 |
| ||||||
| |||||||
ทอมมาถึงบ้านเวลาประมาณทุ่มกว่า นำถุงใส่กับข้าวที่นำกลับมาจากครัวอารยะเมตตาจิตเข้าตู้เย็น แล้วรีบขึ้นห้องนอน เมื่ออาบน้ำ แต่งตัวใหม่ด้วยชุดนอนเสร็จสรรพ ก็ได้เวลาแห่งภารกิจประจำวัน นั่นคือ การนั่งสมาธิส่งพลังธาตุไฟไปเพื่อหยุดอุปสรรคที่มีต่อครูปั้น วันนี้ เธอจะตั้งใจทำเป็นพิเศษ วันนี้ เมื่อเธอได้รู้ถึงเบื้องหลังของภารกิจนี้ ว่ามันสามารถส่งผลต่อสุขภาพครูปั้น ส่งผลต่อโครงการที่เป็นประโยชน์ต่อเด็กนักเรียน แน่นอน ย่อมส่งผลต่อสังคม และ ประเทศชาติตามไปด้วย การขัดขวางแนวทางแห่งพระศรี ฯ คือ การขัดขวางการฟื้นฟูศาสนา และ ประเทศชาติ ฉะนั้น การหยุดอุปสรรคที่มีต่อแนวทางแห่งพระศรี ฯ คือ หน้าที่ของเธอ คืนนี้ เธอจะทำด้วยความศรัทธา และ ภาคภูมิใจมากกว่าทุกคืนที่ผ่านมา เมื่อนั่งขัดสมาธิบนพื้น รวบรวมจิตให้สงบ เริ่มท่องนะโมสามจบ ต่อด้วยการเดินลมปราณตามที่เคยทำมาทุกวัน พลังธาตุไฟก็เริ่มก่อขึ้นที่ฝ่ามือทั้งสองข้าง จิตเริ่มนิ่งเป็นฌาน สิ่งที่แทรกเข้ามาในจิต กลับเป็นภาพของงูเขียวตัวเล็กที่น่ารัก งูจากศาลพญานาคที่วันนี้ได้พาเธอเดินเที่ยว โผล่เข้ามาในมโนภาพ เธออดไม่ได้ที่จะอมยิ้ม แต่ภารกิจที่กำลังปฏิบัติอยู่ ทำให้เธอต้องเพิกเฉยต่อภาพนี้ ตัดใจตัดออกจากจิต แล้วเริ่มใหม่ จิตว่างเพียงชั่วอึดใจ ภาพเป็ดดอนน่าก็เข้ามาแทนที่ เป็ดขนเทาที่น่ารัก มาปรากฏต่อหน้าในมโนภาพนานหลายวินาที ก่อนที่เธอจะพยายามเพิกทิ้ง แล้วรวบรวมจิตใหม่
เกิดอะไรขึ้นกับดอนน่า ? เพียงแค่จิตคิด ภาพต่อมาที่ปรากฏ ก็ทำให้เธอขนลุกวาบ สิ่งที่เห็น คือ .... .......กับข้าวที่อร่อยที่สุดในมื้ออาหารเย็นวันนี้....... แกงเผ็ดเป็ดย่าง !!!
