 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท ผู้คนเข้าคิวยาวเพื่อลงเรือล่องแก่ง... เครื่องเล่นที่เป็นที่กล่าวขานไปทั่วว่าสนุกแบบเปียกที่สุด ข้าง ๆ ทางเข้ามีซุ้มให้เช่าเสื้อกันน้ำ แต่ก็ไม่ค่อยมีผู้ใช้บริการไปเช่ามากนัก ส่วนใหญ่อยากจะเปียกให้สมกับราคาตั๋ว คณะพรรคพวกของวิยืนเข้าคิวรอ ด้วยบัตรวีไอพี ทำให้วิและพรรคพวก ได้เหมาเรือ ไม่จำเป็นต้องนั่งแยก หรือ ปะปนไปกับกลุ่มอื่น ประตูทางออก มีกลุ่มคนที่เพิ่งลงมาจากเรือล่องแก่งเดินออกมาพร้อมเสียงหัวเราะ มีท่าทีสนุกสนาน ส่วนใหญ่เสื้อผ้าจะเปียกชุ่ม ทอมถอดหมวกเก็บไว้ในกระเป๋า วิหยิบกล้องมาถ่ายรูปไปเรื่อย ๆ กิ๊วเดินเกาะแขนรุ่งอยู่ท้ายแถว ข้างหน้ามีวิทย์ ยิ้ม และ ฝนยืนคุยกันอยู่ "พี่รุ่ง เมื่อกี๊วิร้องไห้ พี่รุ่งรู้หรือเปล่า ?" รุ่งทำหน้าเหรอหรา "หา ร้องไห้ทำไม ? ร้องที่ไหน ?" "ไปแอบร้องมาที่ไหนไม่รู้ เห็นแต่ตาแดง ๆ แต่ตอนนี้อารมณ์ดีแล้ว" "เหรอ เค้ามีเรื่องอะไรนะ ?" กิ๊วสั่นหัว "หว่อปู้จือเต้า หนี่เนอ ?" รุ่งหัวเราะ "แน่ะ เก่งแล้วดิ พูดได้ตั้งสามคำ ปู้จือเต้า" รุ่งชะเง้อมองหาวิ เห็นเธอยืนเกาะแขนทอมอยู่ข้างหน้า ยิ้มยื่นถุงมันฝรั่งอบกรอบส่งมาให้กิ๊ว ฝนหันมามองตาม รุ่งยักคิ้วให้ฝน "เดี๋ยวเข้าถ้ำ เสร็จแน่" ฝนเพยิดหน้า "กล้าจริง ก็ลอง" รุ่งยกมือปาดที่ปากตัวเอง แล้วใช้ลิ้นเลียริมฝีปาก ทำตาถลึงเหมือนกับคนวิกลจริต ฝนเห็นแล้วสั่นหัว "โรคจิตจริง ๆ" กิ๊วหยิบมันฝรั่งจ่อปากรุ่ง เขางับทันที กิ๊วหัวเราะ "พี่รุ่งเชื่องจัง อิ อิ" แถวคิวสั้นลงเรื่อย ๆ จนถึงคิวของคณะ เจ้าหน้าที่สาวใส่เสื้อสีส้มผายมือให้คณะเดินเข้าไปในทางเข้า หน้าทางเข้ามีป้ายเตือนให้ระวัง อย่านำกล้องที่ไม่มีคุณสมบัติกันน้ำ ลงไปในเรือ เจ้าหน้าที่ถือโทรโข่งประกาศเตือนซ้ำ "ผู้ใดที่มีกล้องที่ไม่กันน้ำ ขอให้ฝากไว้ที่เคาน์เตอร์นะคะ" วิบอกกับทอม "ของวิไม่เป็นไรค่ะ อันนี้กันน้ำ ถ่ายใต้น้ำได้ด้วย" วิกับทอมเดินนำเข้าไปถึงที่เทียบเรือ ทอมมองเห็นเรือก็ร้อง "โอ ใหญ่จัง ไม่เหมือนเรือที่อื่นเลย" เรือมีความกว้างสองเมตรกว่า ความยาวมากกว่าห้าเมตร ผนังกราบเรือสูงเหนือเอวเล็กน้อย มีราวเหล็กหุ้มด้วยยางเป็นบาร์กั้น สูงระดับไหล่ รอบ ๆ ผนังทั้งสองข้างมีราวเหล็กหุ้มยางให้เกาะ พรรคพวกเริ่มทยอยกันลงเรือ วิทย์กำลังจะก้าวเท้าลง รุ่งเอื้อมมือไปฉุดคอเสื้อไว้ "ไอ้ซ่ง ขอกูลงก่อน" นายซ่งหันมาด่า "ไอ้สัตว์ อย่าเล่น เดี๋ยวกูหกล้ม" คำด่ากระทบเต็มหน้าฝนที่ยืนอยู่ติดกับวิทย์ ฝนชี้ไปที่รุ่งที่ยืนอยู่ข้าง ๆ "นี่ ไอ้สัตว์อยู่นี่" วิทย์ยกมือไหว้ "ขอโทษ ๆ ฝน ปากไวไปหน่อย" รุ่งเอื้อมมือผลักหลังวิทย์ "พูดไม่สุภาพ โดดลงไปเลย" วิทย์จำเป็นต้องกระโดดลงเรือตามแรงผลัก คนอื่นหัวเราะคิกคัก วิทย์ใช้สายตาสำรวจเรือ "อือ นี่เค้าให้ยืนกันนี่หว่า แปลกดี" เจนกับจิ๋มกำลังจะก้าวลงเรือ วิทย์ตะโกน "เฮ่ย ช่วยประคองจิ๋มหน่อย อย่าให้จิ๋มถลอก" ทุกคนหัวเราะเสียงดัง กิ๊วตะโกนตอบ "ต่างคนก็ต่างประคองจิ๋มตัวเองได้ ไม่ต้องช่วยหรอกค่ะ" ทุกคนลงมาบนเรือหมดแล้ว พื้นท้องเรือมีลักษณะแบน ทำให้ยืนกันได้เต็มสองเท้า ด้านบน ถูกตกแต่งเป็นผนังถ้ำ มีไฟส่องทำให้ได้บรรยากาศการผจญภัยเล็ก ๆ กลิ่นน้ำหอมปรับอากาศโชยมาตลอด แสดงถึงความละเอียดที่สวนสนุกแห่งนี้ใส่มาให้คุ้มค่ากับราคาค่าตั๋วที่แพงกว่าสวนสนุกแห่งอื่นในเมืองไทย นุกับแบ๊งลองทิ้งน้ำหนักตัวเองเพื่อโยกเรือ พบว่าเรือไม่โยกตามไปด้วย ทั้งสองยื่นหัวพยายามชะโงกดูที่ด้านล่างของเรือ แต่มองเห็นไม่ชัด เดากันว่าเรือน่าจะถูกยึดอยู่กับรางอะไรสักอย่าง นุพูดขึ้น "ไอ้เรือเนี่ยนะ ที่เค้าว่าลำละแสน ?" แบ๊งพยักหน้า "อือ กูว่ามันมีระบบโช๊คด้วย เพราะไม่งั้นกระแทกน้ำเรือแตกแน่ ๆ ท้องแบนแบบนี้" เขาออกความคิดเห็นในฐานะนักเรียนวิศวะ "เฉพาะเรือนะที่ลำละแสน แต่ทั้งเซ็ทรวมอุปกรณ์ฉากทั้งหมด ยี่สิบล้าน ทีวีตอนสัมภาษณ์ผู้บริหารเค้าโฆษณาว่า ระบบความปลอดภัยของล่องแก่งซีดาร์ได้มาตรฐานยุโรป" "เหรอ ระบบน้ำด้วยป่าววะ น้ำแม่งคงสกปรกตายห่า เหอ ๆๆ ถึงว่าค่าตั๋วแพงชิบหาย ถ้าให้จ่ายเอง