สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท

ชายหนุ่มใส่หมวกปิดบังสายตาหิ้วถุงพลาสติค เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง แล้วเคาะประตู

"Who is it ? (ใครน่ะ ?)" เสียงเจ้าของห้องดังออกมา

"Pizza delivery ! (มาส่งพิซซ่าครับ !)"

"I didn't order Pizza. How can a guy show up in girls dorm ? (ฉันไม่ได้สั่งพิซซ่า เป็นผู้ชายขึ้นมาในหอพักหญิงได้ยังไง ?)"

"I'm not just a guy. How about a guy whom you've traveled eight thousand miles to meet ? (ผมไม่ใช่แค่ผู้ชายธรรมดา ผมเป็นผู้ชายคนที่ คุณเดินทางมาแปดพันไมล์เพื่อมาเจอเลยนะ ?)"

เสียงคนในห้องอุทาน

"Oh my God ! It's you again ! (พระเจ้าช่วย เธออีกแล้ว !)"

ประตูห้องถูกเปิด

ใบหน้าที่ไร้เมคอัพ ผมยาวกระเซอะกระเซิงในชุดเสื้อยืดลำลองยับยู่ยี่ของแคลร์ ปรากฏต่อหน้าเด็กส่งของ

รุ่งหัวเราะ

"ให้ฉันเรียกรถพยาบาลมั้ย ? สภาพเธอเหมือนกับคนเพิ่งถูกข่มขืน"

สาวอินเดียนเปิดประตูให้กว้างขึ้น

"รีบเข้ามาก่อน ! เดี๋ยวคนอื่นเห็น"

รุ่งก้าวเข้าห้อง ถอดหมวก เดินตรงไปนั่งที่ปลายเตียง

"นี่เที่ยงพอดี ไม่มีใครกลับมาหอพักตอนนี้หรอก เธอกินข้าวเที่ยงหรือยัง ?"

แคลร์สั่นหัว

"ยัง ! มื้อเช้าก็ยังไม่ได้กินเลย"

รุ่งยกถุงพลาสติคชูขึ้น

"งั้น เธอไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน ฉันซื้อข้าวต้มปลามาฝาก เดี๋ยวฉันจัดการเทใส่ชามเอง วันนี้มาเป็นพยาบาลส่วนตัวให้"

แคลร์มีรอยยิ้มทันที เธอยกมือขึ้นไหว้ แล้วพูดภาษาไทยสำเนียงฝรั่ง

"Kobkun ka !" เธอชี้ไปที่บนตู้เย็น "ชามกับช้อนอยู่ตรงนั้น"

คนป่วยเดินเข้าห้องน้ำ

"เธอกินมื้อเที่ยงแล้วเหรอ ?" เสียงเธอดังมาจากห้องน้ำที่ไม่ได้ปิดประตู

รุ่งกำลังจัดแจงเทข้าวต้มปลาใส่ชาม

"เรียบร้อย !"

"ใครบอกเธอว่าวันนี้ฉันลาป่วย ?"

"เขาติดป้ายประกาศอยู่ที่หน้าฟันปาร์คว่า ผู้ใช้บริการโปรดทราบ วันนี้เจ้าหน้าที่สาวสวยที่ดูแลฟลอร์เลสโคสเตอร์ลาป่วย จึงขอเตือนทุกท่านว่า การเล่นฟลอร์เลส ฯ ในวันนี้ อาจจะมีอันตราย หากท่านไม่กลัวตาย เราก็ยินดีให้บริการ"

เสียงหัวเราะดังมาจากในห้องน้ำ

ห้านาทีถัดมา แคลร์เดินออกมาจากห้องน้ำ

รุ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ ข้างหน้ามีชามข้าวต้มปลาวางอยู่ เขาถามขึ้น

"อาการเป็นไงบ้าง ?"

"ยังมีไข้ต่ำ ๆ อยู่ เพลีย"

เธอเดินมาที่โต๊ะ ชะโงกหน้าดูข้าวต้มปลา กลิ่นกระเทียมเจียวโชยชัด

"หอมดี ! เธอซื้อมาจากไหน ? ในฟันปาร์คมีขายเมนูนี้ด้วยเหรอ ?"

