รุ่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จเป็นคนแรก รู้สึกร่างกายอบอุ่นขึ้น เสื้อยืดซีดาร์ฟันปาร์คมีขนาดพอดีกับสัดส่วนของเขา เขาเดินกลับเข้าห้องกรรมฐาน มือหนึ่งถือถุงที่ใส่เสื้อเปียก

คุณหญิงเจนมองรุ่งแล้วยิ้มให้ตลอด

เขาค่อย ๆ เดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งที่พื้นใกล้ ๆ คุณหญิง รอยยิ้มของคุณหญิงที่มีให้เขานั้นมากกว่าแค่คนเคยรู้จักกันในงานศพแน่นอน

คุณหญิงชี้ไปที่ผนังห้องด้านหนึ่ง

"ตรงกำแพงนั้น จะติดประวัติของพระเจ้าพรหมมหาราช ช่างศิลป์เขายังทำไม่เสร็จ"

ทอมเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้ว เดินเข้ามาในห้องกรรมฐาน ทรุดตัวลงนั่งใกล้ ๆ รุ่ง

คุณหญิงพูดต่อ

"ข้าง ๆ พระประธานองค์นี้ จะมีพระพุทธรูปพระร่วงโรจนฤทธิ์องค์ดำ วันจันทร์หน้าก็จะอัญเชิญมาไว้ตรงนี้"

ทอมถามกลับทันที

"ทำไมต้องพระร่วง ฯ คะ ?"

"เพราะท่านมีความเกี่ยวพันกับพระเจ้าพรหมมหาราช"

ทอมทำตาโต ขนลุกซู่ ลูบแขนขึ้นลง

"เกี่ยวพันยังไงคะ ? พระเจ้าพรหมนับถือพระร่วงหรือคะ ?"

คุณหญิงค่อย ๆ พูดช้า ๆ

"ไม่ใช่ ทั้งสองท่านเกิดคนละช่วงเวลา พระเจ้าพรหมเกิดก่อนพระร่วง แต่มีความเกี่ยวพันกัน"

รุ่งถามขึ้น

"พระร่วงที่เสกขอมดำดินให้แข็ง องค์เดียวกันหรือเปล่าครับ ?"

"จ๊ะ ใช่ ท่านมาปราบขอมหลายวาระ มาทีไร ก็พาบริวารมาแช่แข็งขอมทุกทีไป" คุณหญิงเจนตอบ

ทอมมีสีหน้าแปลก ๆ กลอกตาขึ้นลงเหมือนกำลังใคร่ครวญความจำ

รุ่งยื่นหน้าไปถามเบา ๆ

"เมนส์มาเหรอ ?"

ทอมหันมาแยกเขี้ยวให้เพื่อน แล้วหันไปหาคุณหญิง

"หนูแปลกใจมากที่ได้ยินคุณยายพูดถึงพระร่วง เพราะหนูเพิ่งไปเรียนมโนมยิทธิมา เอ่อ... คุณยายรู้จักมโนมยิทธิมั้ยคะ ?"

คุณหญิงพยักหน้า

"รู้จักจ้ะ เล่าต่อเถอะ"

"ตอนที่ครูถามว่า รู้สึกว่ามีพระองค์ใดอยู่ใกล้ตัว จู่ ๆ หนูก็เห็นพระพุทธรูปสีดำ ทีแรกก็แปลกใจว่า พระพุทธรูป ทำไมไม่เป็นสีทอง แต่ครูบอกว่าให้พูดตามที่เห็น อย่าลังเล หนูก็บอกไปว่าเป็นสีดำ ครูก็บอกว่าถูกต้อง แต่ของคนอื่นเป็นสีอื่น ไม่เหมือนกัน สุดท้าย ครูให้ถามพระนาม หนูก็รู้สึกเองว่า ท่านคือ พระร่วง ทั้ง ๆ ที่ หนูไม่เคยเห็นรูปพระร่วงมาก่อน แล้วก็ไม่เคยได้ยินอะไรเกี่ยวกับพระร่วงมาก่อนเลย เคยได้ยินแค่ว่า พระร่วง คือ กษัตริย์ไทยที่มีวาจาศักดิ์สิทธิ์ เมื่อกี๊คุณยายพูดถึงพระร่วง หนูถึงแปลกใจ ขนลุกเลยค่ะ"

คุณหญิงเจนหัวเราะเบา ๆ

"อือ... ดีเนอะ ! อายุไม่เท่าไหร่ก็ได้มโนมยิทธิแล้ว สาธุ ! ฝึกใช้บ่อย ๆ นะ จะได้ไม่ลืม มั่นใจได้เลยว่าเราน่ะ เคยเป็นลูกหลานท่านมาก่อน เวลานึกถึงท่าน ได้ยินชื่อท่าน ก็จะมีปีติ แต่คนที่ควรจะขนลุกมากกว่า กลับไม่ลุก ใช่มั้ยล่ะ ?"

