 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท รุ่งเดินกลับเข้ามาหาสหายทั้งสองในบริเวณซุ้มอาหาร หน้าตาของเขาแจ่มใส เปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม วิทย์ทักขึ้น "ไอ้ไดโสะ ไปนัดพบกับสาวที่ไหน ? นึกว่ามึงไปกับฝน โน่น ฝนไปควงอยู่กับหนุ่มที่ไปรับเค้าที่บ้านมา โน่น ทางโน้น" หนุ่มไดโสะยังอมยิ้ม "อือ.. ! ไม่เป็นไร เค้าจะควงใครก็ช่าง แต่เค้าชอบกู" เพื่อนยิปซี เค้นหัวเราะ "เฮ่อ ๆๆ ! ไอ้นี่ยังหลงตัวเองอยู่ ไม่ตื่นซะที เค้าบอกแกแล้วเหรอว่าเค้าชอบแก ?" รุ่งมองหน้าแม่มดสาว แล้วยักคิ้ว ทอมถามย้ำด้วยเสียงดัง "หา ! เค้าบอกแกแล้วเหรอ ว่าเค้าชอบแก ?" รุ่งยักคิ้วซ้ำอีกครั้ง "อือ... ! เค้าบอกว่า ในจำนวนเพื่อนผู้ชายที่รู้จักมา เค้าชอบชั้นที่สุด" ทอมทำตาโต "โห... ! ยังงี้ก็ชัวร์แล้ว ความหมายงี้ คือ เค้าชอบแกแน่นอน มิน่า ปากแกบานเป็นโล่เลย ยิ้มไม่หุบ" วิทย์ยกนิ้วโป้งให้ "ยินดีด้วย นี่ถ้ายิ้มรู้นะ คงเฮลั่นเหมือนกัน ในที่สุด มึงก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนซะที" รุ่งรีบท้วง "เฮ่ย... ! เดี๋ยวก่อน แต่กูกับฝน ไม่ได้ชอบกันแบบเป็นแฟน" วิทย์จ้องหน้าเพื่อน "มึงพูดอะไร ? มึงไม่ได้ชอบฝนแบบเป็นแฟน คนสวยขนาดนี้ ชอบแล้วไม่เอาเป็นแฟน มึงชอบไปทำอะไร ?" รุ่งพูดด้วยสีหน้าจริงจัง "กูชอบฝนแบบจริง ๆ เลย ชอบเพราะว่า กูเห็นว่าเค้าน่ารัก ฝนมีนิสัยที่ธรรมชาติมาก แล้วฝนก็น่ารักมากกว่าที่กูคิดไว้ เวลาเค้าพูด มันดูซื่อ ๆ แล้วก็ไม่มีอะไรปิดบังเลย..." รุ่งหันไปมองหน้าทอม เขาคิดว่าเพื่อนคนนี้ น่าจะเข้าใจสิ่งที่เขาพูดมากกว่าวิทย์ ".... มันเป็นอะไรที่เปิดเผยได้มากกว่า คนที่เป็นแฟนจะเปิดเผยให้กันได้" แม่มดมองหน้าเพื่อน เธอรู้ว่ารุ่งไม่ได้พูดเล่น "แกหมายถึง แกจะไม่มีวันสัมผัสอะไรแบบนี้จากฝนได้ ถ้าแกจีบฝนเป็นแฟน ใช่ปะ ?" รุ่งเบิกตาโต อ้าปากค้าง เขาอุทาน "อีนี่ เฮี้ยนชิบหาย ! กูขนลุกหมดแล้ว" รุ่งลูบแขนทั้งสองข้างขึ้นลง "อีทอม ! นอกจากแกจะเป็นสุดยอดนักลูกดิ่งแล้ว แกยังอ่านจิตคนได้ด้วยเหรอวะ ? แกอ่านใจชั้นได้เหรอ ? น่ากลัวว่ะ" แม่มดหัวเราะเสียงดัง "ชั้นพูดถูกใช่มั้ยล่ะ ? บอกแล้ว ชาติก่อน ชั้นเคยเป็นแม่แกแน่นอน แค่แกอ้าปาก ชั้นก็รู้แล้วว่าแกคิดอะไร" วิทย์สั่นหัวไปมา "กูรับไม่ได้ว่ะ ! ไอ้ไดโสะเอ๊ย...! ไม่น่าเชื่อเลยว่ากูมีเพื่อนแบบมึง มึงทำให้คนอย่างฝนพูดจากปากว่า ชอบมึง แล้วมึงเสือกอยากเป็นแค่เพื่อน กูไปหาเหล้าแดกดีกว่า" นายซ่งพูดแล้วก็เดินผละออกไป รุ่งพูดกับทอมต่อ "เวลาอยู่ใกล้ฝนแล้วรู้สึกดี เค้ามีอะไรน่ารักออกมาเรื่อย ๆ แต่ชั้นไม่เคยคิดอยากเป็นเจ้าของเค้าเลย ไม่มีความคิดนั้นอยู่ในสมองเลย ชั้นชอบฝน เพราะเค้าเป็นตัวของเค้าเอง พนันกันได้เลยว่า ถ้าฝนมีแฟน เค้าก็ไม่มีทางเป็นตัวของตัวเองมากกว่านี้หรอก" "อือ... ใช่ ! แกคิดเหมือนชั้นเหมือนกัน ชั้นว่าผู้ชายพวกนั้น ไม่ได้มองฝนเหมือนกับที่แกมอง" รุ่งหัวเราะหึ ๆ แล้วถามหน้าซื่อ "ไม่มีใครมองฝนที่ขาอ่อนเลยเหรอ ?" ทอมมองหน้าเพื่อน "ไอ้ลามก ! ชั้นจะบอกฝน หัวสมองแกคิดได้แต่เรื่องใต้กระโปรง" เพื่อนลามกหัวเราะลั่น "เชิญแกไปบอกเลย ชั้นไม่กลัว เพราะชั้นบอกฝนไปแล้วว่า ชั้นชอบมองขาอ่อนเค้า ไม่เห็นเค้าว่าอะไรชั้นเลย ยังถลกกระโปรงให้ดูด้วยซ้ำ" "ไอ้โรคจิต !" เพื่อนตวาดเสียงดัง ******************************************************************************************
สามทุ่มกว่าแล้ว .... ... ผู้คนในงานเริ่มทยอยกันกลับ รุ่งมั่นใจว่า คืนนี้เขาได้ประพฤติตัวได้ตามสมควรแก่ที่เขาได้ถูกคาดหวัง ไม่ใช่จากความคาดหวังของทุกคน แต่เฉพาะคนที่เขาเห็นว่าสำคัญเท่านั้น ฉะนั้น ไม่มีความจำเป็นที่เขาจะต้องเดินเข้าไปทักทายปรากฏตัวให้เป็นที่วุ่นวาย เวลาประมาณนี้ ก็คงถือว่าเพียงพอแก่การมาร่วมงานในปีแรก พจน์เดินก้าวเท้าอย่างเร็วมาแต่ไกล แล้วร้องเรียกชื่อ... "รุ่ง" "ว่าไงพจน์ จะกลับแล้วเหรอ ?" พจน์พยักหน้า เดินตรงเข้ามาหา รุ่งแนะนำให้สองสหาย กับ พจน์รู้จักกัน "พจน์ นี่เพื่อนเรา ไอ้ตี๋นี่ชื่อวิทย์ นังแม่มดนี่ชื่อ ทอม" วิทย์สิ่งยิ้มให้ ส่วนทอมส่งค้อนกลับให้รุ่ง ก่อนที่จะส่งยิ้มให้พจน์ พจน์พูดขึ้น "รุ่งรีบกลับบ้านหรือเปล่า ? เราจะชวนรุ่งไปด้วยกัน ชวนเพื่อนไปด้วยก็ได้ ไปนั่งฟังเพลงกัน