 |
| ||||||
| |||||||
เจ้ากรรมเมื่อคืนคงแค้นติดพัน สะสมมาข้ามศตวรรษ แอนดี้สัมผัสได้อย่างนั้น.... .... แล้วทำไมต้องปล่อยให้เขามีชีวิตรอดมาถึงวันนี้ ? ถ้าชีวิตจะจบไปตั้งแต่เมื่อคืน เขาก็จะไม่เสียใจเลยแม้แต่น้อย ด้วยความอ่อนเพลียละเหี่ยใจที่เกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้เขาตัดสินใจโทรศัพท์หาพระอาจารย์ที่วัดนาคโขง เสียงของหลวงพ่อสอนยังคงสดใสไร้อาการของคนป่วย แต่ข้างในร่างกายของท่าน ยังมีโรคภัยเบียดเบียนอยู่ไม่เว้นวัน สิ่งที่หลวงพ่อสอนให้คำแเนะนำในวันนี้ มีแต่เรื่องของการให้กำลังใจล้วน ๆ ต่างจากการสั่งสอนอบรมทุกครั้งที่จะมีคำตำหนิปนอยู่ ".... เธอคงเข้าใจแล้วนะ ว่าทั้งเทวดา ทั้งบริวารที่ติดสอยห้อยตามเธอ กำลังรอเธอให้ปฏิบัติภารกิจเพื่อนำทางพวกเค้า แล้วที่ผ่านมาเธอก็ทำได้ดีมาก ชั้นก็ภูมิใจในตัวเธอ" แอนดี้พูดด้วยเสียงที่เอื่อยเฉื่อย "เมื่อคืน..... ผมไม่ไหวจริง ๆ ครับ ผมอาราธนาหมดทุกองค์ครบถ้วนเลย ให้มารับผมไปได้แล้ว ดูท่าทางเจ้ากรรมก็อยากให้ผมทรมานถึงระดับนั้น ผมเชิญหมดทุกองค์ พระพุทธเจ้าทุกพระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้า พระอรหันต์ หลวงพ่ออุทัยธานี หลวงปู่ปาน หลวงปู่โต ท่านลุงพุดพระยายม ครบหมด ผมไม่เอาแล้วกับร่างกายนี้ ถ้าเจ้ากรรมอยากได้ ก็ให้เค้าไปเลย เป็นคืนที่แย่ที่สุดในชีวิต ผมไปทำอะไรรายนี้ไว้ครับ ?" เสียงหลวงพ่อตอบมาตามสาย "รายนี้เธอไปทรมานเค้าไว้ เธอไม่ฆ่าเค้าทันที แต่เธอทรมานเค้าก่อน ด้วยการกรีดท้อง แล้วปล่อยให้ไส้ทะลัก เลือดไหลจนหมดตัว ค่อย ๆ ตายอย่างช้า ๆ" เสียงถอนหายใจฟืดของลูกศิษย์ดังเข้ามาในสาย "เรื่องเมื่อคืนน่ะ ชั้นรู้ เพราะผีไปบอกน่ะ เค้าบอกว่า ไอ้สิงห์มันถอดใจแล้ว มันจะลาสังขารแล้ว ชั้นก็รู้ว่ามันหนัก ถามลุงพุด ลุงท่านก็บอกว่ายังไงก็ไม่รับ เพราะยังไม่ถึงเกณฑ์ ชั้นก็ถามไปทั่วเหมือนกัน ได้ความยังงี้นะ ตั้งแต่ต้นสัปดาห์หน้าไป อาการป่วยของเธอจะดีขึ้น เพราะที่หนักที่สุด มาทวงกันเกือบหมดแล้ว ที่เหลือนับว่าไม่เท่าไหร่นะ ไม่ทำให้เธอเป็นเท่าเมื่อคืนแน่ ๆ" แอนดี้นิ่งคิดสักพัก "สาธุครับ ! ผมก็ไม่มีทางเลือก จะตายก็ตายไม่ได้ ถ้าที่เหลือไม่หนักเท่าเมื่อคืน ผมก็จะพยายามทนครับ แต่ผมสารภาพตามตรงว่า เมื่อคืนผมมันขี้ขลาดเกินกว่าจะทนไหว ใจผมไม่สู้แล้ว ผมไม่มีความอดทนที่เหมาะสมจะเป็นศิษย์ของหลวงพ่อสอน ผมนี่มันเลวจริง ๆ" เสียงหลวงพ่อหัวเราะมาตามสาย "เธอคิดผิดแล้ว ! สิ่งที่เธอทำ แม้แต่สองตัวนั้น พระโป่ง กับ พระหมู ก็ยังยกย่อง เธอสามารถทนกับความเจ็บป่วยที่เจ้ากรรมนายเวรมาทวงทุกคืน เพื่อปฏิบัติภารกิจเพื่อชั้น และ เพื่อบริวารของเธอ เธอทนรับสภาพอย่างนี้เพื่อปฏิบัติภารกิจเพื่อพระศาสนา ถ้าใครไม่ยกย่องเธอ ก็เลวเต็มทนแล้ว ! การที่เธอทนกับสภาพความเจ็บป่วยไม่ไหว นั่นไม่ใช่เรื่องผิดปกติ ระบบประสาทยังไม่ตาย มันก็รับเวทนาได้ แต่ด้วยใจของเธอที่ไม่มีความแค้นเคืองในเจ้ากรรมนายเวร มีแต่อารมณ์เบื่อหน่ายในร่างกาย เห็นว่าร่างกายนี้เป็นทุกข์ พิจารณาถึงการเกิดมามีร่างกายแบบนี้ว่า ไม่ว่าอีกกี่ชาติ ก็หาความสุขไม่เจอ เธอคิดซ้ำ ๆ พิจารณาซ้ำ ๆ แบบนี้ ถือว่าเป็นวิปัสสนาไปในตัว ทำแบบนี้ต่อไป ไม่นานนัก สังขารุเปกขาญาณมันจะเกิด มันจะรู้สึกเฉย ๆ ในร่างกาย เฉยในความป่วยไข้ เฉยในเหตุการณ์ต่าง ๆ ของโลกใบนี้ เห็นทุกอย่างในโลกใบนี้เป็นทุกข์ ทุกอย่างจะต้องสลายตัวในที่สุด ไม่มีอะไรเป็นของเธอเลย เธอก็จะจบกิจได้" คำสอนสั่งที่มาพร้อมกับคำชมเชยของพระอาจารย์ เป็นที่ซาบซึ้งประทับใจลูกศิษย์คนนี้อีกครั้ง "สาธุ ! ผมกราบขออภัยในความขี้ขลาดของเมื่อคืนด้วยครับ" "ไม่เป็นไรนะ ! เธอเป็นคนกล้าหาญมากต่างหากล่ะ ต่อไปนี้อาการป่วยของเธอ จะดีขึ้น แล้วเธอก็อย่าเรียกใครต่อใครมารับไปอีกแล้วนะ ไม่สมควร เธอเป็นศิษย์ชั้น เธอมีบารมีพอสมควร เวลาเธอเรียกร้องแบบนั้น ข้างบนเค้าเดือดร้อนกันนะ ร้อนอาสน์กันเป็นแถว อย่าทำแบบนั้นอีกนะ !" "ครับ หลวงพ่อ !" การสนทนาจบลงด้วยความอิ่มเอิบ เพียงแค่ได้ระบายความในใจบ้างในฐานะปุถุชนที่ยังไม่บรรลุอริยผล ก็คลายความเขม็งเกรียวของจิตไปได้อย่างมาก ความปีติเกิดขึ้นจากคำชมเล็กน้อยที่ได้ยินจากพระอาจารย์ พระในวัดนาคโขงทุกองค์ต่างรู้ดีว่า หลวงพ่อสอนจะไม่ชมพระลูกวัดบ่อยนัก ท่านจะมีปิยวาจาให้กับญาติโยมที่มาทำบุญเสมอ แต่กับพระลูกศิษย์ ท่านจะเข้มงวดในการปฏิบัติ ตำหนิเยอะ ชมน้อย เป็นปกติ การได้รับคำชมในวันนี้ นับว่าคุ้มค่า เป็นที่น่าภาคภูมิใจ เป็นแรงใจให้ต่อสู้กับภารกิจของวันต่อ ๆ ไปได้อีกนาน ***********************************************************************************************
