 |
| ||||||
| |||||||
หงส์กำลังขอคำแนะนำในการดูแลพี่ชายจากทอมอย่างละเอียด แอนดี้เพิ่งเสร็จจากการคุยสายกับอาน้อย "ญา คุณน้อยกำลังจะพารุ่งกลับมาที่นี่ อีกครึ่งชั่วโมงคงจะถึง ญาจะรอมั้ยครับ ?" ทอมเหลือบดูนาฬิกาข้อมือ "ได้ค่ะ รอได้ ญาจะได้ไปส่งรุ่งที่บ้านด้วย" หงส์ยื่นกระดาษมาให้ทอมดู "พี่ทอมคะ ยาตัวนี้ เฮกซิน ร้านขายยาไม่มีขายค่ะ มีตัวอื่นมาแทนได้มั้ยคะ ?" หมอเถื่อนหยิบปากกา แล้วเขียนลงบนกระดาษ "น้องหงส์ถามหาตัวยานี้ นิโคลซาไมด์ แต่ยี่ห้ออะไรก็ได้ ให้เภสัชกรจัดให้" เธอยื่นกระดาษกลับให้หงส์ "ได้ค่ะ เดี๋ยวหงส์โทรบอกให้เพื่อนหาให้" หงส์ถือโทรศัพท์มือถือเดินออกไปนอกห้อง แอนดี้ทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาข้าง ๆ ทอม "ญา เล่าเรื่องของรุ่งให้ฟังได้มั้ยครับ ?" "เรื่องอะไรคะ ?" "ญารู้จักรุ่งได้ยังไง ? รุ่งเป็นคนยังไง ?" "รุ่งเป็นเพื่อนที่มหาลัย'ค่ะ เค้าเป็นคน...." เธอกำลังนึกถึงเพื่อนสนิท ที่หาคำบรรยายได้ยาก แอนดี้จ้องหน้าเธอ กำลังรอคำตอบ "...รุ่งเป็นคนที่.... เอ่อ...ยังไงดี เค้าเป็นเพื่อนที่ทำให้ญาประหลาดใจได้มากที่สุด และ ไม่มีวันหมด" แอนดี้หัวเราะ "ไม่มีวันหมด ?" "ค่ะ ญาหมายถึง เวลาเรารู้จักเพื่อนใหม่ตอนแรก ๆ แต่ละคนก็จะมีเรื่องราวทำให้เราเซอร์ไพรส์ได้ เมื่อเรารู้จักตัวตนของเค้าที่ไม่ตรงกับความคาดหวังของเรา แต่ไม่นาน เราก็จะชิน เพราะเรารู้จักเค้าหมดแล้ว เค้าก็จะหมดเรื่องเซอร์ไพรส์ แต่รุ่ง ไม่ใช่อย่างนั้น ตั้งแต่ญารู้จักรุ่งมา รุ่งจะมีเรื่องเซอร์ไพรส์ญาได้ตลอด ทั้ง ๆ ที่เราก็สนิทกับเค้ามากอยู่แล้ว แต่คงเป็นเพราะ รุ่งมีประสบการณ์ในด้านที่ญาไม่เคยมีมาก่อน แล้วเค้าก็มีความคิดที่นอกกรอบของญามาก" แอนดี้ฟังแล้วอมยิ้ม "เค้าเป็นคนที่ข้างนอกดูสบาย ๆ แต่ข้างใน เป็นคนที่แน่วแน่ใช่มั้ย ? " เธอประหลาดใจในคำถามที่ได้ยิน "ใช่ค่ะ พี่แอนดี้เจอแค่ไม่กี่ครั้งก็รู้ได้เลยเหรอคะ ?" "ถ้าผมอยากจะมีน้องชายซักคนนึง ผมก็คงอยากได้คนแบบนี้ แล้วรุ่งมีแฟนหรือยัง ?" ทอมนึกถึงเพื่อน แล้วหัวเราะหึ ๆ "รุ่งเหรอคะ ? ยังไม่มีค่ะ แต่ถ้ารุ่งจะเลือกใครซักคนนึง ไม่ยากเลย เพราะมีสาว ๆ ชอบรุ่งเยอะ รุ่งเค้าเป็นคนมีเสน่ห์ แล้วพูดเป็น คือ ไม่พูดมาก แต่พูดแล้วก็ทำให้คนฟังอึ้งได้ รุ่งมันเลือกมาก" แอนดี้หัวเราะ "ท่าทางญาจะไม่ค่อยชอบผู้ชายที่พูดมาก" ทอมพยักหน้า "ค่ะ เวลาผู้ชายพูดมากแล้วหมดความน่าสนใจ จะหล่อขนาดไหน ถ้าพูดมาก มันน่าเบื่อค่ะ" "รุ่ง เป็นเพื่อนที่หาได้ยาก" ผู้ชายคนนี้ได้เจอเพื่อนของเธอเพียงแค่สองครั้ง ! ทอมมองหน้าแอนดี้ หน้าของเธอเป็นเครื่องหมายคำถามอย่างชัดเจน "เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง มองออกขนาดนั้นเชียว ?" "สำหรับคนอื่น ผมไม่รู้ แต่สำหรับญา รุ่งเป็นเพื่อนที่ญาจะหาไม่ได้จากที่ไหนอีกแล้ว" ทอมหัวเราะด้วยความประหลาดใจ ผู้ชายคนนี้มีความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษกับเพื่อนของเธอแน่นอน "พี่แอนดี้มีชื่อเกี่ยวกับสิงห์เหรอคะ ?" แอนดี้ตกใจในคำถาม "ใครบอกญาครับ ?" "รุ่งบอกว่า ครั้งแรกที่เจอพี่แอนดี้ พี่แอนดี้บอกว่าตัวเองเป็นสิงห์จากเมืองจีน รุ่งก็เลยนึกถึงบันทึกของพ่อรุ่ง ที่เคยเขียนเล่าเรื่องของคนในอดีต ที่มีชื่อสิงห์เป็นนักรบสมัยโยนก" แอนดี้เริ่มแปลกใจ "คนชื่อสิงห์สมัยโยนก ? ในบันทึกเขียนไว้ว่ายังไงครับ ?" "ที่รุ่งเล่า สิงห์เป็นนักรบในอดีตที่เก่งมาก มีวิชาอาคม แล้วก็สอนวิชาให้กับน้องสาวกับองค์หญิง รุ่งเค้าประทับใจในคนชื่อสิงห์มาก เพราะคนชื่อสิงห์นี่ตายแทนคนอื่นได้" แอนดี้เบิกตาโต ... สิงห์ในสมัยโยนก ! ไม่มีทางเป็นคนอื่นไปได้ "แล้วยังไงต่อครับ ? แล้วแม่หญิงเป็นยังไง ? ปลอดภัยหรือเปล่า ? น้องสาวสองคนล่ะ ?" น้ำเสียงของแอนดี้แสดงถึงอารมณ์ที่ตื่นเต้น "รุ่งเล่าให้ฟังเท่านี้ค่ะ พี่แอนดี้รู้เรื่องเกี่ยวกับคนพวกนี้ด้วยเหรอคะ ?" "ผมคิดว่าน่าจะเป็นเรื่องเดียวกัน แต่ผมรู้ไม่หมด เวลาหมดเสียก่อน พรหมกุมารกู้ชาติได้ นั่นเรารู้จากประวัติศาสตร์ แต่สิงห์ แม่หญิง กับน้องสาวสองคนเป็นตายร้ายดียังไง บันทึกมีบอกไว้หรือเปล่าครับ ?" อีกฝ่ายไม่เข้าใจในคำถาม "ญาไม่รู้หรอกค่ะ รุ่งเล่ามาแค่นั้นเอง เรื่องพวกนี้มันคืออะไรเหรอคะ ?" แอนดี้มองหน้าทอม "ญาครับ บันทึกนั้นเป็นของพ่อรุ่งใช่มั้ยครับ ? พ่อรุ่งเป็นใคร ?" พ่อรุ่งเป็นใคร ?... เป็นคำถามที่กว้างมาก เป็นคำถามที่แม้แต่เธอเอง ก็ไม่เคยถามเพื่อน พ่อรุ่งจะเป็นใคร ก็ไม่ได้มีความสำคัญสำหรับความเป็นเพื่อนของเธอกับรุ่ง แต่คำถามนี้ แม้แต่เพื่อนของเธอเอง ก็ยังคงตามหาว่าแท้ที่จริงแล้ว พ่อของเขาเอง คือ ใคร ? "พี่แอนดี้น่าจะคุยกับรุ่งเองดีกว่าค่ะ ท่าทางพี่แอนดี้กับรุ่ง คงต้องมีเรื่องคุยกันยาว แปลกดี" แอนดี้พยักหน้า