นิทรรศการสมุนไพรแห่งชาติ.... อิมแพค เมืองทองธานี

หงส์น้อยเดินเข้ามาในฮอลล์ ในมือมีโบรชัวร์แผนผังของงาน เธอมองไปที่ผนังของฮอลล์เพื่อหาตำแหน่งของบู๊ธที่เธอต้องการ

ร้านขายสมุนไพรหลากหลายมารวมตัวกันแสดงสินค้าในงานนี้

แอร์ที่เย็นฉ่ำไม่ได้ทำให้ซีฟ่งรู้สึกเย็นตามไปด้วย ในใจเธอกลับมีความร้อนแทรกขึ้นมาเป็นระยะ ๆ

ขณะนี้บู๊ธแสดงสินค้าของ 'ชีวเวท' อยู่ต่อหน้าเธอแล้ว ข้างหน้าบู๊ธมีแผงวางกล่องบรรจุสมุนไพรไม่ต่ำกว่า 20 ชนิดแสดงอยู่ พร้อมกับแผ่นป้ายอธิบายที่มา และ สรรพคุณของสมุนไพรแต่ละชนิด

ซีฟ่งเลือกที่จะเดินเข้าไปหาพนักงานประจำบู๊ธสาว วัยเดียวกับเธอ แต่งตัวโฆษณาสินค้าด้วยชุดไทย

"ขอโทษค่ะ คุณบัญชาอยู่หรือเปล่าคะ ?"

สาวประจำบู๊ธ ส่งยิ้มให้ พูดด้วยเสียงสุภาพ

"คุณบัญชา เดินออกไปข้างนอกค่ะ สักครู่คงกลับเข้ามา เชิญชมสมุนไพรก่อนนะคะ ไม่เกินห้านาที น่าจะกลับเข้ามาแล้วค่ะ"

ซีฟ่งพยักหน้า เธอเดินเลี่ยงออกมา ดูสมุนไพรอบตัวในบู๊ธข้าง ๆ

หากเจ้าของบริษัท ปฏิเสธว่าไม่ได้รู้จักกับพี่ชาย คำพูดของเธอที่จะบอกเขา ก็จะยิ่งไร้เหตุผลเข้าไปใหญ่ เหตุใดคนที่ไม่เคยรู้จักกัน ถึงจะฝากข้อความสั้น ๆ มาให้ โดยไม่มีคำอธิบาย ?

แต่ไม่ว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไร สิ่งที่เธอต้องทำ ก็เพียงแค่ ยื่นข้อความที่เธอจดไว้ในกระดาษ ให้กับเขา เขาจะมีปฏิกริยาใด ๆ ก็คงจะเหนือความสามารถที่ตัวเธอเองจะคาดเดาได้

สาวประจำบู๊ธ 'ชีวเวท' คนเดิม เดินมาเรียกเธอ

"คุณคะ คุณบัญชามาแล้วค่ะ"

ซีฟ่งเดินตามมาที่หน้าบู๊ธ ชายวัยกลางคนสวมแว่น รูปร่างท้วม สูง ในชุดเสื้อเชิร์ตทำงาน กางเกงแสล็คสีกรมท่า กำลังยืนรอเธอที่หน้าบู๊ธ

"สวัสดีครับ ผมบัญชาครับ" เจ้าของบริษัทเริ่มทักทายเธอก่อนด้วยน้ำเสียงที่สุภาพ

ซีฟ่งยกมือไหว้

"สวัสดีค่ะ หนูชื่อหงส์ค่ะ เป็นน้องสาวพี่แอนดี้"

บัญชาพยักหน้ารับรู้ แต่สีหน้าไม่แสดงออกว่าจำชื่อนี้ได้

หงส์ถามเพื่อย้ำความเข้าใจ

"คุณบัญชา รู้จักพี่แอนดี้มั้ยคะ ?"