"มีที่ร้านอาหารหลังโรงแรม เธอพอจะกินลงมั้ย ?"

"ได้ ! ยังกินได้ !"

แคลร์ดึงเก้าอี้ขยับออก แล้วทรุดตัวลงนั่ง

รุ่งหยิบลูกดิ่งขึ้นมาถือในมือ

"เธอใช้มือนั้นตักกิน ชั้นขอมือข้างซ้ายนี้ วางบนโต๊ะยังงี้"

รุ่งแบมือตัวเองหงาย เป็นตัวอย่างให้เพื่อนอินเดียนดู

"เธอจะทำอะไร ?"

"ฉันจะตรวจโรคให้เธอด้วยสิ่งนี้ ลูกดิ่งเพนดูลั่ม"

แคลร์ขมวดคิ้ว แล้วจ้องลูกดิ่งที่อยู่ในมือเพื่อน

รุ่งเพยิดหน้า

"เธอกินไปเลย ! ฉันจะตรวจให้ เชื่อฉัน ไว้จะอธิบายทีหลัง ตอนนี้ขอฉันตรวจก่อน"

แคลร์พยักหน้า เธอเริ่มตักข้าวต้มปลาเข้าปาก

ลูกดิ่งเริ่มทำงาน แกว่งบ้าง หยุดบ้าง เพียงไม่ถึงสามนาที หมอเถื่อนก็เก็บลูกดิ่งใส่ถุง

แคลร์เลิกคิ้ว

"เสร็จแล้วเหรอ ?"

"ใช่ ! ฉันจะซื้อยาให้เธอกิน ถ้าเธอเชื่อใจฉัน เธอกินยาที่ฉันซื้อให้"

"ฉันเป็นอะไร ? เธอตรวจพบว่าฉันเป็นอะไร ?"

"เธอท้องน่ะ !"

"พูดเป็นเล่นไป ! ฉันจะท้องได้ยังไง ?"

"เราสองคนมองตากันหลายครั้งแล้วนะ มันก็สามารถทำให้เธอท้องได้ ฉันจะไปซื้อยามากินให้เธอแท้ง"

สาวอินเดียนหัวเราะหึ ๆ เมื่อรู้ว่ารุ่งหยอกเล่น

"ถ้ามองตาก็ท้องได้ ป่านนี้ฉันคงท้องกับคนอื่นไปเยอะแล้ว ตกลง ฉันป่วยเป็นอะไร ?"

รุ่งพยักหน้า ตั้งใจแสดงว่า จะพูดจริงจังแล้ว

"เธอติดพยาธิตัวแบน ฉันจะซื้อยาถ่ายพยาธิมาให้ เธอเชื่อฉันหรือเปล่า ?"

"มันจะทำให้ไข้ฉันหายไปหรือเปล่า ?"

"ใช่ ! หลังจากเธอกินยา ภายในไม่กี่ชั่วโมง ไข้เธอจะลดลง"

เธอยักไหล่

"งั้นก็ เอามาเลย ! ฉันจะกิน"

"ดีมาก ! เธอไม่ถามคำถามอะไรมากมาย ถ้าเธอกินยาแล้วตาย โทนี่คงดีใจน่าดู"

"ฉันเชื่อเธอ ฉันไม่มีพลังพอที่จะถามอะไรมากมาย มันยังเพลีย"

"งั้น เธอกินเสร็จก็นอนพักไปก่อน เดี๋ยวจะจัดยามาให้อีกที ฉันขอตัวกลับไปทำงานก่อน"

รุ่งลุกขึ้นยืน แคลร์ยกมือห้าม

"เดี๋ยว ! เธอเข้างานตอนบ่าย ตอนนี้ยังมีเวลาว่างใช่มั้ย ?"

รุ่งพยักหน้า

"ได้ ! เธอมีอะไร ?"

