สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท

หลังจากอาหารค่ำ เลอหงส์ปลีกตัวเดินกลับมานั่งที่หน้าบ้านพัก

อากาศที่เริ่มหนาวขึ้น ทำให้เธอต้องกระชับเสื้อวอร์มให้รัดลำตัวมากขึ้น

ฟ้าโปร่งในคืนนี้ ทำให้มองเห็นดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า

เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดเบอร์ของอาเจิ้น เธอจำเป็นต้องสื่อสารเรื่องสำคัญให้เรียบร้อยภายในคืนนี้

เสียงอาเจิ้นรับสาย หงส์พูดด้วยภาษาจีนกลาง

"เหวย ! พี่เจิ้น นี่อาฟ่ง ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกให้พี่รู้ ฉันตัดการโอนเงินในบัญชีของพี่ใหญ่ทุกรายการแล้ว ในสมุดบัญชี มีรายการโอนเงินไปบัญชีคนอื่น เดือนละไม่ต่ำกว่าหนึ่งแสนเป็นประจำ ฉันไม่รู้ว่าเป็นบัญชีของใครบ้าง โอนเพื่ออะไร แต่ฉันได้แจ้งธนาคารยกเลิกการโอนเงินอัตโนมัติทุกเดือนไปแล้ว ต่อไปนี้ ใครก็ตามที่เคยได้เงินจากพี่ใหญ่ เมื่อเขาไม่ได้เงิน เขาก็คงจะต้องตามหาตัวฉันให้เจอ หากใครก็ตาม ถามหาเงินพวกนี้จากพี่เจิ้น พี่ช่วยบอกพวกเขาให้มาคุยกับฉันด้วย"

"ได้ ฉันเข้าใจ แต่อาฟ่ง เธอต้องระวังด้วย เพราะตัวฉันเอง ก็ไม่ได้รู้จักคนพวกนั้นทุกคน ใครเป็นใครบ้างก็ไม่รู้"

"ฉันคงไม่มีทางเลือกมากนัก พี่ใหญ่ไม่มีเงินเหลือพอจะให้ใครได้อีกแล้ว ฉันจำเป็นต้องรู้ว่าเงินที่โอนแต่ละรายการ เป็นค่าอะไร ฉันจึงจัดการได้ถูก"

เธอตัดสายจากอาเจิ้น

สิ่งที่ไม่แน่นอนเข้ามาสู่ชีวิตเธออย่างสม่ำเสมอ เหตุการณ์ต่าง ๆ ที่ผลัดกันเข้ามากระทบจิตใจเธอ ค่อย ๆ เปลี่ยนมุมมองของเธอที่มีต่อโลกใบนี้ ทำให้เธอมองโลกด้วยความเป็นจริงมากขึ้น ยอมรับ และ อดทนต่อสภาวะของโลกแห่งความจริงนี้ได้ดีกว่าคนอื่นในวัยเดียวกัน จนบางครั้งบางเวลา ความคิดเล็ก ๆ ก็ได้ผุดขึ้นมาในใจ

'หัวใจของฉันยังอยู่ดีหรือ ?'.... 'ฉันยังมีหัวใจอยู่เหมือนเดิมไหมนะ ?'

จะเป็นไปได้ไหม ว่า ในวันหนึ่ง ข้างหน้า เธอจะกลายเป็นคนไร้หัวใจ ไม่หลงเหลือความเป็นหงส์น้อยช่างฝัน เหมือนในอดีตที่เคยเป็น ?

หงส์กดโทรศัพท์เพื่อหาหมายเลขที่ต้องการ

หน้าจอโทรศัพท์แสดงหมายเลขที่เธอบันทึกไว้ในระบบโทรด่วน (Speed Dial) เธอกดปุ่มโทรออก

เสียงปลายทางรับสาย

"ฮัลโหล สวัสดีค่ะ"

หงส์เริ่มทักทาย

"สวัสดีค่ะ พี่ทอม ! นี่หงส์เอง น้องสาวพี่แอนดี้ค่ะ"

ปลายทางตอบด้วยสำเนียงแสดงความประหลาดใจ

"น้องหงส์เหรอ ? ว่าไง มีอะไรให้พี่ช่วย บอกมาได้เลย"

หงส์หัวเราะ

"เปล่าค่ะ ไม่ได้มีเรื่องอะไร พี่ทอมยุ่งอยู่หรือเปล่าคะ ? หงส์โทรไปรบกวนหรือเปล่า ?"

