*********************************************************************************

สมชายรู้สึกแปลกใจที่มีร้านกาแฟมาอยู่ในตรอกเล็ก ๆ ใจกลางเมืองโคราช

ทั้งสองเดินเข้าไปในร้าน ทันทีที่เปิดประตูร้านก็สัมผัสกับแอร์ที่เย็นเฉียบ

ภายในร้านถูกตกแต่งแบบญี่ปุ่น มุมหนึ่งของร้านตกแต่งด้วยจักรยานเป็นที่เตะตา

ทั้งสองเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ เพื่อสั่งของหวาน และ กาแฟที่ตัวเองต้องการ

ออร์เดอร์เสร็จเรียบร้อย หมวยเล็กชี้มือไปที่ชุดโต๊ะเก้าอี้ขนาดสองที่  สมชายพยักหน้า

ทั้งสองทรุดตัวนั่งตรงข้ามกัน

"ร้านน่ารักดี !" สมชายพูดขึ้น เขาเงยหน้าขึ้นมองด้านบน

บนเพดานของร้านถูกประดับด้วยไม้เลื้อย

หมวยเล็กอมยิ้ม "ก็ร้านน่ารัก เหมาะสำหรับมากับคนน่ารัก"

สมชายส่งยิ้มให้

"แน่ะ ! ยิ้มเป็นด้วย !"

"ผมก็ยิ้มเป็นประจำนะ"

"หมายถึงครั้งนี้  หน้าตาพี่ดูไม่ค่อยสบายใจตอนเจอกัน เหมือนกับจะมาขอผลัดหนี้กับเจ้าหนี้"

เขาหัวเราะเบา ๆ

"เหรอ ? ผมกำลังคิดเรื่องงาน"

"ทำงานกับกู๋วรัญเป็นไงอะ ?  เครียดเหรอ ?"

"นิดหน่อย ! แต่ก็สนุกนะ  ผมชอบงาน  แต่มันก็ต้องปรับตัวบ้าง วันนี้มีปัญหานิดหน่อย"

หมวยเล็กปรบมือแปะ ๆ ทำท่าดีใจ

"ดีจัง ! ได้มีโอกาสเห็นพี่สมชายมีปัญหากับงานบ้าง  ตอนทำงานกับป๊าเล่นบทฮีโร่ตลอดเลย งานขายของเล่นมันหมูเกินไป พี่สมชายเจองานยากแบบนี้ สมกันแล้วล่ะ !"

คำพูดของเด็กสาวคนนี้ กลับเปลี่ยนสถานการณ์ที่กำลังตึง ๆ ภายในหัวสมองเขา ให้หย่อนลงได้ภายในไม่กี่ประโยค

เขาหัวเราะออกมา

"ผมคงต้องรู้จักเป็นแบบหมวยเล็กบ้าง"

"จะลาออกมาเป็นนักศึกษาเหรอ ?" เธอหยอกกลับ

"ไม่ใช่ ! ผมรู้สึกตัวเองว่าเวลาต้องคุยกับคนอื่น ผมน่าจะตรงเกินไป ไม่มีคำพูดที่แบบ..... แบบหมวยเล็ก ที่พอผมพูดไป แล้วหมวยเล็กตอบมาให้มันดูสนุก ๆ   ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง  ผมไม่ได้มีหัวทางด้านนี้"

เธอเอียงหัว ขมวดคิ้ว

"หมายถึง หัวไว ปากไว เหรอ ?"

"ก็ไม่เชิง ผมหมายถึง พูดแล้วทำให้บรรยากาศมันดี พูดสัพเพเหระได้  ผมพูดได้เฉพาะเรื่องงาน เรื่องอื่น คิดมุขไม่ค่อยทัน"

หมวยเล็กพยักหน้าแรง ๆ สองสามครั้ง

"ใช่ ! พี่สมชายไม่กะล่อนไง !  พี่ดูจริงจัง เข้าใจงาน เก่งเรื่องงาน เจรจาเรื่องงานเก่ง  แค่นี้ไม่พอใจเหรอคะ ?"