ท่านหันหน้ามาทางรุ่ง

รุ่งทำหน้าเหรอหรา

"ผมเหรอครับ ?"

คุณหญิงมองหน้ารุ่ง

"โรจนฤทธิ์ ความหมายคือ เรืองด้วยฤทธิ์ นั่นเป็นสิ่งที่รุ่งจะเป็น ชื่อรุ่งโรจน์ ก็มาจากชื่อของพระร่วงโรจนฤทธิ์ เพราะเราน่ะเคยเป็นลูกเป็นหลานท่านมาก่อน แทนที่เราจะชื่ออิทธิพล ตามที่คุณปู่เคยคิดไว้ว่า จะให้หลานคนแรกชื่ออิทธิพล แต่พ่อเราเชื่อทวดมากกว่า จึงตั้งชื่อให้ว่ารุ่งโรจน์ ตามที่ทวดต้องการ"

รุ่งมองหน้าคุณหญิงเจน

"แต่ผมเกิดไม่ทันคุณทวด"

"ไม่ทันหรอกจ้ะ คุณทวดของรุ่งตั้งไว้ให้ล่วงหน้า คุณปู่เราเอง กลับไม่รู้ว่าได้หลานชายคนโตเมื่อไหร่"

เขายังมองไปที่หน้าคุณหญิงอย่างไม่ละสายตา หญิงอาวุโสผู้นี้ ต้องรู้จักครอบครัวเขาเป็นอย่างดีแน่นอน

วิกับแฟนนี่ เดินกลับเข้ามาที่ห้องกรรมฐานในเสื้อยืดตัวใหม่ แล้วทรุดตัวลงนั่งใกล้ ๆ ทอมกับรุ่ง

แฟนนี่หยิบลูกดิ่งขึ้นมาถือไว้ในมือ

คุณหญิงมองไปที่ลูกดิ่งของแม่มดน้อย

"หนูชื่อแฟนนี่ใช่มั้ย ?"

ความจำของหญิงอาวุโสยังแม่นยำ

แฟนนี่พยักหน้า "ค่ะ"

"อยากเป็นผู้วิเศษเหรอ หนูน่ะ ?"

แม่มดน้อยตอบแบบอึกอัก

"เอ่อ.. ก็... ค่ะ"

คุณหญิงพยักหน้า

"ผู้วิเศษน่ะ สำคัญที่สุดคือเรื่องศีล หนูรู้จักศีลห้ามั้ย ? ถ้าอยากจะเป็นผู้วิเศษ ศีลห้าหนูต้องถือให้ได้"

แฟนนี่พยักหน้า

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ"

คุณหญิงหันมาพยักหน้าเรียกทอม

"หนูเข้ามาใกล้ ๆ ยายหน่อยซิ"

ทอมคลานเข้ามาหาที่เก้าอี้

"ชื่อจริงชื่ออะไรจ๊ะ ?"

"ฐิติชญาค่ะ"

คุณหญิงแบมือยื่นมา ทอมยื่นมือให้จับ คุณหญิงลูบมือของทอม เหมือนกับกำลังจับมือหลานแท้ ๆ คนหนึ่ง

"ชื่อเพราะนะ หน้าตาเราก็น่ารัก ชอบห้องนี้มั้ย ?"

ทอมกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แล้วพยักหน้า

"สงบดีค่ะ รู้สึกว่าจิตใจสงบเวลาอยู่ในห้องนี้"

"เข้ามาใช้ได้นะ ถ้าผ่านมาแถวนี้ หรือ อยากจะมาวันไหน เข้ามาใช้ห้องนี้ได้นะ พออัญเชิญพระร่วงมาไว้ที่ห้องนี้แล้ว หนูเข้ามากราบนะ"

ทอมพยักหน้า

"ค่ะ ขอบคุณค่ะ "

อาน้อยเปิดประตูห้องกลับเข้ามา

คุณหญิงพูดกับลูกชาย

"น้อย แม่จะกลับขึ้นไปข้างบน เดี๋ยวนี้ก็อยู่ได้ด้วยกลูโคซาไมน์ จะปีนบันไดแต่ละที แต่บันไดที่นี่ก็แข็งแรงดีนะ แผ่นใหญ่ ๆ แม่ไม่ชอบบันไดที่แคบ ๆ เล็ก ๆ"

เธอหันมาพูดกับหลานทั้งสี่

"งั้นยายขอตัวไปก่อน อีกเดือนกว่าเรือนนี้คงเสร็จทั้งหมด แล้วคงได้ชวนพวกเรามาดูกันนะ"

รุ่งกำลังสองจิตสองใจ ใจหนึ่งอยากจะนั่งคุยกับคุณหญิงผู้นี้ต่อ มีเรื่องราวอีกมากมายที่เขาอยากจะรู้ แต่อีกใจหนึ่ง ก็ไม่อยากให้คนอื่นต้องมานั่งฟังเรื่องส่วนตัวของเขา

คุณหญิงลุกจากเก้าอี้

ทั้งสี่คนยกมือไหว้

ท่าทางคุณหญิงยังเดินได้คล่อง ไม่ต้องมีไม้เท้าช่วยพยุง

อาน้อยหันมายิ้มให้ทุกคน

"งั้นอาขึ้นไปก่อน พวกเราตามสบายนะ นั่งคุยในนี้ได้ ถ้าจะกลับ ก็ไม่ต้องปิดแอร์นะ เดี๋ยวจะมีคนเข้ามาดูแลเอง"

ทุกคนยกมือไหว้ลาอาน้อย แล้วต่างลุกขึ้นยืน

ทันทีที่คุณหญิง และ อาน้อย เดินออกจากห้อง ทอมรีบหันมาหารุ่ง

"รุ่ง คุณยายคนนี้ ต้อนรับเราอบอุ่นเหมือนญาติเลย"

วิเสริมขึ้น

"อบอุ่นกว่าญาติบางคนด้วยซ้ำค่ะ"

ทอมกระเซ้ารุ่ง

"คุณยายบอกว่าให้ชั้นเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ แสดงว่าเรือนนี้คงสร้างให้ชั้นแล้วแหละ ไม่ใช่ของแก"

รุ่งพยักหน้าหงึก ๆ

"อือ ท่าทางคุณหญิงจะเอ็นดูแก หน้าแกมันตอแหลว่ะ !"

วิกับแฟนนี่หัวเราะ

รุ่งหันมาทางวิ

"น้องวิเจอคุณหญิงบ่อยมั้ย ?"

"ก็ไม่บ่อยค่ะ ก็เวลามีงาน แต่เจอทุกครั้ง คุณหญิงก็จะคุยกับน้องวิแบบนี้ คือ คุณหญิงจะถามเรื่องการเรียน เรื่องเพื่อนทั่ว ๆ ไป เวลาน้องวิคุยกับคุณหญิง รู้สึกว่าง่าย ๆ อบอุ่น แล้วน้องวิก็ชอบ"

รุ่งพยักหน้าเข้าใจ

"อือ ๆ"

ทอมถามรุ่ง

"รุ่ง พระร่วงเป็นอะไรกับพระเจ้าพรหมมหาราช ?"

รุ่งสั่นหัว

"ไม่รู้ว่ะ พระร่วงท่านก็คงหวังว่า พระเจ้าพรหมมหราชคงเป็นคนรับ"

"รับอะไร ?" ทอมพาซื่อถาม

"ก็พระร่วงไง อีกคนก็ช่วยรับ"

ทอมตวาดกลับทันที

"อ้ายหน้าหมา ! ทะลึ่งตลอด"

รุ่งหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากด

"เดี๋ยวถามผู้รู้ให้"

วิพาทั้งสามคน เดินออกประตูอีกฝั่ง

ออกจากห้องกรรมฐาน เป็นทางเดินขึ้นบันได ติดกับบันได เป็นห้องเล็กอีกห้องหนึ่งมีขนาดความจุประมาณสิบคน ขอบประตูด้านบน มีป้ายชื่อห้องเขียนว่า

