 |
| ||||||
| |||||||
เลอหงส์ขับรถจอดเทียบข้าง ๆ ฮอนด้าซิตี้สีแดงของทอม เจ้าของรถรีบลงไปสำรวจท้ายรถทันที เมื่อเห็นว่าอุปกรณ์สำคัญที่ท้ายรถยังอยู่ครบถ้วน ก็รู้สึกโล่งอก ปิดท้ายรถกลับไป ต่อด้วยการเปิดประตูเข้าไปสำรวจภายในรถ หงส์ถามขึ้น "ของอยู่ครบมั้ยคะ ?" ทอมพยักหน้า "ครบ น้องหงส์ !" เจ้าของรถหยิบหนังสือพ็อคเก็ตบุคหนึ่งเล่มติดมือออกมาจากเบาะหลัง แล้วยื่นให้ "เอาไปเล่มนึง ! พี่ได้รับแจกมาห้าเล่ม ชอบอ่านหนังสือไม่ใช่เหรอ ?" หงส์พยักหน้า "ค่ะ ! ขอบคุณค่ะ !" ทอมยืนมองคลีนิคที่เธอเพิ่งมาเป็นคนไข้เมื่อวาน "คลีนิคนี้ไง ที่ฉีดยานอนหลับให้พี่ มันเวิร์คมาก แต่ที่พี่ไม่เข้าใจ คือ พี่เรียกรถแท็กซี่ไปที่ฟันปาร์คได้ยังไง คิดจนหัวแทบแตกแล้วนี่" หงส์ยื่นมือไปจับข้อศอกของทอม "ไม่ต้องคิดแล้วค่ะ ! คนปลอดภัย ทรัพย์สินอยู่ครบ เรื่องอื่นก็ไม่สำคัญแล้ว มันอาจจะเป็นพรหมลิขิต" ทอมเลิกคิ้ว "หือ ! พรหมลิขิตอะไรเหรอ ?" หงส์อมยิ้ม "หงส์จะไปซื้อของในโลตัสแจ้งวัฒนะ พี่ทอมจะกลับเข้าบ้านเลย หรือ จะไปด้วยกันคะ ?" ทอมพยักหน้า "ได้สิ ! วันนี้ไม่ต้องทำงาน ขับรถไปสองคันเลยแล้วกัน พี่ไม่อยากจอดรถทิ้งไว้อีก" ***************************************************************************************
สุกี้ คือ มื้ออาหารของครอบครัว ประเพณีที่เธอคุ้นเคยมาตั้งแต่จำความได้ คือ ทุกวาระพิเศษของครอบครัว พี่ชายจะไปตระเวนหาเนื้อวัวที่มีคุณภาพดีจากตลาดชานเมืองปักกิ่ง มาทำสุกี้กินกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ในฤดูหนาว ความหนาวเย็นของหิมะนอกบ้าน ทำให้สุกี้ร้อน ๆ ภายในบ้านอร่อยเป็นพิศษ เมื่อเธอย้ายมาอยู่ที่เมืองไทย อาหลงจะรับผิดชอบเป็นคนจับจ่ายซื้อเครื่องสุกี้ทุกครั้ง ความสามารถในการทำอาหารของอาหลงเป็นที่ถูกปากที่สุดในบ้าน น้ำจิ้มสุกี้ของร้านอาหารไหน ๆ ก็สู้น้ำจิ้มสูตรที่อาหลงเป็นคนทำไม่ได้ เพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งนาที ที่เธอยืนเหม่อคิดถึงเรื่องความหลังของมื้อสุกี้ในอดีต หน้าตู้แช่ของสด ก็ทำให้น้ำตาออกมาคลอได้ง่าย ๆ "หงส์ชอบกินเห็ดหรือเปล่า ? ทางโน้นมีเห็ดจากญี่ปุ่นลดราคา ซื้อไปกินกับสุกี้ก็น่าอร่อยนะ" ทอมแนะนำ "พี่ทอม ไปกินด้วยมั้ยล่ะ ? มีแค่หงส์กับพี่แอนดี้สองคน" ทอมสั่นหัว "ตามสบาย พี่อยากอยู่กินข้าวที่บ้าน ยังเพลีย ๆ มึน ๆ อยู่นิดหน่อย" หงส์พูดพึมพำ "ถ้าพี่ทอมไปด้วย ก็อาจจะเป็นสี่คนก็ได้ ยังไงก็ดีกว่าสามคน" "หือ ? ทำไมสามคนล่ะ ?" สีหน้าของหงส์เปลี่ยนมาเป็นบึ้งตึง "หงส์ตะหงิด ๆ ใจยังไงก็ไม่รู้ ว่าจะมีคนที่สาม" ว่าแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วโทรหาพี่ชาย