 |
| ||||||
| |||||||
ฐิติชญาขับรถกลับบ้านด้วยจิตใจที่แจ่มใส สิ่งที่ครูปั้นแนะนำให้เธอปฏิบัติกับแม่ ทำให้เธอหลุดจากอารมณ์สับสน คิดวนอยู่ในกรอบแคบ ๆ หาเหตุผลไปมา คำแนะนำง่าย ๆ ที่เธอเพียงแค่ได้ฟัง ก็สบายใจ มันเป็นสิ่งที่ทำไม่ยาก และ เป็นสิ่งที่ควรทำ ฮอนด้าซิตี้หยุดที่หน้าบ้านตัวเอง เธอมองเข้าไปในบ้าน ขณะนี้ยังไม่ถึงเวลาหัวค่ำ คุณแม่คงยังไม่ได้ขึ้นไปอาบน้ำ เธอลงมาเปิดประตูรั้ว เคลื่อนรถเข้าบ้าน ปิดประตูรั้ว และ แน่นอน สิ่งที่แรกที่เธอจะทำ...... ทอมเปิดประตูมุ้งลวดเข้าบ้าน คุณพ่อไม่อยู่ที่ห้องรับแขก แต่ได้ยินเสียงภาชนะกระทบกันที่บริเวณครัว เธอเดินตรงไปที่ส่วนห้องครัว คุณแม่กำลังยืนเช็ดจาน ลูกสาวเดินเข้าไปใกล้ "แม่ !" แม่หันมามอง "อ้าว ! กลับมาแล้วเหรอ ญา ?" "แม่วางจานก่อน" คุณแม่ทำตาม วางจานบนขอบอ่างลางจาน แล้วลูกสาวก็อ้าแขน โผเข้ากอด "เอิ๊บ !" มารดาอุทานด้วยความประหลาดใจ "ขอญากอดแม่หน่อยนะ" หมดประโยคสั้น ๆ ร่างกายรู้สึกถึงไออุ่นจากสัมผัสมารดา น้ำตาหลั่งออกมาโดยธรรมชาติของอารมณ์ แม่กระชับมือที่แผ่นหลังลูกสาว ทอมรู้สึกได้ "เกิดอะไรขึ้น ?" เธอสั่นหัวหงึก ๆ แต่มือก็ยังไม่คลายออก แม่เริ่มลูบหลังเธอไปมา ลูกสาวบีบวงแขนให้แน่นขึ้น "ไม่สบายหรือเปล่า ?" แม่ถาม ลูกสาวสั่นหัวอีกครั้ง แล้วเริ่มคลายแขนออกจากตัวมารดา คุณแม่ยกมือสองข้างจับที่แก้ม "เราเป็นอะไร ? มีเรื่องกับพิจิตรหรือเปล่า ?" ลูกสาวยิ้มทั้งน้ำตา แล้วสั่นหัว "เปล่าค่ะ !" "แล้วมีอะไรจะเล่าให้แม่ฟังหรือเปล่า ?" "มีเรื่องอยากจะขอแม่ ต่อไปนี้ เรากอดกันทุกวันเหมือนแต่ก่อนได้มั้ย ?" น้ำตาระลอกใหม่ ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ คุณแม่หัวเราะเบา ๆ "ด้าย ! อยากกอดก็มากอดได้ แม่ไม่คิดเงิน มีเรื่องอะไร เล่าให้แม่ฟังได้ ถ้าไม่อยากให้พ่อรู้ หือ ! ว่าไง ?" ทอมพยักหน้า "ค่ะ ! ถ้ามีอะไร ญาจะเล่าให้แม่ฟัง" "เรื่องงานน่ะ อย่าเครียดมากนัก เดี๋ยวเริมก็จะขึ้นอีก" ลูกสาวพยักหน้า "ญาไปอาบน้ำก่อน" ทอมเดินผละจากคุณแม่มา ด้วยจิตใจที่ปลอดโปร่ง โล่งสบาย ถือว่าได้พักขอเวลานอกชั่วคราว เหตุผลในความเปลี่ยนแปลงทั้งหลาย ค่อยหาเวลาทำความเข้าใจอีกเมื่อจิตใจเข้มแข็งกว่านี้ สิ่งที่ครูปั้นอบรมสั่งสอนมา มันช่างมีค่าจริง ๆ เมื่อได้ปฏิบัติ เธอจะขึ้นไปอาบน้ำให้สบายตัว แล้วจะเริ่มฝึกรับส่งพลังธาตุไฟตามที่ได้เรียนมาวันนี้ **********************************************************************************
หกโมงเย็น.... รุ่งโรจน์อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย พร้อมที่ออกไปปฏิบัติภารกิจสำคัญ แม่ กับ น้านิดยืนรออยู่ที่หน้าประตู คุณแม่กวักมือเรียก "มา ! มาให้แม่ให้พรก่อน" รุ่งเดินเข้าไปหาแม่ ยกมือขึ้นพนม แล้วก้มหัว แม่แตะฝ่ามือบนหัวลูกชาย "แม่ขอให้รุ่งใช้ความสามารถอย่างเต็มที่ รำลึกถึงพระคุณหลวงพ่ออุทัยธานี ให้คุ้มครอง ดลใจให้รุ่งหาวิธีรักษาได้อย่างถูกต้อง" คุณแม่ตบฝ่ามือบนหัวเบา ๆ สามครั้ง ลูกชายพยักหน้ารับ "รุ่งใช้ลูกดิ่งได้แล้วมั่นใจมากขึ้น ไม่ต้องมโนมั่วไปมั่วมา มั่นใจว่าช่วยอาเอกได้" น้านิดยกมือขึ้นบ้าง "มา ! มาเอาพรจากชั้นด้วย" รุ่งเงยหน้ามองฝ่ามือของน้าสาวที่ชูขึ้น "ด้วยเหรอ ?" "เอาหัวแกมา !" น้าสาวพูดเสียงดังเมื่อเห็นหลานชายผงะหัวออกห่าง รุ่งชะโงกหัว ก้มลงต่อหน้าน้าสาว น้านิดแปะมือบนหัว "โชคดี ! ขอให้พระคุ้มครองรุ่ง และ อาเอก" หลานชายยกมือไหว้ แล้วเดินออกนอกประตู *************************************************************************