เขาพยักหน้า

"ก็พอใจนะ แต่คงต้องปรับตัวเพิ่มอีก"

เขาเริ่มเข้าเรื่องที่ต้องการ

"ไปเจอพี่วรรณา เป็นยังไงบ้าง ?"

"ดีใจที่ได้เจอพี่วรรณาอีก คุยกันเยอะแยะมากมาย อยากฟังเรื่องไหนดีล่ะคะ ?"

"อาการป่วยเป็นยังไงบ้าง ?"

"เรื่องนี้ พี่วรรณาขอไว้ ไม่ให้เล่า เพราะอยากให้พี่ได้ฟังจากปากพี่วรรณามากกว่า"

คำตอบของลูกเถ้าแก่ ทำให้เขาประหลาดใจ

"ทำไมเล่าไม่ได้ ? มีอะไรแย่ไปกว่าเดิมอีกเหรอ ?"

ท่าทางของสมชายร้อนรนจนเห็นได้ชัด

"พี่ถามกับพี่เค้าเองเถอะ !  หมวยเล็กรับปากพี่วรรณาไว้แล้ว ไม่อยากเสียคำพูด"

สมชายก้มหน้า แล้วรำพึงรำพัน

"ทำไมต้องปิดกัน ? จะทุกข์จะสุข มันก็ต้องแชร์ให้กันรับรู้"

สีหน้าของรุ่นพี่ดูจริงจังขึ้นมาอีกแล้ว รุ่นน้องใช้สองมือจับขอบโต๊ะแล้วเขย่า

"นี่ ๆ ! พี่คิดไปถึงไหนเนี่ย ? พี่ไม่คิดบ้างเหรอว่า พี่วรรณาเห็นพี่สำคัญมาก อยากจะบอกเรื่องราวของตัวเองกับปาก ไม่อยากให้พี่ไปได้ยินจากคนอื่น ?"

"ผมกลัวว่าเค้าจะไม่บอกความจริง  ผมรู้จักนิสัยวรรณา  เค้าไม่ใช่คนขี้อ้อน  เท่าที่หมวยเล็กไปเจอมา อาการพี่วรรณาแย่ลงใช่มั้ย ?"

หมวยเล็กใช้เวลาคิดเพียงชั่วครู่ คำถามนี้น่าจะตอบให้รุ่นพี่คลายความสงสัยเสียหน่อย  ไม่เช่นนั้น คืนนี้รุ่นพี่คนนี้คงนอนทุรนทุรายทั้งคืนแน่

"ไม่ใช่ !" เธอตอบออกไป

สมชายถามต่อทันที

"ถ้าไม่แย่ลง ก็อาจจะเป็นได้ว่า มันทรง ๆ เหมือนกับที่ผ่าน ๆ มา  ถึงไม่อยากให้ผมรู้"

"พี่นี่ช่างคิดไปในแง่ร้ายได้เก่งมาก  แค่รู้ว่ามันไม่แย่ลงนี่ ไม่ได้ทำให้พี่ดีใจได้เลยเหรอ ?"

คำพูดของเธอมันควรจะเป็นเหตุผลที่ทำให้เขาพอใจได้ ไม่เช่นนั้น เขาก็ต้องจินตนาการต่อไปว่า หากอาการเป็นอย่างนั้น คงต้องทำอย่างโน้น และ คงจะต้องเป็นอย่างนี้  ความคิดก็กลับไปวนอยู่ในอ่างเหมือนที่ผ่านมา

สมชายผ่อนลมหายใจให้ยาวขึ้น ทอดสายตาลอดกรอบแว่นพักไปที่หน้าต่างกระจก

"หมวยเล็กคิดว่าผมเป็นคนหมกมุ่นมั้ย ?"

"หือ ! หมกมุ่นเรื่องอะไร ?"

