 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท
วิภวา นัดหมายให้ญาติผู้พี่มาเจอกับเธอ ที่ล็อบบี้อาคาร ซี ของ โรงพยาบาลรามคำแหง เวลาบ่ายสี่โมง ก่อนเวลานัดเล็กน้อย แอนดี้ กับ รุ่งโรจน์ มาถึงที่บริเวณหน้าล็อบบี้โรงพยาบาล เสียงพระนางจันทิมาสื่อเข้ามาในสัมผัสของแอนดี้ ขณะที่เขากำลังจะก้าวเข้าโถงล็อบบี้ "ท่านจงบอกน้องชายท่าน ไปเจรจากับเจ้าที่ที่นี่ ขอเปิดที่เปิดทาง อำนวยความสะดวกให้เราเยียวยาผู้ป่วยรายนี้" แอนดี้หันไปทางรุ่ง "รุ่ง ช่วยไปถามหาศาลพระภูมิที่นี่ แล้วรุ่งไปไหว้ ขอท่านว่า พวกเราจะมาทำการเยียวยาผู้ป่วยที่ห้องนี้ ขอให้ท่านช่วยเปิดทางให้" รุ่งพยักหน้า "ครับ !" แอนดี้ยืนรออยู่ที่หน้าโถงอาคารซี ไม่ถึงสิบนาทีถัดมา รุ่งเดินกลับมา แอนดี้พยักหน้า พากันเดินเข้าโถง วิภวา กับ ต้น ซึ่งรออยู่ก่อนหน้านั้น เดินเข้าไปทักทาย ยกมือไหว้ "สวัสดีค่ะ เหล่าซือ สวัสดีค่ะ พี่รุ่ง !" "สวัสดีครับ เหล่าซือ พี่รุ่ง !" ต้นยกมือไหว้ "อ้าว ต้น ! มาด้วยเหรอ ?" รุ่งทักทายกลับ ต้นพยักหน้า น้องวิพูดขึ้น "ต้นจะมาคุยกับพี่รุ่ง เรื่องที่น้องวิเคยเล่าให้ฟัง เดี๋ยวให้ต้นเล่าให้ฟัง ส่วนเหล่าซือแอนดี้ น้องวิจะพาไปพบคุณย่าที่ข้างบนก่อน เรื่องวันนี้ มีเราเท่านั้นที่รู้ คือ คุณย่า น้องวิ แล้วก็ต้น วันนี้ สมาชิกที่บ้าน ไม่มีใครมีคิวมาเยี่ยมตอนนี้ อามัณมาตอนบ่าย กลับไปตั้งแต่บ่ายสองแล้ว อาพลกับอาจิ๋ม จะมาพรุ่งนี้เช้า" เธอกวาดสายตามองไปรอบ ๆ ไม่เห็นสมาชิกอีกคน จึงถามขึ้น "แล้วอีกคนล่ะคะ ?" แอนดี้ตอบ "แพทตี้ จะมาประมาณสี่โมงครึ่ง เดี๋ยวเค้าจะโทรเข้ามาถ้ามาถึง น้องวิพาผมขึ้นไปพบคุณย่าก่อนก็ได้" เธอพยักหน้า หันมาที่ญาติผู้พี่ "พี่รุ่ง ! คนไข้พี่รุ่งที่บางพลี อาการแย่ลง" รุ่งเบิกตาโพลง "หา !!! ชิบหาย ! เค้าเป็นยังไง ?" "เค้าอ่อนเพลีย เวียนหัวมากขึ้น ปวดเมื่อยเนื้อตัว ซึ่งก่อนหน้านี้ เค้าไม่มีอาการพวกนี้" รุ่งอ้าปากค้าง จิตเขาตกวูบไปชั่วขณะเมื่อได้ฟังญาติผู้น้องเกริ่นถึงอาการที่แย่ลงของคนไข้ เขาคิดว่ามันอาจจะเป็นไปได้ที่ คำแนะนำของเขาผิดพลาดไป น้องวิรีบตัดบท "เดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง น้องวิพาเหล่าซือขึ้นไปก่อน" รุ่งพยักหน้า "ได้ ๆ !" วิวภา พาแอนดี้เดินจากห้องล็อบบี้ตรงไปยังลิฟท์ รุ่งพยักหน้ากับต้น "ไป หาที่นั่งคุยกัน" *********************************************************************************
