ตอน 13 หน้า1

วันลายสก็อต (1)

สั่งซื้อ หนังสือนิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก ราคา 380 บาท

รุ่งยืนอมยิ้มอยู่ในร้านไดโสะ ค่อย ๆ พับจดหมายจากสาวนิรนาม เก็บลงในกระเป๋าเสื้อ

จดหมายฉบับที่สิบแล้ว กับลายมือ และ คำหวานที่เขาคุ้นเคย

หนุ่มไดโสะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดหาเพื่อน

"วิทย์ ! โรงเรียนอำไรมีเว็บไซต์เหรอวะ ?"

"อำไรเหรอ ? มี !" เสียงเพื่อนรักปลายทางตอบกลับมา

รุ่งพยักหน้ารับรู้

"มีเหรอ ? มีรูปถ่ายรุ่นแต่ละรุ่นขึ้นเว็บ ฯ ด้วยเหรอ ?"

"ไม่มี ! มีแต่รูปโรงเรียน รูปอาจารย์ แต่ไม่มีรูปรุ่นนักเรียน นักเรียนแม่งกี่ห้อง กี่รุ่นกัน จะขึ้นเว็บหมดได้ยังไง ?"

"แล้วถ้าจะหารูปรุ่นนักเรียนทางอินเตอร์เน็ต จะหาได้ที่ไหน ?"

"รุ่นเรา กูมี แต่มึงจะหารูปใคร เพราะมึงไม่ได้จบที่อำไร ? ไม่มีรูปมึง"

รุ่งเริ่มขมวดคิ้ว บ่นพึมพำ

"แล้วเค้าไปดูรูปมัธยมกูที่ไหนวะ ? ในอินเตอร์เน็ตก็ไม่มี"

วิทย์ถามกลับมา

"ใครไปเห็นรูปมึง ?"

"ก็คนที่เขียนจดหมายถึงกู เค้าบอกว่าเห็นกูใส่กางเกงขาสั้น รู้ว่ากูเรียนมัธยมที่ไหน มันก็ต้องดูจากเน็ตแหง ๆ กูเองยังไม่เคยมีรูปตัวเองตอนเรียนมัธยมเลย เค้าจะไปหาได้จากไหน ?"

เสียงวิทย์หัวเราะ

"มึงนี่มันน่าอิจฉาว่ะ ! มีแฟนคลับเขียนจดหมายไม่บอกชื่อมาหา เสน่ห์แรงสัตว์ ๆ !"
วิทย์ส่งคำหยอกมาตามประสาเพื่อนชายคุยกัน

"อ่านไปอ่านมา เพิ่งรู้ตัวว่ากูชอบจดหมายของเค้า ทุกฉบับเลย"

"อือ ! ชอบก็นัดเจอตัวสิวะ เผื่อจะได้พบคุณป้าอายุหกสิบ นมยานโตงเตง ใส่เสื้อคอกระเช้า กระโปรงสั้นจู๋"

รุ่งหัวเราะ

"หุบปากมึงเลย !

นี่ถ้ากูไม่ได้สัญญากับไอ้ทอมไว้ กูคงขอเจอตัวไปนานแล้ว แต่ ตอนนี้ กูคิดว่าสัญญาคงไม่มีความหมายอะไรแล้ว กูจะไปรักษาสัญญากับมันทำไม ในเมื่อมันทำกับพวกเราได้ นี่อาทิตย์กว่าแล้ว มันไม่มีติดต่อใครมาเลย"

วิทย์เห็นด้วย

"อือ ! ไม่รู้ว่าจริง ๆ มันอาจจะกลับมาเป็นเดือนแล้วก็ได้ ถ้ามึงไม่ไปเจอมันที่นั่น เราคงไม่มีทางรู้ว่ามันกลับมา มันคงกะไม่ติดต่อพวกเราเลยตลอดไป มันเป็นเหี้ยอะไรของมันวะ ?"

"ไม่รู้แม่ง ! ว่าจะบุกไปหามันที่บ้าน แล้วถามมันให้รู้เรื่องไปเลย ว่าเราสองตัวนี่ยังเป็นเพื่อนมันอยู่หรือเปล่า ไอ้ห่านี่ ตอนจะไปร้องไห้จะเป็นจะตาย กูไม่เข้าใจทำไมกลับมาแล้วมันเป็นแบบนี้ มันไปลืมสมองอยู่ที่โน่นหรือเปล่า ?"