ภาพที่เห็น ไม่สามารถทำให้เธอทรงอยู่ในสมาธิได้ ทอมลืมตา ลุกขึ้นยืนทันที แล้วเดินตรงไปที่หัวเตียง หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้น กดเบอร์ไปยังปลายทาง พิจิตรรับสาย "ว่าไง ! อาบน้ำส่งพลังแล้วหรือยัง ?" "ยัง ! พี่จิตร ญาถามหน่อยว่า แกงเผ็ดเป็ดย่างนี่ เอาเป็ดจากไหนมาทำ ?" เสียงหัวเราะปลายทางดังมา "ฮ่า ๆ ! ตาที่สามของญานี่แม่นจริง สมกับเป็นมือขวาของพระศรี ฯ เลย" "หมายความว่ายังไง พี่จิตร ?" "เล็กน้อยน่าญา พี่ถือว่าเป็นของขวัญให้ แกงอร่อยฝีมือลุงโต้ง กับเป็ดที่ญาเป็นคนเลือก ถือว่าเป็นของเล็กน้อย มากกว่านี้พี่ก็ทำให้ได้" ทอมทรุดจากยืนลงมาเป็นนั่งที่ปลายเตียง เธอยกมืออีกข้างขึ้นกุมหน้าผาก "ดอนน่า ! ดอนน่าอยู่ในแกง ?" "ใช่ ! พี่ว่ารสชาติดีมาก ติดใจล่ะสิ เอาแกงแช่ตู้เย็นไว้ พรุ่งนี้ญาเอาออกมาอุ่นกินได้อีก" อาการเหมือนลมจะจับ ความเย็นวาบเกิดขึ้นบนหนังศรีษะ "ทำไมพี่ต้องฆ่าเป็ดตัวนั้น ?" "หือ ! ถามแปลกนะ ญา ถ้าไม่ฆ่าแล้วจะปล่อยให้มันตายเองหรือยังไง ?" "พี่ไม่กลัวบาปหรือยังไง ? พี่สั่งให้เค้าฆ่าเป็ดนะ !" "บาปได้ยังไง ? เรากินเป็นอาหารนะ เราไม่ได้ฆ่าเล่น ไม่ได้ฆ่าด้วยความโกรธแค้น ญาเข้าใจคำว่าเศรษฐกิจพอเพียงหรือเปล่า ? เราสอนให้คนปลูกผัก ปลูกข้าวเอง เลี้ยงปลาเอง เลี้ยงเป็ดไก่เอง ถ้าเราไม่ฆ่า ปลา เป็ด ไก่ มันจะฆ่าตัวตายมาลงกระทะให้เราเองหรือยังไง ? คนกรุงไม่มีวันเข้าใจคำว่าเศรษฐกิจพอเพียงหรอก ถ้าไม่ได้เคยมาสัมผัสชีวิตจริง ต้องปลูกผักเอง ดำนาเอง จับปลา เลี้ยงเป็ดไก่ จับพวกมันมาทำเป็นอาหารเอง ไม่ต้องพึ่งพาระบบทุนนิยม...." "พอ ๆๆๆ ! พอก่อนพี่จิตร ญาคงไม่เก็ทเรื่องพวกนี้ วันนี้คงคุยกันไม่รู้เรื่อง ญามึนไปหมด ขอตัวก่อน" เธอกดตัดสายทันที เธอรีบเปิดประตูห้อง วิ่งลงบันไดมาชั้นล่าง ตรงไปที่ตู้เย็น หยิบถุงแกงเผ็ดเป็ดย่างออกมา แล้วเดินตรงไปที่ประตูบ้าน คุณพ่อนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟาทักขึ้น "จะออกไปไหนอีกหรือ ญา ?" "ไม่ได้ไปไหนค่ะ แค่เอาขยะไปทิ้งหน้าบ้าน" เธอเดินออกพ้นประตูรั้ว ตรงมาที่ถังขยะหน้าบ้าน หยิบถุงแกงชูไว้แนบหน้าผาก "ข้าพเจ้า นางสาวฐิติชญา กัญจนพรหม ขออุทิศส่วนกุศลที่บำเพ็ญมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ให้กับเป็ดที่ชื่อดอนน่า ขอให้ดอนน่าโมทนาส่วนกุศลผลบุญนี้ และ ขอให้อภัย อดโทษแก่ข้าพเจ้า ตั้งแต่วันนี้ ตราบจนนิพพาน" ตั้งจิตเสร็จแล้ว เอื้อมมือไปหยิบฝาถังเปิดขึ้น แล้วหย่อนถุงแกงลงในถังขยะ ****************************************************************************************
