สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท

ภาวีแยกตัวกลับเข้าไปในโดมคอนเสิร์ต รุ่งเลือกที่จะนั่งสูดกลิ่นชื้นของบรรยากาศแห่งฝนที่เก้าอี้ตัวเดิมอีกสักพัก

ความคิดของเขาเริ่มวนเวียนอยู่กับเรื่องการพลัดพราก

คิดดูแล้วก็แปลก พี่ภาวีคือคนที่มีรสนิยมในเรื่องศิลปะคล้าย ๆ กับเขา ซึ่งจะหาได้ไม่ง่ายนัก นักศิลปนิยมทั่วไปที่แสดงออกว่าตัวเองนิยมศิลปะ เขากลับไม่เคยคิดที่จะคุยด้วย

เขานึกถึงสมัยมัธยมที่ยังเล่นดนตรีร่วมกับเพื่อน เวลาเจอเพื่อนคนอื่น หรือ รุ่นพี่ ที่ชอบคุยเรื่องรสนิยมการฟังเพลง เขาจะคุยได้ไม่ถึงห้านาที แล้วเดินหนี

นั่นคือ เขาเมื่อในอดีต ที่คงหลงตัวเอง คิดว่าตัวเองมีรสนิยมดีกว่าใคร ๆ เมื่อเจอคนที่ไม่อินแท้เข้าถึงแก่นเท่าตัวเอง ก็ไม่ยอมแลกเปลี่ยนความคิดเห็นด้วย

รอบตัวเขามีแต่คนเสพศิลปะที่เสแสร้ง แกล้งทำเป็นอาร์ต ไม่มีความเป็นธรรมชาติ ..... รุ่งหัวเราะเบา ๆ เมื่อนึกถึงทัศนคติที่คับแคบของตัวเองในอดีต เขาเคยคิดไปเองว่า ผู้หญิงกลับจะมีรสนิยมทางศิลปะที่เป็นธรรมชาติกว่าผู้ชายเสียด้วยซ้ำ

พี่ภาวี .... คือ คนที่ยืนยันความคิดนี้ของเขาเมื่อสมัยนั้น

หนุ่มผู้รักศิลปะ ก้มลงมองหนังสือรวมภาพของมาเนต์ที่อยู่บนตัก

อะไรดี ๆ ที่หาได้ยากในชีวิต มันจะอยู่กับเราได้เพียงประเดี๋ยวเดียว

เด็กหนุ่มอายุประมาณยี่สิบปี สวมแว่น ใส่เสื้อลายสก็อตผสมผ้ายีนส์ เดินทอดน่องออกอาการแต๋วจ๋าอยู่ห่างจากเก้าอี้ของเขาไม่เกินห้าเมตร

รุ่งตัดสินใจลุกขึ้น แล้วทัก

"มาดูคอนเสิร์ตหรือเปล่าครับ ? ทางเข้าโดมอยู่ตรงโน้นนะครับ !"

รุ่งชี้มือบอกทาง

หนุ่มแต๋วลายสก็อตสั่นหัว

"เปล่าครับ ! ผมมารอเพื่อนครับ"

สำเนียงส่อชัดว่าเป็นชาวสีม่วงอย่างไม่ต้องสงสัย

"อ้อ ! เหรอครับ ! น้องนัดกับเพื่อนใส่เสื้อลายสก็อตมาเป็นทีมหรือเปล่าครับ ?"

แต๋วแว่นมีสีหน้าประหลาดใจ

"พี่สังเกตได้เลยเหรอครับ ? กลุ่มเพื่อนผม เอ่อ... เป็นผู้หญิงทั้งนั้น มีแค่สี่คน แต่กลุ่มอื่นก็มีอีก วันนี้พี่เห็นเยอะเหรอครับ ?"

"ก็ไม่เยอะมากหรอก แต่มันก็พอเห็นได้ว่า เยอะกว่าวันปกติ"

แต๋วเริ่มมีท่าทางมือไม้อยู่ไม่สุก ยกมือขึ้นกรีดนิ้ว

"ผมว่า น่าจะมีประมาณห้าสิบคนนะ ไม่เยอะหรอกครับ ถ้าเทียบกับคนเป็นพันที่มาดูคอนเสิร์ต แต่ผมไม่ได้ดูคอนเสิร์ต แค่จะมาดูอย่างอื่น"

รุ่งทวนคำ

"ห้าสิบคน ! ไม่น้อยเลยนะนั่น !"

