 |
| ||||||
| |||||||
ชูศักดิ์ขับกระบะวีโก้สีดำมาถึงตัวเมืองนครปฐม มีฉวีวรรณผู้เป็นภรรยานั่งเบาะหน้า ส่วนเจ้าเปี๊ยกนอนหลับอยู่ที่เบาะหลัง ภรรยามองไปที่หน้าปัดนาฬิกาดิจิตอลในรถยนต์ แล้วพูดขึ้น "กะเวลาเก่งจังนะ มาถึงนครปฐมเจ็ดโมงพอดี ถ้ามาเช้ากว่านี้คงต้องรอบ้านพี่เนาว์เปิด" โชเฟอร์พยักหน้า "อือ...! เดี๋ยวพี่โทรเข้าไป เรากินข้าวเช้าที่นครปฐมก่อนแล้วกัน แล้วค่อยเข้ากรุงเทพ ฯ" ภรรยาพยักหน้า เสียงคุยกันทำให้ลูกชายรู้สึกตัวตื่นขึ้น "ถึงบ้านป้าเนาว์แล้วเหรอครับ ?" เสียงเปี๊ยกพูดด้วยความงัวเงีย คุณแม่หันหน้ามาทางเบาะหลัง "ตื่นแล้วเหรอ เปี๊ยก ? ถ้ายังง่วงอยู่ เดี๋ยวไปนอนต่อที่บ้านป้าเนาว์ ใกล้จะถึงแล้ว เดี๋ยวแม่กับพ่ออาจจะเลยเข้ากรุงเทพ ฯ เลย" ลูกชายยกมือขึ้นขยี้ตา แล้วพยักหน้าช้า ๆ "แม่ เช้านี้เปี๊ยกไม่ต้องถูฟันนะ" คุณแม่หัวเราะ "จ้า ! เดี่ยวไปถึงแล้ว ถ้าหิวก็กินข้าว แล้วอยากนอนต่อก็ไปนอนตามสบาย" รถแล่นผ่านประตูรั้วพระปฐมเจดีย์ ชูศักดิ์มองกระจกหลัง "เปี๊ยก ! ยกมือไหว้พระปฐมเจดีย์ก่อน โน่น !" สายตาที่สะลึมสะลือ ทำให้เปี๊ยกหันหน้าไปอีกฝั่ง แล้วยกมือไหว้ คุณพ่อเอื้อมมือไปข้างหลังคว้าหัวลูกชาย แล้วตบกระโหลกเบา ๆ "ไอ้เวร ! โน่น ! ไหว้ฝั่งโน้น ! ดันไปไหว้ฝั่งตึกแถวทำไม ? ลืมตามององค์พระด้วย !" ฉวีวรรณหัวเราะลูกชาย เปี๊ยกหันมาอีกฝั่ง ยกมือไหว้ แล้วทรุดตัวลงนอนต่อ **************************************************************************************** บ้านพี่สาวของชูศักดิ์เป็นตึกแถว เธอเป็นเจ้าของหอพักสตรีที่ตั้งอยู่ถัดจากตึกแถวนี้ไปอีกซอย สิบโมงกว่า....... เปี๊ยกเดินลงบันไดมาจากชั้นบน ป้าเนาว์อ่านหนังสือพิมพ์อยู่หน้าจอทีวี ปุ้มซึ่งเป็นลูกสาวอายุประมาณยี่สิบปี มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของเปี๊ยก นั่งกินก๋วยเตี๋ยวอยู่บนโต๊ะอาหาร "เปี๊ยก กินก๋วยเตี๋ยวเปล่า ?" ญาติสาวผู้พี่ทักน้องชาย เปี๊ยกยกมือไหว้ "พี่ปุ้ม หวัดดีครับ ไม่กินครับ" "เปี๊ยกมาอยู่กี่วัน ?" ปุ้มถามต่อ ป้าเนาว์ตอบแทน "คืนเดียว พรุ่งนี้พ่อเค้าก็มารับกลับแล้ว" ปุ้มรวบตะเกียบ แล้วพยักหน้า "เหรอ ? ค้างคืนเหรอ ? ดี ! เดี๋ยวไปเดินเล่นในตลาดมั้ย ?" ลูกสาวหันมาบอกแม่ "เดี๋ยวปุ้มเดินไปบ้านน้าเพชรนะ แม่จะไปที่หอเลยหรือเปล่า ?" ป้าเนาว์ละสายตาจากหนังสือพิมพ์ "ใช่ ! เดี๋ยวแม่ไปที่หอ" "งั้นแม่ปิดบ้านไปเลย ปุ้มเอากุญแจออกไป" เธอหันมามองหน้าลูกพี่ลูกน้องอีกครั้ง "ว่าไง เปี๊ยก ! ไปเดินเล่นในตลาดมั้ย ?" เปี๊ยกพยักหน้า "ไปครับ" ป้าเนาว์กวักมือเรียกให้เปี๊ยกเดินเข้าไปหา หลานชายเดินไปถึงตัว คุณป้ายกมือขึ้นลูบหัว "หายง่วงแล้วสิเรา ? จะไปเดินเล่นกับพี่เค้ามั้ย ? หรือจะไปนั่งดูทีวีที่หอกับป้า ?" เปี๊ยกมองหน้าปุ้ม "ไปกับพี่ปุ้มดีกว่า" ปุ้มพยักหน้า ส่งยิ้มให้ แล้วยื่นมือมาทางน้องชาย "ไป เดี๋ยวพาไปกินอะไรอร่อย ๆ" เธอจูงมือน้องชาย อีกมือฉวยพวงกุญแจที่แขวนไว้ที่ผนังห้อง แล้วเดินออกนอกห้องแถวไป ****************************************************************************************
ปุ้มจูงมือน้องชายข้ามถนนซอยกลางไปยังตลาดบน เปี๊ยกแหงนคอดูบรรยากาศในตลาดบน ซึ่งมีสภาพไม่แตกต่างจากตลาดในภูเก็ตซักเท่าไหร่ ยกเว้นยอดของพระปฐมเจดีย์ที่ปรากฏเด่นเป็นฉากหลังของตลาดแห่งนี้ ญาติผู้พี่เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องแถวห้องหนึ่ง หญิงสาวผิวคล้ำวัยเดียวกับปุ้มกวักมือเรียก "ปุ้ม ! มาเลย ไปด้วยกัน ไปซื้อของกัน" "ไปไหนแพร ? แล้วน้าเพชรอยู่หรือเปล่า ?" แพรพยักหน้า "มาสิ ! แม่ก็ไปด้วยกัน เดินตามมาสิ แล้วนี่ใครล่ะ ?" เธอถามถึงเด็กชายที่ปุ้มจูงมืออยู่ "นี่เปี๊ยก ลูกของน้า" เปี๊ยกยกมือไหว้ แพรพยักหน้า "หน้าเหมือนเธอเลยปุ้ม มาเลย มาด้วยกัน เดินตามมา" แพรเดินอย่างเร็วนำหน้า ปุ้มจูงมือเปี๊ยกเดินตามไป แพรตะโกนบอกเพื่อน "แม่จอดรถรออยู่ริมถนนโน่น" สองสาวกับหนึ่งหนุ่มน้อย วิ่งเหยาะ ๆ มาถึงรถกะบะมาสด้าสีขาว แพรเปิดประตูด้านหลังของรถ แล้วกวักมือให้เพื่อน ทั้งหมดมุดเข้าไปนั่งที่เบาะหลัง ปุ้มยกมือไหว้แม่ของแพรซึ่งทำหน้าที่โชเฟอร์ "น้าเพชร สวัสดีค่ะ ! นี่เปี๊ยก เป็นลูกของน้า" เบาะหน้าข้างคนขับ เป็นสาวคนงานชาวพม่า อายุประมาณยี่สิบปีกว่านั่งอยู่ ปุ้มชะโงกหน้ามาที่เบาะหน้า "มะโฉ่เหว่มาด้วยเหรอ ?" สาวพม่าพยักหน้าแล้วส่งยิ้มให้ มาสด้ากะบะเริ่มออกตัว น้าเพชรมองกระจกส่องหลัง "อายุกี่ขวบแล้วเปี๊ยก ?" "แปดขวบครับ" ปุ้มเสริมขึ้น "เป็นคนภูเก็ตค่ะ น้าของปุ้มเค้าอยู่ภูเก็ต ทิ้งเปี๊ยกให้มาค้างที่บ้านปุ้มคืนนึง" โชเฟอร์พยักหน้า "ดี