 |
| ||||||
| |||||||
สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท เสียงเพลง Come Away with Me ของ Norah Jones ดังมาจากลำโพงคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคของแคลร์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ รุ่งนอนหงายบนพื้นห้อง ชันเข่าข้างหนึ่งขึ้นมา วางน่องอีกข้างพาดไว้บนเข่า แล้วกระดิกเท้า ร้องเพลงไปตามเนื้อ "Come away with me in the night เจ้าของห้องนั่งอยู่ที่หน้าคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคของตัวเอง "เธอชอบนอร่า โจนส์เหรอ ?" "แน่นอน ! โดยเฉพาะวันที่ฝนตกด้วย แต่ เสียดายที่.... นอร่า โจนส์ คงไม่ชอบฉัน ?" เขาหยุดร้อง เพื่อตอบคำถาม แคลร์หัวเราะ "ทำไมเธอไม่วิ่งไปหน้าห้องของเขา แล้วบอกเขาล่ะ ว่าเธอชอบเสียงร้องของเขา ?" รุ่งหัวเราะ "ฮ่า ๆๆ ! โอย... หัวเราะแล้วเจ็บหลัง !" "บอกเขาไปด้วยว่า หน้าอกของเขา.... เธอก็ชอบ !" คราวนี้ เสียงหัวเราะของรุ่งดังลั่นห้อง "ฮ่า ๆๆๆๆ !" เจ้าของห้องรีบผุดลุกขึ้น แล้วหันมาจ้องหนุ่มโรแมนติคที่นอนอยู่บนพื้น "เงียบ ๆ ! เดี๋ยวข้างห้องได้ยิน !" รุ่งแกล้งตะโกนให้ดังขึ้น "ฮัลโหล ! คนข้างห้อง ! ห้องนี้ไม่มีผู้ชายอยู่นะ เสียงที่ท่านได้ยิน คือ เสียงจากโทรทัศน์...." 'พลั่ก !' หมอนถูกขว้างจากหัวเตียงมาปะทะเข้าเต็มใบหน้าของรุ่ง "ฉันบอกให้เงียบ ๆ !" นายจอมทะเล้นเงียบเสียงลง เปลี่ยนมาหัวเราะในลำคอ แคลร์เดินกลับไปที่หน้าจอโน๊ตบุค เธอมองข้อมูลที่ถามจากกูเกิ้ล "เฮ้ ! ที่ไหนกันห้าสิบเมตร ?" เธอมองออกไปที่นอกหน้าต่าง แล้วคาดคะเนระยะทาง "อะไรเหรอ ?" "ตึกนี้ ห่างจากตึกหอพักของเธอ ไม่ตำกว่าร้อยยี่สิบหลาแน่ ๆ ฉันได้ยินเธอพูดว่าห้าสิบเมตร ฉันคิดว่าหนึ่งเมตร เท่ากับสองหลา แต่กูเกิ้ลบอกว่าหนึ่งเมตรเท่ากับหนึ่งจุดศูนย์เก้าหลา ร้อยยี่สิบหลานี่ มันควรจะประมาณ ร้อยกว่าเมตรนะ" รุ่งเกลือกตาขึ้นบน เพื่อคำนวณในใจ "เออ... หรือว่า ฉันกะพลาดไปเอง ? มิน่า ทำไมมันเดินไกลจัง ? แสดงว่า มันเป็นร้อยเมตรเชียว แล้วอย่างนี้ มันทำให้เธอซาบซึ้งมากขึ้นกว่าเดิมหรือเปล่าล่ะ ?" แคลร์พยักหน้า "อือ... เธอน่ะ โรแมนติคมากกว่าผู้ชายคนนี้ซะอีก !" "หือ ! ผู้ชายคนไหน ?" แคลร์ชี้มาที่หน้าจอโน๊ตบุค "ที่หน้าจอนี่ ! เธอจะลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อหรือยัง ?" รุ่งค่อย ๆ พลิกตัว แล้วใช้มือช่วยพยุงตัวจนลุกขึ้นยืน เขาคลำก้นกบไปมา เดินอย่างช้า ๆ มาที่โต๊ะวางโน๊ตบุคของแคลร์ รุ่งก้มหน้าลงมองที่หน้าจอ เป็นรูปแคลร์กำลังยืนกอดคอกับผู้ชาย "ใครน่ะ ? แฟนเธอเหรอ ?" แคลร์พยักหน้า "ใช่ ! โทนี่ ! แฟนฉันเอง !" รุ่งผงะหัวออกจากหน้าจอ "แป่ว ! เธอหักอกฉันจนได้" แคลร์ขมวดคิ้ว แล้วหัวเราะคำอุทานของเขา "เธอร้องว่าอะไรนะ ?" "ทำไม ? ไม่เคยได้ยินเหรอ ? แป่ว !" เธอหัวเราะซ้ำอีกครั้ง เสียงนี้ชวนให้สาวอเมริกันเชื้อสายอินเดียรู้สึกขำ แคลร์ลองทวนซ้ำ "แป่ว !..... ออกเสียงอย่างนี้ใช่มั้ย ?" รุ่งพยักหน้า "ใช่ ! แป่ว... มันหมายถึง เวลาทำอะไรแล้วพลาด หรือ เวลาเสียหน้า ผิดหวัง เราก็จะพูดว่า....แป่ว แล้วทำเสียงตอนท้ายสั่น ๆ ยาน ๆ แบบนี้.... แป่ว...แหว่วๆๆๆๆๆ" แคลร์อดขำไม่ได้ เธอหัวเราะคำอุทานของรุ่ง แล้วก็นึกขึ้นได้ว่า เธอเพิ่งได้หักอกเพื่อนจอมทะเล้นคนนี้ไปหมาด ๆ "โอว ! ขอโทษด้วยที่ฉันขำ ! ฉันเพิ่งทำให้เธอ แป่ว...แหว่ว ๆๆๆๆ ไป ฉันไม่สมควรที่จะมาตลกตอนนี้" รุ่งอดขำสำเนียง แป่ว ของสาวอินเดียนไม่ได้ เขาหัวเราะหึ ๆ มองขึ้นไปบนเพดานห้อง "ห้องนี้ไม่มีพัดลมติดเพดาน น่าเสียดาย !" แคลร์เลิกคิ้วถาม "เธอร้อนเหรอ ? ฝนตกอยู่ อากาศวันนี้เย็นกว่าปกติ เธอไม่น่าจะรู้สึกร้อน" รุ่งสั่นหัว อมยิ้ม "เปล่า ! ฉันจะฆ่าตัวตาย พัดลมติดเพดานแบบที่มีใบพัดใหญ่ ๆ ... เธอเคยเห็นหรือเปล่า ? นั่นแหละ ! มีเอาไว้ให้คนผูกคอตายในห้อง" สาวอินเดียนถอนหายใจ "ไม่เอาน่า รุ่ง ! ถ้าเธอจะแสดงสักนิดว่าเสียใจที่อกหัก มันคงทำให้ฉันรู้สึกภูมิใจขึ้นอีกนิดนึง ไม่ใช่มาตลกทันทีทันใดแบบนี้" เขามองที่หน้าจอโน๊ตบุคอีกครั้ง แล้วผงกหัวให้ "หวัดดี โทนี่ ! ขอโทษด้วยนะ ผมบอกแฟนคุณไปแล้วว่า ผมชอบเธอ ผมไม่รู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว แต่...." รุ่งมองหน้าแคลร์อีกครั้ง ".... ถึงฉันรู้ ฉันก็คงจะบอกเธอเหมือนเดิม ฉันมาบอก