"เรื่องงาน กับ เรื่องวรรณา"

พนักงานยกของหวาน และ กาแฟ มาเสิร์ฟ

หมวยเล็กปรบมือเบา ๆ สองตาจ้องไปที่ชีสเค้กบนโต๊ะ

"งั้นหมวยเล็กก็ถึงเวลาหมกมุ่นกับชีสเค้กแล้วค่ะ !"

เธอยื่นช้อนหนึ่งคันให้สมชาย

"เอ้า นี่ค่ะ ! ช่วยกันหมกมุ่น"

หมวยเล็กใช้ช้อนอีกคันตัด แล้วตักชีสเค้กเข้าปาก

"โออิชิ ? ทามาดะซัง ?"

"ก็อร่อยนะ ปกติไม่ค่อยชอบกินเค้ก"

"อ้าว เหรอ ? ปกติกินอะไรที่ชอบที่สุด ?"

"ปกติ ถ้าตอนก่อน  ผมชอบกินเหล้า  แต่เดี๋ยวนี้เลิกแล้ว  อย่างอื่นก็กินได้ ไม่ได้มีอะไรชอบมาก"

หมวยเล็กหัวเราะชอบใจ  ทำให้สมชายขมวดคิ้ว มองลอดแว่น

"ตลกอะไร ?"

"หมวยเล็กเคยถามพี่สมชายว่า พี่ไม่เคยเป็นวัยรุ่นเหรอ  พี่จำได้มั้ย ?"

เขานึกสักอึดใจ ก่อนพยักหน้า

"อือ จำได้ ! ผมก็เคยตอบไปแล้วนี่"

"ใช่ ! พี่สมชายเล่าเรื่องตอนเป็นวัยรุ่น กินเหล้าแล้วหัดขับมอไซ'  วัยรุ่นไม่กลัวตาย  พี่เคยผ่านวัยรุ่นมาแล้ว จำมันไม่ได้เหรอว่า มันรู้สึกยังไง ?  คนอื่นที่อายุสามสิบ เค้ายังวัยรุ่นอยู่เลย ทำโน่นนี่นั่น ชอบอะไรก็ทำ ยังงั้นไง ไม่หมกมุ่น"

สมชายยิ้ม

"แค่ผมไม่ได้ชอบชีสเค้กมาก แค่นี้ก็หาว่าผมแก่เลยเหรอ ?"

สาวรุ่นน้องหัวเราะ

"ฮ่า ๆๆๆ ! ไม่ได้หาว่าแก่ซักหน่อย  ก็พี่สมชายถามว่าตัวเองหมกมุ่นมั้ย  ถ้าพี่สมชายไม่สนุกกับชีวิตประจำวัน แล้วก็คิดแต่เรื่องซ้ำ ๆ  มันหมกมุ่นแน่ ๆ"

เขายกกาแฟขึ้นจิบ แล้วพยักหน้าช้า ๆ

"ครับ เข้าใจแล้ว"

"แต่....   แต่ป๊าบอกว่า ตั้งแต่เด็กที่พี่สมชายต้องโตมาในบ้านแบบนั้น มันน่าสงสาร.... โอ๊ะ !" เธอพูดแล้วก็ชะงัก เมื่อนึกขึ้นได้ว่า มันเป็นการละลาบละล้วงที่นำเรื่องส่วนตัวของรุ่นพี่มารำเลิก

หมวยเล็กยกมือขึ้นไหว้

"ขอโทษที่เสียมารยาท  เปลี่ยนเรื่องคุยดีกว่า"

สมชายโบกมือห้าม

"ไม่ ไม่ ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง ! เถ้าแก่ว่ายังไง ผมอยากฟัง"

"ก็ วันที่พี่สมชายเล่าประวัติพี่ให้ป๊าฟัง  พอพี่กลับไปแล้ว ป๊าก็คุยกับม๊า บอกว่าเห็นใจพี่ แล้วก็เข้าใจ  พี่สมชายต้องแบกภาระความคาดหวังของคนอื่นตั้งแต่เด็ก  มันน่าจะเครียด 