แท็กซี่พารุ่งโรจน์มาถึงคอนโดที่บางพลีประมาณทุ่มกว่า เขานึกประหลาดใจว่า การเจ็บป่วยของอาเอก จำเป็นต้องปิดเป็นควาามลับ ขนาดที่อยู่ในโรงพยาบาลทั่วไปไม่ได้ ต้องมาหาที่อยู่ใหม่เพื่อซ่อนตัวจากคนภายนอกเชียวหรือ ? แต่ บางพลี กับ บ้านไตรสรณ์ ก็นับว่าไม่ห่างกันมากนัก "น้องวิ พี่มาถึงที่หน้าคอนโดแล้ว" เขาพูดสายกับญาติผู้น้อง "ค่ะ ! พี่รุ่งรอน้องวิข้างล่างนะคะ เดี๋ยวน้องวิลงไปรับ" สามนาทีถัดมา วิภวาอยู่ในชุดนักศึกษา เดินออกมาจากลิฟท์ ยกมือไหว้ญาติผู้พี่ "หวัดดีค่ะ พี่รุ่ง ! รถติดมั้ย ?" "อือ... ก็ติดบ้าง" น้องวิเดินนำญาติผู้พี่มาที่หน้าประตูลิฟท์ "ทำไมพี่รุ่งใช้ลูกดิ่งได้แล้วล่ะ ? มันจะไม่มีไซด์เอฟเฟคอีกแล้วใช่มั้ย ?" "ไม่มีแล้ว ! เพราะพี่ฝึกปรับลมปราณจนร่างกายแข็งแรง ต่อไปนี้ พี่ใช้ลูกดิ่งได้อย่างปลอดภัยแล้ว" น้องวิมีรอยยิ้มที่มุมปาก ยกมือขึ้นพนม "ขอให้ลูกดิ่งพี่รุ่งช่วยคนไข้ให้หายดีด้วยเถิด" รุ่งพยักหน้า "ได้หรือไม่ได้ ขอให้ตรวจก่อน ตรวจแล้วค่อยว่ากันว่าจะเยียวยายังไงนะ อย่าเพิ่งกังวล" "ค่ะ !" ประตูลิฟท์เปิดออก สองคนก้าวเข้าไปในลิฟท์ ไม่มีการสนทนาใด ๆ ระหว่างคนทั้งคู่ จนกระทั่งประตูลิฟท์เปิดอีกครั้ง วิภวาเดินนำหน้า เลี้ยวขวา เดินไปหยุดหน้าประตูห้อง แล้วเปิดประตูเข้าไป เธอถอดรองเท้าวางไว้ที่ข้างผนัง รุ่งถอดรองเท้าผ้าใบตาม แล้ววางติดกับรองเท้าของน้องวิ เขาหันกลับมา ในห้องส่วนที่เขายืนอยู่คือส่วนห้องรับแขก มีชุดเก้าอี้รับแขก หนึ่งในเก้าอี้มีผู้หญิงสาวหนึ่งคนนั่งรออยู่ น้องวิชี้มือ "พี่คนนั้นค่ะ คนไข้ของพี่รุ่ง พี่รุ่งนั่งเก้าอี้ติดกันตรงนั้นตรวจได้ใช่มั้ยคะ ?" หมอเถื่อนยืนอยู่ที่เดิม เบิกตาโต น้องวิถามขึ้น "เป็นอะไรเหรอคะ พี่รุ่ง ? พี่รุ่งเห็นอะไรเหรอคะ ?" รุ่งฉวยแขนญาติผู้น้องดึงเข้าหาตัวเอง แล้วพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา แต่น้ำเสียงห้วน "ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ?" เธอจ้องหน้ารุ่ง "น้องวิบอกไม่ได้ น้องวิบอกพี่รุ่งแล้วว่าน้องวิขออนุญาตไม่เล่า พี่รุ่งก็รับปากน้องวิแล้วนี่คะ"
"นั่นคือ คนไข้ที่น้องวิอยากจะให้พี่รุ่งมาตรวจ ?" "ค่ะ !" น้องวิพยักหน้า รุ่งถอนหายใจยาว แล้วมองขึ้นเพดาน กำลังรวบรวมสติว่า เขาควรจะทำอย่างไรต่อไปกับเหตุการณ์ที่ผิดคาดเช่นนี้ __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ หากท่านต้องการอ่าน อภิญญาฆราวาส ตอน 28 ท่านคิดว่า เรื่องทอมกับแม่ จะเป็นเช่นใดต่อไป ? เลือกคำตอบ ข้อใดข้อหนึ่ง ระหว่าง ก. จบแล้ว เพียงเธอกอดกับแม่ ทุกอย่างก็จบ หรือ ข. ยังไม่จบ มีต้นเหตุอื่นที่ต้องค้นหาต่อไป กลับขึ้นด้านบน
สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ < |
|||||||
|
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
คำถามที่เคยมีอยู่ในหัวสมองหายไปชั่วคราวเพียงแค่ได้กอดแม่เท่านั้น