เขาทรุดตัวกลับลงนั่งบนเก้าอี้

"เมื่อคืนฉันมีไข้ นอนหลับไม่สนิท แต่ฝัน เห็นเทวดาที่ประจำสถานที่ที่นี่ มาเล่าให้ฟังว่าสถานที่นี้เมื่อก่อนเป็นอย่างไร เกิดเหตุการณ์อะไรบ้าง กว่าจะมาเป็นฟันปาร์ค"

รุ่งเลิกคิ้ว

"ฝันเพราะไข้ หรือว่า เทวดามาจริง ๆ ?"

เธอส่ายหัวช้า ๆ

"ฉันก็ไม่แน่ใจ เทวดาบอกว่าที่ดินแห่งนี้ มีการแย่งกันเป็นเจ้าของ แต่สุดท้าย ก็มาเป็นของครอบครัวนี้"

"ครอบครัวกิจบูรณา ?"

"เทวดาไม่ได้บอกชื่อว่าครอบครัวอะไร แต่ก็คงหมายถึงครอบครัวปัจจุบันที่ซื้อที่นี่ไว้"

รุ่งพยักหน้ารับรู้

แคลร์ถาม

"เธอว่ามันจะเป็นเรื่องจริงได้มั้ย ? ตั้งแต่ฉันได้ทำสมาธิตามแบบที่คุณแอนดี้แนะนำทุกวัน ฉันสามารถติดต่อกับเทวดาได้บ่อยมากขึ้น เหมือนกับฉันจูนคลื่นตัวเองได้ตรงกับพวกเขามากขึ้น"

รุ่งพยักหน้า

"เป็นไปได้ ! เธอถามฉันครั้งนี้เป็นครั้งที่สองแล้วนะ"

เธอพยักหน้ากับตัวเอง

"การได้มาประเทศไทยครั้งนี้ เป็นประสบการณ์ที่มีค่ามาก ฉันเดินทางมาตั้งไกล แต่ก็ได้พิสูจน์ว่า เทวดาประจำตัวของฉัน มีจริง ทริปนี้ถือว่าคุ้มค่ามาก"

รุ่งชูนิ้วชี้เข้าหาตัวเอง

"แค่เธอได้มาเจอกับฉันคนเดียว ก็คุ้มแล้ว อยู่ที่สหรัฐ ฯ หาคนอย่างฉันไม่ได้หรอก"

"ฉันจะเลื่อนเวลากลับประเทศเข้ามา"

รุ่งทวนคำ

"เลื่อนเข้ามา ? หมายถึง รีบกลับให้เร็วกว่ากำหนด ?"

"ใช่ ! งานของฉันจบตั้งแต่สองวันที่แล้ว ฉันส่งรายงานครบถ้วน เสร็จก่อนกำหนดเดิมถึงสี่สิบวัน เพราะจำนวนรอบการทำงานของฟลอร์เลสโคสเตอร์มีมากกว่าที่คาดการณ์ไว้ ทำให้ถึงกำหนดเร็วกว่าที่ตั้งไว้ ฉันจึงอยากจะกลับบ้านให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้"

รุ่งมองสีหน้าเพื่อนอินเดียนที่อิดโรย

"เธอก็ป่วยด้วย คงคิดถึงบ้าน เธอจะกลับเมื่อไหร่ ?"

"ฉันรอที่มิดแลนด์ยืนยันมาอีกที ทางโน้นกำลังดูรายงานที่ฉันเพิ่งส่งไป คงใช้เวลาอีกสองสามวัน ถ้าไม่มีอะไรต้องทำเพิ่มเติม ฉันก็จะจองตั๋วเครื่องบินกลับ แต่ที่คิดไว้ คือ ฉันจะอยู่ร่วมงานเปิดตัวโรงแรมรีสอร์ทซีดาร์ฟันปาร์ค ซึ่ง เจ้านายฉันที่มิดแลนด์ จะมาในงานนั้นด้วย หลังจากเจอเจ้านายฉัน ก็คงจะกลับพร้อมกัน"

"อีกประมาณสิบวัน ?"

