สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท

ซีฟ่งเลือกเปิดเพลงจีนจากเครื่องเสียงในห้องรับแขกเพื่อสร้างบรรยากาศ แล้วมื้อแห่งความรัก ก็ได้เริ่มต้นขึ้น

พัดลมตั้งพื้นส่ายหัวไปมา ลดความร้อนของสมาชิกวงสุกี้ได้เป็นอย่างดี

รุ่งคีบผักพร้อมเนื้อกุ้งหนึ่งชิ้นเข้าปาก เมี่อกลืนเสร็จเรียบร้อย เขากลับรู้สึกตื้อในท้อง

พลังงานของเบียร์มีฤทธิ์เดชพอสมควร ทำให้ท้องอิ่มไปได้เกือบครึ่ง แถมฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ยังลดความกระตือรือร้นของเขาลงได้ประมาณ ยี่สิบเปอร์เซนต์

รุ่งมองไปที่ถ้วยน้ำจิ้ม เขาชี้นิ้ว

"เจ้อ.... เหินห่าวชือ !" (ไอ้นี่ อร่อยมาก) รุ่งพูดภาษาจีนกลางง่าย ๆ

หงส์พยักหน้ารับรู้

"เจินเตอมา ! ตัวชืออี้เตี่ยน ! ทิงต่งมา ?" (อร่อยจริงเหรอ ? งั้นก็ทานมาก ๆ นะ ! ฟังออกหรือเปล่า ?)

เขาพยักหน้า

"ทิงต่ง ! เซี่ย ๆ !" (ฟังออก ขอบคุณ)

แอนดี้ถามขึ้น

"ทำไมรุ่งไม่เรียนภาษาจีนกลางต่อล่ะ ? ถ้าเคยเรียนมาตอนเด็ก มาเรียนซ้ำ จะฟื้นได้เร็ว"

เขาพยักหน้า

"อือ ! ครับ ! ถ้ามีโอกาส ก็น่าสน"

"พ่อรุ่งเคยติดต่อธุระกับจีนเรื่องอะไร รุ่งรู้มั้ย ?"

"เรื่องของทวดน่ะครับ พ่อผมสนิทกับทวดมากกว่าปู่ เรื่องที่ไปจีน เป็นเรื่องของทวดล้วน ๆ แต่ตอนผมเกิดนี่ ทวดก็เสียไปแล้ว พ่อผมบอกว่าภาษาจีนกลาง ใครฟังออกก็ได้เปรียบ เพราะไปที่ไหนในโลก ก็พูดได้ มีคนจีนอยู่ทุกที่"

เขายกถ้วยน้ำจิ้มสุกี้ขึ้นเทน้ำจิ้มทั้งหมดลงในชาม

หงส์เอื้อมไปหยิบโถน้ำจิ้ม แล้วตักน้ำจิ้มเติมให้ในถ้วยของรุ่ง

"มีอีกเยอะค่ะ !"

รุ่งผงกหัว

"เซี่ย ๆ !" (ขอบคุณ) "ซื้อจากที่ไหนครับ น้ำจิ้มนี่ ?"

"ทำเองค่ะ สูตรพิเศษ ใช้ซอสถั่ว เต้าหู้ยี้ น้ำมันงา โชยุ เหล้าจีน งาขาว กระเทียม น้ำส้ม ผักชี แล้วก็รากผักชี"

รุ่งทวนคำ

"ไม่เคยกินน้ำจิ้มแบบนี้ ส่วนผสมเยอะขนาดนั้น ถ้าทำขาย คงเจ๊งแน่"

เขาใช้ตะเกียบคีบตับหมูในหม้อ ลงจุ่มในถ้วยน้ำจิ้ม แล้วคีบเข้าปาก

เสียงพึมพำออกมาจากปากของเขาเมื่อตับชิ้นนี้ถูกกลืนลงคอ

"โออิชี่ เดส !"

"วาการิมัสชิตะ ! นานิกะ โนมิไท่เดสก๊ะ ? มิสึ กะ บี้รึ เดสก๊ะ ?" สาวที่นั่งข้าง ๆ โต้ตอบกลับเป็นภาษาญี่ปุ่น

รุ่งกระพริบตาปริบ ๆ เพราะเขาฟังไม่รู้เรื่อง

หงส์ชี้ไปที่แก้วน้ำข้างหน้ารุ่ง

"บี้รึ ?"

