 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท อากาศเย็นสบายในฤดูหนาว ทำให้ลานอาหารในร่มนอกห้องแอร์มีผู้ใช้บริการหนาแน่น คณะพรรคพวกของวิ จับกลุ่มนั่งที่โต๊ะยาวริมทางเดิน เมื่อผ่านการเล่นเครื่องเล่นไปคนละสองสามชนิด ได้ออกเหงื่อ ระบายอารมณ์พอประมาณ ทำให้ทุกคนเริ่มสนิทหยอกล้อกันเหมือนรู้จักกันมานาน รุ่งนั่งลงข้าง ๆ วิทย์ อากาศที่เย็นสบายทำให้เขารู้สึกผ่อนคลาย ค่อย ๆ เอนหลัง หลับตา ไม่กี่อึดใจ เขาก็สับปะหงกคอพับ ทอมพูดขึ้นดัง ๆ "อี๊ย... ดูไอ้นี่ ไปไหนมันก็จะหลับท่าเดียว ชาติก่อนแกเกิดเป็นยามหรือไงวะ ?"
ยิ้ม กับ ฝนนั่งติดกัน กำลังหัวเราะ มองมาทางเขา เพื่อน ๆ วิ หัวเราะคิกคัก กิ๊วกำลังเล็งกล้องถ่ายรูปลักหลับเขาอยู่ แฟนนี่นั่งอยู่เยื้อง ๆ กับรุ่ง หยิบลูกดิ่งขึ้นมา กระตุกเบา ๆ แล้วจ้องมาที่หน้าเขา "พี่รุ่ง ติดพยาธิอีกแล้ว พยาธิไส้เดือนค่ะ ทานยาถ่ายสี่วันนะคะ" รุ่งสั่นหัว "ชิบหาย พยาธิอีกแล้ว ทำไมกูตรวจเองพลาดทุกที แต่ก็สังหรณ์อยู่แล้วว่าญาติมา ทำไมมันเพลีย ๆ" เขาล้วงกระเป๋ากางเกง "แต่ไม่เป็นไร พกยาเพิ่มพลังมาตลอด" รุ่งหยิบยาถ่ายพยาธิเป็นแผงขึ้นมาบนโต๊ะ วิทย์หัวเราะ "นี่มึง ขนาดพกยาถ่ายพยาธิติดตัวเลยเหรอ ? ทำยังกับคนแก่ต้องพกยาดม ไปบอกใคร ใครเค้าจะเชื่อวะ เพื่อนกูพกยาถ่ายพยาธิแทนบัตรประชาชน นาฬิกาแม่งก็ไม่ใส่ แต่เสือกมียาถ่ายพยาธิติดกระเป๋าตลอด" ทอมหัวเราะเสียงดังกว่าคนอื่น ฝนมองรุ่งแล้วยิ้ม นึกขำในใจ รุ่งแกะยาถ่ายพยาธิ ใส่เข้าปาก แล้วหยิบน้ำขวดดื่มตาม "เรียบร้อย เดี๋ยวอีกครึ่งชั่วโมง กูลั๊นลาได้เหมือนเดิม" ยิ้มถามขึ้น "เร็วขนาดนั้นเลยหรือคะ ? แค่ครึ่งชั่วโมง พยาธิตายหมดแล้วเหรอคะ ?" รุ่งสั่นหัว "ไม่หมดหรอก แต่ตัวกลมนี่โดนไปแค่ชุดเดียว ก็ทำให้เรารู้สึกมีพลังกลับมาได้เยอะแล้ว เพราะเลือดจะเพิ่มขึ้นทันที ฤทธิ์ยามันออกได้ประมาณสองชั่วโมง แต่ถ้าแฟนนี่บอกว่าต้องกินสี่วัน แสดงว่าจำนวนมันยังไม่หมดหรอก ที่เหลือก็แค่สลบไป เดี๋ยวพอหมดฤทธิ์ยา ไอ้พวกที่ยังไม่ตาย มันก็จะออกมาปิดถนน ล้อมสภา ก่อกวนกันต่อไป" ทุกคนหัวเราะคำพูดรุ่ง ฝนมองมาที่ลูกดิ่งของแฟนนี่ "น้องคนนี้ใช้วิชาเดียวกับรุ่งได้ด้วยเหรอ ?" รุ่งพยักหน้า "ได้ดิ เด็กตัวแค่นี้ก็เรียนได้แล้ว ป่านนี้แฟนนี่คงเก่งกว่าพี่รุ่งแล้วมั้ง" ม๊อดหยิบลูกดิ่งขึ้นมาบ้าง ลูกดิ่งของเธอเป็นหินอะเมธีสต์สีม่วง "นี่ ลูกดิ่งของม๊อดค่ะ ฉีฉวยมั้ย ?"