"เปล่า ๆ คุยได้จ้ะ ไม่ได้รบกวน น้องหงส์อยู่ที่ไหนล่ะ ? อยู่กับพี่แอนดี้หรือเปล่า ?"

"เปล่าค่ะ หงส์มาเขาใหญ่กับเพื่อน มาค้างคืนนึง พรุ่งนี้ก็กลับแล้ว"

"อ้าว ! เขาใหญ่เหรอ ? อากาศกำลังดีเลยสิ ตอนนี้ แต่ทำไมเสียงเงียบจัง ? อยู่คนเดียวเหรอตอนนี้ ?"

"ค่ะ เพิ่งทานข้าวเสร็จ หงส์ก็เลยแยกวงมานั่งเล่นคนเดียว"

"อ้าว ! ไปกับเพื่อนแล้วทำไมไม่สังสรรค์กับพวกเค้าล่ะ ? แยกออกมาทำไม ? หรือ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า ? คุยกับพี่ได้นะ"

หงส์หัวเราะเบา ๆ

"ไม่ใช่เพื่อนหงส์หรอกค่ะ หงส์มากับแฟน กับเพื่อน ๆ ของแฟน ก็เลยไม่รู้จะคุยอะไร"

ทอมรับรู้ทันทีว่า หงส์ต้องการให้เธอเป็นเพื่อนคุย

"แล้วน้องหงส์ไม่ชวนเพื่อนน้องหงส์ไปด้วยล่ะ ? จะได้มีเพื่อนคุย"

"หงส์ไม่มีเพื่อนหรอกค่ะ"

ทอมหัวเราะ

"ฮ่า ๆ คนอะไรไม่มีเพื่อน จริงเหรอ ?"

"จริงค่ะ หงส์ไม่มีเพื่อน"

คำตอบที่สั้นเพียงแค่นี้ ทำให้ทอมรู้ว่าเธอไม่ได้พูดเล่น

"ทำไมล่ะ ? ไม่มีใครถูกชะตาหรือไง ? เพื่อนที่โรงเรียน เพื่อนตอนเด็ก ๆ ไม่มีบ้างเลยเหรอ ?"

"ไม่มีค่ะ เพราะตั้งแต่เล็กหงส์ย้ายที่อยู่บ่อย ได้รู้จักใครไม่นานก็ต้องย้ายที่อยู่อีกแล้ว พอหลาย ๆ ครั้งเข้า ก็เลยเฉย ๆ กับการไม่มีเพื่อน แล้วพี่ทอมมีเพื่อนเยอะมั้ยคะ ?"

"พี่เหรอ ? ถ้าเพื่อนที่มหาลัย' ก็เป็นสิบคนแล้ว แต่ที่สนิทก็มีแค่สองคนเท่านั้น แต่แปลกนะ ทั้งสองคนเป็นผู้ชาย คบกับเพื่อนผู้หญิงแล้วเรื่องมาก คิดเล็กคิดน้อย จุกจิก มีเพื่อนผู้ชายไปเลยก็สบายใจไปอีกแบบ"

หงส์หัวเราะ

"เหรอคะ ? แปลกดี หงส์ก็รู้สึกยังงั้นเหมือนกัน หงส์รู้สึกว่า เพื่อนผู้หญิงพูดมาก แล้วหงส์ก็ไม่ค่อยอดทนที่จะฟัง เรื่องที่เค้าพูด ไม่ตรงกับสิ่งที่หงส์สนใจ ผู้หญิงมีนิสัยแปลก ๆ ที่บางทีหงส์เองก็ไม่เข้าใจ ทั้ง ๆ ที่หงส์ก็เป็นผู้หญิง"

ทอมหัวเราะ

"เหรอ ? อย่างเช่นอะไรบ้างล่ะ ?"