"งานเปิดตัวโรงแรม อีกสิบวัน หากทุกอย่างเรียบร้อย หลังจากวันเปิดตัว ฉันคงกลับเลย"

รุ่งกระพริบตาปริบ ๆ

"เธอพักผ่อนก่อนเถอะ ไว้เธอรู้วันที่แน่นอน แล้วค่อยบอกอีกทีแล้วกัน"

เขาลุกขึ้นยืน

"ฉันกลับไปเข้างานก่อน แล้วจะส่งยามาให้"

เป็นที่เข้าใจได้ไม่ยากนัก ระยะทาง กับ เวลา ที่อยู่ห่างจากคนรัก มันคงน่าทรมานสำหรับปุถุชนทุกผู้ทุกนาม

เขาก็รู้ตั้งแต่ต้นแล้วว่า สักวันหนึ่งจะต้องมีวันนี้ วันที่ซูซานกลับบ้านเกิด ก็เป็นเรื่องปกติสำหรับเขา วันที่แคลร์จะต้องกลับบ้านเกิด ก็ควรจะเป็นเรื่องปกติเช่นกัน เพียงแต่ ความสนิทสนมทำให้เขาเกิดความผูกพันกับแคลร์ มากกว่าซูซาน

สิ่งที่เขาได้เตือนพี่สกลเกี่ยวกับความรู้สึกที่มีกับซูซาน แน่นอนว่า เขาก็ตระหนักดีว่า หากเขาไม่ระมัดระวังใจตนเอง จิตของเขาก็อาจจะต้องอาลัยอาวรณ์กับการจากไปของแคลร์มากกว่าพี่สกลด้วยซ้ำ เพราะ เขากับแคลร์ สามารถใช้ภาษาสื่อสารระหว่างกันได้ดีกว่า

รุ่งโรจน์ไม่เสียเวลากับการใคร่ครวญอาลัยอาวรณ์กับข่าวที่แคลร์ได้บอก เขาตัดสินใจกลับไปตั้งใจทำงานต่อ สิ่งที่ควรจะทำก็คือ สิบวันที่เหลือ เขาจะใช้เวลาสร้างความทรงจำที่ดีกับเพื่อนจากอีกฟากโลกคนนี้ แล้วไม่ต้องมีคำว่าเสียใจ เมื่อถึงเวลาที่เพื่อนต้องจากไป

ระหว่างเดินกลับที่ทำงานโซนสี่ เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาส่งข้อความหาเพื่อนเก่าที่ยังไม่มีโอกาสได้เจอะเจอพูดคุยกันเหมือนอดีต หลังจากที่ต้องห่างกันไปสองปี

****************************************************************************************

รุ่งโรจน์ตัวจริงเสียงจริง กำลังรอโทรศัพท์ หลังจากที่ส่งข้อความ และ ข้อมูลไปยังช่องทางที่เพื่อนผมหยิกเป็นคนจัดการ ถึงหนูเล็ก....เพื่อนสนิทของแพทตี้

โทรศัพท์ดังขึ้นตามคาด รุ่งรับสาย

"สวัสดีครับ !"

"สวัสดีค่ะ ! ได้เบอร์จากอีเมล์แอ๊ดมินเพื่อนทมิฬ ใช่เบอร์นี้มั้ยคะ ?"

"ใช่สิ !"

"แล้ว.... แล้ว พี่เป็นใครคะ ?"

"อ้าว ! น้องคิดว่าพี่เป็นใครล่ะ ถึงโทรมา ? น้องชื่อหนูเล็กใช่มั้ย ?"

"ค่ะ ใช่ ! พี่คงไม่ใช่แอ๊ดมิน เพราะพี่เป็นผู้ชาย พี่คือ พี่รุ่งเหรอ ?"

"อ้า ! งั้นแอ๊ดมินเป็นผู้หญิงเหรอ ?"

"ไม่รู้ค่ะ ! แต่ไม่น่าใช่ผู้ชายแท้ ๆ อาจจะเป็นผู้หญิง หรือไม่ก็ผู้ชายที่ชอบผู้ชาย สรุปว่า พี่คือ พี่รุ่งเหรอคะ ?"

"แล้วที่ยอมโทรมาเบอร์นี้ เพราะอะไรล่ะน้อง ?"