เขามองแก้วน้ำที่ว่างเปล่า เดาว่า กำลังถูกถามว่า จะให้เติมน้ำหรือไม่ ?

เขาพยักหน้า

"ไฮ่ ไฮ่ !"

หงส์พยักหน้า เอื้อมมือไปหยิบเบียร์กระป๋องที่ถูกเปิดแล้ว เทเบียร์ที่เหลือทั้งหมดในกระป๋องลงในแก้วเบียร์ของรุ่ง

เขาเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ รู้ทันทีว่า ได้สื่อสารผิดความต้องการเสียแล้ว

"อ้าว ! ทำไมเป็นเบียร์ล่ะครับ ?"

หงส์มองหน้ารุ่ง

"ก็พี่รุ่งตอบว่า ไฮ่ ไฮ่ แปลว่า ใช่"

"คุณหงส์ถามว่าอะไรครับ ? ผมคิดว่า ถามว่าต้องการน้ำอีกหรือเปล่า ?"

"หงส์ถามว่า อยากดื่มอะไร ระหว่าง น้ำ กับ เบียร์ ?"

"อุ้ย ! คำไหนที่แปลว่าเบียร์ครับ ?"

"บี้รึ ! บี้รึ แปลว่าเบียร์ ก็หงส์ถามซ้ำแล้ว พี่รุ่งตอบว่า ไฮ่"

แอนดี้หัวเราะ

"สองคนนี้ แค่ภาษาไทยยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลย ไปคุยภาษาญี่ปุ่น จะรู้เรื่องกันเมื่อไหร่"

หงส์อมยิ้ม

"กินเบียร์ให้หมดเแก้วนี้ก่อน เดี๋ยวหงส์จะเติมน้ำให้"

เธอพูดกับรุ่ง เสร็จแล้วก็คีบเนื้อหมูไสลด์ในจาน ลงจุ่มในหม้อ

รุ่งสังเกตเห็นวิธีจับตะเกียบของหงส์ เขาจึงเปลี่ยนบ้าง รูดมือขึ้นไปจับตะเกียบที่ปลายไม้ แล้วลองคีบผักในจานขึ้นจุ่มในหม้อ

เขาพยักหน้ากับตัวเอง

"อือ.. ! เท่ดีว่ะ !"

เขาคีบเนื้อหมูในชามจุ่มลงในถ้วยน้ำจิ้ม แล้วส่งเข้าปาก

"อือ... อร่อยกว่าเดิมเยอะเลย จับตะเกียบแบบนี้ !"

รสชาติอาหาร เสริมด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอลล์ ทำให้เสียงเพลงจีนที่กำลังถูกเปิดคลออยู่ ไพเราะขึ้นในความรู้สึกของรุ่ง

หงส์พูดกับพี่ชาย

"ทำไมจู่ ๆ พี่แอนดี้ถึงขอของกล่องนี้คืนจากพี่เจน ? มีอะไรสำคัญเหรอ ?"

"จดหมายของแม่ที่ส่งมาตั้งแต่เราออกมาจากปักกิ่ง กับ รูปถ่ายตั้งแต่เรายังอยู่ที่ปักกิ่ง พี่เก็บไว้หมด พี่อยากทบทวนความจำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับบ้านเกิดเรา อดีตของเรา"

รสชาติที่จัดจ้านของน้ำจิ้มสองถ้วยที่อยู่ในท้อง ทำให้รุ่งรู้สึกกระหายน้ำเร็วขึ้น ขวดน้ำขวดเดียวที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเป็นของแอนดี้

เขาจึงเลือกจะดื่มเบียร์ให้หมดแก้ว ดีกว่าต้องรบกวนเจ้าบ้านเดินไปหยิบน้ำให้

เบียร์แก้วที่สอง ทำให้ความกระฉับกระเฉงลดลงอีกยี่สิบเปอร์เซนต์ แต่ ความไพเราะของเพลงที่ลอยมากระทบหูเขา เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งเท่า

เขาฮัมทำนองของเพลงที่กำลังเปิดอยู่เบา ๆ

แอนดี้ทักขึ้น

"รุ่งรู้จักเพลงนี้เหรอ ?"