อีกฝ่ายสั่นหัวทันที

"ไม่รู้จักครับ แอนดี้ไหนครับ ?"

"แล้ว คนชื่อเอกล่ะคะ เอก จงมีทรัพย์ รู้จักมั้ยคะ ?"

บัญชาได้แต่ส่งยิ้มให้กับหงส์ แล้วสั่นหัว

"ไม่รู้จักครับ มีธุระอะไรเหรอครับ ?"

หงส์ขมวดคิ้ว เธอหยิบกระดาษ แล้วยื่นให้

"นี่เป็นข้อความของพี่แอนดี้ บอกให้ฝากบอกคุณบัญชาค่ะ มีเบอร์ติดต่อกลับของหงส์ด้วย ถ้าคุณบัญชานึกอะไรออก หรือว่า อยากถามอะไรเพิ่มเติม ก็โทรมาหาหงส์ที่เบอร์นี้ได้นะคะ"

บัญชารับกระดาษ แล้วอ่านข้อความ

"บรรจุยาตอนกลางวัน ในที่โล่ง ไม่ควรบรรจุในห้องแอร์ ไม่ควรบรรจุตอนกลางคืน"

เขาเงยหน้าขึ้นมองซีฟ่ง

"หรือว่ารู้จักกับคุณยุทธนา ?"

หงส์ยิ้มให้ เธอสั่นหัว

"ไม่ทราบสิคะ อาจจะเป็นพี่แอนดี้รู้จักก็ได้ แต่หงส์เป็นน้องสาวค่ะ พี่แอนดี้ให้มาส่งข้อความให้ค่ะ"

บัญชาหัวเราะ

"เหรอครับ ? แล้วไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติมเหรอครับ ?"

"เปล่าค่ะ ให้มาบอกแค่นี้"

บัญชาพยักหน้าอีกครั้ง เขาก้มลงดูข้อความในกระดาษอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่สามารถนึกได้ว่า คำแนะนำนี้หมายถึงขั้นตอนการบรรจุของสมุนไพรชนิดไหน หรือ ตัวยาชนิดใด แล้วเหตุใด ต้องให้คนนอกบริษัทเป็นคนแนะนำ

"งั้น เดี๋ยวผมจะถามยุทธนา ยุทธนาเขาเป็นคนเข้าสูตรยา เขาคงไปคุยกับคนอื่นเรื่องพวกนี้ แล้วน้องหงส์จะกลับหรือยังครับ ? ถ้ายังไม่กลับ เดินดูอะไรในงานก่อนก็ได้ครับ เดี๋ยวถ้ายุทธนามาจะได้ลองให้มาคุยกัน"

"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวหงส์ต้องไปธุระต่อ แต่หงส์ได้ให้เบอร์โทรศัพท์ไว้แล้ว มีอะไรก็ติดต่อหงส์ได้นะคะ"

บัญชาก้มดูเบอร์โทรศัพท์ในกระดาษ

"อ้อ ... เบอร์อยู่นี่ ได้ ได้ ได้ครับ ขอบคุณนะครับ"

หงส์ยกมือไหว้เพื่ออำลา

ภารกิจแรกจบสิ้น แต่เธอไม่รู้ว่ามันจะสัมฤทธิ์ผลใด ๆ ตรงตามที่พี่ชายต้องการหรือไม่

**********************************************************************************************

หงส์เดินเข้ามาในเขตออฟฟิศซีดาร์ฟันปาร์ค

เจ้าหน้าที่สาวในชุดพนักงานซีดาร์ ฯ เชิญเธอให้นั่งรถคลับไฟฟ้า แล้วขับออกจากเขตออฟฟิศ เพื่อตรงไปยังเรือนไม้

เธอเคยได้ยินแต่คำร่ำลือกันถึงเทคโนโลยีเครื่องเล่นที่ทันสมัย และ การออกแบบสถานที่ที่ทำให้สวนสนุกแห่งนี้ ติดหนึ่งในสามของสวนสนุกที่ดีที่สุดในเอเซีย วันนี้เป็นโอกาสดีที่เธอจะได้เข้ามาสัมผัสกับสถานที่นี้เป็นครั้งแรก