เพื่อนเราเค้าเล่นดนตรีอาชีพ คืนนี้เล่นที่โรงแรม เริ่มเล่นสี่ทุ่ม จะชวนรุ่งไปด้วยกัน พี่แพม กับ แพทก็ไป แบนด์เค้าเล่นเพลงสากลด้วย เพลงไทยด้วย ถ้ารุ่งไม่ต้องรีบกลับ เดี๋ยวเราจะให้จองที่ไว้เลย สามที่ใช่มั้ย ?" รุ่งหันไปมองหน้าสองสหาย วิทย์เลิกคิ้ว "อือ.. ก็ได้ ทอมว่าไง ? ถือว่าส่งท้าย ก่อนแกจะไปหากินที่เยอรมัน" "ไอ้ปากหมา !" ทอมพยักหน้าช้า ๆ "อือ... ก็ได้ แล้วแต่ เดี๋ยวโทรไปบอกที่บ้านได้" รุ่งพยักหน้าให้กับพจน์ "ได้ ๆ พจน์ ขอบคุณมาก อุตส่าห์เดินกลับมาชวน" พจน์หยิบนามบัตร แล้วยื่นให้ "นี่นามบัตรของโรงแรม เจอกันที่นี่แล้วกัน เดี๋ยวเราจองที่ให้นะ แล้วก็นี่..." พจน์ยื่นเสื้อยืดมาให้รุ่ง "... เสื้อของแพท มีอยู่ในรถ รุ่งเปลี่ยนเสื้อ ใส่เสื้อของแพทไปก่อน น่าจะใส่ได้พอดี แต่เราต้องไปก่อน เจอกันที่โรงแรม" สามสหายโบกมือให้กับพจน์ ทอมถามขึ้น "ใครวะ รุ่ง ? นิสัยน่ารักจังเลย" "นี่แหละ คนของกิจบูรณา ชั้นรู้จักเค้ามาตั้งแต่เด็ก เคยปีนต้นไม้เล่นด้วยกัน" วิทย์พยักหน้า "อือ... ดูไม่วางมาด คนละเรื่องกับน้องมึงเลย ยังงี้ต้องคบไว้ กิจบูรณาเชียว" ทอมนึกได้ ถามขึ้นมา "แล้วฝนล่ะ ? เมื่อกี๊เจอกับฝน เค้าถามว่าพวกเราจะกลับกันยังไง พูดเหมือนกับว่าเค้าจะกลับกับเรา" วิทย์พยักหน้า "ลองให้รุ่งเดินไปลากออกมา รับรอง ฝนเดินตามมาแน่นอน" รุ่งหัวเราะหึ ๆ "ดี แนะนำได้ดี ฝนเดินตามมา แล้วเพื่อนฝน ก็ได้เดินตามมากระทืบกูด้วย ให้ทอมไปพูดเหอะ แต่ฝนยังไงก็มากับเราแน่นอน เพราะชั้นถามไว้ก่อนหน้านี้แล้ว" นายซ่งหัวเราะด้วยความหมั่นไส้ "มึงไม่ได้จะเอาเค้าเป็นแฟน แล้วไปชวนเค้ากลับบ้านด้วย มึงมันเจ้าเล่ห์ ปากพูดอย่างนึง ในใจคิดอย่างนึง" รุ่งไม่สนใจคำของเพื่อนตี๋ เขาย้ำกับทอมอีกครั้ง "แกเดินไปบอกฝนหน่อยละกัน" ทอมพยักหน้ารับปาก ******************************************************************************************