รุ่งกับวิทย์ หัวเราะเสียงดัง แล้วตอบพร้อมกัน "ฉวย" เพื่อน ๆ วิถืออาหารกับน้ำ ทยอยวางลงบนโต๊ะ จิ๋มกำลังประคองแก้วพลาสติคสามใบ วางลงบนโต๊ะ น้ำกระฉอกหกใส่เสื้อตัวเอง วิทย์ร้องขึ้น "ระวัง จิ๋มเปียก" รุ่งหัวเราะเพื่อน "เหอ ๆๆๆ ห้ามไม่ทันว่ะ เปียกเลอะเสื้อแล้วนั่น" วิทย์พูดต่อ "จิ๋มแฉะถึงเสื้อเลย เฮอะ ๆ" ยิ้มยกมือตีไปที่หน้าตักวิทย์ วิทย์หัวเราะต่อ ทำเอาแบ๊งกับนุต้องหัวเราะตามไปด้วย ฝนหยิบกระดาษทิชชู่ในกระเป๋าตัวเอง ยื่นให้จิ๋ม "เอ้านี่ เช็ดซะก่อน" รุ่งแซวต่อ "เช็ดเบา ๆ นะ แสบนะนั่น" วิทย์หัวเราะก๊าก ทอมชี้หน้ารุ่ง "แกนอนต่อไปเลย ไอ้ลามก" จิ๋มหัวเราะรุ่นพี่ทั้งสองคน เธอเดินอ้อมโต๊ะเพื่อตรงไปยังห้องน้ำ รุ่งเหล่หางตามองทอม "แกว่าชั้นลามกเหรอ ? นี่ถ้าลามกต้องอย่างงี้" จิ๋มกำลังเดินผ่านรุ่ง "จิ๋ม เดี๋ยวก่อน" รุ่งทักขึ้น สาวไม่ทันคิด ก็หยุดเดิน รุ่งยื่นนิ้วชี้ไปแตะที่แขนจิ๋ม แล้วพยักหน้า "โอเจ ไปได้แระ" จิ๋มหัวเราะหึ ๆ เธอไม่เข้าใจความหมาย แล้วก็เดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่เสียงหัวเราะของวิทย์ดังสนั่นลานอาหาร ฝนกับยิ้มหัวเราะเพราะเสียงหัวเราะของวิทย์ แต่ทั้งสองก็ไม่เข้าใจความหมาย นุกับแบ๊งอมยิ้ม คงพอจะเข้าใจมุขง่าย ๆ ของรุ่ง ทอมสั่นหัว "สงสารน้องเค้า มาเจอคนชั่ว ๆ อย่างแกสองตัว" วิทย์คว้าแก้วน้ำบนโต๊ะมาดื่ม ยิ้มทนสงสัยนานไม่ได้ ก็ถามรุ่ง "เอามือไปแตะน้องเค้าทำไมคะ รุ่ง ?" รุ่งอมยิ้ม "ก็อยากใช้นิ้วจิ้มจิ๋มอะ ไฝ่ฝันมานานแล้ว" วิทย์ได้ยินก็หัวเราะแล้วสำลักทันที น้ำพุ่งพรวดออกทางปาก และ จมูก เต็มโต๊ะ ยิ้ม กับ ฝน ลุกพรวด ถอยห่างจากโต๊ะ หลบละอองน้ำลาย คนที่เหลือฮากันลั่น วิทย์ถอดแว่น หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมา ใบหน้าแดงก่ำ "ไอ้เหี้ย เสือกมาตบมุขตอนกูแดกน้ำ" วิทย์ ยิ้ม ฝน ทอม สี่สหายหอการค้าไทยเป็นฝ่ายเดินไปซื้ออาหารบ้าง ปล่อยให้รุ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะ แฟนนี่เรียกรุ่งเบา ๆ "พี่รุ่ง พี่รุ่ง" "หือ ว่าไง ?" "พี่รุ่งมีเหรียญบาทหรือเปล่าคะ ? เดี๋ยวแฟนนี่จะให้ม๊อดแสดงมายากลให้ดู" รุ่งเลิกคิ้วถาม "หา... จริงดิ มี ๆ"