เสียงรถไฟเหาะกระทบรางดังสนั่น เสียงกรีดร้องของผู้ที่กำลังเล่นเครื่องเล่น ช่วยทำให้อารมณ์ของความสนุก พุ่งพล่านขึ้นได้อย่างไม่รู้ตัว เธอฉุกคิดถึงพี่ชาย และ อาหลง หากเธอได้มีโอกาสเที่ยวที่นี่พร้อมพี่ชายทั้งสอง คงจะเป็นวันที่น่าประทับใจที่สุดวันหนึ่ง

รถคลับจอดหน้าเรือนไม้ เจ้าหน้าที่สาวผายมือเชิญซีฟ่งให้ลงจากรถ

"เชิญขึ้นไปบนเรือนนี้ค่ะ"

เจ้าหน้าที่สาวเดินนำเธอขึ้นมาบนเรือนไม้ เดินผ่านห้องโถงจนสุด แล้วเปิดประตูเข้ามายังห้องเล็ก

"เชิญรอที่นี่สักครู่ เดี๋ยวจะเชิญคุณหญิงลงมาพบที่นี่นะคะ"

เจ้าหน้าที่สาวออกจากห้องแล้วปิดประตู ทิ้งให้เธออยู่ในห้องนี้พร้อมกับความเงียบ

รอบห้องเต็มไปด้วยตู้เก็บหนังสือ ฝาผนังมีรูปภาพติดอยู่มากมาย ส่วนใหญ่จะเป็นรูปถ่ายที่เก่าแล้ว ดูจากสภาพของรูป และ สี น่าจะมีอายุไม่ต่ำกว่าสามสิบปี

รูปถ่ายใบหนึ่งที่ใส่กรอบวางอยู่ในตู้ สะดุดตาเธอตั้งแต่แรกเห็น รูปถ่ายขาวดำของเด็กผู้ชายอายุประมาณไม่ถึงสิบขวบ ยืนหันหลัง สะพายกีต้าร์ไฟฟ้า ดูจากอายุภาพถ่าย และ กรอบแล้ว ประเมินได้ว่าไม่เกินยี่สิบปี

ซีฟ่งรู้ถึงฝีมือการถ่ายภาพของผู้ถ่ายภาพนี้ การให้แสงเงาของภาพนี้ด้วยกล้องชนิดฟิล์ม ไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่ใช่แต่เพียงฝีมือการถ่ายเท่านั้นที่น่าสนใจ แต่อ๊อบเจ็คท์ในภาพนั้นน่าดึงดูดยิ่งกว่า

...กีต้าร์ไฟฟ้า กิ๊บสัน รุ่นเลสพอล....

เมื่อยี่สิบปีที่แล้ว ใครก็ตามที่มีกีต้าร์ไฟฟ้ากิ๊บสันเลสพอล ต้องถือว่ามีเลือดนักดนตรีอยู่เต็มหัวใจ คนเล่นกีต้าร์สมัครเล่น คงไม่ลงทุนซื้อกีต้าร์ไฟฟ้าระดับนี้มาซ้อมเล่น

เด็กชายในภาพถ่าย ไม่รู้ว่าจะเป็นลูกชาย หรือ น้องชายของตากล้อง เขาคงมีโอกาสโตขึ้นเป็นนักดนตรีแน่ ๆ อายุแค่นี้ก็ได้สะพายเลสพอลแล้ว

เธอยิ้มออกมา เมื่อคิดได้ว่า ตัวเธอเองนั้นคุ้นเคยกับกีต้าร์ และ กล้องมาตั้งแต่เด็ก ๆ เพียงแค่เห็นภาพนี้ภาพเดียว ทำให้ความคิดของเธอแตกออกมาเป็นฉาก ๆ ภาพนี้ภาพเดียวก็ทำให้เธอสนุกไปกับจินตนาการที่ไม่มีสาระ

คนที่เล่นกล้อง และ เป็นนักกีต้าร์.... ช่างโรแมนติคเสียจริง !