เสียงหนูเล็กอึกอัก

"ก็แอ๊ดมินไม่เคยโกหก แอ๊ดมินบอกว่าหนูโชคดี ได้รับรางวัลแฟนคลับยอดเยี่ยม จะได้คุยโทรศัพท์กับพี่รุ่ง แต่หนูจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นพี่รุ่งจริง ? "

น้ำเสียงเธอฟังดูลังเลสองจิตสองใจ รุ่งตีความอย่างนั้น

"นั่นน่ะสิ ! จะพิสูจน์ยังไงว่า เสียงนี้เป็นเสียงของพี่รุ่ง ? "

"หนูเล็กคงไม่รู้ ต้องเห็นหน้าอะ หนูจำหน้าพี่รุ่งได้จากในรูป"

รุ่งเตรียมวิธีพิสูจน์ตัวตนไว้แล้ว

"ได้ ! งั้น หนูเล็กพูดตัวเลขสี่ตัว อะไรก็ได้ เดี๋ยวพี่จะเขียนตัวเลขใส่กระดาษ แล้วถ่ายรูปพร้อมหน้าพี่ให้ดูตอนนี้เลย พอหนูเล็กเห็นหน้าพี่ แล้วก็เห็นกระดาษที่พี่จะถือไว้มีตัวเลขที่บอก หนูเล็กจะได้รู้ว่า นี่ไม่ใช่รูปที่เตรียมไว้ล่วงหน้า เป็นรูปที่ถ่ายกันสด ๆ"

เธอเข้าใจความหมาย

"สี่ หนึ่ง หก เจ็ด ค่ะ"

รุ่งพูดทวน อีกมือก็เขียนตัวเลขลงกระดาษ

"สี่ หนึ่ง หก เจ็ด ได้เลย เดี๋ยวขอพี่ถ่ายรูปก่อน แล้วจะส่งรูปไปให้ ได้เห็นรูปแล้วรีบโทรกลับมานะ"

"ค่ะ !"

เขาใช้โทรศัพท์มือถือ ถ่ายรูปใบหน้าตัวเองคู่กับกระดาษที่มีตัวเลขสี่ตัว ถ่ายเสร็จแล้วส่งรูปไปให้หนูเล็ก

เพียงไม่ถึงนาที หนูเล็กโทรกลับมาทันที

รุ่งกดรับสาย

"พี่รุ่ง รอเดี๋ยวนะ ! หนูขอเข้าไปคุยในห้องก่อน !"

เสียงเปิดประตูห้อง ปิดประตูห้อง

"พี่รุ่ง ! พี่รุ่งจริง ๆ ด้วย หนูเห็นรูปแล้ว ! พี่รุ่ง พี่..... อะไรเนี่ย.... นึกไม่ออก จะพูดอะไร พี่รุ่ง กินข้าวหรือยัง ?" น้ำเสียงสาวรุ่นละล่ำละลัก

รุ่งหัวเราะ

"หยุดหายใจก่อน ! หายใจลึก ๆ พูดช้า ๆ นะ พี่ยังไม่ได้รีบไปไหน"

เสียงสูดหายใจฟืดดังเข้ามาในสาย

"ตื่นเต้นอะ ! ฮือ....." น้ำเสียงเหมือนกับจะร้องไห้

"เฮ่ย ! นี่เสียใจขนาดนั้นเลยเหรอ ? จะร้องไห้แล้ว !"

"อึ๊ เปล่า ๆ ! เดี๋ยวขอหนูตั้งสติก่อน"

เขารู้สึกประหลาดใจมาก ที่นักเรียนรุ่นน้องคนนี้ มีอาการประหม่าเมื่อรู้ว่ากำลังได้คุยกับเขา

"พี่ชวนคุยก่อน จะได้หายตื่นเต้น หนูเล็กตอนนี้อยู่ที่ไหน ?"

"ห้องค่ะ ! ขึ้นมาบนห้องนอน แต่ห้องยังไม่เปิดแอร์ ร้อนหน่อย รกด้วย อายอะ !"