เขาสั่นหัว

"เปล่าครับ ! ทำนองช่วงต้นมันติดหูง่าย ฟังทีเดียวก็ฮัมตามได้แล้ว เอ้อ... ! นึกออกพอดี"

เขาล้วงกระเป๋าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา

"มีเพลงจีนอยู่เพลงนึง มีคนส่งมาให้ ไม่รู้ว่าพี่แอนดี้รู้จักเพลงนี้หรือเปล่า ผมอยากรู้ว่ามันเกี่ยวกับอะไร"

แอนดี้ชี้มือไปทางน้องสาว

"เรื่องเพลงถามหงส์เถอะ ! เค้ารู้มากกว่าพี่"

รุ่งค้นหาเพลงในมือถือ แล้วเปิดลำโพง ยื่นโทรศัพท์ให้หงส์

เธอมองที่หน้าจอโทรศัพท์ ชื่อเพลงปรากฏเป็นภาษาจีน หงส์อ่านออกเสียง

"ปู้เสี่ยงรั่งหนี่จือเต้า ของโจวฮุ่ย ค่ะ หงส์รู้จัก"

"คุณหงส์รู้จักด้วย ! เพลงนี้มันดังมากเหรอครับ ?"

หงส์หัวเราะเบา ๆ

"รู้จักกันทั้งประเทศแล้วค่ะ ! เพลงเก่าหลายปีแล้ว โจวฮุ่ยเป็นนักร้องที่ดังมากอยู่แล้ว เพลงนี้ถือว่าเป็นหนึ่งในท็อปฮิตของเค้า"

"อือ ! นั่นดิ ว่าแล้ว เสียงเพราะมาก ทำนองก็ดี มันแปลว่าอะไรเหรอครับ ?"

หงส์กลอกตาขึ้นข้างบน นึกถึงความหมายของเพลงนี้

"ชื่อเพลง ปู้เสี่ยงรั่งหนี่จือเต้า แปลว่า ไม่อยากให้เธอรู้ เนื้อเพลงหมายถึง ไม่ว่ายังไง ผู้หญิงก็จะไม่ให้ผู้ชายได้รู้ว่า เธอรักเค้ามากแค่ไหน จนแก่เฒ่า ขอแค่ผู้ชายจดจำ และนึกถึงเธอได้ แค่นี้ เธอก็ยิ้มได้แล้ว"

รุ่งถอนหายใจยาว

"โห ! ขนาดนั้นเลย ชาตินี้ คงไม่ได้รู้ล่ะสิ ว่าเธอเป็นใคร"

"ก็เธอขอแค่ได้ยิ้มตอนแก่ไง ใครเป็นคนส่งมาให้คะ ?"

รุ่งสั่นหัว

"ผมก็ไม่รู้ว่าใคร"

ถ้าความหมายเป็นอย่างที่หงส์แปลออกมา นั่นก็แปลว่า สาวนิรนามคนนั้น ตั้งใจส่งเพลงนี้เพื่อให้เขารู้ความหมายว่า เธอจะไม่มีทางเปิดเผยตัวเด็ดขาด

เขาพูดขึ้นเบา ๆ

"งั้นก็ให้เธอยิ้มไปคนเดียวละกัน !"

รุ่งยื่นมือขอโทรศัพท์คืนมาจากหงส์

เจ้าของบ้านนั่งยิ้มอย่างมีความสุขที่ได้เห็นน้องทั้งสองคน เข้ากันได้ดีกว่าที่คิดไว้ อาหารเย็นที่เขาไม่ได้สัมผัสมานานเป็นเดือน ๆ ทำให้กระเพาะหดเล็กลงอย่างเห็นได้ชัด เพียงแค่สุกี้ห้าหกคำ ก็ทำให้รู้สึกอิ่มเต็มที่

แอนดี้มองนาฬิกาติดผนัง บอกเวลาทุ่มยี่สิบนาที .... เวลานี้ที่ทุกวันเขาจะต้องทุกข์ทรมานด้วยอาการป่วยนานาชนิด วันหยุดเพียงหนึ่งวันช่างมีค่ามากเหลือเกิน

เหงื่อของน้องชายนอกสายเลือดไหลย้อยลงมาที่ซอกคอ เพราะไอร้อนจากหม้อสุกี้ แอนดี้ลุกจากเก้าอี้ไปขยับพัดลมตั้งพื้นเข้ามาใกล้บริเวณโต๊ะอาหารมากขึ้น

สีหน้าของน้องสาวดูปกติ มีรอยยิ้มเล็ก ๆ ปนอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนได้มานั่งร่วมโต๊ะกินสุกี้ในบ้านนี้ร่วมกับเขา และ น้องสาวมาก่อน ยกเว้นอาหลง รุ่งถือว่าเป็นคนแรก

ถ้านึกถึงอัตตาของตัวเขาเองในอดีต เขาก็ไม่เคยยอมให้เพื่อนชายคนไหนของน้องสาว เข้ามาในบ้านนี้ได้ง่าย ๆ ความยึดมั่นถือมั่นในการจัดระเบียบบริวารให้อยู่ในโอวาท ช่างเป็นเรื่องไร้สาระเสียจริง ๆ

"หงส์ !"

