 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท ภาพที่เห็นในสมาธิเมื่อคืน หลังจากส่งพลังธาตุไฟไปทางทิศเดิม ทำให้เธอนอนคิดใคร่ครวญไปจนถึงเที่ยงคืนกว่าจะหลับ บ่ายวันนี้ ฐิติชญาจึงโทรศัพท์หาครูปั้น เพื่อสื่อสารในสิ่งที่เห็น "...เป็นภาพหมู่บ้านในสมัยโบราณ บ้านทำด้วยไม้ชั้นเดียวอยู่ติด ๆ กัน แล้วมีโจรเป็นกลุ่ม ถือดาบกับธนู วิ่งเข้ามาในหมู่บ้าน ชาวบ้านวิ่งหนี โจรพวกนั้นใช้ดาบไล่แทงคนในหมู่บ้าน ทั้งผู้ชายผู้หญิง คนแก่ เด็ก......." น้ำตาของฐิติชญาเรี่มจะคลอ เมื่อนึกถึงภาพที่ได้เห็นจากสมาธิ ".... เด็กเล็ก ๆ ประมาณแค่สองสามขวบ ถูกพวกโจรจิกหัว แล้วใช้ดาบปาดคอ เลือดไหลทะลัก นอนตายอยู่หน้าบ้าน ญาเห็นภาพเหตุการณ์นี้อยู่ประมาณเกือบนาทีนึง แล้วภาพก็หายไป" เสียงครูปั้นตอบมาตามสาย "มันเป็นเรื่องจริง ! เป็นภาพในอดีต แสดงว่าญาได้กลับเข้าไปที่นั่นมาได้ พระศรี ฯ ท่านคงนำญากลับไปดูอดีต เราจะได้รู้ว่า "พวกเค้าเป็นใครคะ ? หมู่บ้านนั้นคือหมู่บ้านของใคร ? แล้วโจรพวกนั้น ทำไมต้องฆ่าทุกคนในหมู่บ้าน ?" "น่าจะเป็นเหตุการณ์เดียวกันกับที่พิจิตรเห็น พิจิตร เค้าเป็นหนึ่งในคนของหมู่บ้านนั้น เค้ากับครอบครัวถูกฆ่าที่นั่น" "พี่จิตร ! พี่จิตรเคยเล่าให้ฟังว่า ระลึกได้เรื่องมีคนตามฆ่า นี่เป็นเหตุการณ์เดียวกันใช่มั้ยคะ ?" "อาจจะใช่ ! ญามาจากแดนเดียวกันกับเค้า ญาเอง ก็อาจจะเป็นคนที่อยู่ในหมู่บ้านนั้นด้วย จิตก่อนตายของพิจิตรในชาตินั้น ก็ยังฝังแน่นในปมที่เค้าถูกฆ่าตาย ความแค้นนั้นก็ยังคงอยู่ ทำให้ชาตินี้ พิจิตรก็จะมีบุคลิกรุนแรงในบางครั้งที่เผลอ ไม่รู้ว่าญาจะสังเกตเห็นได้หรือเปล่า ? แต่สิ่งนั้นเอง ท่านพระศรี ฯ แล้วก็เทพทุกองค์ที่นี่ ก็ได้เยียวยาเค้ามาได้ระดับหนึ่ง การถูกฆ่าในชาติหนึ่ง มันก็เจ็บปวดทรมานพอแล้ว หากชาตินี้ต้องถูกตามฆ่าอีก มันก็ไม่เป็นธรรม การต่อสู้เพื่อชีวิตตนเอง จึงสำคัญ ชาตินี้ พิจิตรจึงมีเลือดแห่งความเป็นนักสู้ เกลียดการข่มเห่ง เกลียดความไม่ยุติธรรม ญาได้สัมผัสบางสิ่งบางอย่างได้แล้ว ขอให้เข้าใจในตัวพิจิตร วันที่เค้าไม่มีใคร ญาต้องเป็นที่พึ่งให้กับเค้า" ทอมถอนหายใจยาว "ค่ะ ! ได้เห็นด้วยตนเองแล้วมันติดตา ภาพมันติดตาค่ะครูปั้น" "ไม่เป็นไรหรอก ! ครูเห็นจนเบื่อแล้ว" "ครูปั้นก็เห็นเหรอคะ ? ครูปั้นอยู่ในดินแดนนั้นด้วยหรือเปล่าคะ ?" "ใช่สิ ! เรามาจากแดนเดียวกัน ในชาตินี้ ครูก็ต้องทนทุกข์ทรมานจากผลของชาตินั้นอยู่ ศัตรูเหล่านั้น ก็ไม่ลดละ ยังตามมาถึงชาติปัจจุบัน ขัดขวางทุกอย่างที่พวกเรากำลังทำ ทั้งชื่อเสียง ลาภยศ สุขภาพ แต่ครูก็ไม่หมดกำลังใจหรอกนะ ยิ่งได้มาเจอญา ครูยิ่งมีกำลังใจมากขึ้น ญากับพิจิตร จะเป็นส่วนที่สำคัญในการทำให้ภารกิจของเราบรรลุ สร้างศาสนาพระศรี ฯ ขึ้นมาได้ในปัจจุบัน และ เราก็จะปราบมารให้ราบคาบลงได้" "ค่ะ ! ถ้าญาช่วยพี่จิตรได้ ญาจะช่วย ครูปั้นบอกญานะคะอะไรที่ญาทำได้ ญาจะทำ พี่จิตรเค้าชอบช่วยเหลือคนอื่น ญาอยากจะเป็นคนที่ช่วยเค้า เวลาที่เค้าเดือดร้อน" "ญาเป็นคนดี มีน้ำใจ ครูดีใจที่เราได้มาเจอกัน ในขณะที่ ตอนนี้ มีแต่คนท้อแท้ หมดกำลังใจ ถอดใจกันไปหมด อะไรเพื่อส่วนร่วม เพื่อชาติ เพื่อสังคม มันไม่เห็นผลตอบแทนในระยะสั้น ทุกต้นปี ภาคเหนือจะมีควันหมอกจากไฟป่า ในช่วงที่เรามีทหารพระศรีเต็มกำลัง เราส่งพลังไป ช่วงนั้นสามปีติดกัน มาปีนี้ กำลังเราตกไป เพราะพวกเค้าไม่เชื่อว่า การส่งพลังของพวกเรา บรรเทาภัยพิบัติได้ แล้วดูสิว่าเป็นไง ปัญหาภัยพิบัติ ก็มีมากขึ้น เราหยุดมันได้ แต่เราไม่ทำ ตอนนี้ทุกอย่างแสดงผลให้เห็นแล้วว่า สิ่งที่ครูเคยพูด ครูไม่ได้โกหก ภัยพิบัติรุนแรงแน่ ๆ หากพวกเราไม่ทำ จะไม่มีใครทำ ทหารของพระศรี ฯ ก็มีคนท้อ จากไปไม่รู้กี่คนต่อกี่คน แต่พิจิตร เค้าเด็ดเดี่ยว ใครก็ทำให้เค้าเขวไม่ได้ เพราะสังคม และ ประเทศชาติ คือ ชีวิตจิตใจของเค้า" ฐิติชญาไร้ข้อโต้แย้ง ปัญหาภัยพิบัติเป็นปัญหาส่วนรวมที่กระทบกับทุกคนในสังคม ไม่ใช่ธุระเล็ก ๆ ที่กันไว้ให้คนอื่นรับผิดชอบ เธอเห็นด้วยทุกประการ "ทำไมพวกเค้าถึงลาออกกันคะ ?" "ศรัทธาไม่ลึกพอ ความอดทนก็น้อยไปตาม ญาคงต้องถามพิจิตรแล้วมั้ง ว่าทำไม เค้าถึงไม่เคยบ่น ไม่เคยถอย คำพูดของคนโบราณยังไงก็ยังเป็นจริงเสมอ หนทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน คนที่อดทนต่อเวลาไม่ได้ ก็ยอมแพ้ไป" คำพูดของครูปั้นให้ความกระจ่างกับเธอมากขึ้นมาอีกระดับ ในเรื่องตัวตนของแฟนหนุ่ม ยิ่งฟังเบื้องหลังในอดีตที่เขาเคยประสบ ทำให้เห็นใจ และ ยิ่งเกิดความศรัทธาในตัวพิจิตรมากขึ้น ตั้งแต่วันแรกที่ได้รู้จักกับผู้ชายคนนี้ สิ่งที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลย คือ การมีจิตสาธารณะเพื่อคนอื่น เธอมั่นใจว่า กาลเวลา จะเป็นข้อพิสูจน์ในศรัทธาของชายคนนี้ ให้คนรอบข้างได้สัมผัส เธอจะก้าวเคียงข้างกับเขาไปทุกที่ ผ่านกาลเวลา อดีตภพ ปัจจุบันภพ และ ........... !!!!!!! กาลเวลาจะไม่สามารถทำร้ายเธอ และ เขา ได้ *************************************************************************************