เขาส่งหางตามาที่ทอม "แปลกแน่ ๆ ครับ ญาเองก็คงหนีไม่พ้นเรื่องนี้ด้วยหรอก" ทอมหัวเราะ "ญาไปเกี่ยวอะไรด้วยคะ ?" จู่ ๆ ความอ่อนเพลียเริ่มโจมตีสิงห์แผ่นดินใหญ่ หนังตาเขาเริ่มหนัก ลมหายใจเริ่มติดขัด เขาพยายามสูดหายใจลึก ๆ เสียงลมหายใจดังถึงหูคู่สนทนา ทอมสังเกตุเห็นถึงสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปของแอนดี้ "พี่แอนดี้พักผ่อนเถอะค่ะ ดื่มน้ำซักหน่อยมั้ยคะ ? " แอนดี้ยกมือขึ้นห้าม "ไม่เป็นไรครับ ? ขอผมพักผ่อนซักพักก็คงดีขึ้น" ความง่วงเข้ามาเยือนอย่างฉับพลัน ทันทีที่เปลือกตาของเขาปิดลง สติทั้งหมดก็ถูกตัดจากโลกภายนอก
"ปี๊ด" เสียงนกหวีดดังลั่น พรหมรูปร่างหนุ่มทะมัดแมง แต่งกายในชุดกรรมการตัดสินฟุตบอล เสื้อยืดคอปกสีดำ กางเกงขาสั้นสีดำ ถุงเท้าสีดำ สวมรองเท้าสตั๊ดสีดำ มือข้างหนึ่งจับนกหวีดที่คาบไว้คาปาก มืออีกข้างหนึ่งกำลังเหยียดแขนตรง ชูใบแดงใส่หน้าเขา แอนดี้อดหัวเราะไม่ได้ "เรียกผมมาที่นี่ทำไม ? ใครทำผิดกติกา ?" พรหมท่านลุงเก็บใบแดงใส่ในกระเป๋า "แกไง ชั้นถึงแจกใบแดงให้แกออกมานอกสนามคุยกันก่อน" "ผมทำผิดตรงไหนครับ ? ผมไม่ได้เล่าอะไรมากมายเลยนะ ทั้ง ๆ ที่อยากจะเล่าใจจะขาด" "ก็แกเริ่มจะไปดึงคนโน้นคนนี้มาเกี่ยวพันกับอดีตชาติ ถ้าแกขืนพูดต่อไป ทั้งรุ่ง ทั้งญา ก็ต้องมาสอบถามแก เดี๋ยวก็คงต่อเรื่องไปกันใหญ่ ถ้าพวกเค้าได้รู้ว่าอดีตชาติลากโครงกันมายังไง มันยิ่งก่อความยึดติดผูกพัน มันไม่ใช่เป้าหมายที่แกเคยปรารถนาไว้ เรื่องมันจะยุ่ง กิเลสมันจะเข้ามาครอบซะ แกได้สัญญากับชั้นแล้วว่า เรื่องที่แกได้พบเห็นมาในอดีต ห้ามเล่าให้ใครฟัง จนกว่าจะถึงเวลา" แอนดี้พยักหน้า "ครับ ผมสัญญา ถึงผมไม่เข้าใจก็ตาม แต่ถ้าอะไรที่ผมสัญญาแล้ว ผมก็จะทำตาม แต่ถ้าผมได้เข้าใจมากกว่านี้ ก็คงจะดี" ท่านลุงถอนหายใจ "ชั้นอธิบายแค่เหตุการณ์เฉพาะหน้านี่ก่อนแล้วกัน ส่วนเหตุผลตามหลักธรรมว่า ทำไมคนเราไม่ควรยึดติดกับอดีตชาติน่ะ ไว้ให้ท่านพ่อเป็นคนอธิบาย" "ได้ครับ รีบว่ามา" ท่านลุงท้าวสะเอว "ไอ้นี่ เอ็งจะมีน้ำเสียงเป็นเจ้านายข้าไปถึงไหนวะ ? สันดานคนนี่มันละยากจริง ๆ" แอนดี้รีบยกมือไหว้ "ขอโทษครับ มันคงเคยปากมาหลายชาติ ขอกราบเท้าท่านลุงให้ช่วยอธิบายต่อเลยครับ" พรหมขี้งอนส่งสายตาค้อน แล้วอธิบายต่อ "อดีตแกมีความสัมพันธ์กับแม่หญิงนวลอย่างแนบแน่น แต่ชาตินี้ แกกับแม่หญิง เป็นเพียงคนที่เพิ่งรู้จัก