูดกับตัวเองในใจทันที เปี๋ยไจ้คั่นเจ๋อหว่อซัวเจ๋อ หนี่อ้ายกั้ว เปี๋ยไท่ซ่างทง หว่อปู้หนานกั้ว เจ้อปู้ซ่วนเสิ่นเมอ จื่อซื่อเว่ยเสิ่นเมอ เหยี่ยนเล่ยฮุ่ยหลิว หว่อเหย่ปู้ต้ง จิ้วรั่งหว่อโจ่ว รั่งหว่อไคสื่อเซียง โซวจื่อโหยว หุยอี เหิ่นตัว หนี่เตออิงจื่อ เหย่ฮุ่ยชงมั่นหว่อเซิงหัว มืออีกข้างของเธอยื่นแล้วแบออกมา เหมือนกับจะขอร้องอะไรซักอย่างจากคนรัก หว่อปิ้งปู้นัวรั่ว หนี่ปี่เสยโตวต้ง ซุยหรันจี้ม่อ เพลงเริ่มเข้าท่อนแยก ที่กระแทกกระทั้น หงส์ก้มตัวร้อง เส้นเลือดที่คอขึ้นเป็นเอ็น เป่าจิ้งหว่อ ไจ้เป่าจิ้งหว่อ เจ้ออี้เฟิ่นกั่นต้ง ฉิ่งหนี่รั่งหว่อ หลิวไจ้สวงโข่ว เปี๋ยไจ้ซัว ซื่อหนี่เตอชั่ว อ้ายเต้าเลอจุ้ยโถว ซื่อเฟยตุ้ยชั่ว จิ้วรั่งทาสุยเฟิง หงส์เริ่มเขย่งเท้า แล้วร้องเต็มเสียงเหมือนคนตะโกน วั่งเลอสัวโหย่ว กั้วเต๋อปี๋หนี่ไคว่รั่ว แต่เสียงตะโกนเต็มไปด้วยพลัง และไม่หลุดคีย์ เขาคิดว่าเธอมีเสียงร้องที่ประทับใจเขามากกว่าต้นฉบับด้วยซ้ำไป เพลงกลับเข้าท่อนสร้อย แต่ท่อนสร้อยครั้งนี้ เสียงของหงส์ลงกระแทกกระทั้นยิ่งกว่าครั้งแรก หว่อเจินเตอต่ง หนี่ปู้ซื่อสี่ซิน เหยี่ยนจิ่ว ซื่อหว่อเหมยโหย่ว เผยไจ้หนี่เซินเปียน ตังหนี่จี้ม่อสือโฮ่ว มือไม้ของหงส์ ออกท่าทางเหมือนคนที่ไหว้วอน ขอความเห็นใจ เปี๋ยไจ้คั่นเจ๋อหว่อซัวเจ๋อ หนี่อ้ายกั้ว เปี๋ยไท่ซ่างทง หว่อปู้หนานกั้ว เจ้อปู้ซ่วนเสิ่นเมอ จื่อซื่อเว่ยเสิ่นเมอ เหยี่ยนเล่ยฮุ่ยหลิว หว่อเหย่ปู้ต้ง หงส์ได้หลุดออกจากโลกความจริง เข้าไปอยู่ในเพลงอย่างเต็มที่แล้ว น้ำตาของเธอไหลออกมาจากสองตา จิ้วรั่งหว่อโจ่ว รั่งหว่อไคสื่อเซียง โซวจื่อโหยว เซี่ยนไจ้ เฟินโส่ว จงเห่ากั้วหนี่ปู้อ้ายหว่อ อี้ทัวไจ้ทัว หยดน้ำตา ไหลลงมาที่แก้ม ซงไคหนี่เตอโส่ว หลีไคหนี่จั้วโย่ว หว่อเซียงเฉียนโจ่ว เจ้อฮุ่ยซื่อหว่อ เจินเจิ้งเตอเจียทัว เสียงเพลงเข้าท่อนจบ หงส์ยืนสูดลมหายใจ แล้วยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตา ..........รุ่งนั่งอ้าปากค้าง....... เขาเห็นชัด ๆ จะ ๆ ว่า เธอร้องไห้ ! นักร้องสมัครเล่นนั่งลงบนโซฟา แล้วยื่นไมค์ให้รุ่ง สีหน้าเธอกลับเป็นปกติ มีรอยยิ้ม "ตาพี่รุ่งบ้าง ถ้าร้องไม่เพราะ ซดเบียร์ให้หมด" รุ่งไม่สนใจไมค์ที่ยื่นมา เขาคว้ากระป๋องเบียร์ทันที เปิดกระป๋อง แล้วยกขึ้นซด เบียร์หมดกระป๋องแล้ว เขาวางกระป๋องที่โต๊ะ "ผมไปห้องน้ำก่อน" เขาลุกขึ้นยืน แล้วเดินตรงไปห้องน้ำ รุ่งเปิดน้ำก๊อก กวักน้ำขึ้นล้างหน้า เสียงร้องของหงส์ยังติดอยู่ในโสตประสาท ภาพของเธอที่ยืนถือไมค์ มืออีกข้างกำแน่น แผดเสียงร้องบอกความในใจจนหลั่งน้ำตา มันสื่อถึงอะไรบางอย่าง มันสื่อว่า.... เธอรู้สึกเหงา ! มันสื่อว่า.... ไม่เคยมีใคร ได้เข้าถึงใจเธอจริง ๆ ! เขาสัมผัสมันได้จริง หรือ มันคืออีกผลงานของฤทธิ์แอลกอฮอลล์ ? ทำไมภาพที่เพิ่งเห็น เสียงร้องที่เพิ่งได้ยิน สร้างอารมณ์เศร้าให้กับเขาได้มากขนาดนี้ ? ความหมายในเนื้อเพลงคืออะไรกัน ถึงบีบคั้นจิตใจได้ถึงขนาดนั้น ? .... อยากร้องไห้.... ! .... เขาเมาแน่แล้ว... เพราะน้ำตาเขาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว รุ่งมองหน้าตัวเองในกระจก นัยน์ตาเริ่มเป็นสีแดง เสียงร้องวลีท่อนสร้อย 