พูดด้วยภาษาจีนกลาง "เหวย ! พี่ใหญ่ ! วันนี้เราจะเริ่มกินสุกี้กันกี่โมงดี เจ็ดโมง หรือว่า แปดโมง ?" "เจ็ดโมงก็ได้ จริงสิ ! อาฟ่ง เธอซื้อเครื่องสุกี้ไว้สำหรับสามที่นะ มีแขกอีกคนที่เธอรู้จักจะมากินด้วย" ประโยคที่เธอรอคอยที่จะได้ยิน ในที่สุดเธอก็ได้ยิน พี่ชายชวนคนที่ไม่ใช่สมาชิกในครอบครัวมาร่วมมื้อสุกี้ ! "แขกที่ฉันรู้จัก ? ในครอบครัวเราตอนนี้ ฉันมีพี่ใหญ่คนเดียว ไม่มีใครอีกแล้วที่ฉันรู้จัก" "เอาน่า ! ถึงยังไม่ใช่คนในครอบครัว แต่ก็มีความสำคัญ หวังว่าเธอคงจะยอมรับเขามาร่วมมื้อของครอบครัวเราได้ เจ็ดโมงนะ อาฟ่ง !" พี่ชายตัดสายไปแล้ว สำเนียงแห่งความไม่พอใจ ถูกเปล่งออกมาเป็นภาษาจีนกลาง "กงก้งชี่เชอ ! จะมาร่วมกินสุกี้กับฉัน !" สีหน้าของหงส์บอกถึงความเคร่งเครียด หายใจถี่ ๆ ด้วยความแรง เธอพึมพำต่อด้วยภาษาไทย "ผิดหวังในตัวพี่แอนดี้จริง ๆ !" ประโยคเดียวที่ทอมฟังออก ทำให้เธอเลิกคิ้ว "เป็นอะไรเหรอ น้องหงส์ ?" หงส์เดินตรงออกจากส่วนของสดไปตามทางเดินห้าง ทอมเดินตาม สองสาวลงบันไดเลื่อนมาหยุดยืนบริเวณหน้าร้านเอสแอนด์พี ทอมถามขึ้น "เป็นอะไรหงส์ ? ไม่ซื้อของแล้วเหรอ ?" "พี่แอนดี้ทำให้หงส์หมดอารมณ์" สีหน้าของหงส์ยังไม่คลายความบึ้งตึง "มีอะไรเล่าให้พี่ฟังได้หรือเปล่า ?" หงส์สูดหายใจลึก ค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออก "พี่แอนดี้ชวนผู้หญิงคนอื่นมากินสุกี้ด้วยจริง ๆ" "เค้าเป็นใครเหรอ ? หงส์ไม่ชอบเค้าหรือยังไง ?" "พี่เจนเป็นแฟนเก่าพี่แอนดี้ เมื่อประมาณเกือบสิบปีที่แล้ว พี่แอนดี้กับพี่เจนลงทุนเปิดร้านขายเสื้อผ้าแถวพหลโยธินลงทุนไปสองสามแสน ยังไม่ทันถึงปี พี่เจนก็เลิกกับพี่แอนดี้ แล้วขอเงินที่ลงทุนคืน ทั้ง ๆ ที่ร้านยังไม่มีกำไรคุ้มทุนที่ลงไป แต่พี่แอนดี้ก็คืนเงินให้ไปทั้งหมด อีกไม่กี่เดือนต่อมา พี่แอนดี้ก็รู้ว่า พี่เจนมีแฟนใหม่แล้ว ลงทุนกับแฟนใหม่เปิดร้านขายเครื่องสำอางค์ที่ซีคอนสแควร์" ทอมพยักหน้ารับฟัง หงส์พูดต่อ "เวลาแค่ไม่กี่เดือนแค่นั้น ควายแค่ไหน มันก็รู้ว่า พี่เจนคบกับแฟนใหม่ตั้งแต่ยังไม่เลิกกับพี่แอนดี้ แล้ววางแผนกันไปลงทุนร้านขายเครื่องสำอางค์กันตั้งแต่ยังไม่เลิกกับพี่แอนดี้ แต่พี่แอนดี้กลับคืนเงินทั้งหมดให้พี่เจน ทำไมพี่แอนดี้ต้องทำถึงขนาดนั้น ? พี่แอนดี้มีสิทธิ์ที่จะไม่คืนเงินลงทุนให้ มันต้องเคลียร์บัญชีเจรจากันให้ลงตัวก่อน แล้วความจริง พี่เจนไปคบกับไอ้นั่นตั้งแต่ยังไม่เลิก เงินทั้งหมด ไม่ควรขอคืนด้วยซ้ำ" ทอมพยักหน้าเข้าใจ "หงส์เรียกมันว่า กงก้งชี่เชอ ผู้หญิงรถเมล์ ภาษาจีนหมายถึง ผู้หญิงที่ทำตัวง่าย ไร้ค่า เหมือนรถเมล์สาธารณะที่ใครจะขึ้นมานั่งก็ได้" ผู้ฟังพยักหน้ารับฟังตลอด "แล้วหงส์จะทำไงล่ะ ? ถ้าพี่แอนดี้ชวนเค้ามาแล้ว หงส์ไม่ยอมร่วมกินด้วย พี่แอนดี้คงเสียใจนะ โอกาสที่พี่แอนดี้จะกินสุกี้กับหงส์ได้อีก จะมีอีกเมื่อไหร่ ?" หงส์พยักหน้า "ใช่ ! โอกาสที่เราสองคนพี่น้องจะได้กินสุกี้กันหนึ่งวัน แล้วพี่แอนดี้ก็มาทำลายวันนี้ ด้วยการชวนนังกงก้งชี่เชอมากินด้วย หงส์ไม่อยากนึกต่อเลยว่า นี่พี่แอนดี้กำลังจะกลับไปคบกับผู้หญิงคนนี้ใช่มั้ย ?" ทอมเอื้อมมือไปจับข้อมือทั้งสองข้างของหงส์ "พี่ชายเรา ยังไงก็เป็นพี่ชายเรา เค้าจะรักใครก็ตาม เค้าก็ไม่ได้รักเราน้อยลงไม่ใช่เหรอ ?" เธอรับฟังในคำพูดของพี่สาวคนนี้ แต่อดไม่ได้ที่จะบ่นพึมพำต่อ "ก็ใช่ ! แต่ก็ไม่ควรชวนเค้ามากินสุกี้ที่บ้าน เพราะสุกี้ที่บ้านสำหรับเราแล้ว มันคือเรื่องของครอบครัวเท่านั้น !" ทอมไม่เข้าใจลึกซึ้งในประเพณีประจำครอบครัวของน้องสาวคนนี้ เธอได้แต่ให้ข้อคิดในฐานะเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น "หงส์ก็ใช้เวลากินสุกี้กับพี่ชายให้เต็มที่ ไม่ต้องสนใจว่าใครร่วมโต๊ะอาหารด้วย ขอให้เราได้เห็นพี่ชายเรากินสุกี้โต๊ะเดียวกับเรา ก็น่าจะมีความสุขแล้วนะ" หงส์มีรอยยิ้มออกมา เธอมองหน้าทอม "ค่ะ ! เดี๋ยวซื้อเบียร์ไปกินให้เมา จะได้ไม่ต้องสนใจใครดีกว่า" ***************************************************************************************
เลอหงส์กลับถึงบ้านที่ถนนพัฒนาการก่อนบ่ายสี่โมงเล็กน้อย เอนกใช้รถต่อเพื่อไปหาชลลดา... แฟนสาว เธอนำข้าวของที่ซื้อมาเข้าครัว แล้วขึ้นไปเปลี่ยนชุดเป็นชุดลำลองเสื้อแขนกุด กางเกงขาสั้น กลับลงมาเตรียมของในครัว พี่ชายยังอยู่ในห้องนอนข้างบน ไม่ได้ลงมาข้างล่าง เบียร์สี่กระป๋องถูกแช่ในช่องแข็ง 'คืนนี้ ฉันจะดื่มเบียร์แทนพี่หลงสองกระป๋อง รวมกับของฉันเองอีกสอง แล้วฉันก็จะมีความสุขของฉัน ฉันอาจจะเต้นรำกับพี่หลงก็ได้นะ ถ้าพี่ขอฉัน หรือ ฉันอาจจะเป็นฝ่ายขอพี่เอง' ความคิดคำนึงวนเวียนอยู่ในสมองของหงส์ระหว่างที่เธอกำลังเตรียมอาหารมื้อเย็น เป็นกิจกรรมทางใจที่สามารถสร้างความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆได้โดยไม่ต้องพึ่งพาคนอื่น 'ผู้ชายคนต่อไปที่ฉันจะได้เต้นรำด้วย เขาจะสูงทั้งร่างกาย และ จิตใจ หรือเปล่านะ ?' ***************************************************************************************