'ห้อง RMA'

รุ่งยืนมองป้ายบนขอบประตู ตอกย้ำความมั่นใจทันทีว่า ครอบครัวกิจบูรณา ต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคุณพ่อของเขาอย่างแน่นอน

***********************************************************************************************

ทั้งสี่คนสร้างความแปลกใจกับเพื่อน ๆ ที่เหลือในกลุ่ม ด้วยการใส่เสื้อสีขาวแบบเดียวกัน มีโลโก้ซีดาร์ฟันปาร์คที่หน้าอก

ที่ซุ้มยิงปืนรุ่งกำลังท้าทายวิทย์ ให้แข่งกันยิงปืนเพื่อแย่งตุ๊กตาหมีตัวใหญ่

วิทย์วิ่งไปแลกคูปองยิงปืนมาสองใบ ยื่นให้เจ้าหน้าที่สาว

เขาขอเป็นคนยิงคนแรก

วิทย์ประทับปืนยาวที่บ่า เขาเหลือบไปดูคะแนนรางวัลที่หนึ่ง ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ... 1,000 คะแนน

หากเขายิงเป้าที่ยากที่สุด คือ กระต่ายตัวเล็กที่โผล่หน้าออกมาครั้งละ 2 วินาทีในแต่ละจุด ถูกเพียงครั้งเดียว จะได้ 1,000 คะแนนทันที

เกมส์เริ่มขึ้นแล้ว เป้าต่าง ๆ เริ่มเคลื่อนออกมา มีคะแนนติดไว้ให้เห็นที่ตัวเป้า

ป้ายช้างตัวใหญ่เรียงเป็นแถว เคลื่อนออกมาอย่างช้า แต่ละเป้ามีคะแนน 10 คะแนน

วิทย์เริ่มยิงไปที่เป้าทั้งสิบ เป้าที่ถูกยิงก็ล้มพับโดยอัตโนมัติ แต้มก็ขึ้นที่หน้าจอโดยคอมพิวเตอร์

ยิ้ม ทอม และ ฝน ยืนปรบมืออยู่ข้าง ๆ

ฝีมือวิทย์ถือว่าไม่เลวทีเดียว เขาเก็บคะแนนได้ 90 คะแนน พลาดไปเพียงเป้าเดียว

รุ่งตะโกนขึ้น

"ช้างแม่งตัวเท่าเครื่องบิน ยิงง่ายตายห่า เดี๋ยวมึงรอดูเป้าต่อไป เก่งให้มันตลอดเหอะ"

วิทย์หัวเราะหึ ๆ

ต่อมาเป็นเป้ารูปปลาที่ว่ายขึ้น ๆ ลง ๆ เป้ามีขนาดเท่ากับครึ่งหนึ่งของเป้ารูปช้าง ทำให้การเล็งนั้นยากยิ่งขึ้น แต่ละเป้าจะได้คะแนน 20 คะแนน

วิทย์ส่ายลำกล้องเล็งไปตามเป้า แล้วลั่นไก กระสุนพลาดบ้าง โดนบ้าง

แต่ละกระสุนที่พลาด จะได้ยินเสียงหัวเราะดังลั่นของรุ่ง

วิทย์รู้สึกว่าต้องใช้สมาธิให้มากขึ้น เขาจึงลั่นไกน้อยลง แล้วใช้เวลาเล็งมากขึ้น แต่ไม่ทันไร เป้าชุดปลาก็หมด

วิทย์ตะโกน

"อ้าว ชิบหาย ! กูว่าจะเล็งให้เนียนซะหน่อย ไม่ทันซะแล้ว"

เขาเหลือบดูคะแนน คะแนนเพิ่มมาได้เป็น 160 คะแนน

วิทย์พึมพำ

"โห... เพิ่งได้ร้อยหกสิบ หมีคงไม่ได้ เหลือแค่แมว"

เป้าชุดนกเริ่มโบยบินออกมา ขนาดเป้าเล็กลงอีก แต่คะแนนมากขึ้น นกตัวใหญ่มีคะแนน 30 คะแนน นกตัวเล็กมีคะแนน 40 คะแนน

นกทั้งเล็กทั้งใหญ่ โบยบินโดยลวดขึง แต่มีวิถีการบินที่อิสระ ร่อนขึ้นลง จับทางไม่ได้ ทำให้วิทย์ต้องส่ายปืนตามเป้าที่เลือก

