ตอน 60 (หน้า3/3)

วัดนาคโขง

แดดยามสายเริ่มทอแสงจ้าผ่านเหล่ากิ่งไม้น้อยใหญ่ที่ปลูกอยู่ในวัด ลงมากระทบพื้น

แอนดี้กำลังยืนอยู่หน้าวิหารที่กำลังอยู่ในระหว่างก่อสร้าง คนงานก่อสร้างเพิ่งเริ่มเดินทางมาถึง

อาณาเขตของวัดนาคโขง ถือว่ามีขนาดใหญ่พอสมควร จัดได้ว่าเป็นวัดขนาดกลาง พื้นที่ถูกขยายเพิ่มมากขึ้นจากสมัยก่อน เพราะความศรัทธาของเหล่าญาติโยมที่มีมากขึ้น ทำให้มีเงินบริจาคเพื่อซื้อที่ดินรอบข้างเพิ่ม

เด็กวัดหนุ่มเดินมาตามแอนดี้ที่หน้างานก่อสร้าง

"พี่ครับ หลวงพ่อกลับมาแล้วครับ เชิญพี่ไปเฝ้าที่เรือนรับรอง"

แอนดี้พยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้

"ขอบคุณครับ กรณ์ พี่ไปเดี๋ยวนี้"

สิงห์ต้าลู่เดินจ้ำอย่างรวดเร็วด้วยความกระตือรือร้น

หลวงพ่อสอน คือ พระที่มีความเมตตตาสงเคราะห์ครอบครัวกิจบูรณาทางด้านธรรมะมาโดยตลอด ในทางเดียวกัน ครอบครัวกิจบูรณาก็ให้ความศรัทธา อุปถัมภ์วัดแห่งนี้อย่างเต็มที่มาโดยตลอดเช่นกัน

คุณหญิงเจนได้เล่าความเพียงสั้น ๆ ว่า หากเขาคิดจะบวช เธอแนะนำให้บวชที่วัดแห่งนี้ เพราะเจ้าอาวาสวัดนี้ เป็นพระที่มีปฏิปทาตรงตามจริตของเขามากที่สุด ถึงแม้เขาจะไม่เข้าใจในเรื่องจริตใด ๆ แต่ เมื่อถามท่านลุง คำตอบก็กลับเป็นคำตอบเดียวกัน คือ เจ้าอาวาสวัดนี้ จะสอนได้ตรงใจของเขามากที่สุด

สิงห์หนุ่มก้าวเข้ามาในห้องโถงของเรือนรับแขก ในโถงมีพระสงฆ์อยู่สองรูปที่นั่งอยู่บนพื้น ส่วนบนเก้าอี้นั่ง เป็นพระสงฆ์รูปร่างสูงโปร่ง ผิวเหลืองนวลผ่อง สวมแว่นสายตากรอบทอง กำลังส่งยิ้มให้เขา

แอนดี้คุกเข่า แล้วค่อย ๆ คลานเข้าไป ยกมือไหว้พระทั้งสองรูป

พระรูปแรกอยู่ในวัยใกล้เคียงกับเขา รูปร่างท้วม ผิวคล้ำ พระอีกรูปหนึ่ง อยู่ในวัยประมาณสามสิบปี รูปร่างผอม ผิวสองสี

สิงห์หนุ่มจำหน้าพระรูปที่สองนี้ได้อย่างดี พระรูปนี้คือพระที่เขาเห็นปีนขึ้นมาจากคลองเมื่อคืนวาน

เขาหันมาทางพระอาวุโสที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ แล้วก้มลงกราบที่เท้าสามครั้ง

เมื่อเงยหน้าขึ้นมา รอยยิ้มของพระสงฆ์ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ก็ปรากฏ เป็นที่อบอุ่นใจของเขาได้อย่างฉับพลัน

"หายไปไหนมาตั้งนาน หา ? เพิ่งจะหาทางเจอหรือไง ?"

ท่านพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกันเอง

แอนดี้ยกมือไหว้ เขาไม่เข้าใจในความหมายของคำทักทาย

"ท่านคือ พลวงพ่อสอนใช่มั้ยครับ ?"

พระทั้งสามรูปหัวเราะขึ้นพร้อมกัน

พระสงฆ์ที่นั่งเก้าอี้เป็นประธาน ถามกลับ

"จะมาบวชกับชั้น แล้วไม่รู้จักชั้นได้ยังไง ฮึ ? เดี๋ยวก็ส่งกลับเลย" ท่านพูดไปหัวเราะไป

แอนดี้รู้สึกขำตามไปด้วย เขารู้สึกได้ถึงความเป็นกันเองที่เขาได้รับ

"นี่... ลิงรุ่นพี่สองรูปนี่ คนตัวใหญ่หน่อยนี่ชื่อพระหมู ส่วนอีกคนนี่ชื่อพระโป่ง ตามวินัยสงฆ์น่ะ บวชก่อนถือว่าเป็นรุ่นพี่นะ ถึงแม้อายุจะมากกว่าน้อยกว่า ไม่นับ นับอายุบวช"

แอนดี้ส่งยิ้มให้พระทั้งสอง

พระโป่งจามเสียงดังลั่น

"ฮัดเช้ย !"