น้องสาววางแก้วเบียร์ลงบนโต๊ะ

"คะ !"

"ต่อไปนี้ ถ้าหงส์จะพาเพื่อนผู้ชายเข้ามาที่บ้านนี่ ตามสบายนะ" เขาเปลี่ยนเป็นพูดภาษาจีนกลาง "เธอต้องมีชีวิตของเธอเอง"

รุ่งทำปากเบะ หันหน้ามาทางหงส์ แล้วพยักหน้าเห็นด้วย เป็นการแหย่เธอซ้ำ

"ที่จอดรถก็กว้างพอนิ !" เขาพูดเบา ๆ พอให้หงส์ได้ยิน

เธอกลับขมวดคิ้ว แล้วพูดภาษาจีนกลาง สำเนียงบ่น ๆ

"พี่ใหญ่จะมาพูดตอนนี้ทำไม ? แขกก็นั่งอยู่ตรงนี้"

รุ่งโมเมว่าฟังรู้เรื่อง เขาตอบกลับ

"ไม่ต้องเกรงใจ ผมเป็นคนในครอบครัวแล้วนี่"

สองพี่น้อง พูดขึ้นพร้อมกัน

"ฟังรู้เรื่องด้วยเหรอ ?"

รุ่งหัวเราะร่วน

"ฮ่า ๆๆๆ ! ประโยคที่คุณหงส์พูด ผมพอฟังออกครับ ประมาณว่า ทำไมต้องพูดตอนนี้ มีแขกอยู่"

แอนดี้พยักหน้า

"ดี ! พี่ไม่มีอะไรจะปิดบัง พวกเราถือว่าเป็นพี่น้องกัน"

รุ่งพยักหน้าหงึก ๆ ฤทธิ์แอลกอฮอลล์น้อย ๆ ทำให้เขากล้าพูดมากขึ้น

"ผมก็เห็นด้วยนะ คุณหงส์จะได้พูดอะไรตรงไปตรงมากับพี่แอนดี้ได้ซะที" เขาหันหน้าไปหาเธอแล้วยักคิ้ว "นะ !"

เธอกัดฟันแน่น แล้วพูด

"ขอบคุณพี่รุ่ง ! หงส์ไม่มีอะไรปิดพี่แอนดี้"

แอนดี้อมยิ้ม เขาพูดขึ้น

"เรื่องหุ้นในเอฟจีบางละมุง ไม่ต้องปิดพี่ ไว้ว่างเมื่อไหร่ เล่าให้พี่ฟังด้วย"

สีหน้าน้องสาวเปลี่ยนไปทันที เธอไม่คิดว่าพี่ชายได้รู้เรื่องนี้แล้ว

พี่ชายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ไม่ซีเรียสหรอกหงส์ พี่เข้าใจว่าหงส์ทำอะไรไปย่อมมีเหตุผล ไว้มีเวลา ค่อย ๆ มาคุยกันเรื่องนี้"

หงส์พยักหน้าช้า ๆ ความศรัทธาในตัวพี่ชาย ทำให้เกิดความคิดที่ตอกย้ำความเชื่อมั่นเธออีกครั้ง

'พี่ใหญ่ของฉัน เป็นมนุษย์ที่ฉลาดที่สุด เท่าที่ฉันเคยเจอ'

รุ่งหัวเราะคิกคัก เขาหันหน้ามาทางหงส์

"อิ อิ ไปก่อเรื่องอะไรไว้ สารภาพให้หมดแล้วกันนะ พี่ชายอภัยให้ได้เสมอ"

หงส์เบิกตาโต แล้วจ้องหน้ารุ่ง

แอนดี้หัวเราะด้วยความขำ เขาพูดเป็นภาษาจีนกลาง

"ดูเหมือนเขาจะเมานิดหน่อยแล้วนะ"

หงส์พยักหน้าเห็นด้วย เธอเอื้อมมือไปปิดสวิทช์ของหม้อสุกี้ เพราะทุกคนเริ่มอิ่มกันหมดแล้ว

ลมจากพัดลมพัดผ่านเป็นระยะ ๆ ทำให้ความรู้สึกเคลิ้มนิด ๆ เข้ามาแทรกในอารมณ์ของแขกหนุ่ม

"คุณหงส์ ! เพลงเพราะจังเลย ผมขอก็อปปี้ไปบ้างได้มั้ยครับ ?"