หากแกไปเล่าเรื่องในอดีตให้เธอฟัง แล้วเธอเกิดเชื่อขึ้นมา เธอก็จะผูกพันกับแกได้เร็ว เธออาจมีใจให้แก ยอมทั้งกายยอมทั้งใจอย่างง่าย ๆ ในเวลาสั้น ๆ" แอนดี้เลิกคิ้ว "อ้าว ก็ดีสิครับ ถ้ามันต้องเป็นไปอย่างนั้น ผมก็ยอมรับ ถ้าเป็นผู้หญิงคนนี้ที่ผมจะใช้ชีวิตร่วมด้วยในชาตินี้ ถ้าไม่ใช่เธอ ผมก็คงไม่มีใครอีก ความรู้สึกที่ผมมีกับแม่หญิงนวล ผมไม่มีเคยมีกับใครมาก่อน" "สุดจะซาบซึ้งเลย ไอ้ลูกแมว แต่โทษที ไม่ได้ แกทำอย่างนั้นไม่ได้ เพราะ ผู้หญิงคนนี้ ในชาตินี้ เธอมีเนื้อคู่เก่าที่ต้องโคจรมาพบกัน" แอนดี้ทำท่าสะดุ้ง "หา ? งั้นผมก็ไม่ใช่เนื้อคู่ของเธอ ? " "คนเราชาตินึงเกิดมา มันไม่ใช่ว่าจะมีเนื้อคู่แค่คนเดียว คน ๆ นึงเกิดมาอาจจะเจอเนื้อคู่เป็นสิบคนก็ได้ แต่ จะได้เป็นคู่ครองกับใครคนใดคนหนึ่ง ก็ต้องขึ้นอยู่กับกรรมที่ผูกพันกันมา" "ผมฟังไม่รู้เรื่องครับ เอาว่า ญาเค้ามีเนื้อคู่ที่รอเค้าอยู่ ที่ไม่ใช่ผม ?" "ถูกต้อง" "ใช่ รุ่งหรือเปล่า ? ถ้าเป็นรุ่ง ก็นับว่าเหมาะสม" "ไม่ใช่ แต่แกก็ไม่ควรรู้ว่าเค้าเป็นใคร ไม่ใช่หน้าที่แก ถ้าแกนำเรื่องในอดีตไปแย่งผู้หญิงคนนี้มาครองคู่กับแก แกก็จะได้ชื่นชมกันแค่ไม่นาน พอเธอได้เจอเนื้อคู่คนนั้นทีหลัง ยุ่งแน่ เธออาจจะเลิกกับแกไปหาเค้า หรือ ถ้าไม่เลิกกับแก เธอก็อาจจะเป็นชู้กับเค้า ยิ่งไปกันใหญ่" แอนดี้นิ่งเงียบ ท่านลุงมองลูกแมวด้วยความเห็นใจ เดินเข้ามาตบบ่า "นี่แหละ เป็นข้อเสียของการรู้อดีตชาติ มันคือการผูกพันที่ไม่สิ้นสุด สร้างความทุกข์ไม่รู้จักจบสิ้น แต่แกมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ่กว่าแค่การหาเมีย การที่แกได้รู้อดีต ทำให้แกเริ่มรู้จักตัวเองว่า แกปรารถนาสิ่งใดมาก่อน" แอนดี้พยักหน้า "ครับ หากแม่หญิงนวลไม่ใช่คู่ครองของผม ผมก็จะตัดใจเรื่องนี้ สิ่งที่ผมต้องการ คือ การที่เป็นคนที่ฉลาดมากกว่าเดิม ผมต้องการเป็นคนที่ฉลาด และ เก่งเหมือนสิงห์ มีปัญญาเหมือนกับท่านจันทรชาดพรหม มีบารมีเหมือนกับท่านพรหมกุมาร" ท่านลุงพยักหน้ารับรู้ "นี่แหละ ไม่เสียดายที่ห้อยกับแกมาหลายชาติ เวลาแกตัดสินใจอะไรที่คนอื่นตัดสินใจยาก แกกลับตัดสินใจได้ในเวลาที่รวดเร็ว ถ้าแกมีความอดทน ลดเรื่องกามราคะได้ แกก็จะทำการใหญ่ได้สำเร็จ" "กามราคะคืออะไรครับ ?" ท่านลุงชะงักทันทีเมื่อรู้ตัวว่าได้หลุดใช้ศัพท์ที่แอนดี้ไม่เข้าใจอีกแล้ว "ช่างมันเหอะ ถือว่าชั้นไม่ได้พูดก็แล้วกัน" แอนดี้หัวเราะ "แน่ะ... ท่านลุงไม่อายบ้างเหรอครับ ? พูดแล้วมีชักเข้าชักออก" "อุ๊วะ บ๊ะเทิ่ง ! ชั้นจะพูดอะไร จะถอนคำพูดไหน ก็เรื่องของชั้น หนักหัวแกตรงไหน ?" แอนดี้หัวเราะคิกคัก "อุ๊วะ บ๊ะเทิ่ง ? คำฮิตบนชั้นพรหมเหรอครับ ?" พรหมท่านลุงเหล่ตามองหลานจอมกวน "ตลก ตลกมาก ไอ้เวรนี่ สงสัยมันจะคุยกันไม่รู้เรื่อง" "โอเค ไม่ตลกก็ได้ เอาเป็นว่า ถ้าแม่หญิงนวลไม่ใช่เนื้อคู่ของผมในชาตินี้ ผมก็จะมุ่งไปศึกษาในสิ่งที่ผมต้องการ แล้วผมคิดว่าผมรู้ว่าผมจะต้องทำอะไร" "แกจะต้องทำอะไร ? ไหนว่ามาซิ" "ผมจะเรียนในสิ่งที่ท่านจันทรชาดพรหม กับ สิงห์ เรียน" "แกจะไปเรียนกับใคร ? ใครจะสอนแกได้วิชาพวกนั้น ?" "ทั้งสองคนนั้น เรียนกับครูบาดำ โดยการบวช หากผมจะต้องบวชเพื่อเรียนวิชาเหล่านั้น ผมก็จะบวช" พรหมหนุ่มยกมือพนมที่หน้าผาก "สาธุ กว่าจะได้ยินแกพูดคำว่า 'บวช' ออกมาจากปากแกได้ มันยากเย็นเข็ญใจ ล่อเข้าไปตั้งอายุสามสิบห้า ขอให้แกเพียงมีความตั้งใจจริงที่จะบวช จะมีคนช่วยแกเอง หน้าที่ของชั้นก็จะได้หมดซักที" "หา ! หมดหน้าที่อะไร ? ผมไม่เห็นท่านลุงทำอะไรเลย แล้วมาบอกว่าหมดหน้าที่ ?" ท่านลุงยกมือเกาหัว ทำท่าควักกระเป๋าเสื้อ "เดี๋ยวชั้นก็ได้แจกใบแดงแกอีกใบ ไม่ส่งกลับไปตื่นซะเลย แกนี่ ทำไมชอบแขวะชั้นนักวะ ? ไอ้ที่ชั้นทำมาทั้งหมด ตั้งแต่โผล่ไปเจอแกตอนเจ็ดขวบ มาจนถึงวันนี้ มีวัตถุประสงค์อย่างเดียวเท่านั้น คือ ทำให้แกอยากบวชอย่างเต็มใจ อุตส่าห์พาแกไปท่องอดีตเพื่อรำลึกว่าแกเคยปรารถนาอะไรมาก่อน ก็เพื่อให้แกตัดสินใจบวชต่อในชาตินี้" แอนดี้นึกถึงเรื่องราวต่าง ๆ ในสมัยโยนก เขาค่อย ๆ พยักหน้า "อือ... ลึกซึ้งมาก ถ้างั้น ท่านลุงก็ทำสำเร็จแล้วล่ะครับ ผมต้องการบวชอย่างยิ่ง แต่ หมายถึง ถ้าท่านหมดหน้าที่แล้วผมจะไม่ได้เจอท่านอีกแล้วหรือครับ ?" "แล้วแกยังอยากเจอชั้นอีกไปทำไม ? เดี๋ยวแกจะได้เรียนรู้สิ่งที่มันลึกซึ้งมากกว่าที่ชั้นรู้ แกจะได้อาจารย์ที่มีความสามารถมากกว่าชั้นอีกพันเท่า ชั้นมันก็แค่พรหมไร้ค่าคนนึงแล้ว" แอนดี้หัวเราะชอบใจ "เหอ ๆๆ ผมถามจริงเถอะ ตอนท่านลุงเป็นมนุษย์นี่ ท่านเพศหญิงหรือชาย ? ทำไมท่านมีสำนวนประชดประชันมากมายจริง ๆ ?" "อือ ชั้นก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน คุยกับคนอื่นชั้นก็ไม่เคยประชดประชันเหมือนคุยกับแก เอาเป็นว่า