หงส์นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้า ที่ทำให้เธอมีความประทับใจในด้านลบ กับเพื่อนของก้อง

"อย่างเช่น เมื่อเช้า เรานัดเจอกันเจ็ดโมงเช้า หงส์มาถึงที่นัดก่อนเจ็ดโมง พี่ผู้หญิงคนสุดท้าย มาถึงตอนแปดโมงครึ่ง เดินหน้าตายิ้ม สบายใจ เหมือนกับว่าเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่เธอต้องมาสายแบบนี้ ไม่มีคำขอโทษ ไม่มีคำอธิบาย พี่คนนี้ บ้านห่างจากที่นัดกัน หนึ่งกิโลเมตร เค้าเพิ่งออกจากบ้านเมื่อสิบห้านาทีก่อนหน้านั้น"

ทอมอุทาน

"โห..!. เกินไปแล้วงั้น ถ้ามาสายแบบนี้แล้วไม่มีคำอธิบาย ยังงี้รับไม่ได้แล้ว"

"ค่ะ แล้วก็ไม่มีใครตำหนิใคร เหมือนกับว่า ทุกคนยอมรับว่านี่เป็นวัฒนธรรมของกลุ่ม คือ ผู้ชายต้องมารอผู้หญิง เป็นเรื่องปกติ และ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่หงส์จะมาเจอกับคนกลุ่มนี้อีก"

คู่สนทนาหัวเราะ

"อือ... ถ้านัดกันแล้วเป็นยังงี้ทุกครั้ง ไม่ไหว"

"สมัยเรียนอยู่เอแบค เพื่อนที่ห้องเคยนัดกันไปเที่ยวทะเลค่ะ ไปกันประมาณสิบคน นัดแปดโมงเช้า ตอนแปดโมง มีคนมาถึงที่นัดแค่สามคน เกือบเก้าโมง เพิ่งจะมากันเกือบครบ คนสุดท้าย มาถึงเก้าโมงสิบห้า หงส์กลับบ้านเลย ใครอยากไปก็เชิญไป แต่หงส์รับไม่ได้"

ทอมหัวเราะชอบใจ เสียงหัวเราะดังผ่านสายมา ทำให้คนเล่าเรื่องหัวเราะตามไปด้วย

ทอมเสริมขึ้น

"นี่คงเป็นวัฒนธรรมที่แย่เรื่องนึงของคนไทย คือ ไม่ค่อยมีสำนึกต่อส่วนรวม ถ้าคนไทยไม่มีวินัยตั้งแต่เด็ก โตขึ้นจะเอาอะไรไปสู้กับชาติอื่น ? กับไอ้แค่มาให้ตรงเวลานัดยังทำกันไม่ได้ พี่เคยไปสัมภาษณ์งาน นัดสัมภาษณ์ตอนเช้าเก้าโมง แต่ไปนั่งรอคนสัมภาษณ์ กว่าจะมาเก้าโมงครึ่ง ถือว่าไม่ให้เกียรติกัน แล้วก็เคยนัดสัมภาษณ์กับฝรั่ง เค้าเป็นคนเยอรมัน นัดกันนอกสถานที่ เค้ากลับไปถึงก่อนเราซะอีก แล้วไปนั่งรอเรา แค่นี้ก็ทำให้พี่เห็นความแตกต่างของวินัยคนแต่ละชาติแล้ว"

"เหรอคะ ? แล้วพี่ทอมก็คงไม่เลือกทำงานกับคนที่ไม่ให้เกียรติเราใช่มั้ยคะ ?"

"แน่นอน วันที่สัมภาษณ์กับคนไทย วันนั้นพี่ก็ได้งานนะ แต่พี่ปฏิเสธ แล้วนี่ พี่ก็กำลังจะตอบรับทำงานกับคนเยอรมันที่เพิ่งเล่าให้ฟังนี่แหละ"

หงส์รู้สึกดีใจตามไปด้วย

"เหรอคะ ? ดีจังเลย ได้ทำงานกับคนที่ให้เกียรติเรา"

"จะดีหรือไม่ดี ยังไม่รู้จ้ะ ต้องรอให้เข้าไปทำก่อน แต่อย่างน้อย เราก็มีความประทับใจที่ดีกับการได้เจอผู้บริหารครั้งแรก"

หงส์นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วเธอก็ถามขึ้น

"พี่ทอม เห็นหงส์เป็นน้องหรือเปล่าคะ ?"