เมื่อลั่นไก กระสุนกลับพลาดไป นัดแล้วนัดเล่า

"ไอ้นกเหี้ยนี่ ! ทำไมมึงบินเร็วจัง ? จะรีบไปหาพ่อมึงหรือไง ?" วิทย์เผลอสบถออกมา

เจ้าหน้าที่สาวหัวเราะคิกคัก

กระสุนนัดหนึ่ง โดนเป้า 40 คะแนน

วิทย์ตะโกนลั่น

"นี่ เป็นไง ! ไอ้นกระยำ ! ตายห่าไปเลย !"

คนที่ยืนดูหัวเราะกับมือปืนที่แสนจะจริงจัง

วิทย์ลั่นไกไป พร้อมกับตะโกนคุยกับเจ้าหน้าที่

"น้อง มีระเบิดหรือเปล่า ? พี่ว่าปืนมันจะไม่ทันการณ์ นกที่นี่กินอะไร ? ทำไมมันบินเร็วชิบหาย ?"

ชุดนกหมดแล้ว คะแนนเพิ่มเป็น 320 คะแนน

ชุดต่อมาเป็นเป้าชุดเอเลี่ยน แต่ละเป้าเป็นมนุษย์ต่างดาวที่มีรูปร่างต่าง ๆ กัน คะแนนของเป้ามีหลายระดับ ตั้งแต่ 30, 40, 50 คะแนน

ไฟแดงกับเสียงออดดังขึ้น เป็นสัญญาณเตือนให้รู้ว่า เป้ากระต่ายน้อยที่มีคะแนนสูงสด 1,000 คะแนน กำลังจะโผล่ ณ จุดใดจุดหนึ่ง

วิทย์เก็บแต้มที่เป้ามนุษย์ต่างดาวไปพลาง ๆ แต่สติมีไว้เตรียมรอกระต่าย

กระต่ายโผล่ขึ้นแล้วที่มุมบนขวา

เสียงยิ้มร้อง "โน่นไง ! มาแล้ว !"

วิทย์ส่ายลำกล้องไปหา แล้วลั่นไกทันทีติดกันสองนัด

กระสุนพลาดเป้า กระต่ายหลบเข้าไปแล้ว

วิทย์ตะโกน

"เฮ่ย... ! มันโผล่มาทำห่าอะไร แป๊บเดียว ? น้อง ๆ เรียกมันออกมาอีก"

เจ้าหน้าที่ยืนหัวเราะ

วิทย์เก็บมนุษย์ต่างดาวต่อไปเรื่อย ๆ สักพัก ไฟสีแดงและสัญญาณเสียงดังขึ้นอีก

กระต่ายโผล่ขึ้นที่กลางผนัง วิทย์เล็งแล้วลั่นไกครั้งเดียว

กระสุนพลาดเป้าไปนิดเดียว

วิทย์กระทืบเท้าด้วยความเสียดาย

"เดี๋ยวกูเอายาเบื่อกรอกแม่งเลย กระต่ายสันดาน !"

เป้าชุดสุดท้ายหมดลง วิทย์เงยหน้าขึ้นดูคะแนน ... 680

เจ้าหน้าที่สาวหยิบรางวัลหมวกแก๊ปหลายใบมาให้เลือก

วิทย์เห็นหมวกแล้วก็พยักหน้า

"เออ... หมวกนี่ก็สวยดี ไม่ได้หมี ได้หมวกก็คล้ายกัน ใช่มั้ยยิ้ม ? ยิ้มเลือกเลยเอาสีอะไร"

ทอมหัวเราะ

"หมี กับ หมวก คล้ายกันตรงไหนวะ ? พูดมาได้"

รุ่งเดินมาข้าง ๆ ฝน แล้วยื่นหน้าเข้าไปหา

"ฝนจ๊ะ ฝนดูรุ่งนะจ๊ะ รุ่งจะสำแดงฝีมือสไน๊เปอร์ จะล่าหมีมาฝากเล่น ๆ ซักตัว จับตาดูกระต่ายไว้นะจ๊ะ รุ่งจะยิงเจี๊ยวมันให้ขาดกระจุย"

ฝนตะคอกเสียงดัง

"ทะลึ่ง !"