"ค่ะ ! เดี๋ยวจะแบกแมคบุ๊กมาให้เลือกเอง"

รุ่งดีดนิ้ว ทำตาปรือ

"ซือก้อย ! เจี้ยเก๋ยหว่อปา !"
(สุดยอด ! แต่งงานกับผมเถอะ !)

สองพี่น้องหัวเราะพร้อมกัน มั่นใจว่าคำพูดนี้หลุดออกมาเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์

หงส์ลุกขึ้นยืน

"เดี๋ยวหงส์เก็บโต๊ะเอง"

รุ่งยกมือ

"ผมช่วยครับ !"

เสียงทุ้ม ๆ ของสหายผู้คุ้นเคยดังขึ้นในจิตของแอนดี้

"กว่าจะกินเสร็จ ชั้นรอจนเมื่อย อร่อยมั้ยพ่อเจ้าประคู้น ?"

เขาตั้งจิต สื่อสารกับสหายพรหม

"ไม่มากินด้วยกันล่ะครับ ท่านลุง ?"

"ขอบใจนะ ชั้นอิ่มทิพย์ของชั้นมีความสุขกว่าพวกแกเยอะ"

"ท่านมีเรื่องจะพูดกับผมใช่มั้ยครับ ? เดี๋ยวผมเดินขึ้นไปข้างบนดีกว่า"

เขาพูดกับน้องทั้งสองที่อยู่บริเวณครัว

"เดี๋ยวพี่ขึ้นไปทำธุระข้างบนก่อนนะ รุ่งอย่าเพิ่งกลับนะ หงส์เทคแคร์ไปก่อน เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่ลงมา"

แอนดี้ลุกจากโต๊ะอาหาร เดินขึ้นบันได

"ว่ามาเลยครับ ท่านลุง"

"มีเรื่องให้แกปวดหัวนิดหน่อย ศิษย์คนแรกของแกไปก่อเรื่องอีกแล้ว ถ้าแกพร้อม แกเข้าไปในห้องแล้วติดต่อกับพระนางซะละกัน"

"ครับ !"

เขาเปิดประตูห้องนอน เดินตรงไปข้างเตียง แล้วนั่งลงบนพื้น หลับตาเข้าสมาธิ

เสียงของพระนางเริ่มสนทนา

"ศิษย์คนแรกของท่าน วันนี้ได้ไปทำการถอนของจากหญิงผู้นั้น"

"วันนี้เหรอครับ ? สำเร็จหรือไม่ครับ ?"

"สำเร็จ เราส่งพลังไปช่วยเธอ เรื่องนั้นจึงสำเร็จได้ง่ายดาย"

"ครับ ! นับว่าเป็นข่าวดี"

"ดีได้เพียงชั่วครู่ หลังจากเธอถอนของจากหญิงผู้นั้น เธอยังต่อด้วยการสะกดจิต แล้วลบความจำของหญิงผู้นั้น"

สิงห์หนุ่มฉงนขึ้นในทันใด

"สะกดจิต ลบความจำ ! ทำไมล่ะครับ ? แพทตี้อายุแค่นั้น ไปเอาวิชาพวกนี้มาจากไหน ? เธอทำยังงั้นทำไมครับ ?"

