 |
| ||||||
| |||||||
ประมาณหนึ่งทุ่มสี่สิบ รถกระบะจอดอีกครั้งที่หน้าบ้านเดี่ยวสองชั้นขนาดประมาณเจ็ดสิบตารางวา วินัยปลุกรุ่งที่นั่งหลับตาอยู่ "คุณรุ่งครับ ! ถึงแล้วครับ น่าจะใช่ ! คุณพิมบอกบ้านที่มีเล็กซัสจอดอยู่" รุ่งลืมตาตื่น มองผ่านรั้วเข้าไปในบ้าน "โอเค ! เดี๋ยวผมลงไปปลุกน้องเค้าก่อน" รุ่งลงจากรถ เดินอ้อมมาประตูหลัง เปิดประตูแล้วเรียกชื่อเบา ๆ "แพทตี้ ! แพทตี้ ถึงบ้านแล้ว !" ศิษย์น้องลืมตา พอเหลือบมองเห็นรั้วบ้านตัวเอง เธอก็ยันตัวลุกขึ้น ก้าวลงจากรถ รุ่งสังเกตสีหน้าของเธอ ยังสะโหลสะเหลอย่างเห็นได้ชัด "เดินเองไหวมั้ย ?" เธอพยักหน้า เสียงประตูรั้วอัตโนมัติดังขึ้น ประตูกำลังเลื่อนเปิดออก รุ่งหันไปหาวินัย "พี่วินัย ขอบคุณครับ พี่กลับได้เลยครับ" วินัยส่งยิ้มให้ แล้วพยักหน้า ผู้หญิงผิวคล้ำวัยประมาณสามสิบปี จูงเด็กผู้ชายอายุประมาณหกขวบเดินลงจากเฉลียงบ้าน รุ่งสังเกตจากบุคลิก ผู้หญิงน่าจะเป็นคนงานเลี้ยงเด็กมากกว่าจะเป็นญาติของแพทตี้ เด็กผู้ชายสลัดมือจากพี่เลี้ยง เดินตรงมาหาแพทตี้ ศิษย์น้องมีรอยยิ้มทันที ทรุดตัวลงนั่งแล้วอ้ามือรอรับ "ปันปัน มา คิดถึงพี่แพทใช่มั้ย ?" น้องชายวิ่งเข้าหาอ้อมกอดพี่สาว "เป็นไง กินข้าวอาบน้ำแล้วใช่มั้ย ? ขอพี่แพทดมหน่อย" เธอหอมแก้มน้องชายที่มีปฏิกริยาเชื่องช้า "วันนี้ขอโทษนะ พี่แพทไม่ได้กลับมาอาบน้ำให้" สายตาเซื่อง ๆ ของเด็ก รวมกับการเคลื่อนไหวร่างกายที่ไม่กระฉับกระเฉง รุ่งตั้งข้อสังเกตทันทีว่าน้องชายเธอคนนี้ ไม่น่าจะปกติ พิมเดินออกมายืนบนเฉลียง แล้วกวักมือ "เข้ามาเลย รุ่ง !" ศิษย์พี่ยกมือไหว้พิม "สวัสดีครับ พี่แอนดี้คุยกับพี่พิมแล้วใช่มั้ยครับ ?" "ค่ะ คุยแล้ว เข้ามาเลย" แพทตี้จูงมือน้องชาย เดินตรงไปยังตัวบ้าน พิมสั่งงานพี่เลี้ยง "เรืองพาปันปันเข้าไปเล่นในบ้าน" พี่เลี้ยงเดินไปรับน้องชายมาจากแพทตี้ แล้วจูงเข้าบ้าน แพทตี้เดินเข้าไปหาคุณแม่ คุณแม่อ้าแขนรับลูกสาวเข้าไปกอด พิมยกมือลูบหัว "เป็นไง ? ไหวมั้ย ?" ลูกสาวพยักหน้า "สบายมาก ! ปันปันถามถึงหนูหรือเปล่า ?" "เค้าก็ถามเป็นปกติน่ะ ไป เข้าบ้านกันก่อน คุยตรงนี้ยุงกัด" เธอพยักหน้ากับรุ่ง *********************************************************************