ก่อนเที่ยงคืนเล็กน้อย เสียงเรียกของโทรศัพท์มือถือปลุกเขาตื่นขึ้นกลางดึก รุ่งโรจน์รีบคว้าโทรศัพท์มาดูหน้าจอ เขานึกในใจ 'อีเวรนี่ ! โทรมาทำไมตอนนี้วะ ?' เขากดรับสาย "ว่าไง สหายเลิฟ มึงเพิ่งเห็นข้อความใช่มั้ย ?" เสียงปลายทางพูดมา "เออ ! ชั้นเพิ่งมาดูข้อความเก่า ๆ ตอนค่ำ ๆ วันนี้ แต่ก็เดินไปเดินมา คิดอยู่นานว่าจะโทรหาแกดีหรือเปล่า" "ทำไมไม่รอตีสองแล้วค่อยโทรวะ จะได้สะใจยิ่งกว่านี้ ?" "รุ่ง ชั้นมีอะไรจะถามแก" "ไม่ ! กูไม่ตอบ ! มึงนะ ตั้งแต่กลับมา มึงไม่มาหากู มึงไม่โทรหากู มึงปล่อยให้กูคิดว่ามึงเป็นโน่นเป็นนี่ เป็นห่าเป็นเหวจนกูไม่อยากคิดแล้วว่ามึงเป็นอะไร" "ชั้นขอโทษ ! รุ่ง ชั้นขอโทษ !" แค่คำว่า ขอโทษ ที่ได้ยินชัด ๆ สองครั้ง ก็ทำให้เพื่อนคลายอารมณ์ไปได้เกือบหมด เขาถอนหายใจยาว เสียงหายใจดังเข้าไปถึงหูอีกฝ่าย "กูจะให้อภัยให้มึงง่าย ๆ ดีมั้ยเนี่ย ?" คำพูดนี้ทำให้ทอมมีรอยยิ้ม เพราะมั่นใจว่าเพื่อนไม่โกรธแล้ว "งั้น ขอเวลาสามวัน ชั้นจะไปเจอแก แล้วรับรองว่า ถ้าแกเห็นชั้น แกจะยอมอภัยให้ทันที" รุ่งหัวเราะหึ ๆ "แกบนอะไรไว้เหรอ ต้องรอพ้นเวลาถึงจะเจอกันได้ ?" "เปล่า ! พรุ่งนี้เลยก็ได้ ถ้าแกว่าง ชั้นไปหาแกพรุ่งนี้ได้" "มะ มะ ไม่ต้อง ! พรุ่งนี้ไม่ว่าง เป็นวันเสาร์หน้านี่ละกัน" "ได้ ! แต่ตอนนี้ ขอถามอะไรแกหน่อย แกตอบได้อยู่แล้ว" "ว่ามา !" "เราสั่งให้คนฆ่าเป็ดมาให้เรากินนี่บาปหรือเปล่า ? เราไม่ได้ฆ่าเพราะความโกรธแค้นนะ ไม่ได้ฆ่าเพื่อเป็นการละเล่น ฆ่ามาเป็นอาหาร บาปหรือเปล่า ?" รุ่งใช้เวลาเพียงชั่วไม่กี่วินาที เพื่อตอบ "ชั้นถามแกกลับว่า ถ้ามีคนจะฆ่าแก คนนึงฆ่าแล้วแดกแกด้วย อีกคนนึงจะฆ่าแต่ไม่แดก ฆ่าเอาสนุก อีกคนจะฆ่า ไม่แดก ไม่สนุก ฆ่าเพราะโกรธ แกมีความสุขกับการตายแบบไหน ?" "ไม่มี ! ชั้นไม่มีความสุขทั้งนั้น !" "อือ ก็นั่นไง ! มีสัตว์ที่ไหนมีความสุขที่โดนฆ่าบ้างวะ ? มีเป็ดที่ไหน ที่พอรู้ว่าเค้าจะเอาไปฆ่าทำอาหาร มันก็วิ่งดีใจเข้ามาหา ภูมิใจที่จะได้เป็นอาหารคน มีมั้ยวะ เป็ดพันธุ์นั้นน่ะ ?" ทอมเงียบไปสักพัก เธอพูดขึ้น "วันเสาร์ พาชั้นไปทำสังฆทานได้หรือเปล่า ?" "ไว้เจอหน้ากันก่อน ถ้าเจอหน้าแล้วหน้าแกไม่กวนตีน ก็ค่อยว่ากัน" ทอมหัวเราะหึ ๆ "ถ้าแกได้เห็นชั้นครั้งนี้ แกจะไม่มีทางโกรธชั้นลงแน่ ๆ วันเสาร์เจอกันนะ แล้วค่อยนัดกัน ไม่กวนแกแล้ว ไปนอนเหอะ" ทอมตัดสายเพื่อนไปแล้ว เธอสะบัดหัวแรง ๆ สองสามครั้ง เพื่อสลัดความมึนงงออก ถึงแม้จะมึน และ เพลีย แต่ก็อดไม่ได้ที่จะกดโทรศัพท์มือถือ ดูข้อความ SMS ของเพื่อ "And even though the time has come for us to part CD ที่รุ่งโรจน์เคยอัดเพลง มอบให้เธอที่สนามบิน ขณะนี้ถูกเสียบอยู่ในเครื่องเล่น เพียงแค่เธอกด 'Play' เสียงร้องของ Captain & Tennille ก็ดังขึ้น We Never Really Say Goodbye __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ หากท่านต้องการอ่าน อภิญญาฆราวาส ตอน 33 กลับขึ้นด้านบน
สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ | |||||||
เป็นไปไม่ได้ !