ชั้นจะทำตามที่เคยให้สัญญากับแกไว้ คือ เมื่อไหร่ที่แกอยากเจอชั้น ก็ให้แกทำสมาธิตามที่ชั้นสอน หรือ หากแกทำไม่ได้ ชั้นก็จะมาเยี่ยมแกเวลาแกหลับแทน เอายังงี้ไปก่อน แต่ในอนาคต ถ้าแกได้เรียนอภิญญาจากอาจารย์ของแก แกก็จะรู้จักวิธีติดต่อกับชาวโลกทิพย์ได้ทุกเมื่อทุกเวลา เพียงขอให้แกมีความอดทน แกคิดสิ่งใด ก็จะสมความปรารถนา " แอนดี้ยกมือไหว้ท่านลุง "ขอบคุณครับ ท่านลุงมีเมตตาต่อผมมาก แต่ผมจะหาอาจารย์ผมเจอได้ยังไงครับ ?" "เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง อาจารย์ของแก รอแกมาตั้งแต่ปีมะเร็งแล้ว" แอนดี้หัวเราะคำพูดท่านลุง เทวดาองค์นี้ช่างมีความเมตตากรุณากับเขาอย่างล้นเหลือ ทำให้เขาได้ค้นพบคุณค่าของชีวิตในอีกด้านหนึ่ง ซึ่งไม่สามารถระลึกได้ด้วยสติปัญญาปกติ ทำให้เขารู้จักคนสำคัญที่มีค่าต่อจิตวิญญาณของเขา..ชื้น ช้อย และ แม่หญิงนวล ความรู้สึกที่มีต่อแม่หญิงนวล ไม่ใช่เพียงแค่ความต้องการที่ฉาบฉวย ไม่ใช่การได้ครอบครองร่างกาย หรือ ไม่ใช่การได้ครอบครองใจของเธอด้วยซ้ำ แค่เพียงได้มีโอกาสมารู้จักกับเธออีกครั้ง ในภพนี้ แค่นี้ก็นับเป็นเรื่องมหัศจรรย์สำหรับเขาแล้ว **************************************************************************************
ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า อากาศเริ่มเย็นลงทีละน้อย ทอมกำลังเดินเล่นฆ่าเวลาอยู่ในบริเวณลานซุ้มเกมส์ บริเวณข้างลาน มีเวทีกิจกรรมที่กำลังเปิดไฟสว่างจ้า บนเวทีมีสาวรุ่นเป็นกลุ่มใส่กระโปรงสั้น กำลังซ้อมเต้น เสียงเพลงแด๊นซ์ดังกระหึ่มจากลำโพง รอบ ๆ เวทีมีหนุ่ม ๆ จับกลุ่มกันยืนดู รถตู้สีฟ้าแล่นเข้ามาในโรงจอดรถหน้าเรือนไม้ ประตูรถตู้ถูกเปิดออก อาน้อยลงมาเป็นคนแรก แล้วช่วยพยุงรุ่งให้ก้าวลงจากรถ ทอมรีบเดินตรงไปยังโรงจอดรถ รุ่งโบกมือให้เมื่อเห็นเพื่อนเดินมาแต่ไกล ทอมยกมือไหว้อาน้อย "สวัสดีค่ะ" อาน้อยรับไหว้ "สวัสดีครับ มารับเพื่อนเหรอ ?" ทอมพยักหน้า "ค่ะ อาการเป็นไงบ้างคะ ?" อาน้อยยกมือจับที่บ่ารุ่ง "ดีขึ้นบ้างแล้วเนอะ แต่คงต้องรอให้เส้นคลายอีกสามสี่วัน ช่วงนี้ก็เดินระวังหน่อย" "ครับ" เขาหันมาที่เพื่อน "เดี๋ยวชั้นเดินให้แกดู" รุ่งเริ่มโชว์ท่าทางการเดินที่แสนจะน่าสมเพชให้เพื่อนดู เขาต้องเดินกะเผลก ลากขาขวาไปเรื่อย ๆ ทอมมีสีหน้าที่เจื่อนลงทันทีเมื่อเห็นรุ่งเดิน