หมอเถื่อน ตอน 53 หน้า 3


	ตอน 53 (หน้า3/3) ลาบวช

เย็นวันนั้น แอนดี้ได้กลับเข้ามาที่บ้านพัฒนาการ หลังจากต้องจากบ้านนี้ไปรักษาอาการป่วยอยู่หลายสัปดาห์

ทันทีที่เข้ามาถึงตัวบ้าน น้องสาวสุดที่รักที่ยืนรอต้อนรับอยู่ ก็โผเข้ามากอด

"ฮวนอิ๋งหนี่หุยเจีย ต้าเกอ (ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะ พี่ใหญ่)"

พี่ใหญ่กอดน้องสาว แล้วพูดด้วยภาษาจีนกลาง

"กลิ่นอะไรน่ะ อาฟ่ง ? ทำกับข้าวอยู่เหรอ ?"

"มื้อนี้ต้อนรับพี่ใหญ่กลับบ้าน จะมีอะไรเหมาะสมมากไปกว่า....."

แอนดี้ชี้หน้าน้องสาว

"สุกี้ ?"

"ใช่เลย พี่ใหญ่พูดได้ไม่เลว รีบอาบน้ำแล้วลงมาทานสุกี้กันเถอะ"

ซีฟ่งมองตามหลังพี่ชาย

พี่ชายเดินเหินเหมือนคนปกติทั่วไปได้แล้ว ขาดแต่เพียงน้ำหนักที่ยังคงต่ำกว่าเดิมอยู่หลายกิโล แต่อาการทุกอย่างของพี่ชายเริ่มจะดีวันดีคืนอย่างรวดเร็ว นับว่าสุดท้าย พี่ใหญ่ก็ได้เดินมาถูกทาง

โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะดังขึ้น ซีฟ่งเดินไปรับสาย

หน้าจอขึ้นชื่อผู้โทรเข้า คือ พี่ก้อง

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ พี่ก้อง"

เสียงเงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่ผู้โทรมาจะเริ่มพูด

"น้องหงส์"

เสียงของเขาราบเรียบผิดปกติ

"ค่ะ พี่ก้อง มีอะไรหรือเปล่าคะ ? ทำไมเสียงพี่ก้องแปลก ๆ ?"

"พี่มีเรื่องต้องคุยกับน้องหงส์ เก็บไว้ต่อไปมันก็คงไม่เป็นผลดีต่อเราทั้งคู่"

"พี่ก้อง มีเรื่องอะไรเหรอคะ ?"

เสียงปลายทาง พูดได้อย่างราบเรียบที่สุด

"พี่มาคิดดูแล้ว พี่ว่า เราอยู่ห่าง ๆ กันซักพักจะดีกว่า"

ความประหลาดใจเกิดขึ้นกับหงส์น้อยอย่างไม่ต้องสงสัย

"เกิดอะไรขึ้นคะพี่ก้อง ? พี่ก้องอธิบายให้หงส์ฟังก่อนสิคะ อยู่ห่าง ๆ กันซักพัก หมายความว่ายังไงคะ ?"

เสียงหายใจของอีกฝ่ายดังรดหูโทรศัพท์

"พี่ไม่เคยถามหงส์เลยว่า หงส์รักพี่หรือเปล่า เพราะพี่ไม่เคยสงสัยในความรักที่หงส์มีต่อพี่ แต่ตอนนี้ พี่รู้แล้ว ว่าความรู้สึกที่หงส์มีต่อพี่ มันคืออะไร"

หงส์สั่นหัว เธอรู้สึกมืดแปดด้าน ไม่มีวี่แววใด ๆ ให้เธอนึกออกได้เลยว่า แฟนของเธอ กำลังพูดถึงเรื่องใด

"พี่ก้อง เกิดอะไรขึ้นคะ ? พี่ก้องรู้อะไรมา เล่าให้หงส์ฟังเถอะ เรื่องที่พี่ก้องรู้ อาจจะไม่ตรงกับที่หงส์คิดก็ได้นะคะ"

"พี่ต้องขอโทษหงส์ หงส์อาจจะต่อว่าพี่ว่าพี่ละลาบละล้วง ทำสิ่งที่ไม่ควรทำ พี่ก็ต้องยอมรับเรื่องนี้ วันที่เราไปเขาใหญ่ด้วยกัน ตอนเช้าที่พี่เดินไปตามหงส์มากินข้าวเช้าที่หน้าห้องพัก แต่หงส์ไม่อยู่ออกไปเดินถ่ายรูป ที่โต๊ะหน้าห้องพักของหงส์ หงส์วางแมคบุคคั่นสมุดไดอารี่ไว้ พี่แค่เหลือบดูก็เห็นข้อความในไดอารี่ที่หงส์เขียนค้างไว้..."