ไม่ใช่เพราะฉันทนเก็บมันไว้ไม่ได้ ฉันอยากจะทำมากกว่านี้ แต่ สถานการณ์แบบนี้ ฉันทำได้ดีที่สุดก็เท่านี้แหละ " รุ่งหันไปมองหน้าจออีกครั้ง แล้วขยิบตาให้ "โทนี่ ! ผมรู้นะ คุณต้องชอบหน้าอกเธอแหง ๆ... ฮ่า ๆๆๆๆ" แคลร์หัวเราะตามไปด้วย รุ่งชี้ไปที่เสื้อยืดคอปกสีขาวที่วางไว้ปลายเตียง "เสื้อยืดตัวนี้เหรอ ที่เธอจะให้ฉันยืมใส่ ?" แคลร์พยักหน้า เขาเดินตรงไปที่ปลายเตียง แล้วหยิบเสื้อยืด เดินต่อไปยังห้องน้ำ สองสามนาทีถัดมา รุ่งเดินออกมาพร้อมกับเสื้อยืดคอปกสีขาวเข้ารูปสตรีของแคลร์ที่ใส่อยู่บนตัวเขา ขอบไหล่ของเสื้อเล็กกว่าไหล่ของคนใส่ ทำให้แขนเสื้อรั้งขึ้นมาเล็กน้อย "แคลร์ ฉันว่ามันตลก ๆ ยังไงอยู่นะ ชายเสื้อมันสั้นไปนิด แต่ไอ้ที่สำคัญมันคือ นี่มันเสื้อยืดทรงผู้หญิง" เจ้าของเสื้อนั่งอยู่ปลายเตียง แล้วมองเสื้อเชิ้ตตัวเองบนตัวรุ่ง "ก็พอใส่ได้นี่ ! นี่คือเสื้อเชิ้ตตัวที่ใหญ่ที่สุดของฉันแล้ว" รุ่งพยักหน้า "อือ ...! ก็พอใส่ได้ ช่างมันเหอะ อย่างน้อยมันก็แห้ง ถ้าฉันใส่เสื้อเปียกตัวเก่า คงได้เป็นไข้แน่ ๆ" แคลร์ชี้มือให้รุ่งเดินไปนั่งที่เก้าอี้ รุ่งทรุดตัวลงนั่ง เจ้าของห้องถามขึ้น "เมื่อก่อนเธอจะไปเปลี่ยนเสื้อ เธอพูดว่า เธออยากจะทำมากกว่านี้ แต่สถานการณ์ทำให้เธอทำได้แค่นี้ เธอตั้งใจจะทำอะไร ?" หนุ่มโรแมนติคมีรอยยิ้มปนเขิน "ความตั้งใจฉันน่ะเหรอ ? ฉันตั้งใจเดินมาบอกเธอว่า ฉันชอบรอยยิ้มของเธอ ชอบดวงตาของเธอ พอพูดจบแล้ว ฉันก็จะหันหลังกลับไปเลย โดยไม่ต้องฟังคำตอบใด ๆ แต่... สถานการณ์ของก้นฉัน มันทำให้ฉันเดินหนีไปเฉย ๆ ไม่ไหว เลยต้องทรุดอยู่ที่หน้าห้องเธออย่างที่เห็นนี้แหละ" ภาษาอังกฤษกับสำนวนของรุ่ง ถือได้ว่าไม่มีสิ่งใดผิดเพี้ยนไปจากคนอเมริกันมากนัก ความหมายง่าย ๆ กับคำศัพท์ง่าย ๆ ก็สามารถทำให้แคลร์เข้าใจถึงความตั้งใจจริงของเพื่อนชาวไทยคนนี้ จู่ ๆ รุ่งก็ตะโกนออกมาเป็นภาษาไทย "ชิบหาย !" เจ้าของห้องตกใจ "เกิดอะไรขึ้น ?" รุ่งยกมือขึ้นเกาหัว "ชิบหาย ชิบหาย ชิบหาย !...." เขาเปลี่ยนภาษากลับมาเป็นภาษาอังกฤษ "ฉันนัดรุ่นน้องที่โรงเรียนมัธยมให้รอฉันอยู่ที่โน่น ป่านนี้พวกเขาคงด่าฉันยับแล้ว