รุ่งโรจน์มาหาเพื่อนผมหยิกที่ห้องทำงานแผนกไอทีของฟันปาร์ค เขาลูบแขนทั้งสองข้างไปมา "เข้าห้องเวรนี่ทีไร เป็นขนลุกทุกที เย็นเจี๊ยบจนไข่จะแข็ง ในห้องครัวมีน้ำอุ่นหรือเปล่า ?" มอแกนพยักหน้า "มี ! นายไปกดน้ำร้อนมากินก็ได้" ไม่ถึงนาที รุ่งเดินถือน้ำอุ่นหนึ่งแก้วกลับมาที่โต๊ะทำงานของเพื่อน "ว่าไง ! แกะร่องรอยอะไรได้บ้าง ?" "พวกเราเป็นเหมือนนักสืบเลยเนอะ สนุกดีเหมือนกัน !" "รู้เรื่องชาวบ้านไม่ใช่เรื่องสนุกหรอก แต่สำหรับนังเด็กคนนี้ ต้องรู้ไว้เพื่อป้องกันตัว" "ใช่ ! เราก็จะไม่ยอมให้เค้าทำอะไรครูยาใจได้" รุ่งขมวดคิ้ว มองหน้าเพื่อน "เป็นห่วงเราบ้างดิ มอแกน ! เราน่ะเอาชีวิตไปเสี่ยงมาแล้ว เกือบจะโดนเด็กข่มขืน ดีนะที่มีสติเอาตัวรอดออกมาได้ นายแกะรอยอะไรได้บ้าง ?" "เราเอาข้อความจากโซเชียลที่เค้าโพสต์กับเพื่อนมาดู สรุปว่า เด็กคนนี้ร้ายมากเลย เค้าพูดจาไม่เพราะกับเพื่อนเลย แล้วขู่เพื่อนด้วย" รุ่งหัวเราะหึ ๆ ทำจมูกหึ่ง เมื่อได้ยินมอแกนพูดถึงเรื่องการสนทนาระหว่างเพื่อน เขาแตะบ่านักแฮคเกอร์ "มอแกน ! มนุษย์ในสังคมไทยปกติ ที่อายุประมาณนี้ เค้าก็พูดกับเพื่อนกันแบบนี้ มีนายเท่านั้น ที่มีรสนิยมประหลาดแบบที่เราพูดกันอยู่สองคนนี่ คนอื่นเค้ามาได้ยิน คงนึกว่าเราเป็นมนุษย์โบราณผุดมาเกิดในอนาคต" "ไม่ ๆๆๆ ! เราไม่ได้หมายถึงแค่เรื่องนั้น นายมาอ่านเองดีกว่า เดี๋ยวเราให้ดูที่แพทตี้คุยกับเพื่อนชื่อหนูเล็ก นายดูนี่" มอแกนชี้ให้รุ่งดูที่หน้าจอมอนิเตอร์บนโต๊ะทำงาน ข้อความสนทนา แสดงถึง อำนาจที่แพทตี้ มีต่อเพื่อนที่ชื่อหนูเล็ก เธอสามารถใช้คำสั่งให้เพื่อน ทำสิ่งที่เธอต้องการได้ด้วยประโยคที่ห้วน แสดงออกถึงคำสั่ง ไม่ใช่คำขอร้อง มอแกนอ่านหน้าจอไป พูดไป "หนูเล็กเหมือนเป็นคนรับใช้ของแพทตี้เลย นายดูสิว่าเค้าสั่งให้หนูเล็กเอารองเท้ากีฬาไปซักให้ ไอ้หัวหยิกเลื่อนเม้าส์ให้หน้าจอปรากฏข้อความที่ต้องการ "นี่ไง !" รุ่งเพ่งสายตาอ่าน แล้วถอนหายใจ "อีเด็กระยำ ! นี่มันทาสแล้ว ไม่ใช่เพื่อน !" มอแกนเลื่อนหน้าจอให้เพื่อนดูบทสนทนาอื่น ๆ ที่เขานำมารวมไว้ "นี่คุยกับเพื่อนอีกคน นินทาเพื่อนคนอื่น ดูถูกว่ารสนิยมต่ำ" รุ่งอ่านข้อความบนหน้าจอไปเรื่อย ๆ อ่านไปก็สั่นหัวไป "ดูรูปพวกนี้สิ มาจากไอโฟนของแพทตี้ เค้าชอบของหรู แม่เค้ารวยใช่ป่าว รุ่ง ?" รูปสินค้าแบรนด์เนมมากมายปรากฏบนหน้าจอ "แม่รวยหรือเปล่าไม่รู้ รู้แต่แม่เค้าสวย" "นายชอบแม่เค้ามากกว่าชอบตัวเค้าเหรอ ?" "ไม่ได้ชอบแม่เค้าแบบนั้น ที่แน่ ๆ เราไม่ชอบเด็กขนาดนี้แน่นอน แล้วในเว็บเพื่อนทมิฬล่ะ นายเข้าไปดูหรือยังว่านั่งเนี่ยมันทำอะไรเอาไว้บ้าง ?" มอแกนพยักหน้า "อือ ! ก็เข้าไปดูบ้าง แต่ข้อความเยอะมาก กระทู้บานเลย อ่านไม่หมดหรอก แต่มีหลักฐานเพียบเลยว่า เค้าเป็นคนอนุมัติรายชื่อสมาชิก เป็นแอ๊ดมินทั้งเฟสบุค และ เว็บเพื่อนทมิฬ เราไม่ชอบเด็กคนนี้เลย เราอยากส่งเรื่องให้โรงเรียนจัดการ ไม่อยากเข้าไปอ่านความไม่ดีของเด็กคนนี้" รุ่งมองหน้าเพื่อนชัด ๆ "อย่าทำมาเป็นใจอ่อนไหวหน่อยเลย" "ขนาดหนังสงคราม เรายังดูไม่ได้เลย ดูแล้วใจมันหดหู่" รุ่งเกาหัวตัวเอง "แล้วหนังโป๊ ดูได้ !" "ก็ไม่ได้มีใครมาฆ่ากันให้เราเห็นนี่ เค้าก็พูดกันดี ๆ มีแต่คนรักกันมาแสดง" รุ่งเบิ่งตาโต "โอว ! อยากให้ไอ้วิทย์มันมาได้ยินด้วยจริง ๆ นายคิดว่าไอ้ที่เค้าแสดงกันน่ะ เค้ารักกันจริง ๆ น่ะเหรอ ? เค้าทำเพื่อเงินทั้งนั้น มีเงินจ้าง เค้าก็แสดง" "แต่ตอนแสดง เค้าก็ต้องมีความรักกันไม่ใช่เหรอ ไม่งั้นเค้าก็แสดงไม่ได้แบบนั้น" รุ่งเขย่าหัวตัวเอง สะบัดไปมา "พอ ๆๆๆ ! อย่าพูดเรื่องนี้กันอีกเลย เอาเป็นว่า เรานับถือนายมาก นายไม่ต้องอธิบายอะไรแล้ว นายเตรียมเก็บความรักพวกนั้นไว้แสดงกับคนที่นายรักละกัน เราไม่อยากจะรู้ความคิดของนายอีก" มอแกนอมยิ้ม "คนที่เรารักเหรอ ? เรากลัวว่าเราจะแสดงไม่ได้อย่างในหนัง แต่เราก็จะพยายาม...." รุ่งยื่นฝ่ามือไปปิดปากเพื่อน "หุบไว้เลย ! ไม่ต้องพูด !" เพื่อนพยักหน้าหงึก ๆ รุ่งดึงมือกลับ ชี้ที่หน้าจอมอนิเตอร์ "เรื่องนังเด็กนี่ อย่าเพิ่งส่งให้โรงเรียน รอให้เลยวันพุธนี้ก่อน" "ได้ ! มีข้อความอีกตั้งเยอะที่เรายังไม่ได้เปิดดู นายมานั่งดูได้เลย จนถึงบ่าย" รุ่งสั่นหัว "ไม่ว่าง ! นายอย่าเพิ่งลบแล้วกัน เที่ยงนี้มีนัดกินข้าว" "นายนัดกับชาร์ลีอีกเหรอ ?" "ใคร ชาร์ลี ?" "ก็ชาร์ลี ลีมา อัลฟ่า อินเดีย แล้วก็ โรมิโอ" รุ่งหัวเราะหึ ๆ เมื่อรู้ว่าเพื่อนพยายามจะพูดชื่อของ CLAIRE ด้วยรหัส "ชื่อแคลร์น่ะ ตัวสุดท้ายต้องมีเอ็คโค่ด้วย ชื่อเค้าลงท้ายด้วยอี แคลร์โดนเขี่ยทิ้งไปแล้ว เค้ามีแฟนแล้ว เราจะเก็บไว้ทำไม ?" ไอ้หัวหยิกพยักหน้ารับรู้ แล้วเอียงคอถามต่อ "นาน่าเหรอ ที่นายนัดไว้ ?" รุ่งหรี่ตา แล้วหันมาเหล่เพื่อน "ไม่รู้ซักเรื่องจะได้มั้ย ?" "นาน่าเค้ามีแฟนแล้ว นายจะไปยุ่งกับเค้าทำไม ?" "หา ! ใครบอก ?" "ก็นายบอกเองว่านาน่าชอบคนอื่นไปแล้ว" รุ่งนึกถึงคำพูดที่บอกเพื่อนไปเมื่อวันก่อนได้ "เออ ใช่ ! เรา บอกนาย ให้นายฟังไว้" รุ่งมองหน้าจอมอนิเตอร์อีกครั้ง เขาใคร่ครวญอะไรบางอย่าง "มอแกน นายหาช่องทางติดต่อเพื่อนแพทตี้ทื่ชื่อหนูเล็กนี่ให้หน่อย จะเป็นเบอร์โทร หรือ เป็นอีเมล์ หรือ อะไรก็ได้ หาได้แล้วส่งให้เรา" พูดจบเขาก็ลุกขึ้นยืน ลูบแขนทั้งสองข้าง มอแกนพยักหน้า "ได้ ! เดี๋ยวจะหาให้" "งั้น เราไปกินข้าวเที่ยงก่อน หนาวชิบหายห้องนี้" รอยยิ้มที่เปื้อนหน้าของรุ่ง ทำให้มอแกนมั่นใจว่าเพื่อนกำลังจะนัดพบกับสาวแน่นอน จู่ ๆ ไฟนีออนติดเพดานห้องทำงานทั้งหมดดับพรึ่บ พนักงานทุกคนในห้องเงยหน้าขึ้นมองเพดาน ผู้จัดการแผนกไอที โผล่หน้ามาจากห้อง ชี้มือไปที่มอนิเตอร์ติดผนังเป็นสัญญาณ พนักงานเข้าใจความหมาย ภาพผังระบบการจ่ายไฟทั้งหมดของฟันปาร์คขึ้นแสดงบนหน้าจอแอลซีดีใหญ่ที่ติดกับฝาผนัง พนักงานหญิงคนหนึ่งมองหน้าจอแล้วรายงานด้วยเสียงที่ดังฟังชัด "ระบบจ่ายไฟจากการไฟฟ้าขัดข้องที่เมนฮอลล์ แอเรียสาม และ แอเรียสี่ ขณะนี้ใช้ไฟสำรอง ไม่มีปัญหาค่ะ แอเรียอื่น ๆ ใช้ไฟจากทุกแหล่งได้ตามปกติ" ผู้จัดการมองหน้าจอตามที่ลูกน้องสาวรายงาน แล้วพยักหน้า เดินกลับเข้าห้อง รุ่งถามมอแกน "แล้วตึกนี้อยู่แอเรียไหน ?" มอแกนกระพริบตาปริบ ๆ "เอ...! น่าจะแอเรียสามนะ แต่หอพักเราน่ะ แอเรียสี่ ถ้าดับถึงกลางคืน คืนนี้ดูทีวีไม่ได้" รุ่งขมวดคิ้ว "งั้นที่เรือนไม้ไฟก็ดับด้วยสิ เรือนไม้ใกล้กับหอพัก จ่ายไฟจากแอเรียเดียวกันหรือเปล่า ?" "น่าจะใช่นะ !" ไฟนีออนติดเพดานทั้งหมดเริ่มกลับมาติดสว่างตามปกติ มอแกนชี้นิ้วขึ้นบนเพดาน "ตอนนี้ใช้ไฟสำรอง" รุ่งมองดูช่องแอร์บนฝ้า แล้วมองไปที่เครื่องปรับอากาศรอบห้องอีกสามเครื่อง "แอร์ดันไม่ดับไปด้วย หนาวจะตาย มันน่าจะดับ ๆ ไปด้วยกัน" "ห้องไอที แอร์ดับไม่ได้ แอร์กับเครื่องคอม ฯ ทั้งหมดมีแหล่งไฟสำรอง ไม่มีวันไฟตกไฟดับ" "อือ เจ๋งว่ะ ! ทำงานได้ตลอดไม่มีการหยุด พนักงานก็ไม่ต้องกินข้าวเที่ยงด้วย" เขาหยอกเล่น เพราะเห็นว่าเลยเวลาเที่ยงแล้ว แต่ยังไม่มีพนักงานเดินออกจากห้องทำงาน "งั้นเราไปก่อน !" **************************************************************************************** อ่านหน้า > 2 , 3 |
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
โดยไม่ห่วงว่าตัวเองจะต้องเดือดร้อน 
แล้วบอกว่าถ้าถึงชั่วโมงพละแล้วร้องเท้ายังไม่แห้งเหมือนครั้งที่แล้ว จะเอารองเท้าตบหน้า"
นำภาพผังระบบไฟของฟันปาร์คขึ้นหน้าจอเมนมอนิเตอร์