รุ่งหัวเราะ

"อือ... ทำยังกะพี่เห็นแน่ะ นี่เราคุยโทรศัพท์นะ พี่ไม่ได้ไปโผล่ข้าง ๆ หนูเล็กซะหน่อย"

"โอ้ว ! ใช่ค่ะ ! ลืมไป

หนูไม่นึกว่าจะเป็นพี่รุ่งจริง ๆ ดีใจอะ ! พี่รุ่งได้คุยกับแฟนคลับคนอื่นหรือยัง ? แอ๊ดมินเลือกยังไงว่าใครจะได้เป็นแฟนคลับยอดเยี่ยม ? พี่รุ่งรู้จักแอ๊ดมินใช่มั้ย ? พี่รุ่งเข้ามาดูเว็บบอร์ดพวกเราบ้างหรือเปล่า ? หนูจะเจอพี่รุ่งได้มั้ย ?"

"เดี๋ยว ๆ ! ใจเย็น ๆ ก่อน ! ถามยังงี้ตอบไม่ทัน เอาคำตอบนี้ไปก่อน

หนูเล็ก เป็นแฟนคลับคนแรก ที่ได้คุยกับพี่ พอใจหรือยัง ?"

"จริงดิ ! จริงอะ ? ทำไมอะ ? ทำไมล่ะ ?"

"ขอปิดเป็นความลับก่อน แต่เรามาตกลงกันก่อน ว่าเรื่องที่หนูเล็กได้คุยกับพี่ จะต้องเป็นความลับระหว่างเราเท่านั้น อย่าบอกใคร ถ้าหนูเล็กรับปาก เราก็จะคุยกันต่อไป หรือ ถ้าวันไหนว่าง จะเจอกันก็ได้"

รุ่นน้องรีบตอบทันที

"รับปากค่ะ ! เรื่องนี้เป็นความลับ !"

"โอเค ! อยากเจอพี่เหรอ เห็นเมื่อกี๊ถาม ?"

"โห ! ถามได้ ! พี่รุ่งพูดเหมือนกับว่า พี่มิกซ์ถามแฟน ๆ ว่า อยากเจอเหรอ แฟนได้ยินคงเป็นลมตายไปเลย"

รุ่งหัวเราะ

"เอาพี่ไปเทียบกับมิกซ์ แต่ก่อนพี่ดังกว่ามิกซ์อีก ตอบคำถามพี่มาก่อน ทำไมถึงอยากเจอพี่ ?"

แฟนคลับกำลังคิดเหตุผล

"เพราะพี่รุ่งดังที่สุด ! งั้น หนูเล็กถามก่อนว่า พี่รุ่งได้เคยเข้ามาที่เว็บเพื่อนทมิฬหรือยัง ? เคยเข้ามาในเว็บบอร์ดหรือเปล่า ? เคยเข้ามาในเฟสบุคพวกเรา ?"

"เข้าไปดูบ้างแล้ว แต่ไม่ได้อ่านทุกกระทู้นะ"

"อ้อ ค่ะ ! พี่รุ่งคงเห็นรูปที่แอ๊ดมินเอามาลง รูปพี่รุ่งเท่ห์ระเบิด ไว้ผมยาวได้อยู่คนเดียว แล้วก็ ไดอารี่ของทมิฬหนึ่งเก้านะ เขียนได้สุด ๆ อ้อ...! หนูเล็กถามก่อน ใครเป็นคนจดไดอารี่เล่มนั้นคะ ? ลายมือใครน่ะ ? หนูหลงรักลายมือนั้น มันอาร์ทมาก"

รุ่งขมวดคิ้ว เขาไม่เคยเห็นไดอารี่เล่มนั้นมาก่อน

"พี่ไม่รู้หรอก ! ลายมืออาร์ท อาร์ทแบบไหน ? คงต้องเห็น แต่เห็นแล้วก็ไม่รู้จะจำได้มั้ยว่าใคร"

"แต่ไม่ใช่ลายมือพี่ใช่มั้ยคะ ?"

"อึ๊ ! ไม่ใช่อะ"

"ค่ะ ! หนูก็ว่าไม่ใช่พี่เขียน เพราะในไดอารี่เวลาพูดถึงพี่รุ่ง ไม่ได้เขียนแบบพูดถึงตัวเอง เป็นพี่คิงหรือเปล่า ?"

