|
"คิดถึงน้าสมชายจังเลย พ่อ !"
ชูศักดิ์เหล่ตามองลูกชาย แล้วชี้มือไปนอกห้องทำงาน
"เอ็งไปกินลูกชิ้นเลย ไป ! เวลาว่าง ก็ทำการบ้าน ไม่ใช่ไปคิดถึงคนอื่น"
ลูกชายชะโงกหน้ามองไปทางห้องครัว แล้วเปิดประตูกระจก เดินออกไป
ฉวีวรรณถามขึ้น
"สองพี่น้องที่สุราษฎร์เค้าจะไปหาเจ๊เหมี่ยวเมื่อไหร่ล่ะ ?"
"เร็ว ๆ นี้แหละ ถ้าเค้าไปเจอเมื่อไหร่ ก็จะรีบบอกเรามา ลำบากสองพี่น้องเค้าจริง ๆ ไอ้เปี๊ยกนะไอ้เปี๊ยก !"
"ถ้าสองพี่น้องนี้เค้าเต็มใจช่วยเรา แสดงว่า ลูกเราในอดีต ก็ต้องสำคัญมากนะ"
"สำคัญสิ ! มันเล่นอุตริผูกมนต์ไว้กับคนในครอบครัว แล้วข้ามชาติมาทวงสมบัติเดิม ยิ่งคิดยิ่งไม่อยากจะคิด"
ภรรยาหัวเราะหึ ๆ
"ตกลงพี่จะคิด หรือจะไม่คิด ?"
"พี่ควรคิดมั้ยล่ะ ? ถ้าชาตินี้มันเกิดมีวิชาอาคมกลับมาเหมือนชาติก่อน มันไม่ผูกเรามัดไว้กับเสาบ้านเหรอ ? คิดดู  มันคงจะขอเงินเราเป็นพันเป็นหมื่น ไปซื้อชุดฟุตบอล ซื้อรองเท้าฟุตบอล ซื้อลูกชิ้นกินทั้งวัน แล้วเราก็ต้องให้ เพราะมันเล่นของ"
เรื่องจริงจัง กลับกลายเป็นเรื่องชวนหัวสำหรับภรรยา เธอหัวเราะร่วน
"พี่นี่ก็คิดมากเกินไป ! แล้วที่พี่เห็นไอ้เปี๊ยกทุกวันนี้เนี่ย เวลามันขอเงินไปทำอะไร พี่เคยให้โดยไม่ด่ามันมั้ย ?
พี่ให้เท่าไหร่ มันก็พอใจเท่านั้น พี่จะยังไงไม่รู้ แต่ชั้นจำคำของหลวงปู่โก๊ะได้ว่า ให้ถือศีลห้า แล้วจะไม่มีปัญหาอะไร ชั้นเชื่อตามนั้น เพราะชั้นไม่ฉลาดเหมือนพี่ ชอบคิดไปไกล"
"แน่ะ ! มีประชดแถมมาด้วย"
"ว่าแต่ คิด ๆ ไป ก็นึกสงสารครอบครัวของเค้าในอดีตเนอะ ป่านนี้ พวกเค้ายังคงต้องมนต์ต้องรักษาทรัพย์สินไว้ให้เจ้าเปี๊ยกกลับไปทวง "
ชูศักดิ์เดินมาหาภรรยาที่ตั่งไม้ แล้วนั่งลงข้าง ๆ จับมือภรรยา
ฉวีวรรณมองหน้า
"พี่จะทำอะไรน่ะ ? ยังกลางวันแสก ๆ"
สามีหัวเราะ
"เธอนี่ก็ ไม่รู้จัก.... พี่จะพูดอะไรที่มันจริงจัง อยากให้เธอตั้งใจฟัง"
"อ้าว ! แล้วก็ไม่บอก จู่ ๆ มาจับมือกันกลางวัน เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า"
"เอิ๊ว ! ใครมาเห็นก็ช่างหัวมัน เมียกู กูจะปล้ำตอนกลางวันในบ้านกู กูจะต้องกลัวใคร"
ฉวีวรรณยกมือขึ้นป้องปากสามี
"เบา ๆ หน่อย ! เดี๋ยวไอ้แขกมันได้ยิน พี่จะพูดอะไรพูดมาเถอะ ไม่ต้องทำเป็นแอคชั่น"
เขากุมมือภรรยา บีบอย่างแน่น
"วรรณว่า เจ้าเปี๊ยกมันจะเห็นด้วยกับเรามั้ย ถ้าเราจะให้เปี๊ยกกลับไปที่เดิม เพื่อวัตถุประสงค์เดียวเท่านั้น ?"
ภรรยามองหน้าสามี
"วัตถุประสงค์อะไร ?"