"หือ ? อะไรนะ ?"

หงส์หัวเราะเบา ๆ

"หงส์หมายถึง พี่ทอมเจอหงส์แล้ว มีความรู้สึกเหมือนกับหงส์เป็นน้องสาวพี่ทอมหรือเปล่า ?"

อีกฝ่ายยังเงียบ ไม่คาดคิดว่าจะได้ยินคำถามแบบนี้

หงส์รีบอธิบาย

"ขอโทษที่หงส์ถามพี่ทอม ทั้ง ๆ ที่ได้เจอกันแค่ครั้งเดียว หงส์แค่คิดว่า พี่ทอมอาจจะเป็นพี่สาวที่กำลังตามหาพวกเราอยู่"

ยิ่งอธิบาย กลับยิ่งสร้างความงุนงงให้กับทอม

หงส์อธิบายต่อ

"หลังจากที่พี่แอนดี้ฟื้นขึ้นมาที่โรงพยาบาล พี่แอนดี้เล่าเรื่องอะไรแปลก ๆ หลาย ๆ อย่าง แต่ สุดท้าย บางเรื่องก็กลายเป็นจริง พี่แอนดี้บอกว่าหงส์มีพี่สาว ที่กำลังตามหาเราอยู่ หมายถึง ตามหาพี่แอนดี้ กับ หงส์"

"เหรอ ? พี่สาวแท้ ๆ ของหงส์เหรอ ?"

"ไม่ได้หมายความถึงพี่สาวแท้ ๆ หรอกค่ะ หงส์คิดว่า น่าจะเป็นคนในอดีตชาติ แต่ก่อนพี่แอนดี้เป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องชาตินี้ ชาติหน้า แต่หลังจากฟื้นขึ้นมา พี่แอนดี้เล่าอะไรบางอย่างเกี่ยวกับคนในชาติก่อน"

ทอมนึกถึงเรื่องแม่หญิงอำไพ กับ เพื่อนที่ชื่อชื้น คำพูดของชื้นพ้องกับคำพูดของรุ่งได้อย่างไม่น่าจะเป็นไปได้

"หงส์ พี่ว่าเรื่องนี้อาจจะเป็นไปได้ วันที่พี่เจอกับพี่แอนดี้ เค้าก็เล่าอะไรบางอย่างที่บังเอิญตรงกับคนที่พี่รู้จัก ตรงอย่างน่าตกใจมาก"

"เหรอคะ ? แล้วพี่ทอมถามพี่แอนดี้หรือเปล่า ว่า พี่แอนดี้รู้เรื่องราวพวกนี้ได้ยังไง ?"

ทอมหัวเราะ

"อ้าว...! หงส์เองเป็นน้องสาว น่าจะรู้มากกว่าพี่อีกนะ พี่ไม่กล้าถามหรอก บอกตรง ๆ ว่า เวลาเจอพี่แอนดี้ พี่ก็เกร็ง ๆ"

หงส์หัวเราะชอบใจ

"ใช่ ๆ ๆ นาน ๆ จะได้เจอคนพูดถึงพี่แอนดี้แบบนี้ซะที หงส์ก็ไม่กล้าซักไซร้หรอกค่ะ จริง ๆ พี่แอนดี้เป็นคนใจดีมาก แต่พี่แอนดี้ทำให้คนเกรงใจได้ สายตาของสิงห์ไงคะ คนที่เมืองจีนชอบพูดว่า พี่แอนดี้มีสายตาของสิงห์ เวลาจะขู่ใคร ไม่ต้องพูด แค่เหลือบมองก็ทำให้คนอื่นกลัวได้แล้ว"

ใบหน้าของแอนดี้ ผุดขึ้นมาในมโนภาพของทอม

สายตาของสิงห์ !

ครั้งแรกที่เขาส่งสายตาให้เธอ เลือดในกายเธอก็พลันร้อนรุ่ม

เหมือนความรู้สึกของเหยื่อ ที่ท้ายสุดต้องยอมจำนนต่ออำนาจของราชสีห์

เธออยากรู้ว่า ตอนที่รุ่งเจอกับพี่แอนดี้ รุ่งจะมีความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษบ้าง

"น้องหงส์ พี่แอนดี้เคยเล่าให้หงส์ฟังเรื่องของรุ่งมั้ย ?"