วิทย์สตาร์ทเครื่องรถ รุ่งนั่งข้างหน้า เขาเปลี่ยนจากเสื้อเชิ้ตที่ขาดถึงกลางอก มาเป็นเสื้อยืดสีเทาของแพท ที่ใส่ได้พอดีกับตัวเขา สองสหายชะเง้อมอง กำลังรอเพื่อนยิปซีที่นัดกันไว้ว่าให้มาเจอกันที่ลานจอดรถ รุ่งถามขึ้น "ไอ้ทอมมันจำที่จอดรถได้หรือเปล่าวะ ?" "ได้น่า ตอนนี้รถก็โล่งขึ้นเยอะแล้ว ถ้ามันหาไม่เจอ เดี๋ยวมันก็คงโทรมา" "โน่นไง ! มาแล้ว ฝนมาด้วย" วิทย์หัวเราะ "มึงมันเจ๋ง ! เป็นแม่เหล็กเชียวนะมึง ! ดูดฝนมาได้ สงสารไอ้เวรนั่นว่ะ อุตส่าห์เสียแรงไปรับมาจากบ้าน แล้วมาเสียให้มึงในงาน เสียว่ะ ! เสีย !" ทอมเดินมาถึงรถแล้ว เปิดประตูหลัง ทรุดตัวลงนั่งที่เบาะข้างหลังรุ่ง ฝนเปิดประตูอีกข้าง แล้วนั่งข้างหลังโชเฟอร์ วิทย์เริ่มออกรถ รุ่งหันมาข้างหลัง แล้วอมยิ้ม ทำหน้าทะเล้น "คืนนี้ จะพาคนสวยไปฟังเพลง" ฝนทำจมูกหึ่ง แล้วสั่นหัว ทอมตอบกลับแทนฝน "ขอบคุณนะคะ รุ่ง เป็นความกรุณาอย่างล้นพ้น" รุ่งตวาดกลับทันที "ไม่ได้หมายถึงแก อีหมอเถื่อน !" หมอเถื่อนยกมือตีหัวเพื่อนอย่างแรง "โอ๊ย ! ไอ้ทอม แหวนแกโดนกบาลชั้น เจ็บนะโว้ย !" ทอม กับ ฝน หัวเราะพร้อมกัน ฝนถามขึ้น "คืนนี้ จะเลี้ยงส่งทอมเหรอ ?" ทอมยักคิ้ว "แน่นอน คืนนี้ ยังไง ชั้นก็ไม่ต้องจ่าย ให้ไอ้สองตัวนี่มันจ่ายให้" รถวิ่งเลียบกำแพงบ้านไตรสรณ์ ริมถนน รุ่งมองเห็นเพื่อนฝน... เสก กำลังเดินคนเดียว มุ่งหน้าตรงไปยังลานจอดรถ "ฝน นี่เพื่อนฝนใช่หรือเปล่า ?" ฝนมองตาม "ใช่ สงสัยคงกำลังจะกลับ" รุ่งหันหลังไปมองตาม "เค้ากลับคนเดียวเหรอ ?" ฝนพยักหน้า "คงงั้นมั้ง" รุ่งเอื้อมมือสะกิดที่แขนวิทย์ "เฮ่ย ! วิทย์ จอดข้างทางตรงนี้ก่อน" โชเฟอร์ไม่ถามเหตุผล เขาชะลอรถแล้วเทียบจอดที่ข้างกำแพงบ้านไตรสรณ์ รุ่งหันหน้ามาหาฝน "ฝน แล้วเพื่อนคนนี้ หมายถึง เสกนี่ เค้าโอเคมั้ย ?" สาวสวยขมวดคิ้ว เธอไม่เข้าใจคำถาม รุ่งต้องเรียบเรียงคำถามใหม่ "เราหมายถึง เค้าทำตัวให้ฝนรำคาญ เค้าไม่สุภาพ หรือ ฝนรังเกียจเค้าหรือเปล่า ? หรือว่า เค้าก็เป็นเพื่อนที่ใช้ได้ ?" เธอนิ่งคิดสักอึดใจ แล้วตอบ "ก็ใช้ได้นะ ถ้าใช้ไม่ได้ ฝนคงไม่ยอมให้เค้าไปรับที่บ้านหรอก" รุ่งพยักหน้า "อือ ! งั้น ฝนอยากชวนเค้าไปเที่ยวกับพวกเรามั้ยล่ะ ? เค้าอุตส่าห์ไปรับฝนมา แต่เค้ากลับต้องขับกลับคนเดียว ไหน ๆ เค้าก็ไม่ได้ไปไหนกับใครอยู่แล้ว ฝนจะชวนเค้าไปมั้ยล่ะ ? ถ้ายังอยากรักษาน้ำใจเค้าไว้เป็นเพื่อน" ฝนมองหน้าทอม