ต้นเริ่มเล่าทันทีเมื่อทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาในล็อบบี้ "ครอบครัวเรามีเรื่องประหลาดที่พูดกันไม่ได้ ผมหมายถึง ครอบครัวไตรสรณ์ทั้งหมด ผมสังเกตเหตุการณ์ต่าง ๆ ตั้งแต่เด็กจนโต มันเป็นแบบนั้นมาตลอด ไม่มีใครพูดเรื่องที่ควรจะพูด จนผมสรุปได้เองว่า ครอบครัวเรานี่ โดนของ" รุ่งเลิกคิ้ว "โดนของ ! หมายถึง พวกคุณไสยเหรอ ?" ต้นพยักหน้า "ใช่ ! เรามีเรื่องที่พูดกันในครอบครัวไม่ได้ ใคร ๆ ก็รู้กันดีว่า ห้ามพูด โดยไม่ต้องมีการห้าม โตมาก็รู้กันว่า เรื่องพวกนี้ พูดไม่ได้เลย แล้วก็ไม่มีใครกล้าอธิบายอะไร" "เรื่องอะไรบ้าง ?" "เรื่องคุณลุงวีระ พ่อของพี่รุ่ง ไม่มีใครกล้าพูดเรื่องนี้ ลุงใหญ่มีเรื่องกับคุณปู่ ขัดแย้งกับแก่งอุดม แล้วก็เครื่องบินตก ไม่มีใครตอบได้ ไม่มีใครเล่าอะไรให้ใครฟัง น้องวิ พี่ต่อ ผม ไม่มีใครรู้เรื่องอะไรจากคนในบ้าน เราต้องไปรู้จากคนนอก ไปอ่านหนังสือพิมพ์เก่า ๆ ไปถามจากคนนอกบ้าน ถ้าครอบครัวแก่งอุดมอยากได้อะไร เราจะไม่เถียง ไม่ถาม แล้วก็ไม่ขัด ครั้งสุดท้าย ที่มีคนขัด ก็ป่วยเกือบตาย พอยอมแล้วก็หายป่วย คนในบ้านไตรสรณ์ ไม่มีใครกล้าพูดถึงแก่งอุดมในแง่ไม่ดี เหมือนกับทั่วทั้งบ้านติดเครื่องดักฟังไว้" รุ่งรู้สึกฉงนเป็นอย่างยิ่ง หน้าตาบอกถึงอาการเหวอครั้งใหญ่ "เกิดอะไรขึ้น ? ต้นไม่ได้พูดเกินไปใช่มั้ย ?" ต้นสั่นหัว "ผมกล้าพูด ในบ้านห้ามพูด ผมก็พูดนอกบ้าน ผมพูดกับน้องวินอกบ้าน น้องวิเริ่มเห็นด้วย ผมพูดในบ้านไม่ได้ เหมือนมีอะไรดักฟัง พูดอะไรไป แก่งอุดมรู้หมด" "มันเกี่ยวอะไรกับแก่งอุดม ?" "ผมหาเหตุผลไม่ได้ แต่พอโยงความสัมพันธ์ได้ เพราะครั้งนี้แหละ ที่ทำให้ผมมั่นใจ ตั้งแต่พี่จ๊อดออกไป แก่งอุดมต้องการให้ลุงเอกทำอะไรซักอย่าง เช่น ตามพี่จ๊อดกลับมา เพื่อให้มาสานต่อสิ่งที่คุณปู่วางไว้ นี่ผ่านไปเป็นปีแล้ว พี่จ๊อดก็ไม่กลับ เพราะลุงเอกไม่ตามกลับมา แล้วเป็นไง ลุงเอกป่วยหนักแล้ว มันเข้ารอยเดิมมั้ย ?" "รอยเดิม ?" รุ่งถาม "ลุงวีระขัดกับคุณปู่ จึงต้องถูกกำจัด คุณปู่วางให้พี่จ๊อดมาสืบทอดกิจการต่อ แต่ลุงเอกขวาง นี่ลุงเอกก็ป่วยหนัก มันคือรอยเดิมมั้ย ? ทุกคนคงรู้ อามัณก็รู้ แต่ไม่กล้าพูด ทำอะไรไม่ได้ เพราะพูดอะไรกับคนในบ้าน แก่งอุดมรู้หมด" "รู้ได้ไง ?" "เพราะโดนของไง ! เขาฝังคุณไสยไว้ที่บ้านไตรสรณ์ ใครพูดอะไรในบ้าน เค้ารู้หมด" รุ่งพิจารณาคร่าว ๆ เรื่องราวไม่น่าจะเป็นอย่างนั้น ต้นน่าจะพูดเกินกว่าเหตุ "ทำอย่างนั้นได้ด้วยเหรอ ? ถ้าหากว่า เรื่องพ่อของพี่เครื่องบินตก มันไม่ได้เป็นแบบนั้นล่ะ ก็แสดงว่า ต้นอาจจะเข้าใจอะไรผิดก็ได้ใช่มั้ย ?" "หา ! พี่รุ่งหมายถึง เรื่องลุงวีระเครื่องบินตกนั่น ไม่จริงเหรอครับ ?" รุ่งเอียงคอ ไม่รู้จะตอบรับหรือปฏิเสธดี "พี่ก็ไม่รู้หรอก ! แต่มันก็ไม่มีหลักฐานอะไรไปกล่าวหาคนอื่นได้ว่า เค้าเล่นของจนทำให้เครื่องบินตก" ต้นชูมือทั้งสองข้างขึ้นมา "ผมรับพลังได้ ผมสื่อถึงพลังได้ ผมสัมผัสพลังได้ พี่รุ่งเชื่อเรื่องพวกนี้ใช่มั้ยครับ ?" ปลายหางตาของเขา มองเห็นคนที่คุ้นเคยกำลังเดินเข้ามา พิม....คุณแม่ยังสาว เดินมาพร้อมกับแพทตี้ซึ่งได้เปลี่ยนจากชุดนักเรียนเป็นชุดลำลองเสื้อยืดกางเกงขายาวเรียบร้อยแล้ว รุ่งลุกขึ้นยืน แล้วยกมือไหว้ พิมยกมือรับไหว้ แพทตี้ยกมือไหว้พี่เลี้ยง ต้นลุกขึ้นยืน "พี่รุ่ง งั้นผมขึ้นไปข้างบนก่อน" ***************************************************************************************
วิภวาเดินออกมาจากในส่วนห้องรับแขกวีไอพี ปล่อยให้เหล่าซือแอนดี้ สนทนากับคุณย่าตามลำพัง คุณย่าเฉลา ไตรสรณ์ นั่งเก้าอี้โซฟา ติดกันกับ แอนดี้ ผู้อาวุโสแห่งไตรสรณ์พิจารณาบุคลิคของแอนดี้ผ่านแว่นตากรอบทอง แล้วเอ่ยขึ้น "วันนี้ได้เจอกันอย่างเป็นทางการซะทีนะ แอนดี้ !" "ครับ คุณย่า ! ขอบพระคุณที่เมตตาให้ผมเข้ามาพบ" "ไม่ต้องพิธีการมากมาย ย่าถามคำถามนี้เลยดีกว่า คุณแอนดี้ได้ถามคำถามนั้นกับคุณหญิงหรือยัง ?" คำถามแรกก็ยิงเข้าแสกหน้า แอนดี้ตั้งตัวไม่ติด เขารวบรวมสตินึกย้อนกลับไปว่า ได้เคยคุยอะไรกับคุณหญิงเจนไว้ คุณย่าไตรสรณ์เริ่มบอกใบ้เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายอาจจะนึกไม่ออก "คุณหญิงรู้เรื่องของคุณแอนดี้เรื่องเดียวเท่านั้น แต่บอกไม่ได้ ต้องให้ถึงเวลาคุณแอนดี้ถามคุณหญิงเอง" "อ้อ... ครับ ! ผมจำได้แล้วครับ ! ผมยังไม่ได้ถามครับ คุณย่ารู้เรื่องนี้ด้วย ?" "ยังไม่ได้ถาม ก็ไม่เป็นไร แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว ทุกคนก็มีกำลังใจ หลังจากรอคอยมานานว่า มันจะมีวันนี้ซักทีมั้ย ?" แอนดี้ไม่เข้าใจความหมาย แต่พอจะเดาได้ว่า เกี่ยวกับการที่เขาจะต้องมาปฏิบัติภารกิจ ที่คั่งค้างไว้ ภารกิจนี้ รอเพียงเขาเท่านั้นที่จะมาจัดการ "คุณหญิงเจนบอกกับผมว่า วันหนึ่ง ผมจะสงสัยขึ้นมา แล้วจะถามท่านด้วยคำถามนั้น เมื่อถึงเวลานั้น ท่านก็จะตอบ แต่ถ้าผมไม่ถาม ท่านก็จะไม่เล่าก่อน มันจะเกี่ยวข้องกับคุณย่าด้วยเหรอครับ ?" "เกี่ยวสิ ! มันเกี่ยวกับครอบครัวไตรสรณ์ทั้งหมด หลวงพ่อสอนส่งคุณแอนดี้มา คุณแอนดี้ก็ทำสิ่งที่คุณแอนดี้คิดเถอะ ชีวิตของเอก ย่ามั่นใจจะมอบให้คุณแอนดี้ดูแล" แอนดี้ถอนหายใจ "ขอให้ผมพบคุณเอกก่อน