แอนดี้ใช้เก้าอี้ยาวในห้องโถงชั้นสองของเรือนไม้ เป็นที่สนทนากับ สเตฟาน รูห์มัน ครูสอนกรรมฐานญาณแปดเชื้อชาติเยอรมัน สิงห์ชุดดำหยิบภาพถ่ายยื่นให้ครูสตีฟดู "นี่ครับ ครูสตีฟ รูป ! เธอชื่อ มัณฑนา ไตรสรณ์" ครูชาวเยอรมันศรีษะเถิก เบิกตากว้าง พิจารณารูปที่เห็นอยู่ข้างหน้า เพียงไม่กี่วินาที เขาพยักหน้ารับ "โอเค ! ได้ครับ ! ต้องการเร็วขนาดไหนครับ ?" "เรื่อย ๆ ดีกว่าครับ ผมต้องเจอกับเค้าเป็นประจำทุกอาทิตย์ ค่อย ๆ รู้ไปทีละนิดก็ได้ ถ้าผมสงสัยเป็นจุด ๆ ผมถามครูสตีฟเป็นจุด ๆ ได้ใช่มั้ยครับ ?" สตีฟพยักหน้า "อย่างนั้นจะดีที่สุด ! ถ้าไม่ถามเจาะจงมา ผมก็ไม่รู้จะดูตรงไหนเหมือนกัน เห็นแค่นี้ ก็รู้แต่ว่า เธอก็มีบุญเก่าเยอะเหมือนกัน พลังจากรูปถ่ายเธอบอกได้" "ครูสตีฟดูออร่าจากรูปถ่ายได้มั้ยครับ ?" สตีฟสั่นหัว "ไม่ต้องดูออร่า ! ใช้ญาณแปดเลย สะดวกกว่า วิชาดูออร่านี่ มีไว้สอนคนที่ไม่ได้ญาณแปด" แอนดี้นึกได้ก็ผงกหัว ขำกับตัวเอง "อือ ! จริงซีนะ ! ได้ญาณแปดนี่ก็รู้อดีตอนาคตปัจจุบันหมดแล้ว จะไปเรียนออร่าอีกทำไม ? เอ๊ะ ! ครูครับ อย่างคนเรียนออร่า หรือ เรกิ โดยที่ไม่ได้เรียนญาณแปดนี่ เค้าจะได้ตาทิพย์ไปด้วยหรือเปล่าครับ ?" ครูเยอรมันไม่ต้องใช้เวลาขบคิดนาน เขาพยักหน้าทันที "เป็นไปได้ ! คนเล่นสมาธิที่ถนัดจับแสงสว่าง พวกนี้ได้ตาทิพย์ได้ง่าย เพียงแค่ถ้ารู้จักอารมณ์ว่า อารมณ์ไหนคลิก แล้วส่วนใหญ่ คนพวกนี้จะติดตาทิพย์มาด้วย แต่ไม่รู้ตัว คือ เค้าไม่มั่นใจว่า อารมณ์ที่รู้แบบนั้น ที่มันแว่บเข้ามาเป็นพัก ๆ นั้น มันเป็นเรื่องจริง หรือ เป็นแค่อุปาทาน แต่ถ้าเค้าตั้งใจฝึกให้คล่อง เค้าจะตัดอุปาทานออกได้" แอนดี้พยักหน้าเข้าใจ เขาถามคำถามต่อ "ถ้างั้น อย่างแพทตี้ ลูกศิษย์ของครูสตีฟคนนั้น เค้าอาจจะมีความสามารถอย่างอื่นได้อีก นอกจากเรกิ กับ การดูออร่าใช่มั้ยครับ ?" สตีฟนึกถึงลูกศิษย์สาวน้อยคนเก่ง แล้วพยักหน้าทันที "แพทตี้เหรอ ? โอว.... ใช่ ! แพทตี้เคยได้อภิญญามาหลายร้อยชาติติดกัน แล้วของเก่าเค้าตามมาเยอะนะคุณแอนดี้ เด็กคนนี้หัวไว มีพลังมาก" คำถามที่ตรงเป้าอีกหนึ่ง ถูกยิงออกไปทันที "ถ้าแพทตี้ไปใช้วิชาของเค้าไปทำอะไรบ้าง ครูสตีฟจะรู้มั้ยครับ ? อย่างเช่น สมมุติ เค้าไปรักษาใครบ้าง เค้าไปทดลองวิชากับใคร วันไหน เมื่อไหร่ ครูสตีฟรู้ได้มั้ยครับ ?" "ถ้ากำหนดจิตถาม ก็อาจจะรู้ได้นะ" แอนดี้พยักหน้า "อ้อ ครับ ! แต่ไม่ใช่รู้แบบออโต้ คือ รู้ตลอดเวลานี่ ไม่ได้ใช่มั้ยครับ ?" คู่สนทนาหัวเราะ "ฮ่า ๆๆ ! รู้ตลอดเวลาเลยเหรอ ? วัน ๆ ผมคงไม่ต้องทำอะไรเลย ผมมีลูกศิษย์เรียนออร่า เรียนญาณแปด เรียนเรกิ รวมทั้งหมดยี่สิบกว่าปี น่าจะเกินพันคน...." แอนดี้พยักหน้าทันที ไม่ต้องรออีกฝ่ายพูดจบ แล้วเขาก็หัวเราะไปด้วย "ฮ่า ๆๆ ! สมองระเบิดแน่ ๆ แบบนั้น หมดคำถามแล้วครับ ผมฝากเรื่องของคุณมัณฑนานี่ด้วยนะครับ" ครูสตีฟก้มลงมองที่รูปภาพอีกครั้ง "ได้ครับ ! ถ้าเป็นกิจของคุณแอนดี้ ผมขอร่วมบุญด้วยความเต็มใจ" แอนดี้ยกมือไหว้ครูสตีฟ "ขอบคุณครับ !" ครูเยอรมันยกมือรับไหว้ "ผมขอตัวลงไปข้างล่างเก็บของก่อน เย็นนี้มีนัดทานข้าวเย็น" สิงห์ชุดดำส่งยิ้มให้ ขณะที่อีกฝ่ายลุกจากเก้าอี้ เดินผละไป เขานึกถึงสิ่งที่สัมผัสได้เมื่อวันที่แพทตี้กราบมอบตัวเป็นลูกศิษย์ มีพลังบางอย่างอยู่ในตัวเด็กคนนี้ที่อธิบายได้ลำบาก พลังเหล่านั้นไม่ได้แสดงออกมาทางรูปร่างผิวพรรณใด ๆ เลย จะหาคนธรรมดาที่จะรู้ถึงสิ่งที่เด็กคนนี้มีภายใน...เป็นไปไม่ได้แน่ ๆ ! จู่ ๆ เสียงเรียกจากท่านลุง ก็ดังก้องในจิต "ไอ้ลูกแมว ! ลงไปดูข้างล่าง เร็ว ! เค้ามุงอะไรกันอยู่น่ะ !" "มุงอะไรครับ ?" "มุงหลังคามั้ง ?" พรหมท่านลุงตอบด้วยความยียวน แอนดี้หัวเราะหึ ๆ "งั้นก็ปล่อยให้มุงต่อไป ผมไม่มีหน้าที่ต้องไปรับผิดชอบหลังคาบ้านใคร" ท่านลุงเกาหัว "เอ๊ะ ไอ้นี่ ! ชั้นบอกให้แกลงไป แกก็ลงไปซีวะ ถ้าแกไม่เชื่อชั้น แล้วแกจะมีชั้นไว้ทำไม ?" "ผมไม่ได้ไม่เชื่อท่านลุง แต่ท่านลุงชอบเล่นเหมือนเด็ก แทนที่จะบอกผมว่าเกิดอะไรขึ้น กลับมาบอกว่าเค้ามุงอะไรกัน ท่านเป็นถึงชั้นพรหม ถ้าท่านเองยังไม่รู้เลยว่าเค้ามุงอะไรกัน ผมก็คงไม่มีความสามารถเกินท่านหรอกครับ" พรหมขี้โมโหยืนท้าวสะเอว "ไอ้นี่มันจะยั่วให้ชั้นจุติให้ได้ ! แกทำให้ชั้นโกรธนี่ ชั้นตายเลยนะ !" แอนดี้กลับหัวเราะ แล้วยกมือไหว้ "ขออภัยครับ ! ท่านลุงอย่าโกรธนะ เทวดาโกรธนี่ ...