 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท
หงส์เดินไปปิดเครื่องเสียง แล้วจัดการเปิดผ้าม่านสองด้านที่ถูกปิดอยู่ เจ้าของบ้านเดินลงมาถึงชั้นล่าง เห็นแขกคนสำคัญ ยืนเก้ ๆ กัง ๆ อยู่กลางห้องรับแขก "อ้าว รุ่ง ! ยืนหลับเหรอนั่น !" น้องสาวก้มลงหยิบกระป๋องเบียร์เปล่าบนโต๊ะรับแขก แล้วเดินไปบริเวณครัว แอนดี้พูดกับรุ่ง "ขอโทษทีนะรุ่ง พี่คุยธุระเรื่องด่วนนานไปหน่อย นั่งก่อนสิ" รุ่งทรุดตัวลงนั่งบนโซฟา "คุยอะไรกับหงส์ล่ะ ถึงหน้าตางัวเงียยังงี้ ?" เจ้าบ้านถามขึ้น สายตาที่หวานฉ่ำเหมือนน้ำเชื่อมของรุ่ง กลอกตาอย่างเชื่องช้ามาที่แอนดี้ "พี่แอนดี้ขายปืนไปแล้วจริง ๆ ใช่มั้ยครับ ?" แอนดี้พยักหน้า "ใช่ ! ทำไมเหรอ ?" รุ่งสั่นหัว แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ พี่ใหญ่มองหน้าน้องชายนอกสายเลือด ก็รู้ทันทีว่า สติของเขาเหลืออยู่แค่ไม่ถึงครึ่ง ใบหน้าของรุ่ง ทำให้แอนดี้หัวเราะเบา ๆ "มึนแล้วล่ะสิ ! กินไปกี่กระป๋องล่ะ ?" รุ่งยกมือชูสามนิ้ว "เกือบจะสามครับ" แอนดี้พยักหน้ารับรู้ "พี่มีเรื่องจะไหว้วานให้รุ่งช่วย แต่.... ดูจากสภาพตอนนี้แล้ว สงสัยคงจะคุยกันวันหลังดีกว่า" สายตาที่เชื่องช้าของเขา ยังมีสมาธิอยู่กับหางตาตัวเอง รอว่าเมื่อไหร่ หงส์จะเดินกลับมาจากบริเวณครัว แอนดี้ ยกมือแตะที่เข่ารุ่ง "ยังไง ? จะนอนที่นี่มั้ย ? พรุ่งนี้ตื่นเช้าค่อยไปก็ได้ ถ้ากลับไม่ไหว" รุ่งรีบผุดลุกขึ้นยืน แล้วปฏิเสธด้วยเสียงที่ดัง "ไม่ ! ชิบหายแน่ ๆ !" เสียงดังผิดปกติของแขกประจำบ้าน ทำให้เจ้าบ้านประหลาดใจ "เฮ่ย ! เป็นอะไร ?" แอนดี้เริ่มคิดนอกเรื่อง "หรือว่ารุ่งสัมผัสอะไรได้ ?" พระนางจันทิมาอาจจะสื่อสารกับรุ่ง ทำให้รุ่งเกิดความรู้สึกกลัว แอนดี้รีบตั้งจิตสื่อกับพระนางทันที 'พระนางครับ ! เรื่องที่พระนางต้องการให้รุ่งช่วย ผมขอเป็นคนเจรจากับรุ่งเอง ตอนนี้เค้าเมาอยู่ ขอพระนางได้โปรดให้เป็นหน้าที่ผม อย่าทำให้เค้ากลัวเลยครับ' เสียงพระนางสื่อสารตอบกลับมาทันที "ท่านนี่จะไม่วิตกจริตเกินไปหน่อยรึ ? เรายังมิได้ทำการอันใด แตะต้องน้องชายของท่านเลย สิ่งที่น้องชายท่านสัมผัส มิใช่เราดอก" แอนดี้ยืนขึ้น จับแขนรุ่ง "รุ่ง ! สัมผัสอะไรได้เหรอ ?" เขารีบยกมือโบกปัดอย่างรวดเร็ว "ยัง ! ยังไม่ได้สัมผัสเลย ! ผมสาบานได้ ! แค่เฉียด ๆ เท่านั้นเอง