ผมถึงตอบได้ว่าช่วยได้มากน้อยขนาดไหน" คุณย่าพยักหน้า "จ้ะ ! คุณหญิงเจนเคยเล่าให้คุณแอนดี้ฟังใช่มั้ยว่า อะไรบางอย่างเป็นของคุณแอนดี้ คุณกลับมาเพื่อทวงของพวกนั้นคืน ? " เขาขมวดคิ้ว "ครับ ! ผมได้ยินมาอย่างนั้น แต่ผมไม่เคยคิดว่าผมจะทวงอะไรคืนจากใคร" "ใช้คำว่าทวงก็คงจะไม่ตรง เอาเป็นว่า สิ่งที่คุณแอนดี้เคยผูกพันมาก่อน คุณก็จะกลับมาสานต่อ ถ้าคนของกิจบูรณาพูด น้ำหนักก็คงจะไม่หนักเท่ากับย่าพูด ย่าในฐานะคนที่อาวุโสที่สุดของไตรสรณ์ ย่าก็ขอพูดว่า กลับมาช่วยไตรสรณ์ด้วย !" "กลับมาช่วย ไม่ใช่กลับมาทวงใช่มั้ยครับ ?" แอนดี้รู้สึกสับสนในความหมายของคำสองคำนี้ "ย่าว่า มองกันคนละแง่ มองได้เหมือนกัน สิ่งเดิมที่คุณแอนดี้สะสมไว้ ถ้ากลับมาเป็นเจ้าของมันอีกครั้ง ก็เรียกว่ามาทวง แต่การเป็นเจ้าของมันอีกครั้ง คุณแอนดี้ก็มีสิทธิ์จะสะสางช่วยให้มันดีขึ้น นี่ก็เรียกว่ามาช่วย ย่ามองเห็นในแง่หลัง" แอนดี้พยักหน้ารับทราบ แต่ไม่เข้าใจความหมายที่ซ่อนไว้ เขากำหนดสมาธิ ตั้งใจติดต่อพระนาง เพื่ออ่านจิตของผู้อาวุโสแห่งไตรสรณ์ เพียงไม่ถึงห้าวินาที เสียงของพระนางก็ดังขึ้นในจิต 'นางมีสิ่งปกคลุม นางพูดมากไม่ได้ ท่านละความสงสัยเรื่องนี้เสียก่อนเถิด ท่านยังไม่สามารถจะไขข้อสงสัยนี้ได้ในเวลานี้ ทำภารกิจช่วยลูกชายนางเสียก่อนเถิด' แอนดี้ส่งยิ้มให้ผู้อาวุโส "คุณย่าคงมองคนไม่ผิด ถ้าผมมีส่วนช่วยให้คนอื่นพ้นทุกข์ได้ ผมก็ยินดีมากครับ" "เชิญคุณแอนดี้ตามสบาย พร้อมเมื่อไหร่ก็เชิญ ย่าจะได้บอกให้พยาบาลออกไปจากห้องคนไข้" "ครับ ! เดี๋ยวถ้าพร้อม ผมจะบอกครับ" ********************************************************************************
ต้นเดินไปรอลิฟท์แล้ว รุ่งยืนเหล่ตามองศิษย์น้อง ในใจคิด 'พรุ่งนี้ เธอถูกรางวัลที่หนึ่งแน่ แพทตี้ !' พิมยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู แล้วพูดกับลูกสาว "แพทตี้รอครูแอนดี้อยู่กับพี่รุ่งตรงนี้แล้วกัน แม่ต้องไปก่อน" รุ่งพูดขึ้น "ไม่ต้องห่วงครับพี่พิม เดี๋ยวคืนนี้ ผมกับพี่แอนดี้จะไปส่งแพทตี้ที่บ้าน" พิมพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้ "งั้นรบกวนรุ่งด้วย ฝากน้องด้วยนะ" "ยินดีครับ ผมจะดูแลเป็นอย่างดี" เขาพูดพลางยักคิ้วให้ศิษย์น้อง พิมโบกมือลาลูกสาว แล้วเดินผละไป เมื่อคุณแม่พ้นห้องโถง แพทตี้พูดกับรุ่ง "ถ้าช่วยคนไข้คนนี้สำเร็จ แพทตี้จะขออะไรเป็นของขวัญ พี่รุ่งต้องให้" รุ่งหัวเราะหึ ๆ "เธอจะขออะไร ?" ศิษย์นรกอมยิ้ม แล้วยกนิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากตัวเอง รุ่งโรจน์รู้สึกฉุนในความยโสโอหัง หลงตัวเองของศิษย์น้องคนนี้ เมื่อเขานึกถึงเรื่องที่หนูเล็กเล่าให้ฟังถึงความร้ายกาจของแพทตี้ที่ทำกับเพื่อน ทำให้เริ่มจะบันดาลโทสะ เขาถลกขากางเกงข้างหนึ่งขึ้น 'กูเตะเด็กคนนี้ที่ล็อบบี้นี่ได้มั้ยวะ ?' เขาคิดในใจ เธอไม่รู้ตัวเองว่า วันรุ่งขึ้น จะเป็นวันที่ชะตาเธอจะต้องขาดจากครูยาใจ เธอจะไม่ได้กลายเป็นศิษย์รักของครู และ เธอก็จะไม่ได้เป็นลูกที่คุณแม่ภูมิใจอีกต่อไป แพทตี้เหลือบดูท่าทีของศิษย์พี่ "พี่รุ่งจะกระทืบ ? " รุ่งถอนหายใจ ชีวิตของอาเอก อาจจะต้องขึ้นอยู่กับเด็กเวรคนนี้ เขาควรสงบท่าทีรอให้เรื่องสำคัญผ่านพ้นไปให้ได้ รุ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ของแอนดี้ "พี่แอนดี้ แพทตี้มาแล้วครับ !" เขาวางสายแล้วหันมาหาศิษย์นรก "ไป ขึ้นไปกันได้ !" ********************************************************************************
ประตูห้องรับแขกวีไอพีถูกเคาะ และ เปิดออก รุ่งโรจน์ เดินเข้ามาพร้อมแพทตี้ เขายกมือไหว้คุณย่า พร้อมแนะนำศิษย์น้อง "นี่แพทตี้ครับ คุณย่า ! น้องเค้ามาช่วยพี่แอนดี้" แพทตี้ยกมือไหว้ครูแอนดี้ และ คุณย่า ผู้อาวุโสมองผ่านแว่น "เชิญจ้ะ ! รุ่ง มาหาย่ามา" คุณย่าพยักหน้า แพทตี้ยืนนิ่งอยู่ข้างกำแพง เพียงแค่สายตาของคุณย่าแห่งไตรสรณ์จ้องมาที่เธอ เธอก็รู้สึกว่าผู้อาวุโสคนนี้มีแววตาที่ดุ น่าเกรงขาม หลานชายทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้โซฟาติดกับคุณย่า ยื่นมือไปให้คุณย่าจับ "รุ่งเต็มที่นะ !" คุณย่าจับมือแล้วบีบ "ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณย่าหลายเรื่อง แต่ วันนี้ขอช่วยอาเอกก่อนนะครับ" "จ้ะ ! วันนี้ช่วยอาเอกก่อน แล้วเราค่อยคุยกัน" คุณย่าส่งยิ้มมาให้แอนดี้พร้อมพยักหน้า ทิดเอกพยักหน้ารับ เป็นสัญญาณว่า พร้อม *****************************************************************************
ห้องคนไข้วีไอพี....คนป่วยมีสายออกซิเจนสอดรูจมูก แขนซ้ายถูกเจาะเพื่อให้น้ำเกลือ ขณะนี้ หมอเถื่อนทั้งสาม ยืนอยู่ที่ปลายเตียงคนไข้ รุ่งโรจน์ถึงกับน้ำตาคลอ เมื่อเห็นคุณอาอยู่ในสภาพนี้ คนไข้ปิดเปลือกตาสนิท แอนดี้เดินเข้าไปที่ข้างเตียง ตั้งจิตเป็นสมาธิเพียงชั่วอึดใจ อาราธนาพระนางจันทิมามาเป็นประธานในการรักษา เสียงพระนางเริ่มสื่อสารกับทิดเอก "ผู้นี้ต้องของเป็นจริงดั่งคาด ฟังสิ่งที่ท่านต้องทำ ท่านให้ภัทราจัดการกับคุณไสย เธอจะทำตามวิธีที่เธอถนัด แต่เราจะส่งพลัง