ไดอารี่

หงส์รู้สึกตัวเย็นวาบทันที เธอนึกขึ้นได้ถึงข้อความในไดอารี่ประจำวันที่เขียนในวันนั้น มันไม่ใช่ข้อความที่สมควรให้ก้องอ่านอย่างแน่นอน แต่ถ้าเขาถือวิสาสะ เปิดย้อนหน้าของไดอารี่นั้นกลับไปอีก ข้อความที่ลายมือของเธอร้อยเรียงเอาไว้ จะต้องทำลายจิตใจของเขาแตกเป็นเสี่ยง ๆ อย่างแน่นอน

แต่เธอไม่ได้มีความตั้งใจใด ๆ ที่จะให้ข้อความเหล่านั้นทำร้ายคนอ่าน เพียงแต่ คงไม่มีแฟนคนไหนทนได้กับความในใจที่ตรงไปตรงมา เปิดเผยความนึกคิดทั้งหมดของเธอแบบนั้นได้

"พี่ก้อง... หงส์... " เธอหมดปัญญาหาคำแก้ตัวใด ๆ มาอธิบายเรื่องเหล่านั้นได้ในระยะเวลาสั้น ๆ

อาการอ้ำอึ้งนี้ เสมือนการยอมรับผิดโดยดุษฎี

"หงส์ ไม่ใช่เพียงแค่วันนั้นวันเดียว แต่วันก่อนหน้านั้น เดือนก่อนหน้านั้น สิ่งที่หงส์บันทึกไว้ทั้งหมด นั่นมันคือช่วงเวลาที่เราคบกันแล้ว หงส์บันทึกเรื่องนั้นซ้ำ ๆ กันทุกวันอย่างนั้นในไดอารี่ แล้วไดอารี่นี้ มันก็จะอยู่กับหงส์ตลอดไป ทุกครั้งที่หงส์เปิดมันออกมาอ่าน บันทึกพวกนั้นก็ยังอยู่นะหงส์ มันคือลายมือหงส์ มันจะอยู่กับชีวิตของหงส์ตลอดไป แล้วในชีวิตหงส์ ก็จะไม่มีที่ให้พี่ยืนอยู่อีกเลย ไม่มีวัน"

"พี่ก้อง หงส์ไม่ได้ตั้งใจทำร้ายพี่ก้องเลย หงส์ขอโทษ" เธอไม่รู้จะอธิบายอะไรได้ดีไปกว่านี้

"หงส์ไม่ต้องขอโทษ เพราะมันไม่ใช่ความผิดของหงส์ แต่เมื่อพี่รู้ความคิดของหงส์แล้ว มันก็อึดอัดถ้าพี่ไม่ทำอะไรซักอย่าง ตอนนี้พี่ก็เลือกแล้วว่าควรจะทำยังไง เราควรอยู่ห่าง ๆ กันซักพักดีกว่า ใช้เวลาตัดสินใจในสิ่งที่เป็นตัวเอง มันจะดีกว่าปล่อยให้เรื่องมันเดินไปแบบนี้"

ความรู้สึกผิดที่มีต่อก้อง ทำให้เธอต้องหลั่งน้ำตา

"พี่ก้อง หงส์ขอโทษ" เธอพูดทั้งน้ำตา ก้องฟังแล้วก็รู้ทันทีว่าเธอกำลังร้องไห้

"บอกแล้วไงหงส์ หงส์ไม่ได้ทำผิด แล้วพี่ก็อยากขอบคุณหงส์ด้วยที่หงส์ได้ยอมคบกับพี่ มันเป็นเวลาที่ดีมาก ดีมากจนพี่ไม่อยากตื่นจากฝัน แต่ถ้าหงส์ไม่อยากทำร้ายพี่มากไปกว่านี้ เราควรอยู่ห่างกันเถอะ เพราะหากคบกันต่อไป พี่ก็รู้ว่าพี่ไม่มีทางเปลี่ยนหงส์ได้ แล้วพี่ก็จะต้องจมลงไปมากกว่านี้อีกหลายเท่า ถึงวันนั้น วันที่พี่ถอนตัวไม่ได้แล้ว วันนั้น ชีวิตของเราทั้งคู่จะต้องเจ็บปวดมากขนาดไหน"

"พี่ก้อง หงส์ขอโทษ" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"พี่หมดเรื่องพูดแล้วนะหงส์ พี่ขอตัวก่อน"

สัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดไปแล้ว

เสียงเปิดประตูห้องดังมาจากชั้นบน พี่ชายคงกำลังจะเดินลงมากินสุกี้

หงส์น้อยรีบวิ่งเข้าห้องน้ำที่ห้องรับแขก มองหน้าตัวเองในกระจก แล้วเปิดน้ำในอ่างล้างหน้า

'ฉันจะให้พี่ใหญ่เห็นน้ำตาของฉันไม่ได้ในวันนี้

ฉันจะไม่มีทางร้องไห้ในมื้อสุกี้เป็นอันขาด

สุกี้... เป็นมื้อแห่งความสุข จะต้องไม่มีน้ำตาเล็ดลอดออกมาระหว่างมื้อสุกี้

ซีฟ่ง เธอต้องเก็บน้ำตาไว้ให้ได้'

__________________________________________________________________________________________

โดย วีรยาติ

อ่านหน้า 1, 2