ผมยังไม่ได้สัมผัสนะครับ" เขาปฏิเสธพัลวัน ลิ้นแทบพันกัน ในใจนึกรู้สึกศรัทธาในตาทิพย์ของเจ้าของบ้าน "พี่แอนดี้ครับ ! ผมขอออกไปเดินเล่นนอกบ้านก่อนได้มั้ยครับ ? ขอเวลาซักสิบนาทีนะครับ เดี๋ยวกลับเข้ามา ขอสูดอากาศข้างนอกก่อน" ****************************************************************************************
คืนที่ฟ้ามีเมฆหมอกเป็นหย่อม ๆ ในปลายฤดูร้อน ดาวดวงน้อย ๆ ยังพอส่องแสงผ่านมาได้บ้าง รุ่งเงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่ใกล้ประตูรั้วบ้าน ลมที่โชยมาเอื่อย ๆ อาจจะช่วยให้เขาสร่างจากฤทธิ์น้ำเมาได้บ้าง แต่ภาพใบหน้า และ กลิ่นของคู่เต้นรำเมื่อครู่ ยังรบกวนจิตใจอยู่ เสียงพูดแผ่ว ๆ คำว่า 'กล้า ๆ หน่อย พี่รุ่ง !' ทำให้สมองของเขาทำงานหนักขึ้นเป็นสิบเท่า ความหมายของเธอ คือ อะไร ? ภาพริมฝีปาก และ กลิ่นลมหายใจของเธอ ยังคงอบอวลอยู่ในความทรงจำ ....หากเขาได้ทำมันลงไปจริง ๆ ...... ชิบหาย แน่ ๆ ! รุ่งถึงกับอุทานออกปาก "เหี้ยจริง ๆ ! กูทำอะไรลงไปวะ ?" ใบหน้าของอดีตครูฝ่ายปกครองสมัยมัธยมปลาย ผุดขึ้นมาในมโนภาพของเขา เขาควักโทรศัพท์มือถือมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกดเบอร์เพื่อนซี้ "วิทย์ อยู่ไหน ? ช่วยมารับกูหน่อยได้มั้ย ? ...." รุ่งบอกทางให้เพื่อนซ่งมารับเขาที่บ้านหลังนี้ หลังจากบอกทางเพื่อนเสร็จ เขาเดินกลับเข้าไปในตัวบ้าน แอนดี้นั่งอยู่ที่โซฟา กำลังดูโทรทัศน์ รุ่งทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาเดี่ยวข้าง ๆ "พี่แอนดี้ เดี๋ยวเพื่อนผมมารับที่นี่ครับ แต่ตอนนี้ ผมไม่ไหวแล้ว ขอนอนพักก่อนนะครับ" แอนดี้พยักหน้า "ตามสบายเถอะ ! เดี๋ยวพี่ปิดทีวี" แขกของบ้านเอนหลังพิงเบาะ แล้วปิดเปลือกตาลง แอนดี้เดินไปขยับพัดลมตั้งพื้น แล้วเปิดสวิทช์ให้พัดลมส่าย ส่งความเย็นให้กับแขกคออ่อน น้องสาวเดินมาที่ห้องรับแขก ชะโงกหน้าดูรุ่งที่โซฟา "หลับเลย ?" แอนดี้พยักหน้า "เมา ! เค้าก็บอกแต่แรกแล้วว่าไม่ถนัดกินเบียร์ สามกระป๋องนี่ไม่รอดแน่ ๆ" น้องสาวยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินตรงไปที่บันได ก้าวขึ้นไปชั้นสอง หงส์เปิดห้องนอนของตัวเอง แล้วเดินตรงมาหยิบไดอารี่บนโต๊ะ เธอเปิดไดอารี่ย้อนหน้ากลับไปในอดีตเมื่อสองปีที่แล้ว จนเจอหน้าที่ต้องการ แล้วเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเตียง อ่านไดอารี่ในอดีตหน้านั้นจนจบ เธอปิดสมุดไดอารี่ แล้วน้ำตาก็เอ่อไหลออกมาจากขอบตา ******************************************************************************************