"เพื่อปลดปล่อยครอบครัวเก่า จากมนต์ ! วัตถุประสงค์เดียวเท่านั้น ส่วนเรื่องศูนย์ปฏิบัติธรรม กับเงินทองพวกนั้น ไม่ให้มันเข้าไปยุ่ง"
ภรรยาก้มหน้า คิดตามในใจ แล้วเงยหน้าพูดกับสามี
"มันไม่น่าจะง่ายแบบนั้นนะ ! เรื่องใหญ่ที่สุดของพวกเค้า คือ เรื่องรอเจ้าเปี๊ยกไปเป็นผู้นำ เอาเงินไปทำประโยชน์ตามที่พวกเค้าวางไว้ ถ้ากลับไปแล้วไม่ทำตามที่พวกเค้ารอ คราวนี้ ลูกเราจะหนีไปอยู่ไหนล่ะ ? เค้าไม่ตามล่ากันตลอดชีวิตเหรอ ?"
ชูศักดิ์พยักหน้า เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"ดี ! เมื่อน้องวรรณของพี่ พูดมาอย่างนี้ เราก็จะได้สรุปกันว่า เปี๊ยก ไม่ต้องสนใจว่าครอบครัวเก่าจะเป็นยังไงด้วย เจ้าเปี๊ยกจะตัดขาดจากเรื่องพวกนี้ให้หมด ห้ามกลับไปติดต่อกับพวกนั้นเด็ดขาด กลับไปเมื่อไหร่ ชีวิตนี้ไม่มีทางได้อยู่อย่างสงบแล้ว"
รอยยิ้มของชูศักดิ์ แฝงด้วยความเจ้าเล่ห์ ภรรยาจับทางได้ทันที เธอยกมือชี้หน้า
"อ๋อ นี่ นี่ นี่ ! นี่พี่ถามล่อให้ชั้นตอบแบบนี้ใช่มั้ย ?" เธอสะบัดมืออีกข้างที่ถูกสามีกุมอยู่ให้หลุด
ชูศักดิ์หัวเราะ
"เอาน่า แค่พูดเล่น ! พี่จะทำอะไร ไม่ใช่พี่คิดคนเดียวแล้ว รอฟังสองพี่น้องเค้าไปคุยกับเจ๊เหมี่ยวก่อน คงวางแผนอะไรได้เยอะกว่านี้
ไม่แน่นะ ! พี่อาจจะวางแผนฮุบมรดกพันล้านซะเอง ปิดร้านเฟอร์นิเจอร์ แล้วเราไปมัลดีฟกัน วันก่อนดูในทีวี ที่นั่นมีห้องพักติดทะเล คืนละแปดหมื่น กลับมา ไอ้เปี๊ยกได้น้องแน่ ๆ"
ภรรยาผุดลุกพรวดจากตั่งขึ้นยืน หันมาจ้องสามีแล้วตะโกน
"ไอ้บ้า !"
*********************************************************************************************
สมชายดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือ หากเขาขับรถจากตัวเมืองไปที่เส้นบายพาส โคราช-ขอนแก่น ณ ตอนนี้ ก็คงถึงที่นั่นก่อนเวลาปิดทำการ
คิดได้ตามนั้น ก็ตัดสินใจขับรถมุ่งหน้าไปที่นั่นทันที
โทรศัพท์มือถือดังขึ้น หน้าจอขึ้นชื่อ วรัญ เป็นผู้โทรเข้า
"สวัสดีครับ คุณวรัญ !"
"คุณคุยได้มั้ย ? เมื่อบ่ายผมยังพูดไม่จบ ตอนนี้ผมว่างแล้ว"
"ครับ ได้ครับ !"
"เรื่องที่จะคุยกับคุณ เมื่อบ่ายคุยไปแล้วเรื่องนึง อีกเรื่องนึง คือ คุณศุภชัยได้ฟังคุณพรีเซ้นท์ ก็ชอบมาก คุณจี้จุดได้ตรงประเด็น คุณเปรียบเทียบคอสท์ของการอิมพลีเมนท์ระบบไอที กับ คอสท์การเสียลูกค้าที่ทนรอไม่ไหว กราฟที่คุณโชว์ เห็นภาพชัดมาก
คุณรู้มั้ย ผู้จัดการไอทีครั้งที่แล้ว ก่อนคุณเข้ามาทำงาน มีประชุมกัน เค้าพรีเซ้นท์ไม่ผ่าน ? เพราะเค้าไปเทียบคอสท์ไอที กับ คอสท์การจ้างคน คุณศุภชัยไม่ได้สนใจจุดนั้น พอเค้าเริ่มโชว์สไลด์แกเห็นภาพ แกไวมาก มองทีเดียวรู้เลยว่าจะพูดอะไร แกโบกมือไล่ให้ผู้จัดการไอทีกลับมานั่ง แกไม่ฟังต่อ
คุณพรีเซ้นท์ครั้งนี้ แกฟังตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วยังซักถาม ไอ้คำตอบที่เราเตรียมกันมา คุณก็ตอบตามนั้นได้ ถือว่าเราทำการบ้านมาดี
เอาล่ะ ! ต่อไปนี้ก็ต้องดูผลว่า ถ้าอิมพลีเมนท์ระบบไอทีตามนั้นแล้ว มันจะเป็นยังไง
โอค ไม่กวนคุณละ คุณไปพักผ่อนเถอะ"
"ขอบคุณครับ"
สมชายกดปุ่มลดกระจกข้างคนขับลงมา แล้วตะโกนลั่น 
"เยส เยส เยส ! วู้ !!!"