สื่อกับจิตเธอตลอดเวลา เธอคิดสิ่งใด ให้เธอทำสิ่งนั้นตามคิด เพราะนั่นคือสิ่งที่เราสื่อให้เธอคิด ส่วนน้องชายของท่าน ให้เขาท่องอิติปิโสออกเสียง วนไปเรื่อย ๆ แต่จงลืมตา ให้มองไปที่ภัทรา แล้วส่งพลังอิติปิโส นึกถึงพลังแสงสว่าง พุ่งไปที่ภัทราตลอด ส่วนท่านเอง มิต้องทำสิ่งใด นอกจากสื่อสารกับเรา อาการป่วยเมื่อคืนของท่าน ดึงพลังท่านไปไม่น้อย ท่านอย่ายุ่งกับสิ่งเหล่านั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ภัทรา" แอนดี้เดินกลับมาที่ปลายเตียง อธิบายสิ่งที่ต้องทำให้กับแพทตี้ และ รุ่ง ทั้งสองพยักหน้าเข้าใจดี แอนดี้ตบบ่าแพทตี้เบา ๆ หน้าตาของเธอเรียบเฉย เธอกลับกลอกตามาสบตากับรุ่ง รุ่งพยักหน้าให้ เธอพยักหน้ารับ แล้วเดินไปที่ข้างเตียง หันหน้าเผชิญกับเตียง และ หน้าต่างของห้อง แล้วพูดขึ้น "ครูแอนดี้ กับ พี่รุ่ง มายืนหลังแพทตี้ดีกว่า อย่ายืนปลายเตียง แพทตี้จะไล่ของออกทางเท้า แล้วให้ออกทางหน้าต่างนี้ไป" ทั้งสองคนขยับเท้าเดินจากปลายเตียงมายืนข้างหลังแม่หมอ แอนดี้พยักหน้าให้รุ่ง รุ่งโรจน์ยกมือขึ้นพนม เริ่มท่องบทสวดสรรเสริญคุณพระพุทธเจ้า "อิติปิ โส ภะคะวา อะระหัง สัมมาสัมพุทโธ วิชชาจะระณะสัมปันโน สุคะโต โลกะวิทู อะนุตตะโร ปุริสสะทัมมะสาระถิ สัตถา เทวะมนุสสานัง พุทโธ ภะคะวาติ" แพทตี้เริ่มโบกมือช้า ๆ เหนือศรีษะคนป่วย ไล่ลงมาจนถึงหน้าอก เพียงไม่ถึงนาที เธอรู้ทันทีว่า เคสนี้ไม่ง่ายเหมือนเคสที่เคยเจอมา สิ่งที่สัมผัสได้มันมีพลังที่เหนือกว่าคุณไสยที่เคยสัมผัส แต่อีกจิตหนึ่งที่แทรกเข้ามา บอกกับเธอว่า ไม่เกินไปกว่าความสามารถที่เธอจะทำได้ มีพลังจากภายนอกหนุนเธออยู่ เธอปล่อยให้มือพาไปในจุดที่สมควร รุ่งส่งพลังด้วยสายตาไปยังแพทตี้อย่างต่อเนื่อง เขาเห็นอากัปกิริยาทุกท่วงท่าของเธอ ปากของเขายังเอ่ยบทสวดสรรเสริญพระพุทธคุณอย่างต่อเนื่อง สามนาทีผ่านไป แม่หมอแพทตี้กำลังยืนอยู่ที่บริเวณปลายเท้าของคนป่วย ลักษณะท่าทางของเธอ เหมือนกับกำลังโกยบางสิ่งบางอย่างที่มองไม่เห็นในอากาศ ลากสิ่งเหล่านั้นมาทางปลายเท้า รุ่งโรจน์รู้สึกว่าอากาศภายในห้องเย็นขึ้นอย่างฉับพลัน จู่ ๆ แม่หมอแพทตี้ก็มีอาการสะอื้น รุ่งโรจน์เบิ่งตาโต ปากยังท่องบทสวดอยู่ เขามั่นใจว่าแพทตี้กำลังร้องไห้ รุ่งบ่ายหน้ามาเล็กน้อยเพื่อมองแอนดี้ แต่ท่าทางของพี่ชายคนนี้ยังนิ่งเฉย เสียงฮือเริ่มดังออกมาจากปาก มือของเธอยังส่ายไปมาอย่างช้า ๆ เหนือปลายเท้า ท่าทางสะอึกสะอื้นของศิษย์น้อง ทำให้รุ่งเกิดอาการหวั่นไหว ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เมื่อบ่ายหน้าไปมองแอนดี้อีกครั้ง