กูไม่มาหรอก" "ระบบน้ำแม่งแยกด้วยว่ะ กูเข้าไปอ่านในเน็ต เค้าแยกช่วงที่จะมีการเปียกน้ำ น้ำส่วนนั้นเป็นน้ำใหม่เปลี่ยนทุกวัน มีการฆ่าเชื้อก่อนปล่อยมา ส่วนที่ไม่ต้องเปียกน้ำ ก็จะเป็นน้ำธรรมดาที่มีระบบบำบัด เพราะเค้าเลี้ยงปลาให้เราดูด้วย กูเห็นภาพในเน็ต" "เออ... เข้าท่าว่ะ ล่องแก่งมีปลาให้ดูด้วย" พนักงานควบคุมชาย เริ่มปล่อยเรือ เรือเริ่มเคลื่อน ทำเอาคนในเรือเซเล็กน้อย ต่างฉวยราวเกาะไว้ ทอมเซมาด้านหลัง มือรีบคว้าราว ข้อศอกเหวี่ยงไปกระแทกอกวิทย์ "อ๊อก... " วิทย์เอามือกุมอก พึมพำเบา ๆ "อีนี่ ศอกยังกะมีด" ทอมหันหน้ามาผงกหัวขอโทษ วิทย์พยักหน้าให้อภัย มืออีกข้างจับแขนยิ้มไว้ "ยิ้ม เมาเรือหรือเปล่า ?" ยิ้มสั่นหัว เรือแล่นออกจากผนังอุโมงค์ เริ่มออกกลางแจ้ง ทิวทัศน์แรกที่เห็นคือ ลำน้ำเล็ก ๆ ข้างซ้ายเป็นกำแพงอิฐ ข้างขวามีต้นไม้ปลูก มีกิ่งไม้ยื่นมาอยู่เหนือคลอง ดูสวยงาม นุชี้ไปที่ด้านล่างของน้ำ "เฮ่ย... นี่ไง เห็นรางแล้ว เรือมีรางลาก" กิ๊วยืนติดกับรุ่ง พอกิ่งไม้เริ่มอยู่เหนือเรือ เธอกระโดดเอื้อมมือแตะกิ่งไม้ แต่ขาเจ้ากรรมกลับเหยียบลงมาที่เท้าของรุ่ง "โอ๊ย..." รุ่งอุทาน "ทำร้ายสามีหรือไง ?" กิ๊วยกมือไหว้ "โทษค่ะ สามี เหอ ๆๆๆ" "ไม่ต้องโดด เราโดดแล้วทำให้คนอื่นพิการ อยากโดดบอก เดี๋ยวพี่จะโดดแทน " วิอยู่ด้านหน้าเรือ ชี้ลงไปในคลอง มีปลาว่ายไปมา เธอรีบหยิบกล้องถ่าย ทิวทัศน์ข้างขวาเปลี่ยนเป็นบึงเล็ก ๆ มีเป็ด และ ห่าน ฝูงย่อม ๆ ว่ายไปมา แฟนนี่ชวนม๊อดให้โบกมือเรียกฝูงเป็ดฝูงห่าน รุ่งพูดขึ้น "ที่นี่ลงทุนขนาดนี้เลย ซือก้อยว่ะ" ยิ้มมองดูสีหน้าวิทย์ เขาเงียบกริบตั้งแต่เรือออกมากลางแจ้ง หลบตาลงต่ำหลาย ๆ ครั้ง สูดหายใจแรง ยิ้มหัวเราะเบา ๆ "ยิ้มรู้แล้วค่ะ คนที่เมาเรือคือใคร วิทย์เองใช่มั้ยคะ ?" วิทย์พยักหน้า "อือ... ครับ เมาตั้งแต่เด็กแล้ว ลงเรือทีไร เป็นอ้วกแตกทุกที" ยิ้มหันไปคุยกับทอม ทอมพยักหน้ารับรู้ แล้วเดินแทรกตัวมาข้างหลัง ยิ้มหันไปจับแขนวิทย์ แล้วกุมมือ "ไหวมั้ยคะ วิทย์ ? ถ้าไม่ไหวคงต้องให้เค้าจอดเรือ แล้วเราสองคนลงไปพักก็ได้นะ" มือยิ้มที่กุมมือเขา ทำให้กำลังใจเพิ่มขึ้นมามากโข น้ำใจของสาวคนนี้ช่างน่าประทับใจ วิทย์ส่งยิ้มให้แทนคำขอบคุณ ทอมเดินกลับมาพร้อมกระป๋องสไปร๊ท์ ยื่นให้วิทย์ "วิทย์ แกกินสไปร๊ท์กระป๋องนี้ให้หมด ค่อย ๆ กิน " วิทย์ทำหน้าสงสัย "สไปร๊ท์ช่วยให้หายเมาเรือเหรอ ?" ทอมพูดย้ำ "กินไปเถอะน่า" พูดแล้วเขาก็นึกได้ เพื่อนสาวคนนี้มีวิชาธรรมชาติบำบัดติดตัว คงรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ วิทย์ยกกระป๋องสไปร๊ท์ขึ้นดื่ม อึกแรกทำให้เรอออกมาเสียงดัง เรือวิ่งมาถึงป้ายเตือน เป็นรูปลูกศรชี้ไปทางขวา แล้วมีหยดน้ำ ต่างคนต่างพยายามแปลความหมายของป้าย นุอ่านป้ายแล้วตะโกน "เดี๋ยวโค้งขวา แต่ไอ้หยดน้ำนี่มันอะไรวะ ?" แบ๊งตอบ "คงอนุญาตให้ฉี่ได้มั้ง" เจนพยักหน้า "ชั้นรู้แล้วว่าอะไร" พูดแล้วก็รีบจูงมือจิ๋ม แทรกตัวมาทางด้านขวาของเรือทันที เรือถึงทางโค้ง ขอบกราบซ้ายของเรือแล่นไปกระทบกับกำแพงยาง ยางที่อยู่ใต้กราบเรือรีดน้ำขึ้นบนกำแพง พุ่งขึ้นด้านบน เรือเริ่มเอียงเลี้ยวไปด้านขวา ทุกคนในเรือมองเห็นน้ำพุ่งกระจายขึ้นด้านบน กำลังจะสาดลงมาทางด้านซ้าย ต่างร้องวี๊ดว๊าย หลบมาด้านขวาของเรือ
วิถือกล้องอยู่ อีกมือรีบคว้าเสื้อทอมไว้ ทอมจับราวด้านขวาไว้ได้แล้ว ยื่นอีกมือมาจับแขนวิ วิทย์ยืนอยู่ริมกราบขวาอยู่แล้ว หัวเราะดังลั่น อีกมือจับมือยิ้มไว้ ต่างคนต่างชุลมุน
.... ซ่า.... วิ และ กิ๊ว เข้าชิดขอบขวาไม่ทัน จึงโดนน้ำสาด เปียกชุ่ม เสียงหัวเราะเฮกันลั่นเรือ รุ่งหัวเราะดังลั่น ชี้ไปที่วิ และ กิ๊ว ทอมรีบดึงวิเข้ามากอด แล้วหัวเราะ วิหัวเราะตัวเอง "อุตส่าห์ดึงเสื้อพี่ทอมแล้วอะ ยังไม่ทันอีก" กิ๊วยกมือชี้ไปที่เจนที่อยู่ท้ายเรือ "เจน แกรู้ก่อนแล้วใช่มั้ย ? ไม่ยอมเตือนกัน" ทุกคนหันหลังไปมองเจน เจนเห็นป้ายอันถัดมา ลูกศรชี้ไปทางซ้ายพร้อมเครื่องหมายหยดน้ำ เธอทำตาโต แล้วฉุดมือจิ๋มไปหลบด้านซ้ายพร้อมตะโกน "มันมาอีกแล้ว" บางคนรีบหันหน้ากลับไปแต่มองไม่ทันป้าย เห็นแต่โค้งซ้ายอยู่ข้างหน้า