รุ่งเริ่มเดินเข้ามาใกล้ ส่งยิ้มน้อย ๆ ให้กับคู่สนทนา

"พอบอกพี่ได้มั้ยว่า มาดูอะไร ? พี่อยากรู้เหมือนกัน"

แต๋วเว่นหัวเราะ บุคลิกหน้าตาของพนักงานฟันปาร์คนายนี้ ทำให้เขารู้สึกยากที่จะเดินหนี

"พี่อยากรู้ทำไมอะ ? พูดไปพี่ก็ไม่น่าจะเข้าใจหรอก คือ พวกเราน่ะ จะมาดูไอด้อลในฝันว่าตัวตนจริงเค้าจะเป็นยังไง แต่ถ้าพี่ไม่ได้จบโรงเรียนเดียวกับพวกเรานะ เล่าไปพี่จะไม่เข้าใจหรอก"

รุ่งพูดสวนกลับทันที

"น้องจบอำไรเหรอ ?"

หนุ่มแต๋วผงะทันที ชี้นิ้วมาหาตัวรุ่ง

"พี่ก็เด็กอำไรเหรอ ?"

"ใช่ พี่เด็กอำไร ตอนนี้พี่ทำงานอยู่ที่ฟันปาร์คนี่ น้องอยู่รุ่นไหนน่ะ ?"

พอรู้ว่าได้เจอรุ่นพี่หน้ามนจากสถาบันเดียวกัน รุ่นน้องหน้าหวานก็มีเลือดฝาดวิ่งพล่านบนใบหน้า

"ผมเหรอ ? รุ่นยี่สิบเจ็ดครับ ! แล้วพี่รุ่นไหนครับ ?"

"พี่รุ่นสิบเก้า"

น้องสถาบันมีสีหน้าประหลาดใจ

"ถามจริง ? พี่รุ่นสิบเก้าจริง ๆ ? พี่อำหรือเปล่า ? ใคร ๆ ก็ชอบพูดว่าตัวเองจบรุ่นสิบเก้า"

รุ่งขมวดคิ้ว

"อำ ? อำทำไม ? รุ่นสิบเก้ามันมีอะไรน่าไปอวดชาวบ้าน ?"

รุ่นน้องสีม่วงกลอกตาไปมาสองสามครั้ง แล้วจ้องหน้ารุ่ง

"พี่จบรุ่นสิบเก้าจริงเหรอ ? ผมไม่คุ้นหน้าพี่เลย"

รุ่นพี่นึกถึงความเป็นจริง เขาคงพูดไม่ได้ว่าจบจากโรงเรียนอำไร เพราะเขาเรียนถึงแค่ ม. 5 เท่านั้น

"อือ...! จะว่าไป พี่ไม่ได้จบที่อำไรหรอก พี่เคยเรียนที่อำไร แต่ไม่ได้จบ"

รุ่นน้องปรบมือ แล้วชี้หน้า

"นั่นแน่ ! พี่จะบอกว่าพี่เรียนแค่มอห้า แล้วถูกไล่ออกใช่มั้ย ?"

ความฉงนเกิดขึ้นกับรุ่นพี่ทันที

"เฮ่ย ! น้องรู้ได้ไง ? จำพี่ได้เหรอ ?"

แต๋วแว่นอ้าปากหัวเราะดังลั่น

"ฮ่า ๆๆๆ ! แหม ! ใคร ๆ ก็จะอ้างว่าตัวเองเป็นพี่รุ่งทั้งนั้น"

เขาชะโงกหน้าเข้ามาใกล้ ๆ รุ่ง

"แต่ผมรู้ความลับอีกอย่างนึง เกี่ยวกับมิกซ์ พี่รู้หรือเปล่า ?"

รุ่งสั่นหัว

"มิกซ์ที่กำลังจะเล่นคอนเสิร์ตนี่อะนะ ?"

"ใช่ ๆ ! พี่รู้แล้วหรือยัง ว่าตอนเด็ก ๆ มิกซ์เป็นยังไง ?"

รุ่งหัวเราะ

"ฮ่า ๆๆ ! ถามแปลก ตอนเด็ก ๆ มิกซ์ก็คงตัวเล็กกว่านี้ล่ะสิ"

เสียงตะโกนของสาวรุ่น ดังมาแต่ไกล

"อีริน ! แกมัวมาคุยกับใครตรงนี้ ? พวกชั้นรอแกอยู่ตั้งนาน มิน่า ทำไมเดินไปไม่ถึงซักที"

อีรินในเพศชาย หันไปกวักมือเรียกกลุ่มเพื่อนสาว

"นี่พวกเธอ ! มานี่สิ ชั้นเจอพี่พนักงานคนนี้ เค้าเป็นเด็กอำไรเหมือนกันเลย"

เพื่อนสาวสี่คน เดินเข้ามา ทุกคนยกมือไหว้รุ่ง

รุ่นพี่ยกมือรับไหว้

รุ่งจ้องมองสาวทั้งสี่ ทุกคนใส่เสื้อลายสก็อตต่างสีสรร ต่างรายละเอียด แต่ที่เหมือนกันคือทั้งสี่สาวใส่กางเกงยีนส์ขาสั้น

เขามองสี่ดรุณีรุ่นน้องด้วยความแปลกใจ

"แก๊งยีนส์ขาสั้นเหรอ ?"

สี่สาวพยักหน้า

"ค่ะ !"

หนุ่มเดียวในแก๊ง เริ่มออกหน้าแนะนำรุ่งให้กับเพื่อน ๆ

"พี่คนนี้บอกว่าเรียนไม่จบอำไร แล้วบอกว่าอยู่รุ่นสิบเก้า"

ทั้งสี่คนหัวเราะ สาวรูปร่างสูงโปร่งผมยาวพูดขึ้น

"อีกคนละเหรอ ? ท่าทางตัวปลอมจะเยอะจังนะ" เธอพูดไปยิ้มไป

รุ่งถามขึ้น

"ทำไมต้องใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นเหมือนกันด้วย ?"

สาวที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม เป็นคนตอบ

"แหม... ไหน ๆ พี่จะอำคนอื่นว่าเป็นพี่รุ่ง พี่ก็ต้องรู้ด้วยสิ ว่าพี่รุ่งน่ะ เค้าชอบผู้หญิงขาสวย เค้าชอบผู้หญิงใส่ขาสั้น"

หนุ่มแต๋วเสริมขึ้น

"พี่รุ่งไม่สนใจหน้าอก ใหญ่เล็กไม่มอง แต่ชอบขาสวย พวกเราเลยนัดกันใส่ยีนส์ขาสั้น มั่นใจว่ากลุ่มเรานี่น่าจะยูนีคที่สุด ตรงใจพี่รุ่งแน่ ๆ"

สาวตัวเล็กยกมือผลักเพื่อนแต๋ว

"พวกเราอะไรกัน ? พวกชั้นต่างหาก ! เธอน่ะเป็นคนเดียวที่ไม่ยอมใส่ขาสั้น ให้เดินร่วมกลุ่มด้วยก็ดีแล้ว"

สี่สาวพากันหัวเราะชอบใจ

รุ่งยกมือขึ้นเกาหัว แล้วบ่นพึมพำ

"ข้อมูลแม่นจริง ๆ !"

เขาพูดกับกลุ่มสี่ดรุณี

"แล้วน้องลงทุนนัดกันแต่งตัวเพื่อให้พี่รุ่งเห็นเนี่ยนะ ? ขนาดนั้นเลยเหรอ ? พี่รุ่งของน้องเนี่ย มันเป็นเทพบุตร หรือ เป็นฮีโร่มาจากไหน ? ทำไมถึงมีแฟนคลับคลั่งไคล้ขนาดนี้ ?"

สาวที่สวมหมวกถามกลับ

"แล้วพี่อิจฉาพี่รุ่งเหรอคะ ? แต่ถ้าพี่เคยเรียนที่อำไรจริง ๆ พี่ก็คงอยู่รุ่นใกล้ ๆ กับพี่รุ่งมั้ง หรือ อาจจะเป็นรุ่นน้องพี่รุ่งซักปีสองปี พี่อายุยี่สิบห้ายี่สิบหกหรือเปล่า ?"