"เรื่องไหนคะ ?"

"เรื่องอะไรก็ได้ พี่รู้สึกว่า รุ่งเค้ามีความประทับใจในตัวพี่แอนดี้มาก แล้วก็รู้สึกเหมือนกันว่า พี่แอนดี้ก็ชอบรุ่ง"

หงส์นิ่งเงียบ ไม่มีคำตอบ

ทอมพูดต่อ

"เรื่องนี้ ไว้ให้สองคนนี้เค้าเคลียร์กันเองดีกว่า เฮอะ ๆ มันก็เป็นไปได้ที่คนเรามารู้จักกัน เพราะในอดีตชาติเคยเกี่ยวพันกันมาก่อน หงส์เชื่อเรื่องนี้มั้ยล่ะ ?"

"อือ... ไม่รู้สิคะ ใช่เกี่ยวกับลางสังหรณ์ หรือ พวกซิกซ์เซ้นส์หรือเปล่าคะ ? หงส์เคยมีแต่ความรู้สึกว่า ถ้าเจอใครครั้งแรกแล้วไม่ชอบ หงส์ก็จะไม่ยุ่งกับคนนั้นอีก เหมือนกับไม่ถูกชะตา ถ้าเจอใครครั้งแรกแล้วถูกชะตา ก็จะรู้เลยว่า อือ... ใช่"

เธอพูดแล้วก็หัวเราะตัวเอง หวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจความหมาย

"เหรอ ? อือ... พี่ไม่ค่อยเป็นนะ ไม่ค่อยมีใครที่พี่เจอครั้งแรกแล้วมีเฟิร์สท์อิมเพรสชั่นแรง ๆ พี่คงไม่มีเซ้นส์พวกนี้"

แล้วเธอก็นึกถึงเพื่อนบังเกิดเกล้าได้

"อ้อ... มี ๆ ! ลืมไป มี ไอ้รุ่งนี่แหละ ตอนเจอมันครั้งแรก พี่รู้สึกไม่ชอบมาก ๆ คนอะไรไม่รู้ กินหมาเข้าไปทั้งตัว"

หงส์หัวเราะ

"แต่หงส์เจอพี่ทอมครั้งแรก หงส์ก็ชอบพี่ทอมเลยนะ ตั้งแต่ตอนที่เดินออกไปรับพี่ทอมที่หน้าเรือนไม้ หงส์ว่าพี่ทอมดูเท่ห์ แล้วก็ฉลาด"

ทอมหัวเราะ

"จะบอกให้ วันที่พี่เจอน้องหงส์น่ะ พี่ก็ชอบบุคลิกของหงส์ ทั้งการแต่งหน้า การแต่งตัว นาน ๆ จะได้เจอผู้หญิงที่ถูกใจอย่างนี้ซักที อ้อ.. แต่บอกไว้ก่อนนะ พี่ไม่ใช่ทอม เป็นผู้หญิงทั้งแท่ง ชื่อทอมน่ะ ไอ้เพื่อนปากหมามันเป็นคนตั้งให้"

"เหรอคะ ? ขอบคุณที่ชอบค่ะ หงส์ว่าพี่ทอมเป็นผู้หญิงที่ฉลาด แล้วก็ไม่พูดมาก ก็ดีแล้วที่เพื่อนพี่เรียกพี่ว่าทอม หงส์ว่าเท่ห์ดีออก คนที่หินเกล็ดพญานาคเลือกจะไปอยู่ด้วย ต้องเป็นคนพิเศษแน่นอนค่ะ"

คำพูดของหงส์ทำให้ทอมมั่นใจว่า ระหว่างเธอ กับ สาวรุ่นน้องคนนี้ คงต้องมีความผูกพันในอดีตดึงให้โคจรมาพบกัน

"หินก้อนนั้นน่ะเหรอ ? ตกลงเค้าเป็นของใครกันนะ ? หรือว่าเราจะตัดแบ่งกันคนละซีกดี ?"