รุ่งสะดุ้งตื่น เมื่อเสียงโทรศัพท์ที่กระเป๋ากางเกงดังขึ้น เขาควักโทรศัพท์ขึ้นมา .... เป็นวิทย์นั่นเอง ! "รุ่ง ! กูจอดอยู่ที่หน้าบ้านนี่แล้ว" เขาพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย "หือ ! เรื่องอะไร ? โทรมาทำไมวะ ?" "อ้าว ! ไอ้ห่านี่ ! ก็มึงให้กูมารับ กูไม่โทรเข้าไป มึงจะให้กูปีนบ้านเข้าไปอุ้มมึงหรือไง ?" รุ่งใช้เวลาเกือบห้าวินาที ที่จะรวบรวมสติ แล้วนึกออกว่า เกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นก่อนที่เขาจะหลับไป "เอ้อ... ! โทษที ! เดี๋ยวกูออกไป" เขายันกายลุกจากโซฟา แอนดี้กำลังเดินลงมาจากบันได "รุ่ง ! รถเพื่อนมาถึงที่หน้าบ้านแล้วมั้ง ใช่มั้ย ?" เขาพยักหน้า "ใช่ครับ ! งั้น วันนี้ผมกลับก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับสุกี้" แอนดี้ชี้มือไปที่ประตู "ไป ! เดี๋ยวพี่เดินออกไปส่ง" น้องสาวเจ้าของบ้านไม่ได้อยู่ในห้องรับแขก เธอคงอยู่บนห้องตัวเอง.... รุ่งคิดว่าอย่างนั้น แอนดี้ชะโงกหน้าไปที่บริเวณบันได แล้วตะโกน "หงส์ ! รุ่งจะกลับแล้ว !" เจ้าของบ้านเดินมาส่งแขกที่ประตูรั้ว วิทย์อยู่ในชุดทำงานเสื้อเชิ้ตแขนยาวพับแขน กางเกงแสลค ยืนอยู่หน้ารถตัวเอง รุ่งแนะนำ "พี่แอนดี้ นี่วิทย์ เพื่อนผมครับ วิทย์ นี่พี่แอนดี้" เพื่อนแว่นยกมือไหว้ แอนดี้ยกมือรับไหว้ วิทย์พูดขึ้น "รุ่ง กูปวดฉี่ ขอเข้าห้องน้ำได้หรือเปล่า ?" แอนดี้ยิ้ม "ได้สิ ! มา เข้ามา !" เจ้าของบ้านเปิดประตูรั้ว แล้วเดินนำวิทย์เข้ามาที่ตัวบ้าน รุ่งสมัครใจจะยืนรอที่นอกบ้านมากกว่า แอนดี้ชี้ทางไปห้องน้ำให้วิทย์ แล้วเดินกลับออกไป น่องขาที่เรียวยาวของน้องสาวเจ้าของบ้าน กำลังก้าวขั้นบันไดลงมา หงส์เปลี่นเสื้อผ้าแล้ว เธออยู่ในชุดเสื้อยืดแขนสั้นสีขาว กางเกงขาสั้นรัดรูปสีแดง วิทย์ผงกหัวให้ แล้วชี้ไปทางห้องน้ำ "สวัสดีครับ ขอเข้าห้องน้ำครับ" หงส์เดินลงมาถึงพื้น ส่งยิ้มให้ "ได้ค่ะ ! ทางนี้ค่ะ !" เธอเดินนำไปที่ห้องน้ำ แล้วเอื้อมมือเข้าไปเปิดไฟ "เชิญค่ะ !" *********************************************************************************