รุ่งเหลือบมองไปที่แม่กุญแจชนิดตั้งรหัสได้ทรงกบ สินค้าใหม่ที่วางโชว์อยู่บนหิ้ง

เสียงเพื่อนพูดกลับมา

"ฮ่า ๆๆๆ ! นาน ๆ จะเห็นมึงมีอารมณ์ซักที"

"อือ... น่ารักว่ะ ! เป็นรูปกบซะด้วย"

เพื่อนปลายทางตามไม่ทัน

"อะไรน่ารัก ?"

"กุญแจ เป็นรูปกบ น่ารักดีว่ะ !"

"มึงอยู่ที่ไหน ?"

"ไดโสะ !"

"ทำไมมึงไม่สมัครไปเป็นพนักงานประจำร้านไดโสะซะเลยวะ ? ตอนนี้ของใช้ทุกอย่างในชีวิตมึงมันราคาหกสิบบาทเท่ากันหมดแล้ว ไอ้ห่า !"

รุ่งขำในความเห็นของเพื่อน เขาหัวเราะร่วน

"อีกคำถามนึง ไอ้วิทย์ ถ้าในเว็บโรงเรียนไม่มีรูปรุ่นนักเรียน แต่อาจมีใครเอารูปของพวกเรา สมัยที่กูยังอยู่อำไรไปโพสต์ในเว็บ เป็นไปได้มั้ย ?"

วิทย์ใช้เวลาคิดสักหนึ่งอึดใจ แล้วตอบ

"อาจเป็นไปได้ แต่ คนที่ไปหาเจอ เค้าจะไปหาเจอได้ยังไง ? ถึงเค้าเอารูปที่ติดมึงด้วยไปลง แต่เค้าก็คงไม่ได้ตั้งชื่อรูปว่ารุ่งโรจน์ แต่ถ้าเป็นรูปที่มึงเล่นดนตรีกับวงแบล็คอีวิล ก็เป็นไปได้ แต่คนที่หาเจอ มันก็ต้องรู้จักหาคำว่าแบล็คอีวิล"

รุ่งพยักหน้า

"อือ ! มันก็ไม่ใช่หาง่ายเหมือนกันนะ"

"ลองถามไอ้มอแกนดู มันน่าจะให้คำตอบได้ เพราะไอ้นี่มันคลอดมาจากเมนบอร์ด มันไม่ได้ออกมาจากมดลูก"

รุ่งหัวเราะหึ ๆ

"เออ ! กูลืมมอแกนไปได้ไง ? สุดยอดแฮคเกอร์ของเมืองไทย ถามอะไรเกี่ยวกับไอทีมันตอบได้หมด แต่เรื่องสามัญสำนึก มันตอบไม่ได้ซักเรื่อง"

คราวนี้วิทย์เป็นฝ่ายหัวเราะร่วน

"ฮ่า ๆๆๆๆๆ"

"พูดถึงวงดนตรี คืนนี้มีคอนเสิร์ตของมิกซ์ที่ฟันปาร์ค ไม่น่าเชื่อว่ามันจะดังขนาดนี้"

"อือ ! ได้รางวัลศิลปินกตัญญูด้วยนะ ถ้ากูเป็นศิลปิน คงได้รางวัลศิลปินเณรคุณ กูเจอเตี่ยกูทุกเช้า มีเรื่องให้ด่ากันได้ทุกเช้า เตี่ยกูแม่ง...ไม่รู้จะด่ากูไปถึงไหน กูไม่กล้าพายิ้มเข้าบ้านเลย เดี๋ยวกูก็แต่งเงียบ ๆ ไม่ต้องเชิญเตี่ยมางานซะเลย ด่ากูดีนัก !"

รุ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ

"อย่าคิดยังงั้นเลย วิทย์ งานแต่งที่หลบไม่ให้พ่อแม่มีส่วนรู้เห็น มันเป็นเรื่องใหญ่ที่จะบานปลายต่อมาแน่นอน แล้วยิ้มเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่ไหนข้างถนน มึงจะเอาเค้าทำเมีย ก็ต้องให้เกียรติเค้าด้วย"

คำพูดของรุ่ง ทำให้วิทย์นึกถึงหัวอกของเพื่อนทันที

"ปล่าวหรอก ! กูก็พูดไปยังงั้นเองแหละ ถ้าแต่งแล้วไม่ให้เตี่ยกูรู้ เตี่ยกูคงโมโหจนหัวระเบิดตาย กูก็เป็นลูกชายคนโต ยังไงก็ต้องทำให้ถูกประเพณี.... แล้วคืนนี้ มึงได้ไปดูคอนเสิร์ตด้วย ?"