รุ่งยังหันหน้ามาทางท้ายเรือหัวเราะชาวบ้าน คราวนี้วิ กับ ทอม ไม่ยอมพลาด รีบกระโดดพรวดมาที่ด้านซ้ายของเรือ ยิ้มกับวิทย์เพิ่งเห็นโค้งข้างหน้า กำลังจะขยับตามทอมไป แต่กิ๊วฉุดแขนวิทย์ไว้ "พี่วิทย์ รอกิ๊วด้วย" วิทย์ปล่อยมือยิ้มให้ก้าวไปอีกฝั่ง ส่วนตัวเองสะบัดมือกิ๊ว กิ๊วหัวเราะโวยวาย "ว๊าย พี่วิทย์ ม่ายอาว อย่าปัด" ขอบเรือกระทบโค้งแล้ว ยางใต้กราบเรือรีดน้ำกระทบขอบพุ่งขึ้นไปด้านบน เรือเอียงเลี้ยวไปทางซ้าย เสียงกรี๊ดดังลั่นเรือ รุ่งยังหัวเราะชาวบ้านไม่เสร็จ ไม่ได้หันมองด้านหน้า รู้ตัวอีกที .... ซ่า.... น้ำด้านบนสาดลงมาเต็มตัว เขาตกใจร้อง "เฮ่ย ชิบหาย" หันมาเห็นกิ๊วที่ยืนข้าง ๆ ตัวเปียกมะล่อกมะแล่กเช่นเดียวกับเขา เสียงหัวเราะดังลั่นเรือ ท้ายเรือ นุ แบ๊ง จิ๋ม เจน ปรบมือโห่ฮาคู่สามีภรรยาเทียม ฝนยื่นหน้าเข้ามา แล้วปรบมือ "สมน้ำหน้า ไอ้โรคจิต" จิ๋มชี้มือมาด้านหลังรุ่ง "พี่รุ่ง ดูดิ แฟนนี่ไม่เปียกอะ หลบหลังพี่รุ่ง" แฟนนี่ปรบมือดีใจ "พี่รุ่งตัวสูงดี หลบหลังพี่รุ่งได้เลย" ทอมตะโกน "ไอ้สันหลังยาว" ม๊อดเอาแต่หัวเราะเห็นเหล็กดัดฟันเขียวปี๋ เรือวิ่งทางเรียบไปสักระยะ ตัวเรือถูกกลไกของรางดึงให้ช้าลง ป้ายข้างหน้าติดคำว่า 'เข้าเขต ห้ามกระโดด โปรดจับราวให้แน่น' แล้วมีรูปเรือกำลังตกจากที่สูง วิทย์ร้องขึ้น "ตายห่า นี่มันมีเหวข้างหน้าเหรอวะ ? " ปฏิกริยาที่ทุกคนมีเหมือนกันคือ รีบพรวดไปจองที่ด้านหลังของเรือ เสียงวี๊ดว๊ายเริ่มดังปนเสียงหัวเราะ จิ๋มกับเจนยึดราวด้านหลังไว้แน่น แฟนนี่กับกิ๊วรีบเข้าไปยึดตาม นุกับแบ๊งเขยิบที่ด้านท้ายให้ทอมกับวิแทรกเข้าไป ฝนกำลังจะก้าวตามยิ้ม แต่ถูกดึงชายเสื้อไว้ เธอหันมาร้อง "อย่าแกล้งนะ อย่า" เป็นรุ่งนั่นเองที่ดึงเสื้อเธอไว้ ตัวเขาเองไม่สนใจที่จะหลบน้ำอีกแล้ว เพราะไหน ๆ ก็เปียกที่สุดไปแล้ว เขาจึงยื้อเสื้อของฝนไว้ ฝนร้องเสียงหลง "รุ่ง อย่า... อ้ายบ้านี่ เดี๋ยวเปียก ไม่เอา" เธอพยายามสะบัดตัวให้หลุดจากมือเขา แต่ไม่สำเร็จ เธอหันมาจับมือเขา พยายามแกะนิ้วเขาออก