ความนิ่งสงบของพี่ชายคนนี้ ดึงให้จิตเขากลับมาสู่ภาวะนิ่ง แล้วก็เพิกเฉยต่ออาการผิดปกติที่แพทตี้แสดงออก มีสมาธิกลับมาสู่คำสวดต่อไป แม่หมอยังยืนอยู่บริเวณปลายเท้าคนไข้ จิตหนึ่งบอกให้เธอเดินกลับไปที่ส่วนศรีษะคนไข้ แพทตี้เอามือลง ยกมือขึ้นปาดน้ำตา หยุดสะอื้น แล้วเดินไปทางส่วนศรีษะของคนป่วย วางมือทั้งสองข้างลงบนหน้าผากผู้ป่วย แล้วยืนนิ่ง เพียงไม่ถึงนาทีถัดมา เธอละมือจากหน้าผากคนไข้ แล้วหันตัวกลับมา "เสร็จแล้วค่ะ !" แอนดี้หันมาพยักหน้า รุ่งหยุดสวดทันที แพทตี้เดินรี่ไปที่โซฟา แล้วทรุดตัวอย่างเร็วนั่งฮวบลงบนโซฟา หลังพิงเบาะ แอนดี้กับรุ่ง ค่อย ๆ เดินเข้าไปที่เตียงคนไข้ ไม่มีสิ่งผิดปกติใด ๆ ที่สังเกตได้ด้วยตา คนไข้ยังนอนในท่าทางเหมือนกับตอนก่อนหน้านี้ทุกประการ เสียงพระนางสื่อกับจิตของแอนดี้ "ภัทราทำได้สำเร็จ ของที่ติดสังขาร ได้ถูกถอนไปหมดสิ้นแล้ว" เสียงร้องไห้ของแพทตี้ เริ่มดังมาจากโซฟา แอนดี้กับรุ่งหันไปมอง "ท่านจงไปปลอบเธอ กอดเธอไว้" เสียงพระนางสื่อเข้ามาในความคิดแอนดี้ แพทตี้เริ่มร้องโฮ แอนดี้เดินมาที่โซฟา ทรุดตัวลงนั่งติดกัน แล้วโอบมือกอดแพทตี้ไว้ "เสร็จแล้วนะ แพทตี้ จบแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ ! " แพทตี้ซุกหน้าเข้าที่หน้าอกของแอนดี้ เสียงร้องไห้ดังขึ้น เหมือนกับเธอกำลังระบายสิ่งที่ท่วมท้นมาจากเมื่อครู่ออกทางน้ำตา "ฮือ !" รุ่งถอนหายใจยาว ศิษย์น้องสะอื้นจนตัวโยก สิ่งที่เพิ่งประสบมาในการบำบัดเมื่อครู่คงหนักหนาเอาการสำหรับเธอ "ท่านจงนำน้ำเปล่าให้เธอดื่ม เมื่อเธอหยุดร้องไห้แล้ว ให้เธอพัก อย่าชวนเธอสนทนา" เสียงพระนางแนะนำ "รุ่ง ช่วยเทน้ำเย็นให้แก้วนึงครับ" รุ่งพยักหน้า ********************************************************************************
วินัยขับรถกระบะเร่งแซงเพื่อให้พ้นไฟแดงบนถนนศรีนครินทร์ การกิจของเขาคือ ต้องรีบส่งแอนดี้ให้ถึงมือเอนกก่อนหนึ่งทุ่ม มิฉะนั้น ในรถของเขา จะมีคนป่วยเพิ่มมาเป็นสองคนทันที ขณะนี้เวลาหกโมงกว่า ประมาณเวลาจากจุดนี้ไปถึงบ้านที่พัฒนาการ น่าจะถึงก่อนเวลาป่วยของเจ้านาย รุ่งโรจน์นั่งอยู่ที่นั่งเบาะหน้า แพทตี้นอนสลบไสลอยู่ที่นั่งเบาะหลัง คู่กับแอนดี้ รุ่งหันหน้าไปดูศิษย์น้อง เธอหลับคอพับไปข้างหนึ่ง เขาพูดกับแอนดี้ด้วยเสียงที่แผ่วเบา "พี่แอนดี้ ! เราจะบอกพี่พิมว่ายังไงดีล่ะ ลูกเค้าอยู่ในสภาพนี้น่ะ ?" แอนดี้มองไปที่แพทตี้ "ก็ให้รุ่งรับผิดชอบแล้วกัน เป็นพี่เลี้ยงเค้าไม่ใช่เหรอ ?" แอนดี้แหย่เล่น รุ่งหัวเราะ "ผมทำลูกใช้เค้าไม่ทันนะพี่" "เดี๋ยวพี่พูดกับคุณพิมเอง" จิตของแอนดี้ก็เป็นกังวลเหมือนกัน ไม่มีแม่ที่ไหนไม่รักลูกสาวตัวเอง เพียงแค่จิตคิดแค่นั้น เสียงพระนางก็ดังขึ้น "หากเพียงท่านเอ่ยเอื้อนเจรจาความกับแม่ภัทรา เธอ...