ทั้งสองหัวเราะขึ้นพร้อม ๆ กัน

ทอมถามขึ้น

"หายเหงาหรือยังล่ะ คุยกับพี่ ?"

หงส์หัวเราะ

"ค่ะ ถ้าพี่สาวที่พี่แอนดี้พูดถึงคือพี่ทอม ก็คงจะดี หงส์ไม่เคยมีพี่สาว แล้วก็ไม่เคยอยากจะมีด้วย"

"อ้าว ! ... ตกลงดีหรือไม่ดีกันแน่ ?"

หงส์หัวเราะ

"หงส์หมายถึง เรามีกันแค่สองคนพี่น้องมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว จริง ๆ มีพี่ชาย แต่ไม่ใช่พี่ชายแท้ ๆ อีกคนนึง แต่เค้าเพิ่งเสียไปไม่นาน หงส์ไม่เคยอยากมีใครมากกว่านี้ แค่มีพี่แอนดี้คนเดียวก็พอแล้ว แต่ถ้าต้องมีพี่สาวอีกคนนึง ก็อยากให้เป็นพี่ทอมมากกว่าคนอื่น เพราะผู้หญิงคนอื่นที่พี่แอนดี้รู้จัก หงส์มองแค่ครั้งแรกก็รู้แล้วว่าข้างในกลวง"

"ข้างในกลวง ?"

"คือเป็นผู้หญิงที่เหมาะไว้เป็นแค่เครื่องประดับ ดูผิวเผินก็สวย แต่ฉาบฉวย ถ้าได้คนพวกนี้มาเป็นพี่สาว หงส์คงต้องวิ่งหนี"

"อือ... ก็ทิ้งเรื่องนี้ไว้เป็นปริศนาก่อนแล้วกัน ถ้าใครจะมาเป็นพี่สาวเราจริง เราก็คงได้รู้เองเมื่อถึงวันนั้น"

"ถ้าเค้าไม่ปรากฏตัวมาตอนนี้ ก็คงจะหมดเวลาแล้วมั้งคะ เมื่อวาน พี่แอนดี้โทรไปบอกแม่ที่ปักกิ่ง ว่าจะขอลาบวช"

ทอมรู้สึกประหลาดใจ

"ลาบวชเหรอ ? ป่วยยังไม่หาย จะบวชได้ยังไง ?"

"พี่แอนดี้บอกว่าจะหายก่อนบวช เพราะได้หมอดี"

ทอมหัวเราะ

"หมอดี ? หมอที่ไหน ?"

หงส์ไม่ตอบ มีแต่เสียงหัวเราะเบา ๆ ของเธอดังเข้ามาในสาย

"พี่ทอมชอบเต้นรำมั้ยคะ ?"

"หือ... เต้นรำ ? ลีลาศน่ะเหรอ ? เต้นไม่เป็นหรอก"

"เต้นสโลว์กับผู้ชาย เคยมั้ยคะ ?"

"ไม่เคยจ้ะ"

หงส์หัวเราะคิกคัก

"แล้วพี่ทอมจะชอบ คอยดู"

"คอยดู ?"

หงส์นึกถึงวันในอดีต วันที่พี่ชายอารมณ์ดี พี่ชายจะเปิดเพลงช้า แล้วก็ชวนเธอเต้นสโลว์

"หงส์รู้จักคนที่จะทำให้ผู้หญิงทุกคนเคลิ้มได้ ถ้าได้เต้นรำกับเค้า ยิ่งอากาศเย็นแบบวันนี้นะ คนนี้เค้าจะกลายเป็นเจ้าชายเลย"

ทอมหัวเราะ

"น้องหงส์นี่มีอารมณ์แฟนตาซีเหมือนกันนะ"

"หงส์โทรหาพี่ทอมอีกได้มั้ยคะ ?"

"ได้สิ คุยกับน้องหงส์ก็สนุกดี"

"ขอบคุณค่ะ งั้นหงส์ไม่รบกวนพี่ทอมแล้ว กู๊ดไน๊ท์นะคะ"

"จ้ะ กู๊ดไน๊ท์ !"

******************************************************************************************************************

อ่านหน้า 1, < 2, > 3
นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก เปิดให้จองแล้ว กดที่นี่