"เรามิอาจทราบได้หรอก" เสียงพระนางยังเยือกเย็นอยู่

"แล้วพระนางทำยังไงครับ ? จะลงโทษเธอหรือเปล่าครับ ? ผมว่า คงต้องคุยกับเธอแล้ว ในเมื่อผมเป็นครู ผมคงต้องรับผิดชอบ แต่ขอความกรุณาพระนาง อย่าเพิ่งลงโทษเธอนะครับ"

"ด้วยน้ำเสียงเราเช่นนี้ ท่านยังดูมิออกหรือว่า เรามิได้มีความโกรธาใด ๆ ? ที่เรามาแจ้งท่าน แน่นอนว่า ท่านต้องช่วยเรา เราจะเล่าวัตถุประสงค์ให้ท่านฟัง"

"ครับ ! แค่ท่านไม่ถือโกรธเด็กไร้เดียงสาคนนึง ก็นับว่าเป็นพระคุณแล้ว"

เสียงพระนางหัวเราะหึ ๆ

"ไร้เดียงสารึ ? ประเด็นนี้ ท่านคงจะรู้เองภายหลัง แต่เรื่องที่เราจะเล่าสั้น ๆ ในตอนนี้ คือ นังศิษย์คนแรกของท่านนางนี้ มีความสามารถทางด้านไสยเวทย์ติดมาแต่กำเนิด จัดเป็นเหล่าที่ยากจะหาได้

วิธีในการสะกดจิต และ ลบความจำของนาง นับเป็นสิ่งที่น่าทึ่ง แม้แต่ตัวเราเอง ซึ่งเป็นหนึ่งในเรื่องไสยเวทย์ ก็ยังไม่เคยพบเจอใครที่มีความสามารถในหมวดที่เธอได้ทำ"

แอนดี้ยังไม่เข้าใจศัพท์บางคำของพระนาง

"หมวดที่เธอทำได้ หมายถึงอะไรครับ ?"

"ท่านถูกห้ามเรียนวิชาหลาย ๆ อย่าง ที่มีในตัวเรา นั่นเป็นความหวังดีของพระอาจารย์ของท่าน วิชาอันมีในเรา หลายวิชา พระอาจารย์ของท่านเรียกมันว่า อวิชชา แต่มันเป็นวิชาที่หวังผลได้ชะงัด

หมวดที่ท่านถูกห้ามเรียนเด็ดขาด คือ หมวดที่เข้าไปบงการจิตของคนอื่น เช่น วิชาแทรกนิมิต เป็นต้น ท่านจึงไม่สามารถบงการจิตใครได้ในชาตินี้ แต่ศิษย์ของท่านคนนี้ นางทำได้

การลบความจำ เป็นวิชาที่อยู่ในหมวดของการบงการจิต ซึ่ง ถึงแม้ในโลกมนุษย์ของท่าน มีคนชอบอวดอ้าง ตั้งตนเป็นอาจารย์สอนสะกดจิตมากมาย แต่ จะหาผู้ที่ปฏิบัติแล้วได้ผลชะงัดนั้น ยากมาก

ศิษย์ท่านคนนี้ มีพลัง และ ความสามารถ มากกว่าอาจารย์เหล่านั้นมากมาย"

แอนดี้ถอนหายใจ

"ถ้ายังงั้น เราจะหาทางกำจัดวิชานี้ออกจากเธอได้ยังไงล่ะครับ ? ถ้าเธอทำได้ขนาดนี้ อนาคตคงต้องก่อเวรกรรมวุ่นวายแน่นอน"

"กำจัดรึ ? ใครบอกท่านว่าเราอยากจะกำจัด ? เราอยากจะนำเธอมาใช้งานมากกว่า การฝึกฝนมนุษย์ตนใดตนหนึ่ง ที่ไม่มีอภิญญาด้านนี้ติดมาตั้งแต่อดีต จะฝึกเป็นร้อยปี ก็หาได้คืบหน้าสักกระผีกไม่ แล้วใย นังเด็กคนนี้มีหนทางร่วมบุญมากับท่าน ณ ปัจจุบันชาติ ใยจะปล่อยให้เธอใช้วิชานี้เยี่ยงจอมยุทธเร่ร่อน"

แอนดี้พยักหน้าเข้าใจ

"ครับ ! แต่ เรื่องที่ผมกังวลตอนนี้คือ เธอไปลบความจำของใคร ? ความจำเกี่ยวกับอะไร ? ถ้าคนนั้นเสียความจำนั้นไป แล้วเค้าจะเป็นยังไง ?"