"อือ... ! มีสาวนัดกูเพียบเลย ฮ่า ๆๆ"

วิทย์หัวเราะ

"เออ ดี ! ฝากขอลายเซนมิกซ์ด้วย !"

"ไม่เอาด้วยหรอก ! มีแต่สาว ๆ เข้าไปรุม เอาลายเซนกูไปก่อนละกัน สมัยก่อนกูดังกว่ามิกซ์เยอะ ฮ่า ๆๆๆ"

*****************************************************************************************************

มัณฑนาเดินออกจากลิฟท์ผู้บริหาร ตรงไปยังห้องทำงาน

เลขาสาวส่งยิ้มให้

"คุณธรรม์นั่งรออยู่ข้างในห้องแล้วค่ะ"

ประธานบริหารของกลุ่มธุรกิจไตรสรณ์พยักหน้ารับรู้ เธอยื่นกระเป๋าเอกสารให้เลขา

"ขอบใจ แป๋ว ! ในนี้มีรายละเอียดทัวร์ที่จะไปสวีเดน แป๋วประสานงานกับพิม เลขาของคุณเอก... ประชุมบอร์ดใหญ่เดือนหน้า เลื่อนเป็นวันที่สิบ... แล้วก็ บอกฝ่ายเอชอาร์ คนที่มาสมัครเป็นเลขาของวิลเลียม เฉิน ชั้นขอสัมภาษณ์ด้วย"

เลขาสาวกำลังจดคำสั่งของเจ้านายลงในกระดาษ

"ค่ะ ! แป๋วจะซิงค์ข้อมูลเข้าระบบให้ คุณมัณเช็คตารางอีกทีได้จากมือถือพรุ่งนี้เช้านะคะ"

มัณฑนาพยักหน้า

"โอเค ! แป๋ว อีกเรื่องนึง... ช่วยถาม วัลภา เลขาเก่าของชั้นว่า ตอนนั้นที่เคยติดต่อครูสอนภาษาจีนให้กับผู้บริหาร ติดต่อที่ไหน แป๋วจดรายละเอียดไว้ด้วย"

ประธานบริหาร ผละออกจากโต๊ะเลขา แล้วเดินตรงไปยังประตูห้องทำงาน เปิดประตูเข้าห้องไป

ธรรม์กำลังนั่งอยู่ที่โซฟารับแขก เอ่ยปากทักอาสะไภ้

"อามัณ ! ได้คุยกับวิลเลียม เฉินแล้วเหรอครับ ?"

มัณฑนาเดินมาทรุดตัวลงนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม

"คุยแล้ว ความคิดไม่เลวเลย ฉลาดมาก แล้วก็ลงรายละเอียดงานโอเปอเรชั่นได้ลึกกว่าหลัวเหลียง ท่าทางพวกเราคงต้องเรียนภาษาจีนกลางบ้างแล้วล่ะ"

ธรรม์ขมวดคิ้ว

"เราต้องพูดภาษาจีนกับวิลเลียม เฉิน เหรอครับ ?"

"เปล่า ! แต่วิลเลียม เฉิน ก็แนะนำว่า ถ้าเรียนรู้ภาษาจีนกลางบ้าง มันก็ทำให้การพบปะสังสรรค์ง่ายขึ้น อาคิดว่าก็ไม่เลวเหมือนกัน เพราะปีนึง เราก็ต้องบินไปประเทศจีนไม่ต่ำกว่าสองครั้ง ถ้ารู้ภาษาบ้าง อย่างน้อยทักทายด้วยภาษาเค้า เหมือนกับที่เค้าพูดคำว่า สวัสดี ขอบคุณ ขอโทษ ไม่เป็นไร เป็นภาษาไทยได้ มันก็สร้างความสัมพันธ์ให้ราบรื่นขึ้น"