หาว่าฉันเป็นคนหลอกลวง" เขาพลันนึกได้ถึงหลักฐานเพื่อพิสูจน์ ความเป็นตัวตนของตัวเอง ทั้งบัตรพนักงาน ทั้งเสื้อลายสก็อต.... ทั้งสองอย่างยังอยู่ที่ห้องพักของเขา ไม่ได้นำติดตัวออกมาด้วย ช่างมันแล้วล่ะ ! เจ็บก้นขนาดนี้ คงลากสังขารเดินกลับขึ้นไปห้องพักอีกไม่ไหวแล้ว แคลร์มองหน้ารุ่งด้วยดวงตาที่เบิกโต "ยังไง ? เธอจะต้องกลับไปเจอพวกเขา ?" รุ่งยักไหล่ "ไม่ต้องแล้ว ! ฉันกลายเป็นตัวปลอมไปแล้ว ช่างมัน ! อย่างน้อยก็มีเธอ ที่รู้ว่าฉันเป็นฉัน" สาวอินเดียนผงกหัวช้า ๆ "เยี่ยมมาก ! เธอพูดอะไรไม่รู้เรื่องเลย คราวนี้เธอฟังเรื่องของฉันบ้าง ดูซิว่าเธอจะเข้าใจหรือเปล่า" รุ่งพยักหน้า "ว่ามา !" แคลร์เดินไปยืนริมขอบหน้าต่าง เธอมองออกไปข้างนอก "โรมิโอ ! คืนนี้ฉันจะเข้าไปที่เรือนไม้นั่น ไม่ว่าเธอจะไปด้วยกัน หรือ ไม่ก็ตาม แต่ฉันอยากให้เธอไปด้วย เพราะเธอจะได้บอกยาม หรือ ใครก็ตามที่อยู่ที่เรือนไม้นั่นได้ว่า ฉันจะเข้าไปทำไม" รุ่งใช้ขาไถเก้าอี้มาใกล้หน้าต่าง จากห้องของแคลร์ สามารถมองเห็นเรือนไม้ได้ชัดเจนโดยไม่มีสิ่งใดมาขวางสายตา ไฟทุกดวงรอบเรือนถูกเปิดทิ้งไว้ "คืนนี้เขามีอะไรที่นั่นเหรอ ? ไฟทุกดวงเปิดสว่างหมด" แคลร์สั่นหัว "ฉันไม่รู้หรอก ! แต่มันก็น่าประหลาด ทุกคืนจะมีแค่ไฟส่องที่ชานด้านนอกเท่านั้นที่ถูกเปิดไว้ แต่คืนนี้ ไฟรอบเรือนทั้งหมด ถูกเปิดไว้หมด" รุ่งพยักหน้ารับรู้ "แล้วเธอจะเข้าไปทำไม ?" "เพราะเทวดาที่นั่น เรียกฉัน !" รุ่งเลิกคิ้ว "หือ ! เทวดา !..... เทวดาที่เรือนไม้น่ะเหรอ ?" "เธอคงจำได้ว่า ฉันเคยเล่าให้ฟังว่า ฉันเห็นเทวดาที่เรือนไม้หลังนั้น เมื่อคืน ฉันฝันเห็นเทวดาแต่งตัวสวยมาก มาเชิญฉันให้เข้าไปที่เรือนไม้ เธอบอกกับฉันว่า ข้างในเรือนไม้นั้นสวยมาก อยากให้ฉันเข้าไปคืนวันนี้" รุ่งไม่ซักไซร้ใด ๆ เพิ่มเติม เขาหัวเราะ "แล้วถ้าเทวดาประจำธนาคารที่ไหนซักแห่ง มาเชิญเธอให้เข้าไปหยิบเงินในตู้เซฟตอนกลางคืน เธอก็คงจะไป ?" แคลร์ไม่ตอบคำถาม เธอมองไปที่เรือนไม้ "ฉันได้ขอร้องเธอแล้ว ให้เธอไปด้วยกันกับฉัน เพราะเธอสามารถพูดภาษาไทยได้ เพื่อเธอจะบอกใครก็ตามที่เฝ้าอยู่ที่นั่นว่า ฉันไม่ได้ประสงค์ร้าย ฉันไม่ใช่ขโมย ฉันเพียงแค่ ขอเข้าไปเยี่ยมชม แต่ไม่ว่าเธอจะไป หรือ ไม่ ฉันก็จะไปที่นั่นคืนนี้" รุ่งพยักหน้า "ถ้าเป็นที่อื่น ฉันจะไปกับเธอทันที ถึงแม้ว่า ฉันจะเดินเหมือนกับคนพิการก็ตาม แต่ที่เรือนไม้นั่น ฉันได้สัญญากับตัวเองแล้วว่า ฉันจะไม่ไปเหยียบที่นั่น ขอให้เธอโชคดีแล้วกัน" "เธอมีปัญหาอะไรกับเรือนไม้นั่น ? ทำไมถึงต้องสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ไปที่นั่น ? เธอเคยเข้าไปแล้วเหรอ ? มันมีอะไร ?" รุ่งถอนหายใจ "เรื่องมันซับซ้อน แต่ ฉันก็สามารถเล่าให้เธอฟังได้ แต่ คงไม่ใช่คืนนี้ คืนนี้ อากาศดี บรรยากาศก็ดีด้วย ฉันไม่อยากเอาเรื่องแย่ ๆ มาเล่าให้เธอฟัง" แคลร์มีรอยยิ้มออกมา "คืนนี้ ที่เธอ แป่ว....แหว่ว ๆๆๆๆ เนี่ยนะ... บรรยากาศดี ?" รุ่งหัวเราะหึ ๆ "ฝนตก อากาศสดชื่นเย็นสบาย ฉันคิดว่าคืนนี้จะชวนเธอออกมายืนดูพลุ คงโรแมนติคน่าดู แต่ กลับมา แป่ว...แหว่วๆๆๆๆ เสียก่อน" แคลร์พยักหน้าเข้าใจ "คืนนี้ ฉันจะต้องเข้าไปที่เรือนไม้นั้นให้ได้ ต้องมีอะไรบางอย่างรอฉันอยู่ที่นั่นแน่นอน" รุ่งพูดขึ้น "มีแน่... ยามไง !" รุ่งเหลียวมองไปรอบ ๆ เพื่อหานาฬิกา "กี่โมงแล้ว ตอนนี้ ?" สาวอินเดียนมองไปที่หัวเตียง "ทุ่มครึ่งแล้ว" รุ่งพยักหน้ารับรู้ เสียงดนตรีจากโดมคอนเสิร์ตดังแว่วมาถึงหอพักพนักงาน เขาพยุงตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ "คอนเสิร์ตเริ่มแล้วสิ ! ฉันคงต้องไปแล้วล่ะ ! ถ้าไม่ลุกเดินตอนนี้ มันอาจจะลุกไม่ไหวอีกเลย" เขายืนคลำบั้นท้าย สีหน้าบูดเบี้ยว แสดงถึงความเจ็บปวด ค่อย ๆ เดินกะย่องกะแย่งไปทางประตูห้อง ก้มลงหยิบซองพัสดุที่เปียกชุ่ม ด้านที่เขาใช้บังฝนเปื่อยแทบจะฉีกขาดอยู่รอมร่อ แคลร์รีบเดินไปเปิดประตูห้องให้ รุ่งเดินออกนอกห้อง เขาหันกลับมาพูด "ขอให้เธอโชคดีเข้าไปในเรือนไม้นั้นได้ หากเกิดอะไรขึ้น ก็โทรหาฉันแล้วกัน ฉันจะค่อย ๆ คลานไปช่วย" แคลร์หัวเราะเห็นฟันขาว "ขอบคุณนะ โรมิโอ !" รุ่งหันตัวกลับ แล้วก้าวเท้าเดินออกมา ***************************************************************************************************** อ่านหน้า > 2 , 3 |
|||||||
 |
|||||||
 |
|||||||