"ไม่ใช่แน่นอน ! ไอ้คิงมันฮาร์ดคอร์ มันไม่มีอารมณ์มาจดไดอารี่แบบนั้นหรอก ในไดอารี่ มีวีรกรรมของพี่เยอะเหรอ ?"

รุ่นน้องเอียงคอ

"ก้อ.... ไม่เยอะนะ แต่ก็พอ !"

"หือ... ไม่เยอะ แต่ก็พอ ?"

"พอที่พวกเราจะรักพี่รุ่งไปตลอด แค่กล้าตบหน้าครูฝ่ายปกครองเนี่ย วีรกรรมเดียวก็อินไปทั้งโรงเรียนแล้วค่ะ พี่รุ่งรู้หรือเปล่าว่า ครูยาใจ ตอนนี้เป็นอาจารย์ใหญ่แล้ว ? แล้วเรื่องหลาย ๆ เรื่อง กับ ครูหลาย ๆ คน ตอนนี้มันก็ยังเป็นแบบนั้น นี่มันผ่านมากี่ปีแล้ว"

รุ่งรับฟัง

"อือเหรอ ? ไดอารี่ตัวจริงอยู่กับใครน่ะ ?"

"หนูคิดว่าอยู่กับแอ๊ดมินนะ เพราะแอ๊ดมินถ่ายมาลงในเว็บได้ ถ้าหนูเจอกับพี่รุ่ง หนูถ่ายรูปคู่กับพี่รุ่งได้มั้ย ?"

"ได้สิ ! พี่ดังขนาดมีคนอยากจะถ่ายรูปคู่ด้วย เหลือเชื่อ"

"เชื่อมั้ย ถ้าพี่รุ่งเดินเข้ามาในโรงเรียน จะมีคนรุมถ่ายรูปพี่รุ่งแน่นอน ?แต่ ผมพี่รุ่งสั้นกว่าตอนนั้นอีก ทำไมตอนเรียนพี่รุ่งไว้ผมยาวได้ล่ะ ?"

"ถ้าอยากสัมภาษณ์พี่แบบใกล้ชิด ได้เลย ! เดี๋ยวเรานัดเจอเกัน อยากถามอะไรก็คิด ๆ ไว้ก่อน"

"จริงดิ ! หนูนอนไม่หลับแน่คืนนี้"

"แต่ พี่มีเรื่องถามเหมือนกัน เอาเป็นว่าเรามาแลกเปลี่ยนกันนะ"

"ค่ะ ได้ ! ถามอะไรถามมาเลยค่ะ"

"พี่จะถามเรื่องนักเรียนหญิงในห้องของหนูเล็กคนนึง ชื่อแพทตี้ ภัทรา"

"หือ ! แพทตี้ ค่ะ ! พี่รุ่งรู้จักเหรอคะ ?"

"พี่รู้มาว่า เค้าสนิทกับหนูเล็ก แล้วก็ชอบออกคำสั่งให้หนูเล็กทำตาม ทำไมหนูเล็กต้องทำตาม ?"

"พี่รุ่งรู้เรื่องพวกนี้ได้ยังไงคะ ? พี่รุ่งได้คุยกับคนอื่นในห้องหนูเล็กแล้วเหรอ ?"

"เปล่า ! พี่รู้แล้วกันน่ะ"

"ทำไมพี่รุ่งถึงมาสนใจเรื่องของหนูเล็กกับแพทตี้ล่ะ ?"

"ก็ถ้าแอ๊ดมินเค้าเลือกหนูเล็กให้เป็นแฟนคลับยอดเยี่ยม พี่ก็อยากรู้เรื่องแฟนคลับคนนี้ว่ามีชีวิตเป็นยังไง มีเพื่อนยังไง ทำไมต้องไปเกรงกลัวเพื่อนคนนั้น ?"

