 |
| ||||||
| |||||||
วงดนตรีทริโอหยุดการแสดงแล้ว บนเวทีกลางแจ้ง ดีเจป๋อง หนุ่มพิธีกรชื่อดัง กำลังยืนอยู่ด้านซ้ายสุดของเวที เสียงออกไมค์... "สวัสดีครับ ขอกราบสวัสดี คุณย่าเฉลา ไตรสรณ์ กราบสวัสดีสมาชิกครอบครัวไตรสรณ์ทุกท่าน และ ขอกล่าวสวัสดีกับแขกผู้มีเกียรติที่มาร่วมงาน วันคล้ายวันเกิดของคุณเฉลาไตรสรณ์ ผม ดีเจป๋อง ปีนี้ก็ได้รับเกียรติจากครอบครัวไตรสรณ์อีกปี ให้มาเป็นพิธีกรในงานวันนี้ แขกทุกท่านที่ได้ลิ้มรสอาหารชั้นเลิศที่ซุ้มอาหารด้านโน้นเรียบร้อยแล้ว ก็ขอเชิญมาที่ลานสนามหญ้าหน้าเวทีนี้ จับจองเก้าอี้นั่งกันตามสบาย หรือ ใครที่ยังไม่อิ่มกับอาหาร ก็เชิญเลือกทานอาหารได้ตามใจชอบ ถึงจะยืนอยู่ที่มุมโน้น แต่เสียงของผมก็คงดังผ่านลำโพงให้ทุกท่านได้ยิน ส่วนท่านใดที่เมาแล้ว ขอเชิญท่านหาที่อาเจียนได้ตามอัธยาศัย" มุขของพิธีกรเรียกเสียงหัวเราะจากคนดูได้ "วันนี้ แขกทั้งหมดในงานนี้ คร่าว ๆ คือ ประมาณสี่ร้อยกว่าท่าน มากกว่าปีที่แล้ว ปีที่แล้วผมก็ได้รับเกียรติมายืนอยู่บนเวทีนี้ จำนวนคนที่มาร่วมงานมากขึ้น นั่นหมายถึง ความเจริญรุ่งเรืองที่เพิ่มขึ้นของครอบครัวไตรสรณ์ เป็นที่น่ายินดีเป็นอย่างยิ่ง" รุ่งกับอีกสองสหาย เดินมาถึงหน้าบริเวณซุ้มอาหาร ทั้งสามคนยืนอยู่ที่ริมขอบสนามหญ้า มองมายังเวที "บนเวทีนี้ เรามีการแสดงเล็ก ๆ น้อย ๆ ของแขกผู้มีเกียรติ ที่จะมาแสดงเป็นของขวัญให้กับคุณย่าเฉลา เริ่มด้วยท่านแรกก่อนเลยครับ แขกผู้มีเกียรติท่านนี้ ปีที่แล้วก็มาในงานนี้ ท่านเป็นฝรั่ง ชาวอเมริกัน แต่พูดไทยได้คล่องมาก เพราะอยู่เมืองไทยมาหลายปีแล้ว ปีที่แล้วท่านได้มาเล่นกีต้าร์ร้องเพลงให้พวกเราฟัง พร้อมกับขอพรจากพระเจ้าให้กับคุณย่า ปีนี้ ท่านก็มีของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ มาแสดงให้พวกเรา ขอเสียงปรบมือ ต้อนรับ มิสเตอร์ ร็อบ วอห์ล" เสียงปรบมือประปราย ดังขึ้นโดยรอบ ฝรั่งผมขาว รูปร่างสูงใหญ่ วัยประมาณห้าสิบกว่าปี สวมเสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีแดง กางเกงยีนส์ เดินถือกีต้าร์โปร่งไฟฟ้าสองตัว ออกมาจากข้างเวที เขาเดินมานั่งที่เก้าอี้สตูลกลม กลางเวที เหลือเก้าอี้สตูลว่างไว้อีกตัวหนึ่งข้าง ๆ "กู๊ดอี๊ฟนิ่ง ! สวัสดีครับ มาพบกันอีกปีนะครับ สำหรับคนที่เคยมางานเมื่อปีที่แล้ว อย่าเพิ่งเบื่อผมซะก่อน" หลายท่านที่เป็นแขกหน้าใหม่มีท่าทีประหลาดใจที่ได้ยินฝรั่งนายนี้ พูดภาษาไทยได้ชัดมาก "วันนี้มีเพลงน่ารัก ๆ มาเป็นของขวัญ ให้กับสาวน้อยที่น่ารัก.." เขาพูดแล้วก็หัวเราะ "... เพราะคุณย่าเฉลา ยังคงเป็นสาวน้อยที่น่ารักสำหรับทุกท่านอยู่ แต่เพลงนี้ ต้องเล่นด้วยกีต้าร์สองตัว ถ้าบั๊ดดี้ของผม ไม่ยอมมาขึ้นเวที ก็คงเล่นไม่ได้...." ร็อบใช้มือป้องตาจากแสงไฟสปอต เพื่อมองลงมาข้างล่างเวที ".. hey kid where are you ? If you're not coming up, I'm not gonna play. Got that ? (นี่เจ้าหนู อยู่ไหนแล้วนี่ ? ถ้าเธอไม่ขึ้นมาบนเวที ฉันก็จะไม่เล่น เข้าใจมั้ย ?)" เขาพูดแล้วก็หัวเราะ แขก ๆ พากันหันรีหันขวาง มองหาว่าร็อบกำลังเรียกใครขึ้นไปบนเวที ทอมหันมาข้าง ๆ รุ่งหายตัวไปแล้ว สักพัก ชายหนุ่มเดินออกมาจากข้างเวที ใส่หน้ากากรูปปีกผีเสื้อ สวมเสื้อเชิ้ตแขนยาว กางเกงแสล็ค มีเสื้อกั๊กทับ ร็อบหันไปมอง แล้วปรบมือ หันมาพยักเพยิดให้คนดูร่วมปรบมือให้ "ปรบมือให้เว๊ทเตอร์คนนี้หน่อย เป็นบ๋อยที่สามารถเล่นกีต้าร์ได้เก่งมาก" บ๋อยหน้าผีเสื้อ หัวเราะเบา ๆ เขาเดินมาหาร็อบที่กลางเวที "Uncle Rob ! Stand up.... let me hug you first and I'll play. (อาร็อบ ยืนขึ้นก่อน ขอผมกอดอาทีนึงก่อน แล้วค่อยเล่น)" ร็อบยืนขึ้น หนุ่มภายใต้หน้ากากเดินเข้าไปกอด สองคนกอดกันแน่น ร็อบกระซิบที่ข้างหู "Miss you so much ! (คิดถึงเธอมาก)" "Yeah... me too (ผมก็เหมือนกันครับ)" ฝนเดินเข้ามาหาสองสหายที่ริมสนามหญ้า "บนเวทีนั่นมั่นรุ่งนี่ ใช่หรือเปล่า ?" ทอมพยักหน้า "ใช่ ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ เวทีเถอะ" แล้วทั้งสามคนก็ก้าวเท้าเดินเข้าไปกลางสนามหญ้า สองศิลปินคลายจากอ้อมแขนกันและกัน แล้วทั้งคู่ก็ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ต่างคนต่างหยิบกีต้าร์ขึ้นมาวางพาดไว้ที่ตัก ร็อบพูดออกไมค์ "เราสองคนไม่ได้เจอกันนานมาก ก่อนจะเล่นเพลงนี้ ขอเล่าอะไรให้ฟังเล็กน้อย เมื่อปีที่แล้ว ผมได้รับข่าวดีมาก ๆ เปรียบเสมือนสาส์นจากพระเจ้าก็ว่าได้ คือ คุณย่าเฉลา ได้หายจากอาการโรคหัวใจ โดยหมอที่โรงพยาบาลยืนยันว่า ท่านไม่มีอาการของโรคหัวใจอีกต่อไปแล้ว แต่คุณย่า ไม่ได้หายได้ด้วยหมอที่โรงพยาบาล ท่านหายเพราะได้หมอที่ไม่ใช่หมอ และ ผม ก็รู้จักกับหมอคนนี้ ตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก เพลงที่จะเล่นต่อไปนี้ เป็นเพลงที่ผมกับหมอคนนี้ เคยเล่นด้วยกันมาก่อน แต่วันนี้ ผมได้น้องบริกรใส่หน้ากากคนนี้ มาเป็นคู่หูแทน สมัยที่หมอคนนั้นยังเป็นเด็ก เขาเรียนหนังสือไม่เก่งเลย ไม่เคยได้เกรดเอซักวิชาเดียว ผมเรียกเขาว่า นันเอ สติวเด็นท์ (non A student) แล้วก็สอนให้เขาเล่นกีต้าร์เพลงนี้ เนื้อเพลงเหมาะสำหรับให้คนที่เรียนไม่เก่ง ไปร้องจีบสาว เนื้อเพลงบอกว่า ฉันไม่เก่งวิชาอะไรเลย ไม่รู้อะไรซักอย่าง รู้อย่างเดียวคือ ฉันรักเธอ แต่ถ้าฉันเรียนจนได้เกรดเอ แล้วเธอจะเปลี่ยนใจมารักฉันได้ โลกนี้คงจะสุดแสนวิเศษ เพลงนี้ ชื่อเพลง What a Wonderful World" ร็อบหันมาพูดกับคู่หู "Well ! Are we gonna play now ? (เอาล่ะ พร้อมหรือยัง ?)" "Yes, I'm ready. Let's see if we can make it thru. (ได้เลย เดี๋ยวก็รู้ว่าจะไปรอดหรือไม่ ?)" ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกัน แล้วร็อบก็นับถอยหลัง คู่หูต้องเพ่งมองโน๊ตบนแท่น เพราะแน่ใจว่าเขาจำคอร์ดได้ไม่หมด แล้วเสียงกีต้าร์ของทั้งคู่ก็เริ่มขึ้น ศิลปินทั้งสอง ผลัดกันร้องผลัดกันประสาน เหมือนว่าเคยร่วมเล่นด้วยกันมาจนคุ้นเคย เสียงเพลงจบลง พร้อมกับเสียงปรบมือของคนดู ร็อบพูดขึ้น "ขอบคุณครับ เพลงนี้ขออุทิศให้กับหมอคนนั้น เด็กชายที่เคยเล่นกีต้าร์คู่กับผม เด็กชายที่เรียนไม่เก่ง เป็นนันเอ สติวเด็นท์ เป็นเด็กที่ไม่เคยได้เกรดเอ แต่วันนี้ เขาเป็นคนที่รักษาคนให้หายป่วยได้ โดยที่ตัวเองไม่ได้เรียนด๊อกเตอร์..." ร็อบเอามือขึ้นมากำแล้วทาบที่หน้าอกตัวเอง "ณ บัดนี้ ผมขอให้พระเจ้าอวยพรเขา ไม่ว่าวันนี้เขาจะอยู่ที่ไหนก็ตาม..." ผู้ชมหลายคนเอามือมาทาบที่หน้าอกตาม "...ความเป็นหมอของเขา ไม่ได้มาจากวิชาความรู้เลย แต่ มาจากความรัก เขาเปลี่ยนมาพูดภาษาอังกฤษ "I'm so proud of you....from a non A student....to... a more than A doctor." (ฉันภูมิใจในตัวเธอมาก จาก เด็กนักเรียนที่ไม่เคยได้เกรดเอ วันนี้ เธอกลายเป็น หมอที่เหนือกว่าเกรดเอ) ฝนหันไปถามทอม "นี่เขาหมายถึงรุ่งหรือเปล่า ?" ทอมพยักหน้า "อือ... รุ่งใช้วิชาลูกดิ่ง รักษาคุณย่าตัวเองจนหายจากโรคหัวใจ" วิทย์หันมาพยักหน้า "มันเจ๋งว่ะ !" เพื่อนยิปซีจ้องหมอเถื่อนที่อยู่บนเวที "กลายเป็น มอร์แดนเอด๊อกเตอร์ไปแล้ว เพื่อนเรา" ฝนยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ความปิติเกิดขึ้นมาในใจทันที เหล่าเพื่อนผู้ชายที่เธอได้เคยมีโอกาสรู้จักมาทั้งชีวิต ผู้ชายในชุดบริกร ใส่หน้ากาก ที่อยู่บนเวที ณ เวลานี้ คือ คนที่สร้างความประทับใจให้เธอได้มากที่สุด ! __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ
1. สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ 2. แสดงความคิดเห็น หรือ โหวต - ชอบตัวละคร ขอเชิญโหวตได้ที่นี่ - อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ เชิญเยี่ยม Facebook หมอเถื่อน (ให้กำลังใจโดยเข้าไป แล้วกด Like หรือ เขียนคำวิจารณ์)
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
ร็อบบรรจงหยิบโน๊ตเพลงมาวางไว้บนแท่นเหล็กสำหรับวางโน๊ต 