หลวงพ่อสอนพูดต่อ

"ไอ้คนนึงก็นอนหลับซะสนุกสนาน ส่วนอีกคนก็ย่องมาเล่นน้ำ ไอ้เล่นน้ำแบบนั้นมันใช้ไม่ได้นะ"

พระโป่งทำจมูกฟืดฟาด แล้วก็หัวเราะ

"ผมทำอะไรขาดไปหรือครับ หลวงพ่อ ?"

เจ้าอาวาสมองลอดแว่นแล้วยิ้ม

"ขาดน่ะ มันไม่ขาด แต่มันเกินไปนิดนึง เย็นนี้ก่อนทำวัตรเย็น เธอมาคุยกับชั้นซะหน่อย จะทบทวนให้"

ท่านหันกลับมาหาแอนดี้

"การบวชน่ะ คือ การทำพระนิพพานให้แจ้ง ชั้นจะให้เธอยึดคำนี้ไว้ให้มั่น ไม่ว่าเธอจะปรารถนาอะไรมา แต่ถ้าจะบวชกับชั้น ต้องยึดพระนิพพานเป็นหลัก นี่เป็นแบบฉบับของพระพุทธเจ้า ชีวิตต้องสละได้ เพื่อพระนิพพาน บวชกึ่งกลาง ๆ หวังสวรรค์ หวังวิมาน หวังพรหม ไม่ต้องบวช...

นิพานัสสะ สัจฉิกิริยายะ เอตัง กาสาวัง คะเหตวา

เรารับผ้ากาสาวพัตร์นี้มา เพื่อทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน

... การบวชที่นี่ คือ ยินดีสละชีวิต เพื่อค้นหาพระนิพพาน ภารกิจใด ๆ ในทางโลกที่เคยมีมา โยนทิ้งเสียให้หมด บวชที่นี่ มีภารกิจเดียว คือ ไปให้ถึงพระนิพพาน"

แอนดี้พยักหน้ารับคำ

"สำหรับพระบวชใหม่ ทุกอย่างต้องทำตามวินัยของสงฆ์อย่างเคร่งครัด พระสงฆ์ในวัดนี้ จะต้องถืออธิศีลเป็นหลักประจำใจ คือ ยอมตายไม่ยอมละเมิดศีล ข้าวทุกเม็ดมาจากศรัทธาที่ญาติโยมมีในพระบรมครูสัมมาสัมพุทธเจ้า กินข้าวจากญาติโยมแล้วไม่ถือศีลให้สะอาดบริสุทธิ์นับว่าจัญไรกว่าหมา ไม่มีอธิศีลเป็นตัวต้น สมาธิที่ได้มาก็เป็นแค่เปลือก ปัญญาที่ได้มาก็เป็นแค่กระผีก

สำหรับพระบวชใหม่ สมาธิไม่แน่น ปัญญายังไม่แจ่มใส ไม่ว่ากัน แต่ศีลไม่รักษา ชั้นไล่ออกจากวัดทันทีนะ"

แอนดี้พยักหน้าอีกครั้ง

"เธอน่ะ มีความตั้งใจสูง เธอมีสมองที่ฉลาด แต่สมองที่ฉลาดของเธอ ยังไม่ได้อยู่ในพื้นฐานที่มาจากศีลบริสุทธิ์ เธออย่าทำให้คนที่เป็นบริวารของเธอผิดหวังนะ บริวารของเธอบางคน เขาอาจจะมีความฉลาดน้อยกว่าเธอ แต่เขาเริ่มต้นด้วยการมีศีล ถึงแม้เขาไม่มีโอกาสบวช แต่เขาได้สัมผัสถึงรสธรรมะของพระจอมไตร นั่นเป็นสิ่งที่สำคัญกว่าคนที่บวชแล้วแต่ไม่ได้เข้าถึงอะไรเลย"

แอนดี้ขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าหลวงพ่อกำลังพูดถึงบริวารคนไหนของเขา

"... ก็คนที่สร้างห้องพักนั้นให้เธอพักเมื่อคืนนี้ไงล่ะ"

สิงห์แห่งแผ่นดินใหญ่ ตกใจ เขาเพียงแค่คิดในใจ ยังไม่ได้เอ่ยคำถามออกจากปาก คำตอบกลับถูกยิงตรงแสกหน้า

"ห้องพักของผม ใครสร้างให้เหรอครับ ?"

"ห้องของคุณณรงค์ ก็คุณณรงค์นั่นแหละ สร้าง ถวายเงินเป็นปัจจัยมาสมทบทุน ตึกหลังนั้น ก็สร้างจากปัจจัยของญาติโยม ใครมีปัจจัยสร้างได้ถึงหนึ่งห้อง ชั้นก็ให้ตั้งชื่อห้องให้คนนั้นเลย แต่ละห้อง ก็มีชื่อของผู้บริจาคเป็นชื่อห้อง ห้องของเธอน่ะ คุณณรงค์ถวายปัจจัยมา เขาต้องดีใจที่รู้ว่า สุดท้ายแล้ว เธอก็ได้มาใช้ห้องนี้"

"คุณณรงค์คือใครครับ ?"

หลวงพ่อหัวเราะ

"คุณณรงค์เป็นชาวจีนเหมือนเธอนั่นแหละ ทุก ๆ สองสามเดือน ก็จะมาฟังธรรมที่นี่ แล้วก็นำปัจจัยมาถวายทุกครั้ง ทำสังฆทานบ้าง ถวายวิหารทานบ้าง"

"แล้วเค้ารู้จักกับผมเหรอครับ ?"

"คงไม่มั้ง !" ท่านพูดแล้วก็ยิ้ม

แอนดี้พยักหน้า

"ไม่รู้จักหรอกเหรอครับ ? แล้วทำไมเค้าต้องดีใจที่ผมมาใช้ห้องนี้ครับ ?"

"หรืออาจจะรู้จัก เอาไงดี ? เค้าก็แค่มังกรตัวเล็ก ๆ ตัวนึง เธอรู้จักบ้างมั้ยล่ะ ? มังกรตัวเล็ก ๆ น่ะ"

สิงห์ใหญ่ทำตาเบิกโต แล้วอุทานออกมา

"อาหลง !"

เขาเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของหลวงพ่อสอนทันที ท่านก็ยังมีรอยยิ้มส่งกลับให้เหมือนเดิม

"เอาล่ะ ! ... วันนี้ เธอไปทำสิ่งที่ต้องทำก่อน บ่ายนี้ ให้กรณ์พาเธอไปกราบพระธาตุดอยสุเทพ แล้วก็เลยไปพระธาตุหริภุญไชยที่ลำพูนด้วย เสร็จแล้วค่อยมาพบชั้น เดี๋ยวชั้นต้องไปดูวิหารที่ก่อสร้าง นัดกับผู้รับเหมาเค้าไว้"

แอนดี้พยักหน้ารับรู้

*************************************************************************************************

ความเพลียจากการเดินทางไปไหว้พระธาตุดอยสุเทพ และ พระธาตุหริภุญไชยที่ลำพูน ทำให้แอนดี้นอนหลับยาว

เขารู้ตึกตัวตื่นอีกทีกลางดึก มือคว้าไปที่นาฬิกาข้อมือที่อยู่ข้าง ๆ เสื่อ

นาฬิกาบอกเวลา สองนาฬิกาครึ่ง

เสียงซ่วบ ๆ ดังลอดมาทางหน้าต่างห้องนอน เหมือนกับฝีเท้าของใครที่เดินอยู่บนหญ้า

ความสงสัยทำให้เขาลุกจากเสื่อ แล้วเดินมาที่ริมหน้าต่าง

ข้างล่างริมกำแพงวัด แสงไฟเหลืองส่อง มองเห็นพระโป่ง ยืนอยู่ที่บันไดขั้นสุดท้ายที่เสมอกับน้ำคลอง

นี่คงจะแอบมาเล่นน้ำตอนกลางคืนอีกเป็นแน่ !

พระโป่งยืนสงบนิ่งอยู่เป็นนาที แอนดี้ยืนมองอยู่ตลอด เขากำลังสงสัยถึงพฤติกรรมที่แปลกประหลาดของพระหนุ่มรูปนี้ ในเมื่อวัดนี้มีห้องน้ำเป็นกิจลักษณะอยู่แล้ว เหตุใดพระรูปนี้จึงต้องแอบมาเล่นน้ำตอนกลางคืน ?

ทันใดนั้น พระโป่งก็ขยับตัว ก้าวเท้าข้างหนึ่งย่ำไปบนน้ำ ขาอีกข้างหนึ่ง ขยับก้าวตามไป แล้วก็ค่อย ๆ ย่ำไปบนคลอง ก้าวข้ามไปทีละก้าว จนพาตัวเองเดินข้ามคลองไปถึงฝั่งตรงข้าม

สิงห์ต้าลู่ยืนตะลึงงันกับสิ่งที่เห็นด้วยตาตนเอง ณ ขณะนี้ ความอัศจรรย์ใจสุดประมาณได้เกิดขึ้นกับเขาอย่างที่ไม่มีคำพูดใดจะบรรยายได้

__________________________________________________________________________________________

โดย วีรยาติ

1, 2, <อ่านหน้า

กลับขึ้นด้านบน

นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก เปิดให้จองแล้ว กดที่นี่

 

อ่านตอนต่อไป
อ่านตอนอื่น

1. สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ

2. แสดงความคิดเห็น หรือ โหวต

- ชอบตัวละคร ขอเชิญโหวตได้ที่นี่

- อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่

เชิญเยี่ยม Facebook หมอเถื่อน

(ให้กำลังใจโดยเข้าไป แล้วกด Like หรือ เขียนคำวิจารณ์)