ไฉนจึ่งตำหนิท่าน ในเมื่อใจของเธอเป็นของท่านตั้งแต่ต้น ? สิ่งใดที่ท่านปรารถนา มีหรือเธอจะบ่ายเบี่ยง ?" แอนดี้โต้ตอบพระนางด้วยจิต "ถ้าหากภัทราเป็นอะไรไป คราวนี้ผมคงต้องมีลูกกับเธอเพื่อชดใช้เลยใช่มั้ยครับ ?" "หากท่านต้องการเช่นนั้น ย่อมเป็นไปได้" "ดูท่านจะเชียร์เสียจริง" แอนดี้พูดขึ้น "รุ่ง ! หลังจากส่งพี่แล้ว วินัยจะพารุ่งไปส่งแพทตี้ที่บ้าน รุ่งอยู่ดูแลแพทตี้ที่บ้าน ถ้าแพทตี้ตื่น ให้รุ่งชวนเธอคุย คืนนี้อย่าให้หลับ ถ้าหลับ จะฝันร้าย พระนางจันทิมาจะเคลียร์สิ่งตกค้างในตัวแพทตี้ให้เสร็จภายในคืนนี้" "มีสิ่งตกค้างติดตัวแพทตี้เหรอครับ ?" "ใช่ ! พระนางบอกว่า แพทตี้เคลียร์ของในตัวคุณเอกได้ทั้งสิบส่วน แต่แพทตี้ไม่รู้จักวิธีเคลียร์ทิ้งจากตัวเอง มันยังเหลืออีกสามส่วนยังติดอยู่ในตัวเธอเอง คืนนี้ พระนางจะเคลียร์ให้" รุ่งมีสีหน้าเป็นกังวล ถอนหายใจ "เคลียร์ให้คนอื่น แต่รับเข้าตัวเอง ! ตอนที่แพทตี้เริ่มร้องไห้ ผมตกใจ ทำอะไรไม่ถูก แต่เห็นพี่แอนดี้เฉย ผมก็เฉยตาม ถ้าเป็นผมอยู่คนเดียว ผมคงให้เค้าเลิกซะตอนนั้น" "แพทตี้เก่งมากที่รับเรื่องแบบนั้นได้ เค้าน่าจะสัมผัสกับอะไรที่น่ากลัวมาก แต่รุ่งคิดดูสิ เป็นคนอื่นคงเลิกกลางคันไปแล้ว แต่เธอร้องไห้ แล้วยังทำต่อจนจบ พระนางเลือกคนไม่ผิดเลยจริง ๆ" รุ่งพยักหน้า "ผมต้องทำให้เธอตื่นจนถึงเช้าเลยเหรอครับ ? พรุ่งนี้แพทตี้คงไปโรงเรียนไม่ได้สิ" "คงต้องลาหยุด ! เรื่องนี้เดี๋ยวพี่ต้องคุยกับทั้งคุณพิม แล้วก็ต้องแจ้งครูยาใจ แต่พี่จะไปหาหลังสี่ทุ่ม เพื่อช่วยเคลียร์แล้วฟื้นกำลังให้แพทตี้ ขอพี่ป่วยให้เสร็จก่อน แล้วพี่จะตามไป" "ครับ ๆ ! งั้นผมจะไม่ให้เธอหลับจนกว่าพี่แอนดี้จะมา สรุปว่า อาเอกโดนของจริง ๆ แล้วของมาจากไหนครับ ?" "ตอนนี้พี่ยังไม่รู้ ให้พี่ถามพระนางก่อน พระนางอาจจะรู้" "ต้น เล่าให้ผมฟังว่า เค้าคิดว่าในบ้านไตรสรณ์โดนของ ตอนแรกผมคิดว่าไม่น่าจะใช่ แต่ถ้าอาเอกโดนจริง ๆ แสดงว่า มันอาจจะเป็นจริงก็ได้" แอนดี้รับฟัง เขายังไม่ปักใจในอะไรทั้งนั้น หากไม่รู้ต้นเหตุที่แท้จริง ************************************************************************************* 1 < อ่านหน้า > 3 |
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