อาหารทั้งหมดถูกเตรียมพร้อมตั้งแต่ก่อนหกโมง เพียงแค่ตั้งซุปบนเตาไฟฟ้า เนื้อสัตว์ ผัก และ เครื่องสุกี้ต่าง ๆ ก็พร้อมจะออกจากตู้เย็นมาเรียงรายอยู่บนโต๊ะ นาฬิกาบนผนังห้องรับแขกบอกเวลา หกโมงยี่สิบ เสียงพี่ชายคุยโทรศัพท์กับแขกคนสำคัญที่หน้าห้องนอน ดังลงมาถึงข้างล่าง "เข้ามาได้เลย ! แล้วมากดออด พี่จะลงไปรอข้างล่าง" แอนดี้อยู่ในชุดลำลองเสื้อยืดสีแดงสด กางเกงขาสามส่วน กำลังเดินลงบันได "อาฟ่ง ! เดี๋ยวแขกกำลังมาแล้ว ห้านาทีคงถึงหน้าบ้าน" เสื้อสีแดงสด ! รอยยิ้มของพี่ใหญ่ !.... พี่ชายกำลังมีความสุขเหมือนกับวันตรุษจีน ! ภาพของพี่ชายที่เธอกำลังเห็น ทำให้จิตเริ่มขุ่นมัวขึ้นมาอีกครั้ง การได้กินสุกี้กับนังกงก้งชี่เชอ ทำให้พี่ชายมีความสุขขนาดนี้เชียว แล้วเธอจะเหลือความสำคัญอะไรในค่ำวันนี้ ? ซีฟ่งลุกพรวดขึ้นยืน "พี่ใหญ่ กินกันไปก่อนแล้วกัน ! ของทั้งหมดอยู่ในตู้เย็น ฉันไม่หิว !" แล้วเธอก็เดินก้าวผ่านหน้าพี่ชาย ขึ้นบันไดไปข้างบน แอนดี้มองตามหลังน้องสาวด้วยความฉงน น้ำเสียงของน้องสาวบอกถึงอารมณ์ที่ผิดปกติสามัญได้อย่างชัดเจน ไม่กี่อึดใจ เสียงปิดประตูห้องดัง 'ปัง !' ก็ทำให้แอนดี้ต้องสะดุ้ง ท่าทางบรรยากาศของอาหารมื้อนี้ คงจะไม่ราบรื่นดั่งที่เขาหวังไว้แล้ว ซีฟ่งทรุดตัวลงนั่งบนเตียง หยิบรูปถ่ายในกรอบบนหัวเตียงขึ้นมาดู ภาพสามพี่น้อง...พี่ใหญ่ พี่หลง และ เธอ กำลังหัวเราะอยู่บนทางเดินข้างถนนที่มีคนขวักไขว่ ภาพนี้ถูกถ่ายที่ซิมซาจุ่ย เมื่อครั้งที่ทั้งสามคนได้มีโอกาสไปเที่ยวฮ่องกงเมื่อสี่ปีที่แล้ว เสียงกดกริ่งดังขึ้น อารมณ์ขุ่นมัวของหงส์ก็เริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เมื่อคิดว่า ผู้หญิงรถสาธารณะคนนั้น กำลังก้าวเข้ามาในบ้านของเธอ มือรีบคว้าไอพอดที่อยู่บนหัวเตียง แล้วเสียบหูฟัง เปิดเพลง.... ตัดตัวเองออกจากโลกภายนอกทันที เป็นจำนวนกี่เพลงผ่านไป เธอก็ไม่ได้นับ จนเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทำให้เธอรู้สึกตัว 'ตึง ๆ ๆ ๆ !' "อาฟ่ง ! อาฟ่ง ! เป็นอะไรหรือเปล่า ? ทำไมเรียกแล้วไม่ยอมตอบ ?" เสียงพี่ชายเรียกอยู่ที่หน้าประตู เธอรีบถอดหูฟัง วางไอพอดลงบนเตียง แล้วเดินมาเปิดประตูห้อง ใบหน้าพี่ชายที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอมีสีหน้าเป็นกังวล ภาพใบหน้าที่ยิ้มแย้มหายไปแล้ว พี่ชายพูดภาษาจีนกลางด้วยน้ำเสียงที่เบาลง "อาฟ่ง ! ฉันขอโทษ ! ฉันรู้แล้วว่าเธอเป็นอะไร ฉันไม่ควรเชิญแขกมาในวันนี้โดยไม่ถามเธอก่อน ฉันขอโทษ ! ฉันจะบอกเขาให้กลับไป แล้วเราสองคน มากินสุกี้กัน" สายตาของอาฟ่งมองผ่านไหล่ของพี่ชาย เห็นแขกของพี่ชาย ยืนอยู่บริเวณที่พักบันได เงยหน้ามองขึ้นมา เมื่อสบตากับเธอ เขาโค้งหัวให้ ซีฟ่งกลับสะดุ้ง "พี่รุ่ง !" __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ หากท่านต้องการอ่าน อภิญญาฆราวาส ตอน 21 กลับขึ้นด้านบน
สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ |
|||||||
|
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