รุ่งใช้มืออีกข้างยึดแท่นด้านหน้าเรือไว้ ทุกคนหัวเราะคิกคัก ทอมตะโกน "หันไปเตะมันเลยฝน" ฝนได้ยิน ก็ยกเท้าเตะ รุ่งเขยิบขาออกห่าง เท้าฝนไม่ถึงตัวเขา เรือเริ่มแล่นมาถึงที่ต่างระดับ ข้างหน้าเป็นรางขอบสูงที่มีความกว้างพอดีกับตัวเรือ เรือถูกดันมาเข้าราง คนในเรือเริ่มเห็นทัศนวิสัยข้างหน้าแล้วว่า รางกำลังจะพาวิ่งลงไปแอ่งน้ำข้างล่าง ที่อยู่ต่ำกว่าประมาณสิบมตร กิ๊วตะโกนเสียงดัง "โห... ดูนั่นดิ เปียกกันหมดแน่" ฝนหมดแรงยื้อแล้ว เธอยืนบ่นพึมพำอยู่กลางลำ "เดี๋ยวเสื้อขาดกันพอดี" รุ่งดึงเสื้อฝนเข้ามา "ไม่อยากขาดก็เดินมาซะดี ๆ" ฝนยอมเดินมาที่หน้าเรือแล้วเกาะราวไว้ "เราจะให้ฝนเป็นนางเอกไททานิค อ้าแขนรับน้ำซะดี ๆ" ฝนตะคอกใส่ "จะบ้าเหรอไง" เรือมาถึงจุดเริ่มเทเลงแล้ว
เสียงร้องหวีดดังจากกลุ่มหนุ่มสาวท้ายเรือ "วี๊ด เหวอ" เรือพุ่งด้วยความเร็วลงที่แอ่งน้ำ หน้าเรือกระทบน้ำ ยางใต้กรอบเรือรีดน้ำพุ่งกระจายสูงกว่าสี่เมตร แบ๊งตะโกนเสียงดัง "สึนามิโว้ย !" เสียงร้องกรี๊ดดังสนั่นเรือ
ความเร็วของเรือที่วิ่ง ทำให้ด้านหน้าของเรือเลยพ้นเขตที่น้ำจะตก รุ่งกับฝนเงยหน้าหันหลังกลับมามองสายน้ำ น้ำห่าใหญ่สาดลงมาที่ท้ายเรือ .... ซ่า.... เสียงกรี๊ด ปนเสียงหวีดดังลั่นท้ายเรือ น้ำที่สาดลงมาทำให้ทุกคนเปียกโชกตั้งแต่หัวจนถึงกางเกง รุ่งกับฝน ยืนปรบมือหัวเราะอยู่ที่หัวเรือ ไม่คาดคิดว่าตนเองจะรอดพ้นจากน้ำห่านี้ไปได้ รุ่งหันมายักคิ้วกับฝน "เป็นไง นี่ช่วยชีวิตฝนไว้นะเนี่ย" เสียงแต่ละคนบ่นถึงความเย็น "หนาวว่ะ ลมมาพอดี ดันมาเที่ยวเอาหน้านี้ หวัดแดกแน่" นุบ่นไปหัวเราะไป กลุ่มท้ายเรือผลัดกันหัวเราะกันเอง เมื่อเห็นสภาพกันและกัน เปียกชุ่มเหมือนลูกหมาตกน้ำ เสียงม๊อดหัวเราะไม่หยุด "ฉนุกอะ ฮ่า ๆๆๆ ฉนุก"
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
แล้วน้ำก็สาดลงมาด้านซ้ายของเรือ
หัวเรือเริ่มเอียงลง รุ่งกับฝนเกาะราวไว้แน่น รางที่เทลงพาเรือแล่นด้วยความเร็วที่มากขึ้น ไหลลงตามราง
ทุกคนแหงนมองดูน้ำที่กำลังจะสาดลงมา