"ถูกต้อง ! เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราจะช่วยกันค้นหาความจริงได้ โดยการให้นังศิษย์ท่าน มาสารภาพต่อหน้าท่าน มิใช่เรื่องยากนัก

แต่เรื่องที่จะไหว้วานให้ท่านดำเนินการ คือ ให้ท่านติดต่อไปยังครูชาวฝรั่งท่านนั้น เพื่อสืบถามว่า เขา ได้เป็นคนสอนวิชาเหล่านี้ให้กับเด็กคนนั้น หรือ วิชาเหล่านี้ ก่อเกิดมาได้อย่างไร เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เราต้องการรู้มากที่สุด

หากเมื่อรู้ต้นตอ แหล่งกำเนิดของวิชานี้ได้ เราย่อมมีวิธีจะควบคุม ถอน หรือ ระงับวิชานี้ในตัวเด็กคนนั้น หรือ จะพัฒนาให้มีผลชะงัดยิ่งกว่าเดิมได้"

แอนดี้พยักหน้ารับรู้

"ครับ ! ผมจะรีบติดต่อครูสตีฟทันที"

เขานึกถึงภาพใบหน้าของแพทตี้ได้เป็นอย่างดี ลูกศิษย์สาวหน้าใสวัยเรียนคนนี้ ทำไมถึงมีจิตใฝ่ไปในทางที่ผิดเสมอ ?

*****************************************************************************************

ซีฟ่งเดินขึ้นมาที่ห้องนอน เพื่อหยิบของ

เธอเปิดประตูออกจากห้องพร้อมแมคบุ๊ค ในขณะที่พี่ชายก็เปิดประตูห้องนอนออกมาเหมือนกัน

"อาฟ่ง ! ฉันฝากดูแลรุ่งอีกสักพัก ฉันมีเรื่องต้องติดต่อโทรศัพท์ เสร็จแล้วจะรีบลงไป"

"ได้ ! พี่ใหญ่"

ซีฟ่งถือแมคบุ๊กสีขาวเดินลงบันไดมาที่ห้องรับแขก แขกหนุ่มของบ้านกำลังนั่งอยู่บนโซฟา มีความสุขกับเสียงเพลง

หงส์วางแมคบุ๊คบนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟายาว แล้วนั่งลงบนพื้น เปิดหน้าจอ เลื่อนแมคบุ๊คไปข้างหน้ารุ่ง

"นี่เป็นไอจูนที่หงส์ลงเพลงไว้ พี่รุ่งเลือกดูในเจนเร่ ไชนีสป๊อป มีหลายร้อยเพลง"

รุ่งมองหน้าจอ โปรแกรมไอจูนแสดงรายชื่อเพลงจีนยาวเหยียดเต็มหน้า

"โห เพียบ ! แล้วผมจะเลือกยังไงว่าเพลงไหนดีล่ะครับ ?"

"เอ่อ... ! งั้นดูที่ดาวก็ได้ค่ะ เพลงที่หงส์ชอบ หงส์จะใส่เรทติ้งตั้งแต่สามดาวถือว่าชอบ สี่ดาวนี่คือชอบมาก ลองเลือกฟังพวกสี่ดาวก่อนก็ได้ค่ะ หรือไม่ก็.... เดี๋ยวหงส์ไร๊ท์พวกสามดาวสี่ดาวใส่แผ่นซีดีให้ก่อน แค่นี้ก็เกือบร้อยเพลงแล้ว"

รุ่งยกมือไหว้

"อาริกาโตะ โกไซมัส !"

หงส์หัวเราะหึ ๆ

"เดี๋ยวหงส์ไปหยิบแผ่นซีดีเปล่าก่อน"

เธอหันหลัง แล้วเดินขึ้นบันไดกลับขึ้นไปชั้นบน

รุ่งหยิบเม้าส์ คลิกหน้าจอไอจูน เลื่อนดูเรทติ้งของเพลง เพลงที่มีเรทติ้งสี่ดาว ถือว่า มีเยอะพอสมควร ไม่น่าจะต่ำกว่ายี่สิบเพลง

เขามาสะดุดตาที่เพลงหนึ่ง มีเรทติ้งห้าดาว

เมื่อเขยื้อนเม้าส์ลงมาจนหมดทั้งหมวดเพลงจีน ไม่มีเพลงอื่นไหนอีกที่ได้เรทติ้งห้าดาว... มีเพลงนั้นเพลงเดียวเท่านั้น

เขาเลื่อนเม้าส์กลับไปคลิกที่เพลงห้าดาวเพลงเดียวบนไอจูน (อ่านหน้าต่อไป พร้อมฟังเพลง)

1 < อ่านหน้า > 3, 4
สั่งซื้อ นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก กดที่นี่