ป๊าบอกว่าหมวยเล็กไม่ได้อยู่ในสภาพแบบนั้น อาจจะไม่เข้าใจ เพราะป๊ากับม๊า เลี้ยงหมวยเล็กแบบทันสมัยแล้ว คือ ให้มีอิสระพอสมควร  ไม่มีอะไรที่คาดหวังจากลูกสาวคนนึง นอกจากแค่อยากให้แต่งงานกับคนที่ดี"

เธอยกช้อนขึ้นมา

"ไอ้แค่เรื่องเป็นห่วงหมวยเล็กเลือกคู่นี่  ถ้าป๊าเข้มงวดจริง ๆ หมวยเล็กน่าจะเครียดนะ  แต่ป๊าไม่เห็นเป็นคนยังงั้นเลย  หมวยเล็กก็รู้สึกว่า มีความสุขที่ได้โตในบ้านแบบนี้"

สมชายพยักหน้ารับฟัง

เธอพูดต่อ

"ป๊าอธิบาย ทำให้หมวยเล็กเข้าใจว่า คำว่า อิสระ ที่พี่สมชายเคยพูดไว้ มันคืออะไร  หมวยเล็กโชคดีตรงนี้"

เขาพยักหน้าซ้ำ ๆ

"ใช่ ๆ !"

"อย่างน้อยนะ พี่สมชายก็ไม่ใช่ตัวคนเดียว  มีคนที่สำคัญสำหรับพี่ตั้งสามคน"

เขาเลิกคิ้ว จำไม่ได้ว่าเคยได้สนทนาเรื่องนี้กับเธอเมื่อไหร่

"สามคน ! ใครอะ ?"

หมวยเล็กอ้าปาก

"เอ๋า..... !  ซะยังงั้น ! โห.... น่าน้อยใจมาก ! งั้นตัดหมวยเล็กออก เหลือสองคนก็ได้"

สมชายหัวเราะ

"เปล่า ๆ ! หมวยเล็กน่ะผมจำได้ คุ้น ๆ ว่า เราเคยคุยกัน แล้วผมบอกว่า มีวรรณาคนนึงล่ะ แล้วก็ หมวยเล็ก ที่ถือว่า เป็นเพื่อนที่สำคัญ   สองคน  แล้วอีกคนนึงใคร ?"

เธอสั่นหัวช้า ๆ แล้วหัวเราะเบา ๆ

"ใช้ไม่ได้เลย ทามาดะซัง !  ตอนแรกก็นึกว่าจริงจัง หมกมุ่น  ที่แท้ลืมง่ายนี่เอง  พูดอะไรไว้ก็ลืม นี่ถ้ามีแฟน แฟนคงขอเลิกแน่ ๆ   พี่จำเค้าไม่ได้จริง ๆ อะ ? ท่าทางพี่จะหมกมุ่นมากจริง ๆ นะเนี่ย"

เธอพูดแล้วก็หัวเราะคิกคัก

สมชายเอียงคอ คิ้วหงิกงอเป็นอักษรเอส

"มีใครอีกคนด้วยเหรอ ?"

หมวยเล็กยื่นหน้ามาที่กึ่งกลางของโต๊ะ แล้วจ้องหน้า

"เด็กคนนั้นไง ! เด็ก...คนที่โรงพยาบาลโทรไปถามเค้า ให้ตามคนไปเป็นเจ้าของไข้อะ !  เด็กที่ภูเก็ตอะ !"

พอเขานึกออก ก็ทำตาโต อุทานเสียงดัง

"เปี๊ยก ! เออใช่ !"

**********************************************************************

1, 2 < อ่านหน้า > 4

สั่งซื้อนิยายหมอเถื่อนรวมเล่ม คลิ๊กที่นี่

กลับขึ้นด้านบน  อ่านตอนอื่น