'หว่อเจินเตอต่ง' ยังดังอยู่ในหัว แล้วน้ำตาของเขา ก็ผุดออกมาอีก "กูเมาจนได้ !" เขารำพันกับตัวเอง แล้วเอื้อมมือไปปิดก๊อกน้ำ ค่อย ๆ หลับตา ชั่วเสี้ยววินาทีที่ความเมาจะพาสติหลบเข้าภวังค์ เสียงเรียกของผู้หญิงสาวก็ดังก้องขึ้น 'พี่ชื้น !' เขาสะดุ้งสุดตัว ลืมตา *********************************************************************************** แขกคออ่อนเดินออกมาจากห้องน้ำ ใบหน้าสะลึมสะลือ ความรู้สึกเชื่องช้าลง แต่พยายามทำตัวให้กระฉับกระเฉง สาวเจ้าบ้านนั่งอยู่บนโซฟา มีสีหน้าปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น "จู่ ๆ ก็ยอมแพ้ ยังไม่ได้สู้เลย" เธอพูดขึ้น รุ่งทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้โซฟาเดี่ยว "ถ้าร้องได้แบบนั้น.... อือ...." เขาพูดแค่นี้ แล้วนั่งหายใจแรง สายตาจ้องมาที่เธอ ความเศร้าเสียใจในเพลงเมื่อครู่นี้หายไปจากใบหน้าของเธออย่างหมดจด กลับเป็นเขาเอง ที่ยังตกภวังค์อยู่ในอดีตเมื่อครู่ มันไม่ใช่แค่การแสดงต่อหน้าคนดู ที่เมื่อลงจากเวทีแล้ว องค์ก็ออกจากร่าง แต่เขาสัมผัสได้ถึงมัน ...หรือว่า เขาคิดเป็นตุเป็นตะไปเองว่าสัมผัสได้ ? "เป็นไงคะ ? เจอเบียร์อีกกระป๋อง พูดไม่ออกเลยเหรอ ?" "กิจกรรมเมื่อกี๊ผมแพ้ แต่กิจกรรมต่อไป ผมไม่แพ้แน่ บอกมาเลยว่า กิจกรรมอะไรที่ทำกับพี่แอนดี้ อ้อ... ! แต่ต้องถามก่อนว่า มีของมึนเมาเข้ามาเกี่ยวด้วยหรือเปล่า ? เพราะ ผมอ้วกพุ่งแน่ ๆ ถ้าต้องกินเบียร์อีกแค่คำเดียว" หงส์หัวเราะ "แน๊ะ ! กิจกรรมที่หงส์ทำกับพี่แอนดี้ มันก็เป็นความลับของพี่น้อง พี่รุ่งอยากรู้ไปทำไม ?" รุ่งตั้งใจทำหน้าเหวอ อ้าปากหวอ แล้วตีหน้าสลด พูดเสียงอ่อย ๆ "อือ... ผมลืมไป ผมมันก็แค่แขกที่เค้าเชิญมากินข้าวที่บ้านแค่วันเดียว ไม่น่าจะลืมตัวไปอยากรู้อะไรมากมาย คำถามที่คุณหงส์ยังไม่ได้ตอบผม ก็ลืมซะเถอะครับ ถือว่าผมขอโทษแล้วกัน" เขาค่อย ๆ หลับตาพัก เจอมุขชิงหลับแบบนี้ สาวเจ้าบ้านเกิดความรู้สึกผิดทันที รุ่งหลับตาเอนหัวพิงพนัก ไม่สนใจเธออีกต่อไป เขาได้ยินเสียงเธอลุกจากโซฟา เดินไปที่บริเวณเครื่องเสียง มีเสียงเปิดตู้ หยิบของ แล้วปิดตู้ สักพัก เสียงของเธอเรียกเขาอยู่ใกล้ ๆ "พี่รุ่ง ! พี่รุ่ง !" เขาค่อย ๆ ลืมตา ไฟนีออนในห้องรับแขกถูกปิด แต่เป็นไฟเหลืองจากโคมไฟติดเพดานที่ส่องแสงสลัว ให้บรรยากาศที่ทึม ๆ หงส์ยืนอยู่ข้างหน้าเขา เธอโค้งหัวให้ "ลุกขึ้นมาสิคะ !" รุ่งเลิกคิ้ว หงส์พยักหน้าซ้ำ เขาลุกขึ้นยืน แล้วมองไปที่ไฟบนเพดาน บรรยากาศเหมือนกับห้องอาหารราคาแพง หงส์ขยับตัวออกมาอีกสองก้าว "พี่รุ่งมายืนตรงนี้" เธอชี้จุดให้เขายืน รุ่งทำตาม เดินไปข้างหน้าหงส์ แล้วหยุดห่างจากเธอเพียงแค่ศอกเดียว กลิ่นแป้งทาตัวโชยมาอีกครั้ง หงส์ยื่นมือออกมา "ขอมือขวา !" รุ่งยืนมือขวาออกมา หงส์ยื่นมือซ้ายของเธอ กุมมือเขาไว้ ฝ่ามือที่อุ่นของหงส์ ทำให้รุ่งรู้สึกร้อนวาบ __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ ขอเชิญแสดงความคิดเห็น แล้วรออ่านตอน 22 ก่อนใคร กดที่นี่
กลับขึ้นด้านบน
สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ |
|||||||
|
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