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ประตูถูกเปิดออก

คุณหญิงอยู่ในชุดผ้าไหมสีฟ้าสด ส่งยิ้มให้หงส์ทันทีที่เห็นหน้า

"หนีห่าว ชือฟั่นเลอมา ?"

หงส์ยกมือไหว้

"หนีห่าว หว่อชือห่าวเลอ เชี่ย ๆ หนี่ สวัสดีค่ะ คุณป้า"

เธอเดินเข้ามาจูงมือผู้อาวุโส ค่อย ๆ พาไปนั่งที่เก้าอี้โซฟา หงส์ทรุดตัวลงนั่งโซฟาตัวติดกัน

คุณหญิงมองหน้าหงส์น้อย

"ชอบเรือนไม้นี้มั้ย ?"

"ค่ะ ชอบค่ะ ได้กลิ่นไม้ หงส์ชอบค่ะ"

ผู้อาวุโสพยักหน้า

"แล้วห้องนี้ล่ะ ?"

หงส์ชี้มือไปที่รูปภาพในตู้

"หงส์ชอบรูปนี้มาก ใครถ่ายคะ ?"

คุณหญิงหันไปมองตามมือหลาน

"อ้อ... รูปนี้เหรอ ? ชอบเหรอ ? ทั้งหนังสือ ทั้งรูปภาพทั้งหมดในห้องนี้ ก็เป็นของคนถ่ายภาพนี้แหละ"

"เค้าเป็นญาติของคุณป้าเหรอคะ ?"

"อาจจะเรียกได้ว่า ยิ่งกว่าญาติเสียอีก เค้าเป็นคนที่ป้านับถือ และ ศรัทธา ไว้มีโอกาส หงส์คงจะได้รู้จักท่านแน่ ๆ"

อาฟ่งพยักหน้าทันที

"ค่ะ ๆ ดีค่ะ หงส์รู้สึกว่า เค้าเป็นคนที่น่าสนใจ เพียงแค่ภาพถ่ายใบเดียว ทำให้หงส์รู้สึกอย่างนี้ได้ ไม่ค่อยจะมีใครที่หงส์จะรู้สึกอย่างนี้โดยที่ยังไม่ได้เจอตัว"

คุณหญิงหัวเราะ

"อือ... แล้วเด็กในภาพนั่นด้วยหรือเปล่า ?"

"เด็กในภาพ ? คุณป้ารู้จักด้วยเหรอคะ ? เป็นอะไรกับคนถ่ายคะ ?"

"เป็นลูกชาย"

หงส์น้อยอมยิ้ม

"แล้วหงส์จะได้เจอทั้งคู่มั้ยคะ ?"

คุณหญิงพยักหน้า

"วันนี้หงส์มาหาป้ามีเรื่องอะไร ?"

ซีฟ่งเริ่มเข้าเรื่อง

"คุณป้าคะ พี่แอนดี้ป่วยหนัก อยู่ที่โรงพยาบาล"

คุณหญิงตกใจ ท่านเอื้อมมือมาจับข้อมือหลาน

"ตายจริง แอนดี้เป็นอะไร ? หงส์"

"ไม่ทราบสาเหตุค่ะ อาจจะเป็นหลาย ๆ โรค แต่ระบบการทำงานของไตนั้นไม่ปกติ ตอนนี้อยู่ในห้องไอซียู พี่แอนดี้ป่วยมานานกว่าสองเดือนแล้วค่ะ"

"หมอว่ายังไง ? หมอว่ารักษาได้มั้ย ?" น้ำเสียงของคุณหญิงเต็มไปด้วยความกังวล

"หมอยังไม่แน่ใจว่าพี่แอนดี้เป็นอะไรค่ะ ? แต่ พี่แอนดี้เองรู้ว่าใครจะสามารถรักษาได้ พี่แอนดี้ให้หงส์มาบอกคุณป้าว่า คนที่รักษาพี่แอนดี้ได้ ชื่อว่า นวล"

คุณหญิงมีสีหน้าฉงน

"หมายความว่ายังไง ? หมอรักษาแอนดี้ไม่ได้แล้วหรือ ?"