เดี๋ยวน้าเพชรจะพาไปหาของอร่อยกิน นี่กินน้ำมะพร้าวในถ้วยที่อยู่เบาะหลังนั่นก่อน" ปุ้มพยักหน้าให้กับเปี๊ยก "นี่ไง ! เห็นมั้ยล่ะ ? ได้กินของอร่อยแน่ วันนี้" แพรหยิบถ้วยน้ำมะพร้าวที่เบาะขึ้นมา ใช้หลอดเจาะฝาพลาสติค แล้วยื่นให้เด็กชาย เปี๊ยกยื่นมือรับ พยักหน้าแล้วมีรอยยิ้ม ความตื่นเต้นสำหรับเด็กแปดขวบได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว **************************************************************************************** กะบะมาสด้าสีขาว วิ่งมาบนถนนปิ่นเกล้า - นครไชยศรี สมาชิกเบาะหลังทั้งสาม กำลังนั่งร้องเพลง สลับกับการหัวเราะอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะเพิ่งจะได้เงียบลงได้เพียงไม่กี่นาที เจ้าเปี๊ยกก็ผลอยหลับไปด้วยความเพลีย ****************************************************************************************
"เปี๊ยก ! ตื่นได้แล้ว ถึงแล้ว !" เสียงญาติผู้พี่เรียกชื่อเขา เปี๊ยกลืมตาขึ้นมา ยันตัวขึ้นมานั่ง พบว่ารถถูกจอดในอาคารจอดรถที่ใดซักแห่ง แพรยืนอยู่นอกตัวรถแล้ว ก้มหน้ามาพยักหน้า "ลงมาเลยเปี๊ยก หิวหรือยัง ?" เด็กชายเปี๊ยกรีบก้าวขาลงจากรถ น้าเพชรกดปุ่มรีโมทคอนโทรลในอุ้งมือ ประตูรถทุกบานถูกล็อค แพรยืนหันรีหันขวางอยู่หน้ากระโปรงรถ "ไปเข้าประตูไหนล่ะแม่ ? ทางโน้น หรือ ทางโน้น ?" เธอชี้มือไปมา น้าเพชรมองซ้ายทีขวาที ท่าทางไม่แน่ใจเหมือนกัน "ประตูไหนก็ได้ เข้าไปก่อนเถอะ แล้วค่อยไปดูแผนที่ หรือ ถามเค้าเอาก็ได้" แพรพยักหน้า "อือ ! วันนี้รถเยอะมากเลย ต้องจอดไกลประตู งั้น ! ไปเข้าประตูโน้นแล้วกัน" เธอชี้ไปอีกด้านของลานจอดรถ มือทั้งสองของเปี๊ยกกุมที่เป้ากางเกง น้ำมะพร้าวเริ่มจะสำแดงผลออกมาเป็นปัสสาวะในเร็ว ๆ นี้ เขาเดินไปหาปุ้ม แล้วกระตุกแขน "พี่ปุ้ม เปี๊ยกปวดฉี่ ไม่ไหวแล้ว เปี๊ยกไปเข้าห้องน้ำก่อน" ยังไม่ทันที่พรรคพวกจะก้าวขาออก เจ้าเปี๊ยกก็เดินจ้ำ วกกลับไปท้ายรถ แล้วเดินเลาะลานจอดรถไปอีกทาง ปุ้มตะโกน "เดี๋ยว ! เปี๊ยก ! จะไปไหน ?" เด็กชายเปี๊ยก เดินดุ่ม ๆ โดยไม่ชะลอ ข้ามแถวของรถที่จอดเรียงกัน ถึงแม้ความสูงจะเท่าเพียงแค่กระจกมองข้างของรถยนต์ แต่เขาก็ไม่ต้องชะเง้อมองทิศทาง ปุ้มกับสมาชิกที่เหลือ กลับเป็นฝ่ายต้องเดินตาม "เปี๊ยก ! จะไปไหน ? รอด้วย !" ฉี่กำลังจะเล็ดออกมาในไม่ช้านี้แล้ว ความรู้สึกของเขาบอกอย่างนั้น จากการเดินเร็ว เขาเปลี่ยนเป็นวิ่งแทน เด็กผู้ชายกุมเป้า วิ่งเหยาะ ๆ ผ่านเสาต้นสุดท้ายก่อนจะถึงกำแพง แล้วเลี้ยวขวา เปี๊ยกวิ่งลับสายตาของปุ้มไปแล้ว "เปี๊ยก ! รอพี่ปุ้มก่อน !" น้าเพชรวิ่งตาม แต่ยังมีอารมณ์ขัน "ท่าทางคงจะปวดมาก สงสัยวิ่งไปหามุมมืดฉี่แหง" ปุ้มวิ่งมาถึงเสาต้นสุดท้าย เธอชะเง้อมาดูทางขวามือ แล้วชี้มือ หันหน้ามาทางคนข้างหลังที่กำลังวิ่งตามมา "ทางเข้าอาคาร !" ทั้งสี่คนเดินเข้าประตูอาคารชั้นล่าง ป้ายบอกทางไปห้องน้ำถูกแขวนอยู่บนเพดาน ปุ้มเดินตามไปจนถึงประตูห้องน้ำชาย ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก เปี๊ยกเดินสวนออกมา "ฉี่เสร็จแล้วเหรอ ? เปี๊ยก ?" เด็กน้อยพยักหน้า "ครับ !" ญาติผู้พี่ท้าวสะเอว "เปี๊ยกรู้ได้ยังไงว่า ประตูทางเข้าอาคารที่ใกล้ที่สุด อยู่ตรงนี้ ?" เขาจ้องหน้าปุ้ม แล้วสั่นหัว "เปี๊ยกไม่รู้หรอก ! แต่เปี๊ยกเคยมาที่นี่" "อ้าวเหรอ ? มากับพ่อเหรอ ?" เปี๊ยกสั่นหัว "ไม่ใช่ครับ !" เขาคว้าข้อมือปุ้ม แล้วเดินนำ "พี่ปุ้มมานี่สิ เดี๋ยวเปี๊ยกพาไป" เด็กชายเดินจูงมือพี่สาว ผ่านน้าเพชร แพร มะโฉ่วเหว่ ตรงไปยังบันไดเลื่อน เมื่อก้าวพ้นบันไดเลื่อนมาบนฮอลล์ เขาเงยหน้ามองห้องโถง แล้วหมุนตัวช้า ๆ ค่อย ๆ มองรอบ ๆ ฮอลล์ เปี๊ยกกระโดดตัวลอย "ผมจำที่นี่ได้ ! ผมเคยมาที่นี่ !" ปุ้มหัวเราะ "อะไรกัน ? ถ้าไม่เคยมากับพ่อ แล้วเปี๊ยกมากับใคร ?" เขาชี้มือไปทางอีกด้านของถนน "ฝั่งโน้นเป็นที่แสดงคอนเสิร์ต ! ใช่มั้ยครับ ?" ปุ้มสั่นหัว "ไม่รู้เหมือนกัน" เธอหันหน้ามาทางแพร แพรมองออกไปนอกฮอลล์ แล้วพยักหน้า "ใช่มั้ง ! น่าจะใช่ อารีน่าอยู่ฝั่งโน้น" เปี๊ยกวิ่งเข้ามาหาแพร "ที่นี่ที่ไหนครับ พี่แพร ?" "ที่นี่ อิมแพคเมืองทองธานี เป็นศูนย์แสดงสินค้าน่ะ" เปี๊ยกทำตาโต แล้วอุทานเบา ๆ "พี่พาเปี๊ยกเข้ามากรุงเทพ ฯ !" ______________________________________________________________________________________ โดย วีรยาติ
สมัครสมาชิก เว๊บบอร์ดที่นี่ (หากไม่สมัครสมาชิก จะโหวต หรือ แสดงความคิดเห็นไม่ได้) และ เชิญเยี่ยม Facebook หมอเถื่อน (ให้กำลังใจโดยเข้าไป แล้วกด Like หรือ เขียนคำวิจารณ์)
|
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