"เหรียญห้าได้หรือเปล่า ?" ม๊อดพยักหน้า แล้วแบมือยื่นมา รุ่งยื่นเหรียญห้าให้ "จะเสกให้เป็นแบ๊งก์ร้อยเหรอ ขอเป็นล็อตเตอรี่รางวัลที่หนึ่งดีกว่า" ม๊อดกำเหรียญไว้ มือสาวน้อยวางพาดไว้บนโต๊ะ แล้วค่อย ๆ หลับตา แฟนนี่นั่งมองเพื่อน วิกับเพื่อน ๆ อยู่ที่ท้ายโต๊ะอีกฝั่งกำลังสนทนาอย่างสนุกสนาน ไม่ได้มองมาทางนี้ รุ่งถามแฟนนี่ด้วยเสียงค่อย ๆ "จะเสกให้หายไปเหรอ ?" แฟนนี่สั่นหัว แล้วอมยิ้ม เธอไม่ยอมบอก พยักเพยิดหน้าให้รุ่งรอดูเอง สักพัก ม๊อดลืมตาขึ้น แล้วพูดกับรุ่ง "พี่รุ่ง ยื่นมือมา" รุ่งแบมือวางไว้บนโต๊ะ ม๊อดหยิบเหรียญห้าอันเดิม วางไว้บนมือรุ่ง "กำมือฉิคะ พี่รุ่ง" รุ่งกำมือ ทันทีที่มือกำพอแน่น เขารู้สึกถึงความร้อนจัดของเหรียญจนสะดุ้ง แล้วรีบโยนเหรียญทิ้ง เหรียญกระเด็นตกลงไปบนพื้น รุ่งมองไปที่ฝ่ามือ มีรอยแดงเป็นรูปทรงของเหรียญ เขาใช้นิ้วเขี่ยบริเวณรอยแดง รู้สึกแสบ ๆ เหมือนกับโดนของร้อนจัด รุ่งมองหน้าม๊อด "ม๊อด ทำได้ไงอะ ?" แฟนนี่อมยิ้ม "ร้อนมั้ยคะ พี่รุ่ง ?" "ร้อนมาก แทบจะลวกมือเลย" ม๊อดยกมือไหว้ "ขอโทษค่ะ" รุ่งพยักหน้า "ไม่เป็นไร ม๊อดทำได้ไงอะ ?" เขาก้มลงมองหาเหรียญบนพื้น แล้วก้มลงเก็บ เหรียญคลายความร้อนหมดแล้ว เขาหยิบขึ้นมาพิจารณา มันก็คือเหรียญห้าบาทธรรมดาที่เขายื่นให้ม๊อดกับมือนั่นเอง ม๊อดหัวเราะ "คุณตาฉอนค่ะ คุณตาอยู่ฉุรินทร์ เวลาม๊อดกลับไปเยี่ยม คุณตาก็จะฝึกให้ทุกครั้ง ใช้รักฉาคนป่วยได้ด้วยนะคะ" รุ่งฟังแล้วสนใจทันที "รักษายังไง ?" "ม๊อดก็ไม่รู้ค่ะ คุณตาทำเป็น ม๊อดยังทำไม่เป็น แต่คุณตาบอกว่า ถ้าฝึกไปเรื่อย ๆ คุณตาจะฉอน แต่คุณตาบอกว่า ถ้าอายุเกินฉิบเจ็ดแล้วยังไม่ลืม มันจะติดตัวไปตลอดชีวิต แต่ฉ่วนใหญ่พออายุเลยฉิบห้าฉิบหกแล้วก็จะลืม" "อ้าว ก็อีกไม่นานแล้วสิ อย่าโตมันเลยละกัน เดี๋ยวจับดองอยู่อย่างนี้นี่แหละ" รุ่งประหลาดใจกับความสามารถของเด็กผิวคล้ำคนนี้อย่างมาก "แล้วม๊อดสนใจเรื่องพลังพวกนี้ด้วยใช่มั้ย ? ถึงได้มารู้จักลูกดิ่ง" "ใช่ค่ะ ฉนใจมาก คุณตาบอกว่าม๊อดมีของเก่า ม๊อดจะทำได้เร็วกว่าคนอื่น" รุ่งพยักหน้าเห็นด้วย "เคล็ดลับพลังของม๊อดนี่ มันมาจากไหนรู้มั้ย ?" ม๊อดสั่นหัว รุ่งพูดเบา ๆ "พี่บอกแล้วอย่าบอกใครนะ มันต้องอยู่ที่ทางด่วนของม๊อดแน่นอน เพราะคนอื่นไม่มี เลยทำไม่ได้" ม๊อดกับแฟนนี่ หัวเราะคิกคัก *****************************************************************************************
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
เสียงเพื่อนปลุกให้หนุ่มขี้เซาลืมตาขึ้นมามอง
รุ่งล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเหรียญห้าขึ้นมาหนึ่งเหรียญ