"หงส์ไม่แน่ใจค่ะ พี่แอนดี้สลบไปหลายวัน แล้วเมื่อวานเพิ่งรู้สึกตัวฟื้นขึ้นมา พี่แอนดี้สั่งให้หงส์ช่วยทำอะไรให้สองสามอย่าง แล้วก็ให้บอกคุณป้าว่า คนที่รักษาพี่แอนดี้ได้ ชื่อ นวล"

"ชื่อ นวล ?" คุณหญิงถามซ้ำ

"ค่ะ คุณป้าไม่รู้จักเหรอคะ ?"

คุณหญิงสั่นหัว

"ไม่รู้จักจ๊ะ ชื่อนวลเหรอ ? แอนดี้บอกเหรอว่าป้ารู้จัก ?"

หงส์ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง เธอรู้สึกขวัญเสีย

"อ้าว..! คุณป้าไม่รู้จักเหรอคะ ? หงส์คิดว่าพี่แอนดี้รู้ว่าคุณป้ารู้จัก"

คุณหญิงถอนหายใจ ท่านค่อย ๆ ยืนขึ้น แล้วเดินไปที่ตู้เก็บหนังสือ กำลังใช้ความคิด

...แอนดี้ป่วยหนัก .... สลบแล้วฟื้น.... แล้วให้ตามหาคนชื่อนวล

หงส์รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันทีเมื่อสิ่งที่คิดไว้ผิดคาด หากคุณหญิงไม่รู้จักคนชื่อนวล นั่นแสดงว่า สิ่งที่พี่ชายบอกเธอทั้งหมด คือ การเพ้อ อาจจะเป็นความฝัน หรือ สภาพจิตที่ผิดปกติ

ทันใดนั้น คุณหญิงก็รีบเดินไปที่ประตูห้อง

ท่านเปิดประตูห้อง แล้วตะโกนเรียก

"นิดจ๊ะ นิดอยู่หรือเปล่า ?"

เสียงตอบรับดังมาแต่ไกล

"ค่ะ คุณหญิง นิดอยู่นี่ค่ะ"

"นิด ช่วยต่อโทรศัพท์ที่เชียงใหม่ให้ด่วน ด่วนเลย บอกท่านว่าฉันมีเรื่องด่วนขอรบกวนท่าน"

คุณหญิงปิดประตู เดินเข้ามาหาซีฟ่งที่เก้าอี้

ท่านจับมือทั้งสองของเธอไว้

"หงส์ อย่าเพิ่งไปไหนนะ รอป้าตรงนี้ก่อน ป้าอาจจะมีทางที่จะช่วยได้"

หงส์พยักหน้า "ค่ะ ๆ"

เสียงเคาะประตูดังขึ้น

"เข้ามาได้จ๊ะ"

พนักงานสาวเปิดประตูโผล่หน้าเข้ามา

"คุณหญิงคะ ต่อโทรศัพท์ได้แล้วค่ะ กำลังเชิญท่านมารับสาย ท่านกำลังเดินมา เชิญคุณหญิงคุยที่ห้องโน้นค่ะ"

"ได้ ได้"

ท่านหันมาหาหงส์

"รอที่ห้องนี้ก่อนนะหงส์ ป้าไปคุยโทรศัพท์ก่อน เดี๋ยวป้ากลับมา"