แอนดี้ กับ รุ่ง ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าประตูรั้ว เมื่อสายตาของรุ่ง เห็นหงส์ที่ซ่อนเอวอยู่ภายใต้กางเกงขาสั้นตัวเล็ก กำลังเดินเข้ามาใกล้ หัวใจของเขาก็เริ่มทำงานผิดปกติทันที สายตาที่เชื่องช้าหยุดไม่ได้ที่จะเหลือบมองท่อนขาอันเรียวยาวของเธอ ความรู้สึกหวิว เหมือนกับตกวูบจากที่สูงกระชากอารมณ์ของเขาทันที เขาควักผ้าเช็ดหน้าขึ้นเช็ดหน้า หงส์หยุดยืนอยู่ข้างพี่ชาย "เพื่อนพี่รุ่งมารับเหรอคะ ?" พี่ชายพยักหน้า รุ่งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดดูหน้าจอไปเรื่อย ๆ ไม่กล้าสบตา เสียงฝีเท้าเพื่อนแว่นเดินมาจากตัวบ้าน แอนดี้แตะบ่าน้องสาว "วิทย์ นี่น้องพี่ ชื่อ หงส์" หงส์ยกมือไหว้ วิทย์ยกมือรับไหว้ "เมื่อกี๊เจอกันแล้วครับ" นายซ่งมองผ่านแว่น กวาดสายตาดูแต่ละคน แล้วพูดขึ้น "ท่าทางเพื่อนผมจะเมาคนเดียว คนอื่นหน้าตาปกติดีหมด" หงส์อมยิ้ม เธอพูดขึ้น "พี่รุ่งคออ่อน !" วิทย์หัวเราะ "เก่งมากแล้วครับ ที่ล่อลวงให้มันกินเบียร์ได้ ไอ้นี่มันไม่กินเหล้าเบียร์ มันมั่วแต่ยาอี" รุ่งหัวเราะหึ ๆ "ปากหมา !" วิทย์พูดกับหงส์ต่อ "ครั้งสุดท้ายที่เห็นมันกินเบียร์ ก็สมัยยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย ตั้งแต่นั้น ไม่เคยเห็นมันแตะต้อง แล้วนี่ใครมอมมันล่ะครับ พี่แอนดี้ หรือ หงส์ ?" หงส์ยกนิ้วชี้ ชี้ตัวเอง วิทย์พยักหน้า "อ้อ ครับ ! ได้เด็กเชียร์เบียร์ระดับนางงามนี่เอง มิน่าถึงเมาพูดไม่รู้เรื่อง เมื่อกี๊อยู่หน้าบ้านโทรเข้ามาหามัน มันยังจำไม่ได้ว่ามันเป็นคนเรียกผมมารับ" พี่ชาย และ น้องสาว หัวเราะพร้อมกัน รุ่งยื่นมือไปตบหัวเพื่อนเบา ๆ "ไอ้ซ่ง ! มึงเงียบได้แล้ว เพิ่งรู้จักกัน จะพูดอะไรมากมายวะ" วิทย์ชี้มาที่หงส์ "น้องหงส์นี่เค้าคุยถูกคอนี่หว่า เจอกันแล้วสนิทเลย" "ถูกคอกับเตี่ยมึงน่ะสิ ! เค้าพูดกับมึงแค่ประโยคเดียว" วิทย์หัวเราะ "ประโยคเดียวนั่นแหละ กูชอบ .... ฮ่า ๆๆๆ... พี่รุ่งคออ่อน ! ....