"เฮ่ย ! หน้าพี่อ่อนขนาดนั้นเลยเหรอ ? พี่นี่ยี่สิบแปดแล้ว !"

ทั้งสี่คนหัวเราะ

ดรุณีตัวเล็กสุด ถามขึ้น

"พี่อายุยี่สิบแปด เรียนอำไรรุ่นสิบเก้า แต่จบแค่มอห้า เล่นกีต้าร์เก่ง แล้วมีเรื่องกับครูฝ่ายปกครอง ใช่มั้ยล่ะ ? ฮ่า ๆๆๆ"

เพื่อนอีกสามสาวหัวเราะขึ้นพร้อมกัน

แว่นแต๋วพูดขึ้น

"ข้อมูลพวกนี้ ใคร ๆ ก็รู้เหมือนกันหมด ถ้าพี่จะอำว่าเป็นพี่รุ่ง พี่ต้องเล่นกีต้าร์ให้ดูด้วย"

เจ้าตัวนึกสนุกขึ้นมา

"ได้ ๆ ! เดี๋ยวพี่ไปหากีต้าร์มา น้องจะรออยู่ตรงนี้มั้ยล่ะ ? อีกสิบนาที พี่หากีต้าร์มาเล่นให้ฟัง"

ดรุณีสวมหมวกยกมือห้าม

"ไม่ต้องหรอกพี่ ! คนเล่นกีต้าร์เป็นเยอะแยะ แค่ท่าทางของพี่ มันก็ไม่ใช่พี่รุ่งแล้วล่ะ ! พี่รุ่งเค้าจะขรึม ๆ ไม่ค่อยพูดเท่าไหร่ แต่พวกเราจะขอบคุณพี่มาก หากพี่ช่วยหาคนที่ใส่เสื้อลายสก็อตสีแดง แขนสั้น อายุประมาณยี่สิบแปดให้เราได้"

รุ่งเหลือบตาขึ้นข้างบน แล้วนึกถึงตัวเองสมัยเรียนมัธยม อย่างนั้นเรียกว่าเป็นคนขรึมน่ะหรือ ?

"นี่ ตอนนั้นกับตอนนี้มันกี่ปีแล้ว ? ป่านนี้เค้าจะเปลี่ยนไปขนาดไหนแล้วเราจะรู้เหรอ ?"

ดรุณีคนสูงโปร่งผมยาว มองดูรุ่งตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วพูดขึ้น

"พี่เตี้ยกว่าพี่รุ่ง พี่รุ่งตัวจริงต้องสูงกว่านี้ ขนาดเห็นในรูปตั้งหลายปีแล้ว ยังสูงที่สุดในกลุ่มเลย ป่านนี้คงสูงกว่านั้นอีก"

เจ้าตัวยกมือขึ้นเกาหัว

"สูงที่สุดในกลุ่มซะที่ไหน ? มีคนอื่นสูงกว่าตั้งเยอะ ไปเห็นรูปที่ไหนมา ?"

เพื่อนอีกคนท้วง

"รูปถ่ายกับวงนั่นพี่รุ่งยืน แต่คนอื่นนั่ง เธอจะไปรู้ได้ไงว่าพี่รุ่งสูงที่สุดในกลุ่ม ?"

สาวผมยาวพยักหน้ายอมรับ

"อือ เหรอ ? แต่ยังไงก็ต้องสูงกว่านี้" เธอชี้มาที่รุ่ง

เขายกมือขึ้นท้าวเอว

"ฮ่วย ! นี่ร้อยเจ็ดสิบแปดเซนต์แล้วนะ สูงกว่านี้ก็เปรตเดินดินแล้ว !"

สาวตัวเล็กสำทับ

"แล้วผมต้องยาวด้วย !"

คราวนี้รุ่งหัวเราะก๊าก

"ฮ่า ๆๆๆๆๆ ! นี่ ! น้องจะไม่ให้เค้าตัดผมเลยหรือไง ? เค้าจะต้องไว้ผมให้เหมือนในรูปไปตลอดชีวิตเลยเหรอ ? เดี๋ยวพี่ไปเอาชุดนักเรียนกางกางขาสั้นมาใส่ให้ดูเลยมั้ย ?"