ธรรม์พยักหน้า

"ก็ดีนะ ! ครั้งที่แล้วที่ไปเฉิงตู ผมได้ศัพท์จีนกลางมาเยอะเลย ความจริง ภาษาจีนกลางไม่ได้ยากเลยนะ คุณหงส์เค้าสอนคำพูดที่จำเป็นหลาย ๆ อย่าง พอได้อยู่ที่นั่นสองสามวัน ก็เริ่มคุ้น เริ่มจำได้"

มัณทนามองหน้าธรรม์

"น้องหงส์ ! ชื่อของน้องหงส์นี่เป็นที่รู้จักกันทั่วในบีที ฯ
เป็นไปได้มั้ย ว่า พวกเรา คนใดคนหนึ่ง ในอนาคต จะสามารถพูดจีนกลางได้พอ ๆ กับ ทางกิจบูรณา ?"

คำถามนี้บอกความตั้งใจของผู้พูดได้อย่างตรงไปตรงมา ความตั้งใจที่จะเอาชนะครอบครัวกิจบูรณา

"น้องวิชอบภาษาจีนกลาง แต่กำลังจะไปอะเบอร์ดีน ส่วนต่อไม่ชอบทางด้านภาษา ผมก็ยังมีความเห็นเหมือนเดิม คือ ยังไงเราก็ขาดทายาทที่จะมาช่วยสานงานต่อ เรื่องนี้ เราสู้กิจบูรณาไม่ได้ เขามีคนในที่พร้อมกว่า"

กุนซือหญิงพยักหน้าช้า ๆ

"พี่เอกก็ยังไม่ยอมเรียกจ๊อดกลับมา คนของเรา ก็เกิดมักง่าย รักสบาย กินเงินเดือนไม่กี่หมื่นบาท ก็พอใจกับชีวิตแค่นั้น"

เธอถอนหายใจ แล้วพูดต่อ

"ธรรม์ ! ช่วยจัดการให้รุ่งสมัครเข้าเป็นสมาชิกชมรมเดอะท็อปด้วย ให้ใช้ชื่ออาเป็นคนแนะนำ เราต้องจัดการให้เด็กคนนี้กลับมาเป็นไตรสรณ์ซะที ปล่อยให้เค้าใช้ชีวิตเล่น ๆ ไปวัน ๆ มาพอแล้ว"

ธรรม์พยักหน้า

"ครับ !"

มัณฑนาอธิบายความคิดของเธอต่อ

"เราต้องเชื่อมความสัมพันธ์กับกิจบูรณาให้ได้มากกว่านี้ ถ้ารุ่งไม่ใช่คนที่เชื่อมได้ เราต้องหาคนอื่นไว้เผื่อ"

ความคิดในสมองของนักกลยุทธ์หนุ่มเริ่มตกผลึกมาเป็นคำตอบอยู่เพียงสองสามคำตอบมาสักพักแล้ว เพียงแต่ เขารอเวลาที่จะเผชิญหน้ากับความเป็นจริงเหล่านั้นเมื่อพร้อม

********************************************************************************************************************************

บ่ายวันนั้น.... รุ่งยืนอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องพัก สายตามองไกลไปยังเวทีคอนเสิร์ต ในมือถือถุงพลาสติคที่บรรจุของที่ซื้อมาจากร้านไดโสะ

วันนี้อากาศขมุกขมัว ท้องฟ้าเริ่มมีเมฆฝนดำครึ้มมาตั้งแต่เช้า ทำให้เขาฉุกคิดถึงเนื้อความในจดหมาย

สาวนิรนามนางนี้ คงต้องเขียนจดหมายฉบับนี้เมื่อเร็ว ๆ นี้ ในขณะที่ฝนฤดูร้อนกำลังมาเยี่ยมกรุงเทพ ฯ

ลมกรรโชกมาเป็นระยะ ๆ มองดูกลุ่มเมฆที่เริ่มรวมตัวกันทีละหย่อม เขาไม่มั่นใจว่า คืนนี้คอนเสิร์ตจะรอดพ้นจากสายฝนไปได้

เวทีคอนเสิร์ต และ ลาน อยู่ภายใต้โครงเหล็กที่มีรูปร่างคล้ายโดม สามารถเปิดเป็นลานกลางแจ้งให้แสงแดดส่อง หรือ จะปิดกันฝนได้โดยการสั่งการด้วยคอมพิวเตอร์จากห้องควบคุม

สักพัก ลมที่โชยมาพร้อมความชื้น และ กลิ่นดิน ทำให้เขาแน่ใจว่า ฝนคงได้เริ่มตกแล้วที่ไหนสักแห่ง ลมถึงได้หอบเอากลิ่นชื้นมาได้ถึงที่นี่

เพื่อนอัจฉริยะผมหยิก ผิวดำ ตัวเตี้ย กำลังเดินจากรถชัตเทิ่ลมาที่หอพัก

อีกสองนาทีถัดมา เสียงผิวปากดังขึ้นที่บริเวณบันได

มอแกนอยู่ในชุดพนักงานชั่วคราว เสื้อเชิ้ตแขนสั้นสีขาว กางเกงแสลคขายาว รองเท้าทำงานหนังสีดำ

ทันทีที่เงยหน้ามอง เขารู้สึกประหลาดใจที่เห็นรุ่งมายืนอยู่ที่หน้าห้องพัก

"รุ่ง ! นายมารอเราเหรอ ?"

รุ่งหัวเราะ

"มอแกน ! นายน่าจะเห็นเราตั้งแต่นายลงจากรถแล้ว แค่เงยหน้ามาดูหอพัก เราก็ยืนอยู่บนระเบียงนี่ตั้งนานแล้ว นายกลับเดินก้มหน้ามาตลอด"

มอแกนพยักหน้า

"อือ ! ก็เราไม่รู้นี่ ว่านายจะยืนตรงนั้น ถ้าเรารู้ เราจะมองขึ้นมาแน่นอน"

เพื่อนสั่นหัว

"ใครจะไปรู้ล่วงหน้า ? คนปกติ เวลาเดิน เขาก็มองไปทั่ว ๆ นายกลับก้มหน้ามองแต่ตีนตัวเอง"

"เรามีเรื่องกำลังคิดน่ะ รุ่ง ! คิดมาตั้งแต่เช้าแล้ว"

รุ่งมองถุงไดโสะในมือ

"งั้น นายเลิกคิดได้แล้ว ปัญหาของนาย หมดไปแล้วล่ะ !"

มอแกนทำตาโต

"หา จริงเหรอ ! นายหาเจอแล้วเหรอ ? หรือว่า มันมาส่งผิดห้อง ?"

รุ่งหุบยิ้มทันที เขาเพิ่งรู้ว่าสิ่งที่มอแกนเป็นกังวล เป็นคนละเรื่องกับที่เขากำลังเข้าใจ

"อ้าว ! นายไม่ได้กังวลเรื่องผลของการสอบสัมภาษณ์งานเหรอ ?"

มอแกนสั่นหัวหน้าซื่อ

"เปล่า ! เราสั่งซื้อหนังเอ็กซ์ไปตั้งอาทิตย์แล้ว มันยังไม่มาส่งเลย ปกติสามสี่วันก็มาถึงแล้ว ไม่รู้มันหายไปไหน นายว่าเราควรทำยังไงดี ? เราควรจะส่งข้อความไปทวง หรือว่า ควรจะไปถามที่ไปรษณีย์ หรือว่า มันอาจจะอยู่ที่ห้องรับพัสดุที่ตึกเมนฮอลล์ ?"

รุ่งเงยหน้าขึ้นมองทองฟ้า

"เฮ้อ... ! กู... กลับดีกว่า"

รุ่งทำท่าจะเดินผละออกไป มอแกนคว้าแขนเขาไว้ได้

"เดี๋ยวสิ รุ่ง ! นายมาถึงที่นี่แล้ว นายจะรีบกลับไปไหน ?"

รุ่งจ้องหน้านายผมหยิก

"งานของนาย ไม่สนใจเลยเหรอไง ? มัวสนใจแต่หนังโป๊ ! เราอุตส่าห์มารอนายกลับจากเวรบ่าย นายดันมาห่วงแต่เรื่องไร้สาระ"

เพื่อนตัวดำ ทำหน้าเหรอหรา เหงื่อไหลลงจากลำคอเป็นเม็ด เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

รุ่งก้มลงมองรองเท้าหนังสีดำของเพื่อนที่เปรอะไปด้วยสีน้ำตาลจากฝุ่น เขาถอนหายใจ

"รองเท้าหนังนี่ ยังกัดอยู่หรือเปล่า ?"