ได้ลงมาเกิดเป็นหมาเลยนะ" "มึงน่ะสิ หมา ! กูไม่เคยโกรธ ! แต่มึงอย่าแหย่มาก เดี๋ยวมีเรื่อง ! ตกลงแกจะไม่ลงไปใช่มั้ย ?" "ลงครับ ! ข้างล่างเค้าเรียนกรรมฐานกันเสร็จแล้วเหรอ ? " พรหมหนุ่มสะบัดหน้าอย่างแรง "ม่ายรุ !" "แน่ะ ! แค่นี้ไปดูให้ผมหน่อยก็ไม่ได้" "ข้าเป็นคนรับใช้เอ็งหรือยังไง ?" หลานชุดดำหัวเราะหึ ๆ "เดี๋ยวก็กูมึง เดี๋ยวก็ข้าเอ็ง ท่านลุงแบ่งชนชั้นด้วยคำพูดจา ถือว่ามีอัตตาสูง ดูตัวอย่างครูสตีฟสิครับ ตาทิพย์แม่นเป๊ะ อภิญญาเหลือ ๆ เวลาพูดทำไมเค้าพูดสุภาพได้ ?" ร่างกายของพรหมหนุ่มขยายใหญ่ขึ้นสิบเท่า ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดง เขี้ยวโผล่จากเหงือกงอกยาวออกมา "อ้ายลูกหมา ! มึงริอ่านสอนกู ! อย่ามานับญาติกันต่อไป อ้าย........." "อ้าว ! เป็นยักษ์ซะเลย !" หลานจอมกวนรีบผุดลุกจากเก้าอี้ วิ่งตรงไปยังบันได ***********************************************************************************************
สิงห์ในชุดดำ เดินย่ำเท้าลงบันไดมาจากชั้นสอง ใบหน้ายังเปื้อนยิ้ม มีความสุขเล็ก ๆ ที่ได้แหย่สหายทิพย์ชั้นพรหมเล่น ที่เก้าอี้ยาวริมผนังกำแพงห้อง มีผู้คนสามสี่คนยืนรวมกลุ่มมุงอะไรกันอยู่ แอนดี้เดินมุ่งหน้าไปที่จุดนั้นทันที พนักงาน รปภ. หญิงที่ยืนอยู่หลังสุด หันมาเมื่อแอนดี้เดินไปถึง "อ้อ...! คุณแอนดี้ !" "มุงอะไรกันเหรอ ?" "นักเรียนคนนี้ เข้าฌานอยู่ค่ะ ไม่กลับมาเข้าร่างซักที" รปภ.หญิงตอบ แล้วชี้มือไปที่โซฟา ครูสตีฟเป็นหนึ่งในคนที่มุงอยู่ด้วย ให้ความเห็น "ไม่ใช่ละมั้ง ! คนนั่งสมาธิไม่น่าจะนั่งท่านี้ แปลกไปหน่อยมั้ง !" แอนดี้มองเห็นผู้หญิงคนหนึ่ง นั่งบนเก้าอี้ยาว แต่ลำตัวเอียงกึ่งนอน คอพับตกมาเกือบชนไหล่ เส้นผมปรกหน้าผาก และ แก้ม เขา ขมวดคิ้ว แล้วพูดขึ้น "เป็นนักเรียนของชั้นไหนเหรอครับ ? วันนี้บ่ายสอนสุขขวิปัสสโกนี่ครับ แต่ไม่น่าจะมานั่งสมาธินอกห้อง ท่าทางแบบนี้ น่าจะเป็นฌานเต็มกำลังแล้ว คือ ออกไปทั้งจิต แล้วทิ้งร่างไว้" แอนดี้เห็นครูยาใจยืนอยู่ข้าง ๆ โซฟา เธอชะโงกหน้ามามองแอนดี้ "อ้าว คุณแอนดี้ มาด้วยเหรอ ?" ครูสตีฟพยักหน้า "ใช่ ! นักเรียนคนนี้คงถอดจิตด้วยฌานเต็มกำลัง ไปทั้งจิต คงต้องรอจิตเธอกลับมาเข้าร่าง ตอนนี้ก็อย่าเพิ่งแตะต้องตัวเธอนะ" รปภ.หญิงคนเดิม พูดกับแอนดี้ "หนูลองเรียกดัง ๆ ว่า คุณคะ คุณคะ ข้าง ๆ หู เป็นสิบครั้ง เธอไม่ขยับเลยค่ะ !" "ไม่ใช่ว่าตายไปแล้วนะ ! ถอดจิตไปนิพพานเลย" แอนดี้หยอกเล่น ครูยาใจก้มลง แล้วใช้มืออังที่จมูกของหญิงคนนั้น ปลายนิ้วของครูยาใจรู้สึกถึงลมหายใจเข้าออก "ยังหายใจอยู่ !" ครูสตีฟพูดขึ้น "ครูยาใจเป็นครูสอนสุขขวิปัสสโกวันนี้นี่ครับ จำหน้านักเรียนไม่ได้เหรอครับ ?" ครูหญิงเอียงคอดูใบหน้าของสาวถอดจิต "ผมบังหน้า มองไม่ออกว่าเป็นใคร เดี๋ยวขอเขี่ยผมขึ้นไปก่อน เอ๊ะ... ! ถ้าถอดจิตเต็มกำลัง เราแตะต้องตัวเธอไม่ได้ใช่มั้ยคะ ?" ทุกคนมีสีหน้าครุ่นคิดทันที แอนดี้ถามขึ้น "งั้นใช้ลมเป่าได้มั้ยครับ ? โดนลมไม่น่าเป็นไรมั้ง ใช้ปากเป่าผมขึ้นไป จะได้เห็นหน้าชัด" เขาพูดแล้วก็ขำตัวเอง "ทำอย่างกับมีตัวอะไรมานอนตายในบ้าน จะเอามือเขี่ยก็ไม่กล้า" ครูยาใจหัวเราะตาม "คุณแอนดี้นี่ก็...." แล้วเธอก็ก้มลง เป่าเส้นผมของสาวถอดจิตให้พ้นจากใบหน้า ลมแรงพอสมควรจากปากครูยาใจ พัดเส้นผมเปิดขึ้นหลายวินาที หมดลมเป่าจากปาก ผมก็ตกลงมาปรกหน้าตามเดิม "เอ๊ะ ! นั่น... !" เสียงของแอนดี้ดังลั่น ทุกคนหันมามองแอนดี้ "ผมรู้จักคนนี้ อาจารย์เป่าอีกทีสิครับ" ครูยาใจเป่าลมจากปากอีกครั้ง คราวนี้แอนดี้แทรกตัวเข้ามาถึงโซฟา เขาก้มลงคุกเข่า "ใช่แน่ ๆ ! อาจารย์ครับ รบกวนเป่าอีกที" ครูยาใจมองหน้า ทำตาถลึง "สุดท้ายแล้วนะคุณ ครูจะเป็นลมแล้ว" เธอตั้งใจเป่าอีกครั้ง ครั้งนี้แรงกว่าเดิม ด้วยความตั้งใจอย่างเต็มที่ ทำให้น้ำลายกระเซ็นติดที่แก้มของสาวถอดจิตไปด้วย เสียงหัวเราะของทุกคนดังขึ้น ไม่เว้นแม้กระทั่งแอนดี้ "ฮ่า ๆๆ ! พอแล้วครับอาจารย์ ! เดี๋ยวมีเสลดติดมาด้วย" ครูยาใจยกมือตีแขนแอนดี้ "นี่แน่ะ ! ไม่ไหวแล้ว จะเป็นลม" เมื่อแอนดี้มั่นใจแล้วว่าเขารู้จักเธอผู้นี้ จึงยืนขึ้น แล้วหันไปที่รปภ. หญิง "น้องเห็นผู้หญิงคนนี้ตอนเดินเข้ามาหรือเปล่า ?" รปภ.