ทุกคนหัวเราะชอบใจ

รุ่งนึกถึงหลักฐานที่สามารถแสดงถึงตัวตนของเขา

บัตรพนักงานคล้องคอ ซึ่งมีชื่อนามสกุลของเขาอยู่ ! ..... แต่เขาไม่ได้พกออกมาจากห้องพัก

ในตัวเขา ไม่มีอะไรบ่งบอกความเป็นตัวตนของเขาเลยแม้กระทั่งบัตรประชาชน เขาไม่เคยพกบัตรประชาชนติดตัวมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

"โอเค.. ! พี่จะไปหาพี่รุ่งของน้องมาให้ได้ รอตรงนี้สิบนาที โอเคป่าว ? แล้วน้องต้องตอบคำถามที่พี่อยากรู้"

เจ้าตัวเล็กถามขึ้น

"คำถามเกี่ยวกับอะไรคะ ?"

"พี่อยากรู้เรื่องราวทั้งหมดว่า มันเป็นมายังไง เรื่องพี่รุ่งเนี่ย น้องรู้จักพี่รุ่งได้ยังไง ทางไหน ? นี่น้องอายุเท่าไหร่แล้ว น่าจะจบอำไรกันแล้วนี่ รุ่นยี่สิบเจ็ด ก็ห่างจากรุ่นสิบเก้าตั้งแปดปี จะไปติดตามเรื่องรุ่นพี่ที่ห่างกันแปดปีทำไม ?"

สี่ดรุณีมองหน้ากัน แล้วพยักหน้า คนหนึ่งพูดขึ้น

"ได้ ๆ ! พี่เป็นพนักงานที่นี่ พี่คงช่วยหาพี่รุ่งให้ได้ แต่พี่รุ่งต้องใส่เสื้อลายสก็อตด้วยนะ ไม่ใช่พี่ไปเอาคนอื่นมา เสียเวลารอ ถ้าพี่หาได้ พวกเราจะเล่าให้ฟังทั้งหมด"

รุ่งพยักหน้าหงึก ๆ

"ตกลง ! ให้มันรู้กันไปว่า วันนี้ กูจะเป็นตัวของกูเองไม่ได้ ให้มันรู้ไป"

รุ่นน้องร่วมสถาบันหัวเราะคิกคัก

"พี่ตลกดีอะ ! คุยกับพี่แล้วสนุกดี พี่ชื่ออะไรคะ ?"

รุ่งตอบด้วยเสียงที่ดังฟังชัด

"อ้าว ! บอกไปแล้วจะเชื่อมั้ยเนี่ย พี่ชื่อ รุ่งโรจน์ จิระนาวี !"

แว่นแต๋วพยักหน้าช้า ๆ

"โอเค ! พี่รุ่ง ก็พี่รุ่ง.... งั้นพวกเรารออยู่แถวนี้ พี่รุ่งเบอร์สอง ช่วยไปพาพี่รุ่งตัวจริงมาหาพวกเราตรงนี้นะครับ พวกเราจะรออยู่ตรงนี้"

ตัวปลอมหัวเราะหึ ๆ

"อือ... ดูมัน ! กลายเป็นเบอร์สองเฉยเลย !"

เขาเดินกลับไปที่เก้าอี้ คว้าถุงหนังสือ และ ซองกระดาษพัสดุ

"รออยู่ตรงนี้นะแฟนคลับ ! เดี๋ยวพี่รุ่งจะกลับมาในชุดเสื้อแดงลายสก็อต แล้วจะมาแจกลายเซ็น"

สาว ๆ หัวเราะคิกคัก

รุ่งเดินออกพ้นชายคา ยกซองพัสดุไปรษณีย์ขึ้นบังฝน แล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกไป

ดรุณีผมยาวพูดกับเพื่อน ๆ

"พี่คนนี้น่ารักดีเหมือนกันนะ"

ดรุณีตัวเล็กพยักหน้าหงึก ๆ

"อือ ! ถึงจะขี้อำไปหน่อย แต่ก็ดูดีนะ !"

***********************************************************************************************

1 < อ่านหน้า > 3
สั่งซื้อ นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก กดที่นี่