มอแกนสั่นหัว

"ไม่กัดแล้ว ! แต่มันก็ใส่ไม่สบายเหมือนกับรองเท้าผ้าใบแบบคนอื่น"

"นายไปหาซื้อรองเท้าผ้าใบได้แล้ว"

มอแกนสั่นหัวอีกครั้ง

"ไม่เอาหรอก ! เราชอบใส่รองเท้าแตะเวลาไม่ทำงาน มันสบายกว่าใส่รองเท้าผ้าใบ"

รุ่งตีหน้าตาย

"ใส่ทำงานนั่นแหละ ! นายจะต้องใส่รองเท้าผ้าใบทำงานแล้ว"

มอแกนทำตาโต เขาจ้องหน้าเพื่อน

"นายรู้ผลสัมภาษณ์งานของเราแล้วใช่มั้ย ?"

รุ่งพยักหน้า แล้วยื่นถุงไดโสะให้

"ใช่ ! แล้วนี่ ก็ของขวัญละกัน ผลสัมภาษณ์นายผ่านแล้ว เขารับนายเข้าเป็นพนักงานประจำฝ่ายไอที คราวนี้นายได้ใส่เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบแล้ว"

คำพูดของเพื่อนได้ยินถนัดหู มอแกนกระโดดอ้าขาทั้งสอง มือกอดตัวเพื่อน แล้วขาทั้งสองก็รัดเข้าที่เหนือเข่าของรุ่ง

"เย้ ! เราได้เป็นพนักงานประจำแล้ว !"

น้ำหนักเกือบหกสิบกิโลกรัมที่โถมเข้าใส่ผู้ยืนอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้รุ่งทรุดฮวบลงไปพร้อมกับเพื่อน

'พลั่ก !' ก้นกบของรุ่งกระแทกอย่างจังลงบนพื้นทางเดิน

"โอ๊ย !"

เพื่อนตัวดำผมหยิก กำลังนั่งคร่อมขาของรุ่งอยู่ มีสีหน้าตกใจ

"รุ่ง ! ขอโทษ ! นายเป็นยังไงบ้าง ?"

รุ่งนอนอยู่บนพื้นทางเดิน ชี้มือไปที่ขาของเขา

"นายรีบลุกออกเดี๋ยวนี้"

มอแกนพยุงตัวเองลุกขึ้น แล้วเขยิบตัวเข้ามาประคองเพื่อน

สีหน้าของรุ่งเหยเก ความชาเกิดขึ้นที่บั้นเอว เขาจับแขนของมอแกนแล้วพยายามดึงตัวเองขึ้น

รุ่งยันขาจนยืนตัวตรงได้ แล้วความเจ็บปวดก็วิ่งพรวดขึ้นมาจากก้นกบทั้งสองข้าง

เขาใช้มือทั้งสองคลึงสะโพกสองข้างของตัวเองอย่างแรง

"เจ็บมากเลยเหรอ รุ่ง ?" เพื่อนยังมีหน้าถาม

รุ่งขมวดคิ้ว

"นายอายุเท่าไหร่แล้ว ? นายจะดีใจกับคนอื่นด้วยท่านี้ไม่ได้ ท่านี้มันสำหรับเด็กเล็ก ๆ เค้าใช้กัน"

เพื่อนอัจฉริยะพยักหน้ารับรู้

"รู้แล้ว รู้แล้ว ! ข้างในห้องเรามียาหม่อง เดี๋ยวนายเข้าไปทายาหม่องก่อน"

รุ่งพยักหน้า

"เออ ดีเหมือนกัน นี่ดีนะ ยังลุกขึ้นยืนได้ นึกว่าเอวหักซะแล้ว"

เพื่อนตัวดำเปิดประตูห้อง แล้วหันมาพูด

"ก็เราดีใจน่ะ ! เราอยากจะยกมือไหว้นายด้วยซ้ำ แต่กลัวนายเขิน"

คำพูดที่แสนเซ่อของเพื่อน ทำให้รุ่งอดหัวเราะไม่ได้

"นายเลยกระโดดกอดซะเลย ? วันหลังอยากไหว้ ก็ไหว้มาเหอะ กรรมของกูจริง ๆ !"

เขาชี้มือเข้าไปในห้อง

"รีบเข้าห้องไปเลย ! เราจะไปทายา"

*****************************************************************************************************

อ่านหน้า > 2 , 3, 4
สั่งซื้อ นิยาย 'หมอเถื่อน' รวมเล่มฉบับแรก กดที่นี่