กชมน ถ้าเธอได้ยินเรื่องนี้ เธอคงต้องดีใจไปด้วย แต่มันจะดีมากกว่านี้ หากอีกคนที่เขาอยากให้รับรู้ ได้รับรู้เรื่องเล็ก ๆ เรื่องนี้เหมือนกัน
*********************************************************************************************
แอนดี้ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีดำ กางเกงแสล็คสีดำ เดินนำออกมาจากลิฟท์ของโรงพยาบาล ตามด้วยเอนก ชลลดา และ อาเจิ้น
สิงห์ต้าลู่หันมาพูดกับคณะ
"เราสามคน รอพี่อยู่แถวนี้แหละ ขอให้พี่พูดเรื่องนี้กับอาฟ่งสองคน เสร็จแล้วพวกเราค่อยตามเข้าไป"
ทั้งสามคนพยักหน้ารับรู้
พี่ใหญ่เดินตรงไปที่ห้องคนไข้ เคาะประตู แล้วเปิดเข้าไป
น้องสาวกำลังนั่งจ้องโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียง นอกกระจกบานใหญ่ พระอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า 
ซีฟ่งละสายตาจากโทรศัพท์ ส่งยิ้มให้พี่ชาย
"พี่ใหญ่ ! ให้เกียรติน้องสาวมากเลย ใส่ชุดดำทั้งชุดมาเยี่ยมที่โรงพยาบาล"
เธอทำเสียงสดใสหยอกล้อพี่ชายเป็นภาษาจีนกลาง แสดงให้เห็นว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมาก เพื่อให้พี่ชายคลายกังวล
แอนดี้เดินเข้าไปที่ข้างเตียง ยื่นมือไปแตะหัวน้องสาว แล้วเขย่าเบา ๆ
"ไม่เป็นไรใช่มั้ย ?"
"จะเป็นอะไรได้ยังไง ? ฉันเป็นอะไรไปแล้วใครจะดูแลพี่ ?"
เขาก้มลงมองเสื้อผ้าที่เขาใส่
"ที่ฉันใส่ชุดนี้ เพราะ ค่ำนี้ ต้องไปงานศพ"
น้องสาวเอียงคอถาม
"งานศพใคร ?"
แอนดี้จับมือน้องสาว ใช้สองมือกุมไว้
เขาจ้องหน้าเธอ แล้วพูดภาษาไทย
"น้ายงค์เสียแล้วนะ อาฟ่ง ! เขาหมดสติที่บ้านตั้งแต่ตอนเย็น ลูกสาวพาส่งโรงพยาบาลเมื่อคืน แล้วก็เสียก่อนเที่ยงคืน"
น้องสาวมองออกนอกหน้าต่างกระจก เพียงไม่ถึงสิบวินาที น้ำตาหยดแรกก็ร่วงผ่านแก้ม หยดลงที่ผ้าห่ม
นอกประตูห้อง ชลลดา เอนก อาเจิ้น.... สามคนมายืนเงี่ยหูฟังอยู่
เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังออกมาถึงหน้าประตู
ชลลดามองหน้าแฟน เอนกมีสีหน้าเศร้าสลดไปด้วยเหมือนกัน เขายื่นมือไปจับมือเธอ
อาเจิ้นก้มหน้า ส่ายหัวช้า ๆ 
ทั้งสามได้ยินเสียงครวญของหงส์ลอดออกมา
"ทำไม ? ทำไมน้ายงค์ไม่รอยาที่เรากำลังส่งไป ? ทำไม ? ทำไมน้ายงค์ไม่รอหงส์ ?"
เสียงครวญนี้ ทำให้ชลลดาน้ำตาซึมได้ทันทีเหมือนกัน
_____________________________________________________________________________________
1, 2, 3< อ่านหน้า
ต้องการอ่านตอนที่ 35 โปรดฟังคลิป เพื่อตอบคำถาม
สั่งซื้อนิยายหมอเถื่อนรวมเล่ม คลิ๊กที่นี่
กลับขึ้นด้านบน อ่านตอนอื่น
ตอบคำถาม และ แสดงความคิดเห็น
|