เธอไม่นึกว่าอาการของเพื่อนจะมากมายถึงขนาดนี้ รุ่งหันกลับมา "เป็นไง ? ตกใจมากเหรอ ? รับสภาพไม่ได้เหรอที่มีเพื่อนพิการ ?" "ไอ้ปากหมา แกเป็นถึงขนาดนี้เลย เจ็บมากเลยเหรอ ?" รุ่งพยักหน้า "แต่ตอนนี้ดีขึ้นเยอะ พอเดินได้ ก่อนไปดิ ขยับตัวไม่ได้เลย เหล่าซือแอนดี้ล่ะ ?" "เพลียหลับไปแล้ว เดี๋ยวชั้นไปส่งแกที่บ้าน" รุ่งพยักหน้า "อือ.. ยังไม่รู้เลยจะบอกกับแม่ยังไง ถ้าแม่เห็นชั้นในสภาพนี้" เสียงดนตรีที่ดังกระหึ่มมาจากเวที ทำให้รุ่งหันไปมอง "ตรงโน้นมีเวทีอะไรครับ เห็นมีคนมุงดูเยอะแยะ ?" อาน้อยตอบ "เราจะใช้ที่นี่เป็นเวทีประกวดหานางแบบที่เป็นพรีเซนเตอร์ของฟันปาร์ค วันนี้เขาซ้อมคิวกัน" ทอมพยักหน้ารับรู้ "เห็นมีสาวใส่กระโปรงสั้นมาเต้นเยอะแยะ คนมุงดูกันเพียบ" รุ่งสั่นหัว "สาว ๆ สมัยนี้ ทำไมมันกล้าใส่กระโปรงสั้นซะขนาดนั้น แล้วผู้ชายก็ชอบนักชอบหนา มันมีดีอะไรให้ดู มุงกันจัง" อาน้อยหันมาพูดกับทอม "ทอมตรวจให้คุณแอนดี้ได้แล้วใช่มั้ยครับ ? อาการคุณแอนดี้เป็นไงบ้าง ?" "ค่ะ... พี่แอนดี้เป็นเยอะหน่อย ต้องค่อย ๆ เยียวยา..." หมอเถื่อนค่อย ๆ อธิบายสิ่งที่ตรวจพบให้อาน้อยฟัง อาน้อยรับฟังอย่างตั้งใจ สองคนซักถามกันจนเป็นที่พอใจ แล้วก็ร่ำลากัน ทอมยกมือไหว้ลา อาน้อยเดินตรงกลับไปที่เรือนไม้ เธอหันไปรอบตัว มองหาเพื่อนไม่เจอ รุ่งเดินไม่ถนัด เขาจะเดินลากขาไปไหนได้ไกล ? ทอมตะโกนเรียก "รุ่ง รุ่ง" ไม่มีเสียงตอบจากเพื่อน เสียงเพลงจากเวทีคงดังกลบเสียงเธอ หมอเถื่อนสาวเดินออกตามหาเพื่อนขาเป๋ เพียงไม่กี่นาที เขาจะหายตัวไปไหนได้ ? เธอเดินมาถึงลานซุ้มเกมส์ แล้วสายตาก็เหลือบไปเห็น.... เพื่อนขาเป๋ยืนอยู่แถวหน้า ติดกับเวที กำลังปรบมือเชียร์สาวกระโปรงสั้นที่เต้นกันอย่างสุดเหวี่ยงบนเสตจ
ทอมยกมือขึ้นท้าวเอว เสียงตะโกนดังขึ้นในใจ "เจ็บจนจะพิการอยู่แล้ว ยังเสือกลากสังขารไปดูขาอ่อนสาวได้ อ้ายบ้ากามเอ๊ย !" __________________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก เปิดให้จองแล้ว กดที่นี่
1. สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ 2. แสดงความคิดเห็น หรือ โหวต - ชอบตัวละคร ขอเชิญโหวตได้ที่นี่ - อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่ เชิญเยี่ยม Facebook หมอเถื่อน (ให้กำลังใจโดยเข้าไป แล้วกด Like หรือ เขียนคำวิจารณ์)
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