รุ่นน้องเงียบไปหลายวินาที

"หนูเล็ก ! พี่ไม่รู้จักใครในห้องหนูเล็กหรอก แล้วหนูเล็กก็ไม่ต้องกลัวแพทตี้ว่าเค้าจะรู้เรื่องที่เราคุยกัน แพทตี้ตอนนี้ก็จะเอาตัวไม่รอด อาจจะไม่ได้เรียนต่อที่นี่ หรือ ถ้าได้เรียนต่อ ก็ไม่ได้อยู่ในสภาพเดิม อาจต้องติดฑัณฑ์บน"

"เกิดอะไรขึ้นคะ ? แพทตี้ไปทำอะไรใคร ?"

"หนูเล็กตอบเฉพาะส่วนของหนูเล็กก่อน แล้ววันที่เราเจอกัน พี่จะเล่าเรื่องอื่น ๆ ให้ฟัง แต่ตอนนี้ เล่าให้พี่ฟังก่อนว่า แพทตี้เป็นยังไง ? ทำไมหนูเล็กถึงกลัว ?"

หนูเล็กเงียบไปอีกหลายวินาที ก่อนที่จะตอบ

"หนูเล็กสนิทกับแพทตี้ตั้งแต่มอหนึ่ง เพราะบ้านอยู่ใกล้กัน ตอนเช้า หนูเล็กจะติดรถแม่ของแพทตี้ไปโรงเรียนด้วยกัน แม่ของแพทตี้เป็นประธานชมรมศิษย์เก่า"

"หนูเล็กก็เลยเกรงใจ เพราะแม่เค้ามีพาวเวอร์ แล้วต้องติดรถเค้าไปโรงเรียน ?"

"ก็...ส่วนหนึ่ง แต่ แพทตี้ก็มีพาวเวอร์ เค้าทำให้หนูหายป่วยได้"

"ฮื่อ !!! พาวเวอร์อะไรน่ะ ?" แล้วเขาก็ฉุกกคิดได้ ก็คงเป็นพลังเดียวกันกับที่พี่แอนดี้จำเป็นต้องพึ่งพาแพทตี้ในเย็นวันพรุ่งนี้

"อ้อ นึกออกแล้ว อันนี้พี่พอรู้เหมือนกัน"

"พี่รุ่งรู้เหรอคะ ?"

"อือ พอรู้ ! แล้วยังไงต่อ"

"แล้ว.... เค้าก็ทำให้หนูเล็กป่วยได้ !"

"หา !!!"

"ถ้าเค้าต้องการให้หนูเล็กป่วย เค้าก็ทำได้"

รุ่งสั่นหัว

"เลวมาก ! ยังงี้มันไม่ใช่เพื่อนแล้ว พรุ่งนี้เตรียมหาโรงเรียนใหม่ได้ นังสารเลว !"

หนูเล็กตกใจที่ได้ยินคำพูดของรุ่ง

"พี่รุ่ง จะทำอะไรเหรอคะ ? เราเปลี่ยนเรื่องคุยได้มั้ย ? หนูไม่ค่อยสบายใจที่คุยเรื่องนี้"

"หนูเล็กไม่ต้องกลัว พี่รับปากว่า จะไม่ให้เค้ามารังแกหนูเล็กอีก"

สาวรุ่นน้องรู้สึกงุนงงเป็นอย่างยิ่ง ที่ไอดอลในดวงใจกลับเลือกที่จะคุยกับเธอในเรื่องแบบนี้ เทพบุตรรุ่นพี่คนนี้ จะมายุ่งอะไรกับเรื่องทะเลาะเบาะแว้งเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเด็กนักเรียน ?

ไอดอลรุ่นสิบเก้า สนทนากับแฟนคลับอีกเกือบสิบนาที ก่อนที่จะตัดสาย

วางสายจากหนูเล็กแล้ว เขาโทรหาเพื่อนเตี้ยหัวหยิกทันที

"มอแกน ! นายเตรียมติตต่อที่โรงเรียนอำไรได้เลย วันพฤหัส นายเอาหลักฐานทั้งหมดของแพทตี้ ไปให้ที่โรงเรียนได้"

"ได้เลย ! ครูยาใจต้องดีใจแน่ ที่เราหาตัวแอ๊ดมินเจอ" น้ำเสียงมอแกนแสดงออกถึงความกระตือรือร้น

****************************************************************************

อ่านหน้า > 2 , 3
สั่งซื้อ นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก กดที่นี่