รุ่งกับพิมนั่งสนทนากันที่โต๊ะกินข้าว ระหว่างที่แพทตี้ขอตัวขึ้นไปอาบน้ำ "น้องช่วยพี่แอนดี้ได้มั้ย ?" รุ่งพยักหน้าทันที "ได้มากครับ ! แพทตี้มีพลังที่มหัศจรรย์มาก พี่แอนดี้บอกว่าไม่เคยเจอเด็กอายุเท่านี้มีพลังแบบนี้มาก่อน" พิมยิ้ม "อือ เหรอ ? พี่เคยได้ยินครูสตีฟชมแพทตี้เป็นประจำ แต่พี่เอง ไม่ค่อยรู้เรื่องพลังอะไรเท่าไหร่ น้องเค้ามีพรสวรรค์ของเค้า พี่ก็ดีใจด้วย" "พี่พิมครับ ทำไมแพทตี้ถึงมาสนใจเรื่องพวกนี้ล่ะครับ ?" พิมเลือกที่จะตอบคำถามแบบตรงไปตรงมา "ก็เพราะน้องปันปัน ปันปันเกิดมาเป็นเด็กพิเศษ สมัยนี้เค้าเรียกแบบนี้นะ สมัยก่อนก็เรียกตรง ๆ ว่า เด็กปัญญาอ่อน แพทตี้รักน้องมาก ตั้งแต่คลอด แพทตี้จะอยู่กับน้องได้ทั้งวัน ไปโรงเรียนกลับมาก็จะมาเล่นกับน้อง อาบน้ำให้น้อง ป้อนนมน้อง พอเริ่มจะสองขวบ ก็สงสัยในอาการผิดปกติหลายอย่าง ปรึกษาหมอ หมอก็ยืนยันว่าน้องปันปันเป็นเด็กพิเศษ คือ ออทิสติค พี่เองเสียใจมาก กว่าจะทำใจได้ก็นาน แต่แพทตี้ ทำใจได้เร็วกว่า ตอนช่วงสองสามขวบ ปันปันมีอาการชักบ่อยมาก ต้องกินเดพากินตลอด" รุ่งไม่เคยได้ยินศัพท์แปลก ๆ เขาถาม "เดพากิน คือ อะไรครับ ?" "เดพากินเป็นยาแก้ชักน่ะ หมอจ่ายให้กินประจำ กันชัก พอชักทีนึง พี่เองก็จะประสาท กลัวลูกจะเป็นอะไร แต่แพทตี้จะนิ่งกว่า รู้ว่าต้องทำยังไง ตั้งแต่เด็กแพทตี้เรียนเก่ง ได้อันดับหนึ่งถึงสามของห้องมาตลอด เป็นศิษย์รักของครูยาใจ ครูก็พาไปเจอครูสตีฟ ครูสตีฟเห็นครั้งแรก ก็บอกเลยว่า แพทตี้มีของเก่า ถ้าฝึกวิชาเรกิ จะใช้งานได้ดีกว่าคนอื่น แพทตี้ก็สนใจ เลยเรียนกับครูสตีฟ แล้วกลับมารักษาน้องปันปัน" รุ่งถามต่อด้วยความอยากรู้ "แล้วเป็นไงครับ ?" "ก็ได้ผลดีขึ้นมาก สมัยก่อน ปันปันจะไม่นอนตอนกลางคืน เค้าจะนอนเวลาไหน ไม่มีใครรู้ เราก็เหนื่อยกันทั้งแม่ พี่สาว แล้วก็คนเลี้ยงเด็ก เพราะถ้าเค้าตื่น เราก็ตื่นตามเค้า แต่หลังจากแพทตี้ใช้เรกิกับปันปัน ทำให้เค้าหลับได้ตอนกลางคืนทุกวัน" "แพทตี้ใช้เรกิกับน้องทุกวันเลยเหรอครับ ?" "ถ้าแพทตี้ไม่ป่วยนะ เค้าจะใช้เรกิรักษาน้องทุกวัน" รุ่งพยักหน้าช้า ๆ "มิน่า ! แพทตี้ได้ฝึกทุกวัน เค้าถึงได้มีพลัง เก่งถึงขนาดพี่แอนดี้ต้องวานให้มารักษาคนไข้" รุ่งยกมือไหว้ "ขอบคุณพี่พิมมากนะครับ ที่อนุญาตให้แพทตี้มารักษาอาของผม วันนี้คนไข้เป็นอาของผมเอง" "อ้าว เหรอคะ ? แล้วเป็นยังไงบ้าง ? ดีขึ้นหรือยัง ?" "ยังไม่ทราบครับ แต่พี่แอนดี้บอกว่า แพทตี้จัดการได้หมดแล้ว" แม่หมอที่กำลังถูกกล่าวถึง เดินบันไดลงมาในชุดลำลอง เสื้อยืด กางเกงวอร์มขายาว รุ่งทักศิษย์น้อง "แพทตี้สระผมด้วยหรือเปล่า ? พี่แอนดี้บอกให้สระผมด้วยนะ" เธอพยักหน้า "ค่ะ สระแล้ว !" พิมเลื่อนเก้าอี้ข้างตัวเธอออก "มา ! มานั่งคุยกับพี่รุ่ง จะนั่งตรงนี้ หรือ ไปนั่งโซฟาดี ?" สีหน้าของแม่หมอยังบ่งบอกถึงความเพลีย เธอชี้ไปที่ห้องรับแขก "ไปนั่งโซฟาดีกว่าค่ะ" พิมพยักหน้า ทั้งสามเดินมาที่โซฟา ทรุดตัวลงนั่ง แพทตี้ลูบแขนทั้งสองข้าง มีอาการสั่นเล็กน้อย "หนาวค่ะ ! แม่ลดแอร์ลงได้มั้ย ?" พิมพยักหน้า "ได้ เดี๋ยวแม่ลดแอร์แล้ว จะขึ้นไปเอาผ้าห่มลงมาให้ เราคุยกับพี่รุ่งตรงนี้แหละ รอครูแอนดี้ไปเรื่อย ๆ" คุณแม่เดินไปปรับอุณหภูมิเครื่องปรับอากาศที่รีโมทติดฝาผนัง แล้วตรงขึ้นบันไดไปชั้นบน รุ่งมองหน้าศิษย์น้อง เธอไม่ยอมสบตา ซึ่งนับว่าผิดปกติไปจากบุคลิกความแกร่งกระด้างที่เขาเจอมาก่อน รุ่งรู้ทันทีว่าสิ่งที่เธอได้พบเจอระหว่างการบำบัด ส่งผลตกค้างในร่างกายเธอจนหมดพลังที่จะสู้สายตา "หิวมั้ย ?" เขาถามขึ้น เธอสั่นหัว ทั้งสองนั่งเงียบ ไม่มีคำสนทนาระหว่างกัน พิมเดินหอบผ้าห่มลงมา แล้วเดินเข้ามาห่มให้ลูกสาว "แพทตี้นั่งตรงนี้ไปก่อนนะ แม่ไปดูให้น้องนอนก่อน" "แม่ปิดไฟห้องนี้ได้มั้ย ? เปิดที่ห้องกินข้าวไว้ก็พอ" "อ้าว แล้วแพทตี้จะไม่หลับเหรอ ถ้ามืดน่ะ ?" เธอสั่นหัว "หนูไม่กล้าหลับหรอก" รุ่งพูดขึ้น "ไม่เป็นไรครับ ! เดี๋ยวผมชวนน้องคุย ไม่ให้เค้าหลับ" พิมพยักหน้า เดินไปปิดไฟห้องรับแขก แล้วเดินขึ้นบันไดกลับขึ้นไปชั้นบน เมื่อไม่มีไฟแยงตา แพทตี้มองมาที่เขา "หนูกลัว !" แล้วน้ำตาก็หยดลงมาที่แก้มทันที เธอชันเข่าขึ้นมาบนที่นั่ง แล้วซบหน้าลงที่ผ้าห่มบนเข่า รุ่งเดินไปคว้ากล่องทิชชู่มาจากเคาน์เตอร์ แล้วเดินกลับมาวางกล่องทิชชู่ไว้บนโซฟาข้าง ๆ เธอ เสียงแพทตี้ดังลอดมาจากผ้าห่ม "ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร ? เค้าโดนใครทำ ?" "เค้าเป็นคุณอาของพี่ พี่ไม่รู้ว่าเค้าโดนใครทำ" เธอเงยหน้าขึ้นมา น้ำตานองขอบตา "แค่แพทตี้ยื่นมือไปตรวจ มันวิ่งเข้าใส่ มันสู้" น้ำตาเธอไหลออกมาอีกระลอก รุ่งยืนกระดาษทิชชู่ให้ เธอยื่นมือลอดผ้าห่มมารับกระดาษ แล้วซับน้ำตา "มันยังอยู่ในตัวแพทตี้ใช่มั้ย ? หนูรู้สึกได้ ถ้าหนูหลับ มันจะเอาจิตหนูไปแน่ ๆ แต่หนูตายไม่ได้ เพราะปันปันจะอยู่ไม่ได้ถ้าขาดหนู" รุ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น "ไม่ต้องกลัวนะ ! พี่แอนดี้บอกว่าพระนางจะช่วยเคลียร์ให้คืนนี้" เธอพยักหน้าหงึก ๆ "ค่ะ !" รุ่งมองสภาพที่อิดโรย และ หวาดผวาของศิษย์น้อง รู้สึกสงสารจับใจ บุคลิกของเด็กสาวคนนี้เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในบ้าน ช่างแตกต่างกับบุคลิกนอกบ้านราวฟ้ากับเหว เธอรับผิดชอบดูแลชีวิตน้องชายออทิสติคด้วยใจรัก บำบัดเยียวยาน้องชายด้วยตัวเอง บุคลิกด้านนี้ของเธอก็ยากที่จะมีพี่สาวคนใดทำได้ เขาควักโทรศัพท์มือถือมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วส่งข้อความไปถึงเพื่อนอัจฉริยะ 'ยกเลิกเรื่องวันพรุ่งนี้ อย่าเพิ่งบอกโรงเรียนอำไรเรื่องแอ๊ดมินกลุ่มทมิฬ' เสียงแพทตี้พูดเอื่อย ๆ เหมือนคนง่วงนอน "อยู่เฉย ๆ แล้วจะหลับ" รุ่งเก็บโทรศัพท์กลับลงไปในกระเป๋ากางเกง "งั้น คุยเรื่องอะไรสนุก ๆ ดีกว่า อย่าไปนึกถึงเรื่องวันนี้ คุยเรื่องอะไรก็ได้ที่แพทตี้ชอบ อะไรที่ทำให้เรายิ้มได้ ?" เธอนึกได้สีหน้าก็เริ่มมีรอยยิ้ม แพทตี้ยกนิ้วชี้มาแตะที่ริมฝีปาก เป็นการเตือน เธอพูดขึ้น "ของขวัญ !" รุ่งถอนหายใจ เขาไม่ได้มีอารมณ์โทสะเหมือนตอนบ่ายอีกแล้ว กลับยิ้ม "หลับตาดิ !" เธอหลับตาแล้วเชิดหน้าขึ้น ริมฝีปากเธอไม่ได้สัมผัสสิ่งใด แต่บนหัว รู้สึกถึงความอุ่นของฝ่ามือรุ่นพี่ "ของขวัญ สำหรับวันนี้...." รุ่งเขย่าหัวศิษย์น้องเบา ๆ "...ขอบคุณมาก ! เข้มแข็งไว้นะ แพทตี้ ! เราเป็นที่พึ่งของน้อง" ศิษย์น้องลืมตาขึ้น รุ่งละมือลง แล้วก้มลงมองหน้า ใบหน้าของเธอ เต็มไปด้วยรอยยิ้ม __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ หากท่านต้องการอ่าน อภิญญาฆราวาส ตอน 32 กลับขึ้นด้านบน
สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ | |||||||