ซีฟ่งไม่สามารถบังคับใจตัวเองให้สงบได้ เสียงเต้นของหัวใจยังรัวราวกับเสียงกลอง

ความหวังของเธอตอนนี้คงอยู่ที่คุณหญิงคนเดียว ในเมื่อพี่ชายของเธอมอบความหวังให้กับท่าน ในขณะนี้ ที่เธอเองก็ไม่มีความสามารถใด ๆ ที่จะช่วยพี่ชายให้พ้นจากโรคร้ายครั้งนี้ เธอก็คงต้องฝากความหวังที่มีทั้งหมด ให้กับคุณหญิงเช่นเดียวกัน

แต่ละนาทีที่ผ่านไปในห้องที่แสนเงียบนี้ เปรียบเหมือนเวลาอันยาวนานเท่ากับที่โลกอันแสนวุ่นวายใบนี้หมุนรอบตัวเอง

หงส์เดินมาชิดริมหน้าต่าง มองขึ้นไปบนฟ้า พยายามทอดสายตาออกไปให้ไกลที่สุด เพื่อที่จะผ่อนใจให้คลายลงได้บ้าง

เสียงลูกบิดประตูดังขึ้น เธอหันขวับมาทันที

คุณหญิงเปิดประตูเข้ามา

"หงส์จ๊ะ ใจเย็นนะ ป้าพอจะรู้แล้ว ว่าเราจะตามคนชื่อนวลได้ที่ไหน"

"ค่ะ ป้า จะตามได้ที่ไหนคะ ?"

"นวล ไม่ใช่ชื่อคนในปัจจุบัน แต่เป็นชื่อคนในอดีต"

"คนในอดีต ? หมายความว่ายังไงคะ ?"

"แอนดี้ได้กลับไประลึกได้ถึงอดีต แล้วจึงรู้จักคนในอดีต แล้วเค้าคงรู้ว่า คนในอดีตคนนี้ จะสามารถมาช่วยเค้าได้ในปัจจุบัน"

หงส์จ้องหน้าคุณหญิงด้วยสายตาเขม็ง เธอพอจะเข้าใจความหมาย

"คนในอดีต คุณป้าหมายถึง ชาติก่อนเหรอคะ ?"

คุณหญิงพยักหน้า

"ใช่"

หงส์ไม่เสียเวลาที่จะถามตัวเองถึงความศรัทธาในเรื่องชาติภพ เธอเพียงแค่ต้องการหาทางออกเพื่อช่วยพี่ชายให้ได้เร็วที่สุด

"แล้วชาตินี้ เราจะตามคนชื่อนวลได้ยังไงคะ ?"

"สิ่งที่จะเป็นสื่อให้เราตามคนชื่อนวลได้ ก็คือ เกล็ดพญานาค"

หงส์เบิกตาโตทั้งสองข้าง

"เกล็ดพญานาค ? เกล็ดพญานาคที่คุณป้าให้หงส์มาเหรอคะ ?"

"ใช่จ๊ะ เกล็ดพญานาคนี้ จะเป็นสื่อ ดึงให้คนชื่อนวล มาเจอกับหงส์ หงส์ยังเก็บเกล็ดพญานาคนั้นไว้ใช่มั้ยจ๊ะ ?"

หงส์น้อยกลอกตาขึ้นบน เธอยกมือขึ้นทาบอก

ความรู้สึกเย็นวาบวิ่งเข้าทาบตัวเธอตั้งแต่หัวจรดเท้า

__________________________________________________________________________________________

โดย วีรยาติ

<อ่านหน้าแรก

กลับขึ้นด้านบน

อ่านตอนต่อไป
อ่านตอนอื่น

1. สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ

2. แสดงความคิดเห็น หรือ โหวต

- ชอบตัวละคร ขอเชิญโหวตได้ที่นี่

- อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่

เชิญเยี่ยม Facebook หมอเถื่อน

(ให้กำลังใจโดยเข้าไป แล้วกด Like หรือ เขียนคำวิจารณ์)