ทอมพยักหน้า "อือ... แล้วแต่ฝนนะ ชวนเค้ามาด้วยกันก็ได้ เห็นเค้าเดินกลับคนเดียว ก็น่าเห็นใจ" ฝนพยักหน้า แล้วยิ้ม รุ่งพยักหน้าเป็นการยืนยัน "ฝนลองไปชวนเค้าละกัน ถ้าเค้าไม่ได้ไปไหน ก็ชวนไปด้วยกัน แล้วฝนก็นั่งไปกับเค้าก็ได้ เอ้านี่ ! นามบัตรโรงแรม" ทอมเสนอ "เดี๋ยวเราเดินลงไปชวนด้วยก็ได้ เค้าจะได้ไม่เขิน" รุ่งเปิดประตูรถ "อือ ก็ดี งั้นเราลงไปชวนเค้าด้วยกัน วิทย์จอดรอตรงนี้ก่อนละกัน" โชเฟอร์พยักหน้า "เออ... ได้" ฝนเดินนำหน้า ทอม กับ รุ่งเดินตาม "เสก... เสก" ฝนเรียกชื่อเพื่อน เสกหันหลังกลับมา "อ้าว ! ฝน !" รุ่งชิงพูดขึ้นก่อน "ถ้าไม่ได้รีบกลับ ผมจะชวนไปดูเพื่อนผมเล่นดนตรีที่โรงแรมครับ ไปช่วยให้กำลังใจหน่อย ไม่ได้มีนัดที่ไหนใช่มั้ยครับ ?" เสกมองหน้าฝน เขามีสีหน้าเหรอหราด้วยความฉงน แล้วตอบ "...ก็... ไม่ได้มีนัดที่ไหน" รุ่งพูดต่อ "งั้นถ้าไม่รีบกลับบ้าน ก็ไปด้วยกันนะครับ" เขาหันไปพูดกับฝน "งั้นฝนไปนั่งกับเพื่อนละกัน ให้เพื่อนฝนดูในนามบัตร แล้วก็ขับไปตามนั้น เจอกันที่ล็อบบี้ก่อนก็ได้" เสกพยักหน้า "ได้ โรงแรมอะไรเหรอ ?" ฝนยื่นนามบัตรให้เสก "อ๋อ... ! ได้ ๆ ไปเป็น" ทอมยิ้มให้ "งั้นเจอกันที่โรงแรมนะคะ" เสกส่งยิ้มให้ทอม แล้วผงกหัวให้รุ่ง "ขอบคุณครับ ได้ครับ เดี๋ยวเจอกันที่โรงแรม" รุ่งกับทอม หันหลังเดินกลับ ฝนเดินตามเสกไปที่รถ เสกถามขึ้น "เพื่อนฝนคนนั้นเค้าเป็นบ๋อยจริง ๆ เหรอ ?" ฝนหัวเราะ "เปล่า ! เค้าเอาเสื้อกั๊กบ๋อยมาใส่ แหย่เราเล่น เค้าเป็นเพื่อนฝนที่มหาลัย' " เสกพยักหน้า "อือ... ! ดูท่าทางเค้าอารมณ์ดีนะ" ฝนหัวเราะ ความชื่นชมในตัวเพื่อนจอมทะเล้นที่ชื่อรุ่ง กลับเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณในจิตใจของเธอ สองสหายเปิดประตูรถโตโยต้า แล้วทรุดตัวลงนั่ง โชเฟอร์ยกมือไหว้เพื่อนที่น่าเคารพ "ขอนมัสการมึงเลย ! พ่อพระที่ชื่อรุ่ง" พูดจบ ก็เข้าเกียร์ ออกรถ พ่อพระอมยิ้ม แล้วพยักหน้า "เจริญพรเถิด โยมซ่ง !" ******************************************************************************************
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