รุ่งหัวเราะหึ ๆ ทำปากแบะ แล้วเดินส่ายมือเหมือนนักเลงโต ผลักหลังทอมที่ยืนขวางค่อนข้างแรง ทอมเสียหลักเซไปหลายก้าว

"อ้ายรุ่ง !" ทอมร้อง "นิสัย เลวจริง ๆ"

เขายักคิ้วให้เจ้าหน้าที่สาว แล้วยื่นคูปองให้

รุ่งหยิบปืนขึ้นมาทาบที่ร่องไหล่ หันมาทำปากส่งจูบให้ฝน

"จุ๊บ ๆ"

ฝนหัวเราะ

เกมส์เริ่มเดินแล้ว

รุ่งเริ่มเล็งเป้าช้างอย่างระวัง ยังไม่ทันจะลั่นไก มือของทอมก็มาจับปลายกระบอกปืนไว้

รุ่งตะโกนเสียงหลง

"เฮ้ย... มาจับทำไม ? ปล่อย ๆ"

ทอมมีสีหน้าจริงจัง

"มึงผลักกูทำไม ?"

"ปล่อยก่อนดิ ขอชั้นยิ่งก่อน ปล่อย !"

ทอมไม่ยอมปล่อยมือ รุ่งพยายามกระชากกระบอกปืนหนี

คนดูรอบ ๆ หัวเราะคิกคัก

"เฮ้ย... เสียเงินไปแล้ว ! ขอยิงก่อน !"

ทอมยังยื้อปืนไว้

"ไม่ ผลักแล้วเสือกไม่ขอโทษ ไม่ให้ยิง"

รุ่งพยายามเบี่ยงไหล่เพื่อดันตัวทอมออก มือเธอปล่อยปืนได้แล้ว เขารีบเล็งไปที่เป้า แต่ทอมกลับกระโดดโถมเข้ามาคว้าปลายกระบอกปืนไว้ได้อีก

วิทย์ยืนหัวเราะเสียงดังลั่น

"ฮ่า ๆๆๆ ซวยแล้วมึง เล่นกะใครไม่เล่น เล่นกะอีเสือ"

รุ่งใช้มืออีกข้าง สับลงไปที่ข้อมือของทอม

"โอ๊ย !" ทอมร้องเพราะความเจ็บ แล้วปล่อยปืน

รุ่งหันปลายกระบอก เล็งมาที่ทอมแทน

"อย่าเข้ามานะมึง กูยิงไส้แตก"

ยิ้มกับฝนยืนหัวเราะเพื่อนทั้งสอง

ทอมยกมือชี้หน้า

"อ้ายรุ่ง ! มึงเล่นเจ็บ ๆ กับกูเหรอ มึงตายแน่ !" แล้วเธอก็รีบก้มลงถอดรองเท้า

รุ่งทำตาโต

"อีนี่ เล่นของต่ำเหรอ ?"

วิทย์ตะโกนเชียร์

"เอาเลยทอม ล้างแค้นให้กูด้วย แม่งปาหน้ากูยังเจ็บไม่หาย"

ทอมเงื้อรองเท้า แล้วตะโกน

"หันปืนไปทางอื่น ไม่งั้นกูปา"

รุ่งยังเล็งปืนมาที่ทอม

"ไม่ แกวางรองเท้าก่อน"

ทอมถลึงตา

"ไม่หันใช่มั้ย ? เอานี่ไป !" พูดจบเธอก็ขว้างรองเท้ามาที่รุ่ง

รุ่งตกใจโยนปืนทิ้งบนเคาน์เตอร์ แล้วหลบ แต่ช้าไป รองเท้าพุ่งเข้าที่ซอกคอ

'พลั่ก !'

"โอ๊ย !"

เขาร้องดังลั่น แล้ววิ่งออกไปจากบู๊ธสองสามก้าว

ยิ้มยืนชี้ไปที่เป้า

"โน่นเวลาจะหมดแล้ว !"

ฝนเดินเข้าไปที่เคาน์เตอร์ หยิบปืนที่รุ่งโยนทิ้งไว้ขึ้นทาบ

ไฟสีแดงสว่างขึ้นพร้อมเสียงสัญญาณ กระต่ายโผล่ขึ้นที่มุมซ้ายด้านล่าง ฝนเล็งไปที่กระต่าย แล้วกดไกปืน

กระสุนวิ่งเข้าตรงเป้า กระต่ายล้มพับ ไฟหลากสีสว่างขึ้น เสียงแตรดังแป๊น ๆๆ

หน้าจอขึ้น.... 1,000 คะแนน !