หญิงส่ายหัว "เปล่าค่ะ ! หนูเห็นก็ตอนเธอนั่งอยู่ที่นี่แล้ว" "ถ้างั้น ! รปภ. ที่รั้วข้างหน้า ก็ต้องเห็น ช่วยวิทยุไปถามข้างหน้าหน่อย ว่าเห็นผู้หญิงคนนี้เข้ามาที่นี่หรือเปล่า ? เค้าเข้ามายังไง ?" รปภ. รีบติดต่อวิทยุสื่อสารตามที่แอนดี้บอก เขาก้มลงคุกเข่าอีกครั้ง "ผมรู้จักผู้หญิงคนนี้ครับ คงไม่ใช่การถอดจิตแล้วล่ะครับ" แอนดี้ค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้างของเธอ แล้วเขย่าเบา ๆ "ญา ! ญาครับ ! เกิดอะไรขึ้น ? ญามานอนอยู่ตรงนี้ได้ยังไง ?" ไม่มีปฏิกริยาโต้ตอบจากร่างที่ไร้สติ เขาเขย่าแขนของเธอทั้งสองข้างด้วยแรงที่มากขึ้น จนหัวผงกไปมา "ญา ตื่น ตื่น ! ญาเป็นอะไร ?" ได้ผล ! สาวขี้เซาเริ่มเผยอเปลือกตาขึ้น "ท่านน่ะเอง !" เสียงพึมพำเบา ๆ ดังลอดมาจากปาก เธอเอื้อมมือข้างหนึ่งขึ้นมาช้า ๆ แล้ววางลงที่บ่าของแอนดี้ เหนือความคาดคิดใด ๆ เธอจิกเล็บด้วยนิ้วโป้ง แล้วกดลงที่ซอกคอของเขาอย่างแรง "โอ๊ย !" แอนดี้อุทานเบา ๆ เขาใช้มือจับที่ข้อมือเธอที่กำลังจิกคออยู่ แล้วบิดมือออก "ญา จิกผมทำไม ? ญาตั้งสติก่อน เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงมานอนอยู่ตรงนี้ ?" เสียงหัวเราะหึ ๆ ดังลอดมาจากลำคอ แต่เปลือกตาปิดสนิทลงไปแล้ว "ใครจิกท่าน ? ทำไมข้าไม่รู้สึกเจ็บเลย ?" "ญาจะเจ็บได้ยังไง ก็ผมเป็นคนโดนจิกต่างหาก" แอนดี้ยกมือคลำบริเวณคอที่โดนจิก รู้สึกแสบ เสียงพึมพำยังลอดมาจากปากที่แทบจะไม่เผยอออกจากกัน "ก็ท่านแกล้งข้า.... ท่านโขกหัวข้า" เสียงรปภ. หญิงพูดขึ้น "ที่รั้วข้างหน้าบอกว่า ผู้หญิงคนนี้ ลงจากรถแท็กซี่แล้วเดินเข้ามาที่นี่ค่ะ !" ทันใดนั้น สาวไร้สติยกมือทั้งสองข้าง โอบรอบคอของแอนดี้ แล้วโน้มหัวเธอเองเข้าซบหน้าอกเขา "กอดท่านอย่างนี้...ซาบาย....!" __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ 1< อ่านหน้า กลับขึ้นด้านบน สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ |
|||||||
|
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