ถูกคอเลย ประโยคเดียว !" แอนดี้ถามขึ้น "วิทย์เป็นเพื่อนที่ไหนของรุ่งล่ะ ?" รุ่งตอบทันที "เพื่อนจากนรกครับ ! เราเคยอยู่ขุมเดียวกัน" แอนดี้หัวเราะ วิทย์ตอบ "ตั้งแต่เด็กครับ เรียนมัธยมด้วยกัน แล้วมันก็ตามมาเรียนหอการค้า ฯ ด้วยกัน" แอนดี้พยักหน้ารับรู้ "วันไหนรุ่งมาที่นี่ ชวนวิทย์มาด้วย มานั่งกินข้าวกัน" นายซ่งยิ้มหน้าบาน "ได้ครับ ! แล้วน้องหงส์จะมาเป็นเด็กเชียร์เบียร์อีกหรือเปล่าครับ ?" รุ่งยกมือตบหัววิทย์อีกครั้ง ครั้งนี้แรงกว่าครั้งก่อน "ไอ้เลวนี่ ! พี่ชายเค้ายืนอยู่ตรงนี้ มึงก็พูด" สาวหงส์พูดขึ้น "ไม่เป็นไรค่ะ ! พี่แอนดี้ขายปืนไปแล้ว" วิทย์มองหน้าหงส์ "โอ๊ยโย่ ! นี่ดีนะที่ผมไม่มาตอนยังมีปืน ป่านนี้ได้เผาวัดเดียวกับไอ้นี่แน่ ๆ" เขาชี้มือไปที่รุ่ง พี่ชายมองหน้าน้องสาว "ก็เรานี่แหละ ชอบพูดถึงเรื่องปืน เค้าจะกลัวก็เพราะเราพูดเองนั่นแหละ" วิทย์ชะโงกหน้าไปหาแอนดี้ "พี่แอนดี้ไว้หนวดสิครับ ! รูปร่างอย่างพี่แอนดี้ ถ้าไว้หนวด ใส่เสื้อยืดรัด ๆ เดินคู่กับน้องหงส์ ผมว่าผู้ชายไม่กล้ามองน้องเค้าแน่ ๆ" หงส์หัวเราะหึ ๆ เหล่หางตามาที่พี่ชาย "มีแต่ผู้หญิงจะมองน่ะสิ !" รุ่งถามขึ้นด้วยน้ำเสียงแสดงความรำคาญ "จ้อนักนะ ! มึงจะค้างที่นี่เลยมั้ย ?" วิทย์มองหน้าเจ้าของบ้าน แล้วถามขึ้นทันที "ให้ผมนอนห้องไหนดีครับ ?" แอนดี้หัวเราะ รุ่งถามขึ้นอีกครั้ง "จะกลับมั้ยเนี่ย ? ไม่งั้น กูเดินไปเรียกแท็กซี่เองแล้วนะ" นายซ่งมองหน้าเพื่อน สีหน้าของรุ่งดูสะลึมสะลือจัด "เออ กลับ กลับ !" วิทย์หันไปยกมือไหว้แอนดี้ "งั้น ผมลาละครับ พี่แอนดี้" เขาหันไปหาหงส์ แล้วโบกมือ "ไปก่อนครับน้องหงส์" รุ่งยกมือไหว้ลาแอนดี้ แล้วผงกหัวให้หงส์ สายตาเพียงแว่บเดียวที่สบตา ก็ย้ำความปั่นป่วนในจิตใจ แอนดี้เดินมาจับไหล่รุ่ง "ไม่ต้องกังวลนะ เรื่องน้องสาว พี่จะช่วยเต็มที่" รุ่งหันขวับมามองหน้า "หา ! ผมไม่ได้คิดอะไรเลยนะครับ !" แอนดี้เอียงคอ ขมวดคิ้ว "ไม่ได้คิดเรื่องอะไร ? เรื่องน้องวิน่ะ พี่จะช่วยเต็มที่ " รุ่งสะบัดหัว เรียกสติกลับมาอีกที "อ้อ ! ครับ ครับ ! ผมเชื่อพี่แอนดี้ที่สุดแล้วครับ" สองสหายเดินออกนอกประตูรั้ว แล้วเปิดประตูขึ้นรถ แอนดี้หัวเราะเบา ๆ แล้วพูดกับน้องสาว "ทีหลังคงชวนรุ่งกินเบียร์ไม่ได้แล้ว นี่เมาจนเบลอไปเลย" รถเริ่มออกตัว สองพี่น้องยืนโบกมืออยู่ด้านหน้าประตูรั้ว ********************************************************************************************* 1 < อ่านหน้า > 3 |
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
เสียงฝีเท้าของแอนดี้ กำลังเดินลงมาจากบันไดชั้นบน