รุ่งยืนตาค้าง อ้าปากหวอ

วิทย์ชี้ไปที่เป้า

"เฮ่ย... ฝนยิงแจ๊คพอต ! ได้หมีแล้วเว้ย !"

ทอมวิ่งเข้ามา มองที่จอแสดงคะแนน แล้วชูมือสองข้าง

"ไชโย ! ได้หมีแล้ว ฝนเก่งมาก" แล้วเธอก็โผไปกอดมือปืนสาว

ฝนกับทอมกระโดดดีใจ

เสียงปรบมือของคนดูโดยรอบดังขึ้น

รุ่งยืนกระพริบตาปริบ ๆ

"โห...! มิน่าไม่มีแฟนซะที ยิงปืนแม่นนี่เอง"

************************************************************************************************

ห้าสหายนั่งคอยพรรคพวกที่เหลือที่โต๊ะหน้าซุ้มอาหาร

หลังจากถูกกอดจากทุกคนในกลุ่มจนเป็นที่พอใจ ตุ๊กตาหมีสีเหลืองตัวใหญ่ขนาดหนึ่งคนโอบก็ถูกวางไว้บนโต๊ะ

รุ่งนั่งจ้องตุ๊กตาหมีตาละห้อย

"อยากได้อะ !"

ยิ้มมองหน้ารุ่งแล้วหัวเราะ

"ก็รุ่งบอกว่า ถ้ายิงได้ ยังไงรุ่งก็จะให้ฝนไม่ใช่เหรอคะ ?"

รุ่งพยักหน้า ทำเสียงเหมือนเด็กปัญญาอ่อน

"ก็ใช่ ถ้าเรายิงได้เราก็จะให้ฝน แต่นี่ฝนยิงได้... แล้ว... แล้วฝนจะเอาไปให้ใครล่ะ ?"

ฝนหัวเราะหึ ๆ

"รุ่ง แทนที่เธอพูดอะไรไว้แล้วต้องทำให้ได้ เธอกลับทำไม่ได้ แล้วพอเราทำได้ เธอกลับมาอยากได้ของเรา เธอไม่อายบ้างเหรอ ? เธอเป็นผู้ชายนะ !"

วิทย์เสริมขึ้น

"อือ... จีบผู้หญิงก็ต้องลงทุนหน่อย ใช้ไม่ได้ ใช้ไม่ได้"

รุ่งมองหน้าเพื่อน

"ผู้หญิงไรวะ ? จับปืนทีเดียว ยิงกระต่ายกลางจู๋เลย น่ากลัว"

ฝนสั่นหัว

"ใครจะไปเล็งตรงนั้น ? เธอจะบ้าเหรอไง ?"

ทอมเอื้อมมือคว้าหมีบนโต๊ะมานั่งกอด

"คนเราอะน้า ให้มันรู้จักตัวเองซะบ้าง อะไรมีค่ามันก็ต้องกล้า ๆ แลกหน่อย"

ฝนพูดขึ้น

"รุ่ง ถ้านี่คือการจีบเรานะ เราว่ารุ่งเป็นผู้ชายที่บ้าที่สุดที่เราเคยเจอ จะยิงเอาตุ๊กตาหมีเพื่อจีบสาว แต่จบด้วยสาวยิงได้เอง มุขนี้ขอซื้อได้เลย"

ฝนพูดได้อย่างฉะฉาน

ทุกคนมองหน้าฝน แล้วก็มองหน้ากันเอง

วิทย์จุ๊ปาก

"จุ๊ ๆๆๆ เอาละเว้ย ! สนุกละเว้ย !"

ยิ้มพยักหน้าให้รุ่ง

"รุ่ง สู้ ๆ นะคะ"

ทอมแหย่ซ้ำ

"สู้เหรอ ? มันจะเอาอะไรมาสู้กับเค้า เกิดมาเคยจีบสาวหรือเปล่าก็ไม่รู้"

รุ่งพยักหน้าช้า ๆ หลาย ๆ ครั้ง

"เออ พูดเข้าไป ชั้นไปจีบฝนเมื่อไหร่ ? ใครจะไปกล้าจีบคนสวยที่สุดในรุ่น"

เขาพูดแล้วก็เขิน ใบหน้าเริ่มมีเลือดฝาดมาเลี้ยง

โทรศัพท์มือถือของรุ่งดังขึ้น เขาปลีกตัวเดินไปคุยโทรศัพท์

วิทย์ขอตัวลุกไปห้องน้ำ

เสียงรุ่งตะโกนมาแต่ไกล

"ทอม ทอมมานี่หน่อย" เขากวักมือเรียกเพื่อน

ทอมยื่นตุ๊กตาหมีคืนให้ฝน แล้วลุกเดินไปหารุ่ง

ยิ้มถามเพื่อน

"รุ่งเค้าจีบเธอเหรอ ฝน ?"

ฝนสั่นหัว

"เปล่าหรอก คิดว่าไม่นะ เราก็แค่แหย่เค้าเล่น เห็นหน้าแล้วก็น่าแกล้ง"

ยิ้มพยักหน้า

"อือ..เหรอ ? แล้วถ้าเกิด รุ่งเค้าชอบเธอขึ้นมาจริง ๆ ล่ะ เธอจะว่าไง ?"

ฝนนึกสักพัก แล้วค่อยตอบ

"ก็ให้ถึงตอนนั้น ค่อยว่ากัน"

ยิ้มหัวเราะ ฝนหันมาถาม

"หัวเราะอะไรเหรอ ยิ้ม ?"

"ก็หัวเราะเธอน่ะสิ ถ้าเป็นแต่ก่อน เธอจะต้องตอบสวนมาเลย แล้วทำท่ารังเกียจ แต่นี่..."

ยิ้มหยุดพูดไว้เพียงแค่นั้น

ฝนมองหน้าเพื่อน แล้วขมวดคิ้วเป็นคำถามว่า เพื่อนคิดอะไรอยู่

ยิ้มสำทับ

"แต่เราบอกฝนไว้เลยว่า ในจำนวนคนที่เคยมาจีบฝน เราชอบรุ่งที่สุด"

ฝนหัวเราะ แล้วตีหน้าขาเพื่อน

"ยิ้มชอบเค้า ก็ไปเป็นแฟนเค้าสิ"

แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะกันเอง

**********************************************************************************************

ทอมเดินเข้าไปหารุ่ง

"ว่าไง มีอะไร ?"

"ทอม กูรูของชั้นเค้าบอกชั้นแล้วว่า พระร่วง กับ พระเจ้าพรหมมหาราช เป็นอะไรกัน ?"

ทอมขมวดคิ้ว

"กูรูของแก ใคร ?"

"พี่ปุ๊ก"

"อ้อ... เหรอ ๆ ? เค้าว่าไง ?" ทอมถามอย่างกระตือรือร้น

รุ่งตอบ

"พระร่วง กับ พระเจ้าพรหมมหาราช เป็นคน ๆ เดียวกัน"

"หา ! หมายถึง พระเจ้าพรหม ถูกเรียกอีกชื่อว่า พระร่วงเหรอ ? แต่คุณหญิงบอกว่าทั้งสอง เกิดคนละสมัยไม่ใช่เหรอ ?"

"ไม่ใช่คนเดียวกันแบบนั้น แต่ความหมายคือ พระเจ้าพรหมมหาราช กลับชาติมาเกิดเป็นพระร่วง ทั้งสององค์ คือ คนคนเดียวกัน"

ทอมประหลาดใจกับคำตอบที่ได้ยิน

กษัตริย์องค์หนึ่ง กลับชาติมาเกิดเป็นกษัตริย์อีกองค์ ในแผ่นดินเดียวกัน ?

เรื่องเหล่านี้ต้องมาจากทิพยจักขุญาณของหลวงพ่อแน่ ๆ

__________________________________________________________________________________________

โดย วีรยาติ

<อ่านหน้าแรก

กลับขึ้นด้านบน

อ่านตอนต่อไป
อ่านตอนอื่น

1. สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ

2. แสดงความคิดเห็น หรือ โหวต

- ชอบตัวละคร ขอเชิญโหวตได้ที่นี่

- อ่าน หรือ แสดงความคิดเห็นที่นี่

เชิญเยี่ยม Facebook หมอเถื่อน

(ให้กำลังใจโดยเข้าไป แล้วกด Like หรือ เขียนคำวิจารณ์)